Miłość bezwarunkowa (Strona 1 z 5)

ohh.. stronka fajna też jestem za miłością bezwarunkową..

Może nie do końca w temacie, ale nie znalazłem lepszego wątku. Czytałem wczoraj fragmenty z książek Roberta Monroe i trafiłem na rozdział, w którym istoty niefizyczne nauczają Roberta o tym czym jest miłość. Pozwólcie że opiszę to, niestety niedoskonale i pewnie dopuszczając się wielu uchybień w moim rozumowaniu. Moim celem jest jedynie zarysowanie pewnego punktu widzenia.

W pewnym momencie Monroe uświadamia sobie, że nie trzeba samemu wytwarzać energii miłości, aby ją mieć w sobie i przekazywać na zewnątrz. Energia miłości, w niepojętych dla człowieka ilościach, promieniowania jest przez źródło. Wystarczy, że nauczymy się być oscylatorem dla tej energii, nasz organizm w odpowiednich warunkach, przy odpowiednim traktowaniu "łapie" tą wyjątkową częstotliwość, tą długość fali i po prostu staje się przekaźnikiem, oscyluje, gra i promieniuje tak jak źródło.

Love pisał, że był "w miłości", wielu z nas zdarza się chwilami być we wzniosłym stanie, gdy wszystko wydaje się piękne i świetliste. To ten moment gdy ciało zostało dostrojone i rezonuje ze źródłem! Zaczyna żyć intensywniej, stąd na początku to wzniosłe uczucie. Nie do pomylenia, prawda? Nie do pomylenia jest również moment, gdy zostajemy rozstrojeni i spadamy w dół. Mocno upraszczając temat, to działa jak [url=http://www.youtube.com/watch?v=xgpLfLtcbkk&hl=pl]rezonujące kamertony[/url]  i [url=http://www.youtube.com/watch?v=hiHOqMOJTH4&hl=pl]jeszcze tu[/url]. 

Wszystkie praktyki, czy to odżywianie się, czy to ruch, czy to panowanie nad myślami, prowadzą do jednego, polepszenia materiału naszej istoty, tak aby mogła wejść w rezonans ze źródłem. Gdy udaje się to coraz częściej, człowiek i cała ludzkość się zmienia, zaczyna żyć w lepszych warunkach.

Światło słońca niesie w sobie odpowiednią wibrację, gdy wystawiamy się na jego działanie, podnosi ono drgania materiału, z którego zbudowane są nasze organizmy. Zaczynamy oscylować ze źródłem, choć przez jedną chwilę. Odczuwamy to od razu jako coś dobrego. Gdy będziemy mieli wibracje źródła w sobie, mocno ugruntowane, nasze ciała będą cały czas rezonowały w jego rytm. Słońce, dobra żywność itp będą przyjemnością a nie koniecznością potrzebną do wejścia na odpowiednią drogę, ponieważ źródło będziemy nosić w sobie.

Stwórca dobrze wykombinował chodż człowiek ma słaby dostęp w tej chwili na ziemi do żródła to uwielbiia ekstaze wszelkiego rodzaju poczawszy od orgazmu fizycznego do ograzmu  satori uniesienia radości,chodz nie jest do końca świadom ze w takich chwilach umysł wygasa a raczej własnie sie harmonizuje z otaczająca go naturą to tylko ułamki sekundy mała chwila a on by juz chciał byc w niej na wieki.Nawet ja lubie sie wypowiadać w takich tematach jak ten poniewaz ekstaza jest tak ogromna ze nie ma czasem innego wyjsca,i w taki oto sposob powstaje ksiązka naprzykład"Rozmowy z Bogiem"znana juz nawet nie tylko w materi.Ktos moze uznac to za bzdure ze człowiek piszący ksiazke lub wypowiadający sie na internecie jest pzejawem najwyzszego dobra,a dzieje się tak ze umysł idealizuje energie o ktorej nieda się nic powiedzieć,ale to sie dzieje naprawde np;Brahman esensja najwyzszego dobra przeciez jest wszystkim więc i toba wyrazona przez samego siebie czyli kazdego z was na swoj sposób.A żeby było jeszcze zabawniej jest jeden przedstawiciel na ziemi ktory nie posiada ograniczen i jest on zywym wszechświatem w zywym ciele.Właśnie tak to wygląda te rozmowy z bogiem i wiele wiele innych ksiązek ktore sa przejawem tej bezwarunkowej milości.Om Namah Shivaya.

sama juz zaczynam wątpić czasem że jakaś miłośc istnieje.. nie ogarniam czasem całą sobą że istnieją takie rasy które uczuc nie mają... a czasem sama tak bym chciła poprostu nic nie czuć tak jak dziś..    miłośc bez różnicy jaka zawsze rani i boli...

No właśnie, już na naszym malutkim forum widać, że każdy słowo "miłość" rozumie po swojemu. Jakie są Wasze definicje słowa miłość? Moja jest następująca:

Miłość, a w sumie energia miłości, to najlepszej jakości zasilanie, z jakiego może czerpać istota ludzka. Energia miłości jest siłą, jeżeli istota ludzka potrafi z niej czerpać, to jej działania są mądre i prowadzą do szczęścia. Grupa ludzi żywiąca się energią miłości buduje szczęśliwą, zrównoważoną społeczność. Energia miłości to informacja z pierwszej ręki, bez zniekształceń.

Takie zachowania jak trwanie dwojga ludzi za wszelką cenę, czy nadmierne bezkrytyczne poświęcanie się dla innych nie spełniają mojej definicji życia w miłości.

W mojej encyklopedii znalazlem dwie milosci. Jedna to milosc jako uczucie, ktorym obdarzamy tylko jedna osobe na swiecie i tej nie da sie wyjasnic.
Druga to milosc jako pozytywna energia , ktora obdarzamy wszystkich ludzi.
Nie ktorzy w zyciu nie odczuja ani jednej ani drugiej bo taka lekcje przechodza w tym zyciu i tego sie trzymaja a to ze nie pamietaja tego to puzniej zadaja takie pytania jak ty Wampir- tak sobie wybralas. Zyjemy po to zeby doswiadczac a wracamy do kreacji po to by jej o tym "opowiedziec"...chyba.

Wkleję trochę cytatów, dotyczących w zasadzie obu tematów poruszanych na forum, miłości i samotności, dla mnie ciekawe:
"Miłość jest stanem Istnienia. Twoja miłość nie mieszka gdzieś na zewnątrz ciebie, lecz tkwi głęboko w tobie. Nie możesz jej utracić i ona także nie może cię opuścić. Nie jest zależna od żadnego innego ciała, zewnętrznej formy. W pełni obecny, ogarnięty cichym bezruchem, czujesz prawdziwego siebie – bezpostaciowego, ponadczasowego – jako życie nieprzejawione, dzięki któremu twoja fizyczna forma w ogóle żyje. Zaczynasz też wtedy czuć, że to samo życie trwa we wszystkich ludziach i w innych istotach, w samej ich głębi. Przejrzałeś zasłonę formy i odrębności. To właśnie jest urzeczywistnienie jedni. To właśnie jest miłość.
Czym jest Bóg? Jednym życiem, wiecznym we wszystkich formach życia.A czym jest miłość? Tym, że czujesz to Jedno życie głęboko w sobie i we wszystkich stworzeniach. Że nim jesteś. A zatem wszelka miłość jest miłością Boga. Cudze Istnienie można oczywiście wyczuć jedynie poprzez własne. Jest to początek urzeczywistnienia jedni, czyli miłości. Na najgłębszym poziomie Istnienia stanowisz bowiem jednię ze wszystkim, co jest.
Prawdziwa miłość nie ma negatywnego odpowiednika. Jeśli twoja „miłość” ustępuje niekiedy miejsca swojemu przeciwieństwu, znaczy to, że nie jest miłością, lecz silnym popędem ego, które pragnie zyskać pełniejsze i głębsze poczucie „siebie”, a partner chwilowo potrzebę tę zaspokaja. Nie musisz iść na pustynie, jesteś pośród ludzi, ciesz się ich obecnością. Nie mają już jednak władzy nad tobą, która pozwala im uszczęśliwiać lub unieszczęśliwiać ciebie. To właśnie oznacza samotność. W takim odosobnieniu twoja zależność obumiera. Rodzi się zdolność do miłości. Nie spoglądaj już na innych jak na środek narkotycznego zaspokajania. Zazwyczaj usiłujemy leczyć swą samotność poprzez emocjonalne uzależnianie się od innych ludzi, poprzez liczne towarzystwo i hałas. To nic nie daje. Wróć do przedmiotów, wróć do przyrody, idź w góry. Wówczas poznasz, że serce przywiodło cię na rozległa pustynie osamotnienia, że nie ma tam nikogo, kto by cię pocieszył, absolutnie nikogo. Z początku będzie się to wydawać nie do zniesienia, ale tylko dlatego iż nie jesteś nawykły do samotności. Jeśli zdołasz wytrwać przez jakiś czas, pustynia nagle zakwitnie miłością. Twoje serce wybuchnie śpiewem. Będzie tam panowała wieczna wiosna, porzucisz narkotyk i staniesz się wolny. Pojmiesz wówczas, czym jest wolność, czym jest miłość i szczęście; czym jest rzeczywistość, prawda, czym jest Bóg. Będziesz wiedział, wiedza twa wkroczy poza pojęcia i uwarunkowania, nałogi i przywiązania."

Podobnie to odbieram, człowiek musi  podnieść swoje "wibracje", aby być w rezonansie ze źródłem i czuć stale miłość do wszystkiego co istnieje Aby mieć ciągłe lub dłuższe połączenie musimy zrobić pewien wysiłek, pracę na poziomie wszystkich ciał: fizycznego i niefizycznych, słuszna uwaga

To, co intensywnie czuję: "Najważniejszą cechą miłości jest wolność. Pomyślmy o tych wszystkich przymusach i kontrolach ze strony innych ludzi, którym lękliwie poddajemy się. Żyjemy zgodnie z oczekiwaniami innych, by kupić ich miłość, aprobatę, albo z obawy przed ich odejściem - przed strachem samotności...." Chęć kontrolowania innych pochodzi z ego. Nie ma czegoś takiego jak kontrolowanie innych ludzi dla ich własnego dobra. To hipokrytyczna wymówka dla własnego interesu. Tam kończy się twoja miłość, gdzie zaczyna się chęć kontroli. Kiedy jesteś wolny, chcesz, żeby wszyscy byli wolni. Rozumiesz, że chęć kontrolowania innych zniewala też ciebie. Ich wolność jest twoją wolnością. Wszyscy jesteśmy jednym. Ich niezależność jest twoją niezależnością. Ich siła jest twoją siłą. Ich szczęście jest twoim szczęściem. - lepiej bym tego nie ujęła. Nie potrzebujesz uzupełnienia. Sam w sobie jesteś kompletny. Jeśli miłość emanuje z ciebie, nie gonisz za miłością ze strachu przed samotnością. Jeśli masz ją w sobie, samotność nie jest żadnym problemem. Czujesz się dobrze i nieźle się bawisz we własnym towarzystwie - do tego to jeszcze nie doszłam.

Antares napisał: "Mi się wydaje, że miłość przede wszystkim jest różnie rozumiana przez różne osoby. W ziemskim wydaniu jest mylona ze wszystkim, co jest kojarzone pozytywnie - a ten worek jest bardzo obszerny.
Ktoś może potrzebować innych osób (być od nich uzależniony) i jeśli otrzymuje to, od czego się uzależnił, nazywa to - miłością."

Tak, jak zwykle mądre spostrzeżenie, bo to jest pewna iluzja prowadząca niejednokrotnie do bólu i rozczarowania. Nasuwa mi się taki wniosek, że aby poczuć prawdziwą miłość najpierw musimy poczuć się pełni, żeby nie oczekiwać, że ktoś nam zalepi luki w naszym życiu, spełni nasze pragnienia, oczekiwania...

Tacjanna: "Sama już zaczynam wątpić czasem że jakaś miłość istnieje.."
Jeśli kiedykolwiek jeszcze zwątpisz, to przypomnij sobie swoją bezgraniczną miłość do córeczki, ona jest najbliższa tej czystej, bezwarunkowej... i ona istnieje, kochasz bez oczekiwań

Macie rację, każdy z nas pojmuje tą miłość trochę inaczej, dla mnie nowy punkt widzenia to świeżość moich własnych myśli, poszerzam moje postrzeganie świata

??? Nie łapię Waszych postów.

"nie gonisz za miłością ze strachu przed samotnością. Jeśli masz ją w sobie, samotność nie jest żadnym problemem. Czujesz się dobrze i nieźle się bawisz we własnym towarzystwie - do tego to jeszcze nie doszłam." - No nie gadaj O_O, mi samotność nie sprawia problemu, tak jest dla mnie OK i tyle mam na ten temat do powiedzenia.

"Z początku będzie się to wydawać nie do zniesienia, ale tylko dlatego iż nie jesteś nawykły do samotności." - Czemu nie do zniesienia?

Ktoś mi może wytłumaczyć RAZ O KONKRETNIE(czyli nie że znowu piszecie wszyscy to samo tylko każdy inaczej), co aż tak okropnego widzicie w samotności?

wydaje mi sie że młość jest motorem wszystkiego co istnieje... to  właśnie ona !napędza cały wszechświat i wszystko co na nim żyje ,natomiast jeśi chodzi o samotność chyba każdy z nas czasem woli być z kimś a czasem sam ale na dłuższą mete tak się nie da przynajmij ja tak mam .. myślę że  jesteśmy połączeni jakąś niewidzialną nicią i instynktownie lgniemy do siebie bez tej bliskości innnych przynajmniej  ja tak czuję jakbym  wysychała  czuje nieokreśloną pustkę..jakby jakas energia uciekała z mojego wnętrza.. bliskośc innych daje mi cudowna siłę do ,życia i bycia ..  niedawno pisałam że zwątpiłam w miłość .. ale ona jest istnieje   widzę ją w trawie ptakach w nas wszystkich.. kiedy czasem idę ulicą mijam różnych ludzi lubie się do nich usmiechac i zajrzeć w ich oczy .. czasem odwzajemnią uśmiech  i to jest wspaniałe a czasem popatrzą jak na dziwoląga... ale czuję bardzo tą energię kiedys bezmyślnie  deptałam trawe zrywałam kwiaty zabijałam muchę  .. teraz jest inaczej kocham i staram się szanować wszystko co mnie otacza wszystko..i wiecie co  to cudowne uczucie

"kiedys bezmyślnie  deptałam trawe zrywałam kwiaty zabijałam muchę  .. teraz jest inaczej kocham i staram się szanować wszystko co mnie otacza wszystko..i wiecie co  to cudowne uczucie" -Rozśmeiszyłaś mnie tym textem XD

Miłość sama w sobie nie jest kluczem do rozwoju, jest pewnym etapem. W ewolucji najważniejsze jest "doświadczanie", aczkolwiek ewoluujemy także moralnie - odrzucając przemoc - ale to ni jak się ma do miłości. Miłość jest odczuciem (czuciem), hamulcem. W pewnym momencie rozwoju, wiemy że, czegoś robić nie powinniśmy - jeżeli mamy wybór (jeżeli nie mamy wyboru, robimy - nawet jeżeli jest to uznane przez ogół za złe). Rozwój (ewolucja (inkarnacja)) wymusza nas do doświadczania. Pozdrawiam.

To jak rozumiecie określenie "Miłość do zabijania"? :>

A czy ja tam napisałam słowo "radość"? Nie.