Od wielu lat...

No to zaliczę przypał.

A poważnie, to w zasadzie właśnie to piszę, bo nie jestem pewny tych przeczuć. Jeszcze dodam, że mam niewiarygodne szczęście. Zaliczyłem parę wypadków, które dla innych mogłyby się skończyć źle, a ja nieraz wychodziłem tylko z siniakami. Albo jak wpadałem w kłopoty, to zawsze jakoś udało mi się wyleźć z nich bez szwanku, czy straty, a nawet konsekwencji. To też jest dziwne, biorąc pod uwagę fakt, że niemało tego było.

Że co? Że niby fizycznie można być nieśmiertelnym? Nie, w życiu. Miałbym się zanudzić tutaj, na śmierć? Ja tam chcę sobie dożyć, tyle ile inni, i tyle. Jakiś kokosów od tego wcielenia też nie oczekuję. Jestem wyluzowany.

Wolną wolą już nie raz wygrywałem drobne sumki w lotto. Tak, wiem że się da zmienić przeznaczenie. W zasadzie przeznaczenie nie istnieje, skoro można je zmienić. Ja po prostu, nie lubię za bardzo być. Nie to że czuję jakiś żal, czy jestem negatywnie nastawiony, nie zrozum mnie źle, ale satysfakcje odczuwam tylko wtedy, kiedy robię coś nieszablonowego. Po prostu wydarzenia, życie, i w ogóle często zmusza mnie do określonych rzeczy, pod groźbą konsekwencji. I to bardzo bolesnych.  Nie cierpię monotonii. A często właśnie ona jest, jakby narzucona. I to powoduje u mnie zniesmaczenie.

Antares Ja tam niczego znowu wygórowanego nie oczekuję. Po prostu, odwiedziłbym sobie jakąś wyluzowaną planetkę, tropikalną, gdzie piją soki z kokosów. Jedzą banany, ze tygrysami, i innymi robakami. I tyle  

Poważnie, to ja w zasadzie nie wiem czego chcę. Tak po prostu.

Słyszałem że wśród ochotników (gwiezdnych wędrowców) miały być przede wszystkim dwie grupy. Grupa aktywna, osoby które miały aktywnie uświadamiać ludzi oraz grupa bierna. Zadaniem grupy biernej jest po prostu być. Wystarczy że wpływają swoją obecnością na innych. Może ty Krykersie jesteś jedną z takich osób? Masz po prostu odsiedzieć swoje i tyle.

Antares. Ja Ciebie bardzo cenię, ogólnie sprawiasz pozytywne wrażenie. Tylko że ja nie bardzo rozumiem, co chcesz powiedzieć. Znaczy się, sens tekstu zrozumiałem, ale nie bardzo rozumiem co to oznacza. Czasami jest taki stan "eureka", że przez nawet kilka miesięcy czegoś nie rozumiem, a nagle, w pewnej chwili pojawia się uczucie, jakby (oświecenia?). Czyli albo potrzebuję czasu, aby ogarnąć to o czym mówisz, albo jak doświadczę tej wizji, czy czegoś tam, wtedy będę to wiedział, że o tym mówiłeś. Tak mi się wydaje.

Przez tyle czasu przejmowałem się innymi, i zajmowałem się innymi, że zapomniałem iż ja też mam swoje problemy, wewnętrzne rozterki, i potrzeby.

Powiem ci, że te nasze ostatnie dyskusje bardzo zmieniły (poszerzyły) wgląd na całą sytuację na ziemi. Również moje podejscie do tej sprawy się zmieniło, za co bardzo dziękuję. To pisałem dawno temu. Teraz nie mam ciśnienia, żeby się wynosić z ziemi. Nie śpieszy mi się. Powiem więcej, można w wcieleniu ziemskim osiągnąć wiele. Zaskakująco dużo, bo warunki są trudne. To jest jak ćwiczenia fizyczne. Można robić ćwiczenia lekkie, ale efekt będzie mniejszy. Można robić ciężkie, wyczerpujące, i mniej przyjemne ćwiczenia, przez co są lepsze efekty. To taki przykład.  Ostatecznie, wcielenie ziemskie, ma wiele do zaoferowania, i dopiero od niedawna zaczynam to doceniać.

My myślimy o życiu na fizycznych planetach jak Ziemia jak o wcieleniu.

Tak mówią stare religie takie jak hinduizm: mówią o reinkarnacji i "grzechach" (czynach i myślach, które nie są dobre - przeciwnie, są złe) we wcieleniach i konieczności ich rzekomego odpracowania - a ta konieczność otrzymała specjalną nazwę, jest to znany abstrakcyjny koncept tajemniczej "karmy". Czymkolwiek ona naprawdę jest i gdzie jest zawieszona.

Tak więc mamy się wcielać. Tzn. ktoś zdecydował, że będzie tu system wcieleń, i zaprojektował organizmy żywe, by "ktoś" się w nie wcielał.

Podstawowe pytanie brzmi: ale mamy się wcielać w co konkretnie?

W organizm fizyczny. Ale nie jakiś przypadkowy - ale w bardzo szczególny, mamy się wcielać w gatunek człowieka (pominę na razie wierzenia, że można się wcielać w zwierzęta, robaki, a może nawet rośliny, wzgórza, kamienie, ziarenka piasku, tudzież torebkę pani Zuzanny, w układ sterowniczy nowego modelu samochodu, albo w procesor komputera itd.). I to wcielać się nie w przypadkowego człowieka rzekomo, ale bardzo precyzyjnie wybranego egzemplarza (ciała fizycznego) z rodzących się kolejnych 8 miliardów w przeciągu kilkudziesięciu lat.

Układ energetyczny homo sapiens ma mnóstwo "wtyków" - jakby kontaktów, przez które energia może się z nim kontaktować. Tyle, że ludzie nie są ich świadomi (i nie mają być!). Ciekawe, prawda?

Te wtyki energetyczne oddziałują na DNA człowieka (DNA zmienia się pod wpływem częstotliwości, czy też wibracji). Można sterować zatem zmianą DNA w ciągu jednego życia człowieka - i tak się dzieje, DNA człowieka się zmienia (olejcie teorię ewolucji). Owo zmieniające się DNA jednak u nikogo nie powoduje, że jego przetrwanie się wydłuża znacząco: starcy pozostają starcami, na pewno w wieku 80+ lat wszyscy wyglądają jak starcy.

Zatem życie człowieka zostało zaprogramowane na te z reguły kilkadziesiąt lat (i współczesne badania DNA to dobitnie potwierdzają - chodzi m.in. o maksymalną ilość podziałów komórek przy ich odnawianiu). W zasadzie nauka raczej mówi, że zostało zaprogramowane na więcej, 100-200 lat, czasem nawet więcej, ale mniejsza o to - nawet te 300 czy 500 lat to żałośnie malutko w skali życia planety.

Tu wspomniałem dlaczego wszystko wskazuje na to, że DNA jest projektem, a nie powstało samoistnie:
https://kosmita.ofp.pl/forum/viewtopic.php?pid=19282#p19282

A skoro jest projektem, to oznacza, że ktoś świadomie zdecydował, że życie człowieka kończy się po kilkudziesięciu latach, choć istnieją na Ziemi organizmy, które żyją wiecznie.

Cały program życia przeciętnego człowieka też jest obliczony na kilkadziesiąt lat - od pierwszych lat życia, po wiek osiągnięcia tzw. dorosłości (w sumie dość arbitralnie przez polityków wybrany), i cały system socjalistyczny (praca, emerytura, renta itd.).

Innymi słowy:
1. DNA zostało na Ziemi najpierw zaprojektowane
2. Człowiek i jego DNA zostało zaprojektowane w taki sposób, by jego życie trwało średnio ok. 80 lat
3. Cały program jego życia (wcielenia), w tym kwestia starzenia się organizmu (przecież nie musiał się starzeć - można było organizmy na Ziemi zaprojektować w taki sposób, by po osiągnięciu dorosłości przestały się zmieniać - co w sumie nauka również potwierdza, przecież komórki ciągle się odnawiają z jakiegoś powodu) został tak zaprojektowany, by człowiek się w te krótkie ramy życia fizycznego wcisnął
4. W tym krótkim czasie życia nie ma on świadomości i pamięci tego, co było przed jego narodzeniem. Nie ma też świadomości ani percepcji rzeczywistości wibracji - widzi jedynie wąskie spektrum światła (częstotliwości) odnoszące się do fizycznej materii.
5. To wąskie postrzeganie i utrata pamięci musiała zostać ustalona już w momencie, gdy zaprojektowano DNA. DNA okazuje się systemem bardzo elastycznym, którego części można aktywować i deaktywować. U współczesnych ludzi jest ono w większości zdeaktywowane, ale zawiera mnóstwo elementów, których potencjalna aktywacja powoduje nowe możliwości.

Innymi słowy, żyjemy w programie życia, nie będąc świadomym tego, że w nim żyjemy i pod jego wpływem się znajdujemy.

Teraz wracając do wymienionej na początku kwestii rzekomej potrzeby "wcielania się" - czyli de facto interakcji energii subtelnej (tego, co zwykle nazywa się duszą) z energią fizyczną. A co, gdybyśmy nie musieli się w cale wcielać, tylko sami mogli zmieniać sobie formę naszej własnej energii, tzn. nie potrzebowali biotechnologii w rodzaju DNA i ludzkiego organizmu? Bo chodzi tu przecież o zmianę postaci energii. Dlaczego ktoś jednak nas uwięził w takim systemie, w którym właśnie tak to działa - czyli, że jednak energia wciela się w inną postać energii (fizyczną)?

To fajnie, że doceniasz miejsce i czas w którym się znalazłeś. Większoćś ludzi nie docenia i tylko narzeka, nie robiąc zupełnie nic, aby poprawić swój byt. A co do ćwiczeń, ja trenuję aby osiągnąć konkretny mierzlny cel, który sobie postawiłam. Nie robię tego w przypadkowy sposób. Nie chodzi o to aby ćwiczyć ciężko i wyczerpująco, tylko aby to, co na początku jest wyczerpujące i ciężkie, z biegiem lat stało się łatwe, przyjemne i naturalne...