Praktyka

Cześć szyryn! A już podejrzewałem, że postanowiłeś opuścić nasze forum. Miło Cię “czytać” ponownie:)
Moje odpowiedzi. Odpowiem jako praktyk w nadziei, że w jakimś procencie zrozumiałem to o co pytasz.

1. Daleki od praktyk, czyli mocno teoretyczny? Jeżeli o to chodzi to wg mnie takie myślenie jest wygodnie. Jeden kodeks załatwia wszystkie sprawy.
3. Nie określono jakim praktykiem. Ten cytat to taka gra słów, niewiele warta.
5. Tak to może być prawda, chyba że nie.
6. Albo i nie pójdzie, zależy od sytuacji

Wszystko zależy od kontekstu, diabeł tkwi w szczegółach, język jest ograniczonym instrumentem przekazu, trzeba poznać życie osób, od których cytaty te pochodzą a i tak nie jest to gwarancją że zrozumiemy ich punkt widzenia, moment w życiu który te sentencje wyzwolił. Teoria z praktyką musi iść w parze, dominować jedno albo drugie w zależności od potrzeby chwili.

Ja się nawet nad nimi nie próbuję zbytnio zastanawiać, bo zbyt skomplikowane te twory myślowe 

Powiem tylko tyle, że teorii od praktyki bym nie oddzielał, tak samo jak dobra od zła, jin od jang itd. Wszystko jest niezbędnym składnikiem całości.

Co do zbioru zasad, narzucony działa destrukcyjnie, a znaleziony i odgadnięty stanowi element rozwoju. Dlatego właśnie bóg niczego nie narzuca, nie znany jest mi taki precedens. Ale odgadnięcie i zrozumienie tych zasad może być celem samym w sobie, niekoniecznie tym celem jest istnienie zgodnie z nimi, bo przecież nie muszą one być wcale korzystne. Różne gry mogą mieć różne zasady, a ich ukończenie może mieć w zamierzeniu różne efekty. Wiele gier można ukończyć nie stosując się do zasad, a nawet może to być wskazane, a wynik bardziej optymalny, bo kreatywność i indywidualizm jest cechą najbardziej optymalną. Ciarki mnie przechodzą jak słyszę, że trzeba żyć zgodnie z regulaminem i bożą wolną. Czuję, że nie tego chce producent gry, woli by jego gra żyła własnym życiem i na tym polega jej doskonałość.

Teorią nazwałbym to co się nam zdaję że tak powinno być albo coś powinno się dziać w myśl tej idei. Zaś praktyka to przekonanie się jak w rzeczywistości mają się te rzeczy do siebie

Oczekujesz konkretnego wyniku ale czy go uzyskasz?Powodzenia

Istnienie: droga moja przyjaciółko - konkretnego wyniku niestety nie uzyskam. Mniej więcej spodziewałem się takich odpowiedzi. Chociaż tak naprawdę nie o to przecież chodzi - w świecie materialnym - mamy za zadanie doświadczać emocji. Odbiegając od tematu, chociaż owy temat może być bliski z tym o czym mówimy, spotkałem dwoje ludzi, którzy byli jednością - znaczy się, ich dusza rozdzieliła się na dwoje, przy narodzinach. Jeden z nich jest człowiekiem typu ”do duszy przytul” - drugi całkowitym jego przeciwieństwemo - jednakże to jedna i ta sama dusza (osoba), która by przyspieszyć swój rozwój, podzieliła się by w tym samym czasie doznawać różnych doznań i doświadczeń. Pozdrawiam.

Jak w praktyce ma się kwestia dowodów oraz na ile warto się nimi kierować przy podejmowaniu decyzji (choćby tylko tych wewnętrznych, dotyczących takich kwestii umysłowych, jak nasze przekonania nt. rzeczywistości)?

Ogólnie uznaje się, że powinno się uznawać poglądy, które w powszechnym przekonaniu najlepiej odzwierciedlają obecne rozumienie natury rzeczywistości. Czy jednak rzeczywiście takie same, wspólne przekonania (przynajmniej z grubsza) całej populacji, prowadzą do najlepszych możliwych wyników?

Wg. mnie bardziej rozsądnym założeniem jest wręcz przeciwna postawa: całkowitej akceptacji i tolerancji różnic, które nawet jeśli błędne (oczywiście - tylko z pewnego punktu widzenia, przy określonym poziomie wiedzy i doświadczeń), mogą doprowadzić do zupełnie nieoczekiwanych rezuletatów.

Zaskakuje mnie duży poziom niespójności pewnych ogólnych działań ludzkich, które jednak są powszechnie akceptowane i niepodważane. Przykładowo: naukowcy, jak nazwa wskazuje, często zajmują się badaniami naukowymi, tj. chcą odkryć coś, co nie istnieje jeszcze w ich umyśle - ale wszyscy przechodzą niemal identyczny trening umysłowy (studia), który ukierunkowuje wszystkich w podobny sposób. W powszechnym uznaniu jest on potrzebny, jednak w rzeczywistości prowadzi do dostosowywania działań do uznanych schematów, rzadko podważając te ostatnie. Inny przykład: marketing, który ma na celu wyróżnienie się na rynku, jest nauczany także przez pewien zasób schematów, uznanych narzędzi i takich samych metod wszystkim przyszłym marketingowcom. Krótko mówiąc: sprzeczności same w sobie.

Łatwo znaleźć argumenty oczywiście na uzasadnieni takiego toku nauczania: od czegoś muszą zacząć, by swoją pracę dostosować do wymogów cywilizacyjnych. Problem polega jednak na tym, że nie ma czynnika równoważącego, tj. takiego, który podkreśla wagę odejścia od schematów i eksperymentowania przez umysł nieobciążony ogólnie uznanymi teoriami.

Dotyczy to także przekonań nie-akademickich. Np. osoba jest pod wpływem religii/channelingu/systemu przekonań itp., który uznajemy za błędny. Możemy zdecydować, że jest to niewłaściwe (i próbować taką osobę odwodzić od jej błędnego przekonania, lub pomimo takiego poglądu, zignorować to), lub że jest jak najbardziej na miejscu. W drugim przypadku, obserwując obiektywnie rozwój i działania osoby o "błędnych" przekonaniach, możemy odkryć, że przypadkiem, często jako efekt uboczny, odkryje pewne wartościowe obszary, idąc drogą, na którą sami byśmy się nie zdecydowali.

Powstaje pytanie: czy warto rzeczywiście przekonywać innych do swojego punktu widzenia? Oczywiście, uważam, że warto przedstawiać swoje zdanie, a nawet prowadzić wymianę argumentów, niemniej, myślę, że warto mieć na uwadze także to, co napisałem powyżej. Każda dyskusja prowadzi do pewnych nowych rezultatów (ale niekoniecznie uznania tych samych poglądów), natomiast każda różnica w poglądach może prowadzić także do określonych, nowych rezultatów - do czegoś 'nieoczekiwanego'.

Ludzie przywykli już do działania (od mentalnego począwszy,
a skończywszy na fizycznym)
wynikającego nie z głosu wnętrza czy z potrzeby ,,,
lecz właśnie z impulsów zewnętrznych/np. czyiś - nie koniecznie prawdziwych potrzeb ...
Mózg stał się atrybutem wiodącym, tym według którego to,
podejmuje się decyzje życiowe, kieruję się nim czy wydaje się osądy .
Żyjąc w ten sposób, człowiek skazany jest nie jako na życie nie całościowe ...
Jak ono wygląda, jakie są tego skutki - wystarczy np. włączyć TV .
Mózg to narzędzie, nie zaś centrum (centrala - świadomość) .
Nie twierdzę tutaj iż jest on zbędny, mówię tylko że przejmuję on rolę Świadomości -
i tu (dlatego) powstają nie porozumienia, prowadzące do nie mającego końca konfliktu czy nie porozumień ...

Źródła, z których sam korzystałem, mówią coś odwrotnego: przecenianie schematów postępowania prowadzi do ograniczania podejścia eksperymentalnego.

Ryzykowne stwierdzenie - 'szczęśliwy traf'. Niektórzy badacze są zdania, że w grę takich "szczęśliwych" odkryć mogą wchodzić aspekty świadomości, których przy schematach po prostu nie dopuszcza się do głosu, a zatem mają okazję ujawnić się w tych momentach rozluźnienia, kiedy świadomy umysł nie jest zajęty upartym trzymaniem się ścisłej procedury (np. często podczas snu).

Oczywiście, że nie. Ale warto zadać sobie kolejne pytanie: dlaczego nie powstała nauka o "rozwoju nauki"? A te nauki, które pośrednio tematu dotykają (np. filozofia), nie cieszą się specjalną estymą?

Pytanie zatem, dlaczego tego nie zrobiono?

W zasadzie zgodzę się, że naukowcy oraz osoby, które decydują o finansowaniu ich działalności, nie podchodzą 'poważnie' do nauki, w zależności od tego, jak rozumieć słowo 'poważnie'.

Oczywiście, pytać można dalej: dlaczego podeszli do tematu tak, że podcinają gałąź, na której siedzą, albo marnują pieniądze, albo ich działania są sprzeczne z ich oficjalną motywacją itd.

napisalem to spory czas temu ale wklejam bo zdaje nawiazywac.(prosze troche przymruzyc oczy przy czytaniu )
Katarakta ,juma aids I nne choroby to male przeziebienie w porownaniu do tego, na co cierpi nasza cala ludzkosc. Otoz wszyscy nie wiemy nic I tym bardziej nikt niewie wszystkiego. Zdominowalismy nasze mozgi mysla wspolczesna a mowiac krotko postepem technologicznym, nauce i badaniach naszego swita.Bardzo duzo rzeczy udalo nam sie trafnie wyjasnic ale sa to tak male rzeczy, ze nawet sami nie jestesmy w stanie sobie uswiadomic jak male i nie istotne te rzeczy sa. Posiedlismy ogromna wiedze w przeroznych kategoriach naukowych; fizyki, matemtyki ,biologii, chemii I. t. p. , posiedlismy ogromna wiedze na temat naszych wlasnych organizmow. To jednak jaka ta wiedza ogromna by nie byla i na jak wiele pytan bysmy nie znalezli porawnych odpowiedzi to zawsze gdzies na koncu ukladanki brakuje nam jakiegos puzla czyli zawsze na koncu pozostaje jakies pytanie bez logiczenej I racjonalnej  odpowiedzi. Caly bowiem czas nie jestesmyw stanie do konca ogarnac I zrozumiec dzialan I zasad funkcjonowania nasych mozgow I kosmosu.

W zwiaku ztym ze nie jestesmy w stanie racjonalnie wytlumaczyc jakiegos zagadnienia, zaczelismy wysnowac domysly.Domyslow na jaki kolwiek temat hipotetycznie moze byc tyle ilu jest ludzi na swiecie. Dla tych wlasnie domyslow stworzylismy osobna dziedzine nauki zwana filozofia. Wtym momencie nasowa sie nasepujace pytanie.. ile tej tak zwanej filozofii jest zawarte wtym co powszechnie jest uznawane za fakt..? Ile takich filozofiji znajduje sie w powszechnie uzywanych regolach i zasadach  naszej powzechnej wiedzy?

To chyba wazne pytanie bo przecierz filozofia to nic innego jak zbior takich pojec jak:jezeli’gdyby’ byc moze , prawdopdobnie czyli jednym slowem zbior domyslow ktory moze ale nie koniecznie musi  byc trafny.. Teraz,jezeli jakies fragmenty naszej rzeczywistosci mijaja sie z prawda to jakie jest prawdopodobienstwo ze nasz swiat podaza we wlasciwym kierunku?

Co bym chcial zasugerowac to to aby zbadac nasz swiat na wirus pod tytulem niewiedza w wiedzy I jak najszybciej znalezdz nan jakies lekarstwo. Bo jakze moglibysmy sie poczuc rosczarowani ze nakoncu naszej dlugiej mozolnej I wyboistej drogi, jaka jest zycie, nadal jestesmy w przyslowiowej dupie. A co gorsza moze sie okazac ze stracilismy swoja jedyna I niepowtazalna okazje na udowodnienie sobie I wszelikim silom wyzszym tego ze jestesmy w stanie godnie I porawnie gospodarowac naszym swiatem.

A czy filozofia nie ewoluje? Dlaczego filozofia jest poklasyfikowana? czy to nie ogranicza jej istoty?
oczywisci nie chodzilo mi o filozofie w powyzszej wypowiedzi bron jurek.
Dobrze wszyscy wiemy jak wiele falszywych informacji dociera do nas w dzisiejszych czasach. Mozna informacje zetelnie sprawdac, konfrontowac i weryfikowac. Informacje tworza swego rodzaju strumienie. Wiemy jak dziala strumien(rzeka) wiec nie bede tlumaczyl wiemy co to zrudlo i co to ujscie prawda. Teraz porownanie jest dosc trafne. Jezeli zanieczyszczenia trafia do strumienia u zrudla to caly strumien jest zanieczyszczony po samo ujscie. Jesli stoisz przy ujsciu i chce ci sie pic to masz dwie opcje-
1- nie pic ze strumienia bo podejzewasz ze moze byc zatruty i odejsc spragniony
2- napic sie bo 50% szans to calkiem duzo.
przepraszam jest jescze tzrecia opcja
3-sprobowac strumienia pomakowac i wypluc

Wlasciwie to wszytko zalezy jak bardzo chce ci sie pic, jak masz stosunek do ryzyka badz tez, czy jestes w stanie przejsc w zdluz rzeki o suchym pysku do samego zrudla.

Nauka nie miała oryginalnie stac się przeciwieństwem religii. Zawsze miała być tylko i wyłącznie systemem wyjaśniania otaczającego nas świata w świetle rozumu, logiki, dowodów i generalnie metody naukowej. Nigdy nie chodziło o nic innego.

Podoba mi się to Twoje "oficjalnie" na końcu :-D Dzisiaj mamy dalej niewolnictwo, ale nieoficjalne i wręcz dobrowolne. Szumnie nazywamy to nawet postępem... :-P