Nieśmiertelność. Prawda czy fikcja? (Strona 14 z 20)

Gratuluję Ale pisałem to w cudzysłowie.

Co do reszty Twojej wypowiedzi, odsyłam do moich poprzednich odpowiedzi. Cytuję tutaj książki, bo to jest źródło, na które można się powołać. Mógłbym cytować wypowiedzi, albo pisać o swoich doświadczeniach (co zresztą także robiłem), ale widzę, że temat utknął na samych podstawach.

Mylisz się. Nie będę już dalej owijał w bawełnę i kończę dyskusję, ale nie sprawdzałaś tych metod i nie masz o nich pojęcia, w dodatku nie czytałaś tych autorów, skoro już jesteśmy szczerzy, wypowiadanie się na ich temat jest pozbawione sensu Interpretacja i brak wystarczającej wiedzy tych autorów sprawił, że ich życie, a właściwie Leonarda Orr, ale już nie Mircea Elliade, było pobożnym życzeniem. Ten drugi przez całe życie poszukiwał, ale nie tam, gdzie trzeba. Był naukowcem, i dlatego jeszcze raz powtórzę: nie należy czekać na naukę aż udowodni to, co można się dowiedzieć na inne sposoby. Proponuję podejście zdroworozsądkowe, ale nie oparte na zamkniętym umyśle, a taki model właśnie proponujesz. Otwarty umysł jest podstawą osiągnięcia nowych możliwości. Zamykanie się w swoim światku natomiast nie jest nim. Co do ćwiczeń, do znudzenia już powtórzę, że wielokrotnie wspominałem, co robię. Jeśli nie czytasz moich wypowiedzi, to po co piszesz? Żeby szukać zaczepki, bo o coś się obraziłaś? Tak to wygląda. Zaś odnośnie do cytowania książek, także to robisz. Cytuję dostępne po polsku książki, czasami robiłem wyjątki, ale staram się cytować to, do czego jest dostęp. Ale moje doświadczenie i wiedza nie opiera się na wiedzy książkowej, ale piszę i cytuję to, co sam sprawdziłem. Jeśli tego nie rozumiesz, to wiele nie wskórasz dalej ciągnąć te bezsensowne zaczepki Natomiast doświadczenie swoją drogą, te książki to jedynie wskazówki co i gdzie szukać, oczywiście, że nie zastąpią działań. Nie będę się już silił na porównania, bo napisałem ich dziesiątki w poprzednich wypowiedziach.

Ale o czym Ty piszesz? ;P Spójrz na tytuł wątku. Sorry, to nie ma sensu.

Co do reszty, dokładnie to samo pisałem co Ty napisałaś, a o ćwiczeniach fizycznych już nie chce mi się po raz 100-ny odpisywać tego samego. Może przeczytaj najpierw moje poprzednie odpowiedzi zanim zaczniesz pisać o ignorancji.

Zauważyłem, że świat podzielił się pod względem "zaufania do autorytetów" na dwa obozy:
- tych, którzy podważają naukę
- i tych, którzy podważają wszystko, co nie jest nauką

Przede wszystkim, prawdziwa wiedza jest jedna, i należy przyznać, że nasza cywilizacja jest w powijakach. Byli w historii zarówno naukowcy, jak i mistycy, którzy docierali do wiedzy, która dla przeciętnego obywatela tej planety była tak naprawdę niedostępna - i to nie koniecznie dlatego, że nie miał do niej fizycznego dostępu, ale raczej był zablokowany psychicznie. To znaczy, mówiąc kolokwialnie, miał zamknięty umysł i uznawał, że jego ocena sytuacji, wiedzy, spuścizny, aktualnego stanu nauki, możliwości itp. jest lepsza, niż kogokolwiek innego. Taka postawa prowadzi do szkodliwych paradoksów i rozsiewania negatywnej propagandy dalej - na zasadzie "wirusowego" obiegu informacji, jakbyśmy to dzisiaj mogli ująć.

Ten fakt został sprytnie wykorzystany przez mistyków, a zwłaszcza późniejszych kapłanów, a dzisiaj - naukowców, a także kościół - do propagowania "wiedzy", która mówi, że "z prochu powstałeś i w proch się obrócisz". Jak widać, materializm ma różne oblicza, zarówno ateistyczne, jak i religijne, ale sprowadza się do tego samego: że człowiek "na pewno" musi umrzeć, a jego życie natomiast redukuje się do "prochu". Nauki kościoła są w jawnej sprzeczności z "autorytetami", na które się powołuje, w szczególności na Jezusa, który nie tylko wskrzeszał ludzi (czyli przywracał funkcje życiowe organizmom, które w sensie biologicznym były już martwe), ale wyraźnie sugerował, że w przyszłości ludzie będą dokonywać jeszcze większych "cudów" - czyli wykorzystania tak naprawę praw wszechświata, o których ludzkość nie ma jeszcze pojęcia. Te nauki Jezusa kościół przemilcza. I jeśli ktoś dokonuje podobnych "cudów" dzisiaj, jest uznawany za szarlatana Nie warto ślepo ufać żadnym oficjalnym, ale także nieoficjalnym źródłom, ale chyba już lepiej być ślepo wierzącym w naukę niczym religię naukowcem, niż osobą z totalnie zamkniętym umysłem - ten pierwszy przynajmniej ma szansę coś osiągnąć na swoim wąskim polu

Ziemia to projekt, którego główną częścią jest życie. Człowiek to projekt, którego głównym elementem zarządzającym życiem biologicznym jest DNA. DNA zostało zaprojektowane tak, by posiadało mnóstwo funkcji, które można aktywować lub deaktywować. Wiedza o tym była przekazywana ludziom na przestrzeni tysięcy lat, ale też celowo kodowana symbolami, by tylko niektórzy mogli ją odczytać. Większość oficjalnych historycznych źródeł nt. Egiptu, Tybetu, Indii itd. jest bardzo skąpa a ich wiarygodność podważają również historycy, ale z tych strzępów informacji, które mamy, wynika jasno, że była tam dostępna tajemna wiedza, która nie była przeznaczona dla tzw. profanów. Ta wiedza obejmowała alchemię, czyli możliwość osiągnięcia biologicznie wiecznego odmładzania organizmu.

Funkcjonowanie organizmu, wg. starych przekazów, jest związane przede wszystkim z energią. Chińska czy indyjska medycyna wyróżnia bardzo wiele rodzajów energii, ich funkcje, oraz to, jak wpływają na życie i funkcjonowanie człowieka. W szczególności wiążą źródło energii z powietrzem - jednym ze znaczeń wyrazu "prana" jest "powietrze" lub "atmosfera" (patrz dalej cytat), drugim - "energia", nie dokładnie taka, jak definiują ją dzisiejsi fizycy, ale raczej związana z utrzymaniem biologicznych oraz świadomościowych funkcji (co może być dla niektórych zaskoczeniem, że świadomość oraz fizjologia są ze sobą ściślej związane, niż to może na pozór się wydawać).

Widzę, że ostatnio obie drogi - naukowa i mistyczna - coraz bardziej wspólnie siebie potwierdzają, co może oznaczać początek nowej ery, takie raczej pierwsze przymiarki, kiedy nauka tajemna wesprze naukę materialną i vice versa. Takich informacji jak poniższa jest coraz więcej. Bakteria wykorzystana w badaniu to Mycobacterium smegmatis, zaś ww. enzym nazwali Huc.

Większość  ludzi i tak się nie skupia na energii. Skupia się na tym, co widać tylko gołym okiem. Jeśli widzą procesy starzenia, ale nie rozumieją ich prawdziwej przyczyny, to uznają, że tak jest i tak musi być, lub też tworzą swoje własne dziwne teorie. Warto jednak na wszystko spojrzeć holistycznie i wziąć pod uwagę wiele czynników wpływających na organizm ludzki - energia istnieje pod wieloma postaciami, nie tylko pod tą chemiczno-materialną, do których zazwyczaj dość ograniczona ludzka wyobraźnia sprowadza (redukuje) cały organizm!

Było już w tym wątku o problemach z DNA spowodowanym w rzeczywistości całą reakcją łańcuchową różnych przyczyn, z których jedną opisała poniżej Małgosia - w poniższym cytacie jest wskazane, w jaki sposób DNA (czyli kod, według którego regeneruje się m.in. skóra, oraz cała reszta organizmu) jest uszkadzane, gdy proces podziału komórek nie działa poprawnie (a ten nie działa poprawnie w szczególności, gdy organizm nie ma wystarczającej energii!):

Pogrubienie moje.
Poniżej o badaniach z wykorzystaniem ultradźwięków na organizmach, które dzięki aktywowaniu działania komórek, przywracają ww. procesy podziału

Jeszcze dodam na koniec, że oczywiście nie trzeba do osiągnięcia tego efektu wykorzystywać ultrafal, których wpływ na komórki badali naukowcy, można do tego celu posłużyć się energią bezpośrednio wpływającą na fizjologię organizmu dzięki ćwiczeniom świadomości, można też posłużyć się dodatkowo ćwiczeniami fizycznymi, choćby hatha jogą, qi gong, ćwieczeniami tybetańskimi, lub jakąś kombinacją wielu. Niemniej jednak świadomość jest kluczowa przy każdych ćwiczeniach, a jej brak sprowadza oczywiście każdy rodzaj ćwiczeń do bezwiednego i pasywnego powtarzania ruchów.
Czyli podsumowując, można procesy podziału komórek stymulować dzięki wpływowi umysłu, który ma bardziej bezpośredni związek z fizjologią, energią, gruczołami oraz centrami energetycznymi, niż ludzie sądzą - generalnie mówiąc, w większości poradniki ezoteryczne piszące o czakrach są bezużyteczne i stwarzają błędne wrażenie, iż są jakimś bliżej nieokreślonym abstrakcyjnym tworem, który wpływa "jakoś magicznie" na psychikę, emocję, popędy itp., w dodatku te amatorskie twory wydawane przez popularne wydawnictwa ezo-psychologiczne są prawie zawsze kopią kopii innego samozwańczego ezoteryka, ci ezoterycy bezmyślnie i bezkrytycznie przepisują te teksty jeden po drugim, co wielokrotnie zweryfikowałem Jeszcze raz powtórzę, nie warto ufać "autorytetom", każdy ma swój rozum.

Dlatego między innymi chodzą nago, bo to zdrowiej niż w ubraniu. Wchłaniają ładunki całą powierzchnią ciała...

Odpowiem na to pytanie ze swojego punktu widzenia. Ten punkt widzenia się zmienił w ostatnich 3 latach, i można powiedzieć, że na przestrzeni 10 lat przeszedł sporą rewolucję.

Nieśmiertelność różnie jest definiowana, ale w tym wątku chodzi wyłącznie o nieśmiertelność fizyczną (ciała fizycznego), a nie zachowanie wyłącznie świadomości. Łatwo zdefiniować ten termin, ale jak wejdziemy w temat głębiej, okaże się, że ma szereg niuansów, konsekwencji i powiązanych tematów, które z reguły nie są brane pod uwagę. Tylko nadmienię, że jedną z konsekwencji jest możliwość wpływania na swój fizyczny organizm bezpośrednio, czyli m.in. stymulować produkcję odpowiednich hormonów, regenerację tkanek, przeciwdziałać aspektom takim jak hormony "starzenia", zwiększanie świadomości organizmu i jego energetyki, zrozumienie powiązań energetycznych w ciele itd. A to jedynie góra lodowa tematu - ta najbardziej zewnętrzna i powierzchowna. Na wyższych poziomach zrozumienia, tych bardziej metafizycznych, zaczynasz rozumieć w szerszym kontekście jeszcze więcej na temat ciała fizycznego, czym jest, dlaczego jest cenne itp. W tym sensie ludzkość okazuje się dziećmi, które nie mają bladego pojęcia, w posiadanie czego wchodzą w tym systemie fizycznym. Są jak jaskiniowcy, którym powiedziano, że samochodem mogą przemieszczać się na długie odległości - dla nich samochód to czarna skrzynka, nie mają zielonego pojęcia jak działa, ale nie ma filozofii w kierowaniu kierownicą, naciskaniu gazu itp. - tego może nawet 3-letnie dziecko się nauczyć. Trzeba brać pod uwagę szeroki kontekst, który ginie ludziom z oczu, gdy zastanawiają się nad ważnymi sprawami. Ludzie na tej planecie są jak przedszkolaki, które potrzebują filozofii zastępczej dlaczego "powinny" umierać, i dlaczego "powinny" wierzyć w życie po śmierci. Sugeruję nie kierować się nadinterpretacją tego, co napisał w książce Hejal. Tak jak nie należy oczekiwać od świeżo upieczonego, nieświadomego kierowcy-jaskiniowca, że będzie w stanie tak samo dobrze jeździć po "dżungli" zwanej miastem jak po pustyni, tak samo nie należy oczekiwać od człowieka, że potrafi posługiwać się swoim organizmem. Organizm służy dla niego jako narzędzie, tak jak samochód: wrzucam do "worka" (żołądka) żarcie jedną stroną, które po zrobieniu małego armagedonu gdzieś tam w brzuchu wychodzi drugą stroną, nogi służą do chodzenia, a ręce do chwytania towarów w centrum handlowym - ot i cała filozofia współczesnego człowieka-jaskiniowca dot. ciała "Zapalę sobie jeszcze jedną fajkę, jedna mi nie zaszkodzi; wezmę jeszcze jeden kawałek torta, na pewno nie zaszkodzi mi też jeszcze drugi drink..." itd. A później jest: "o nie, brzuch mi urósł ostatnio!" Rozwiązanie? Jechać na przepoconą siłownię Takie mamy punkty odniesienia do stopnia zaawansowania naszego społeczeństwa, nie sugerowałbym się więc obiegowymi (także wśród naukowców) opiniami nt. tego, co jest możliwe z ciałem fizycznym

Zamiast więc zgłębiać dalej niuanse nieśmiertelności fizycznej, bo to temat rzeka (jeśli chcesz JayFox, to napisz do mnie na priv, najlepiej na podany email, to szerzej Ci opiszę temat), i odpowiem na drugą część pytania, czyli tą filozoficzną (która moim zdaniem jest zbędna, ktoś kto zadaje takie pytanie, ewidentnie nie zna jeszcze wielu odpowiedzi): czemu ktoś chciałby zachować ciało fizyczne? Żeby na nie odpowiedzieć, należy najpierw zarysować kontekst, czyli zadać pytanie: a po co w ogóle wchodziłeś w posiadanie tego ciała? Może na tym pytaniu zakończę na razie moją odpowiedź.

Fora internetowe, i w ogóle internet, faktycznie jest uważane za źródło informacji z góry uznawane za niskiej wartości, i postrzeganie przez ludzi forów (a tym bardziej innych stron - innych niż oficjalnych instytucji) z automatu jest takie, że są to informacje albo mało wartościowe, albo o niskiej wiarygodności. Zauważyłem jednak, że dziś wielu słynnych na świecie autorów pisało na początku w internecie, na forach, na blogach - powiedziałbym, że większość. Tak czy inaczej, wiadomo, że to, że coś piszę tutaj, niczego nie dowodzi i nie ma możliwości, bym cokolwiek udowodnił. Aby to zrobić, musiałbym napisać książkę albo i kilka, a większość ludzi szuka szybkiego rozwiązania w naszych szybkich czasach - mówiąc wprost, oczekuje, że poda im się rozwiązanie na talerzu. Tak ludzie są uczeni od małego w szkołach. Jednak przy większości niezbyt przystępnych tematów (a do nich należy ten temat) istnieją tylko 2 ścieżki: albo liźniesz temat i żyjesz sobie dalej swoim życiem tak jak wcześniej, albo faktycznie zajmujesz się metafizyką (nie słyszałem o żadnym nieśmiertelnym, który by bez metafizyki osiągnął cokolwiek - raczej przedwcześnie umierali z powodu braku wiedzy i przygotowania dotyczy to m.in. niektórych sławnych władców, którzy w pewnym momencie zdali sobie sprawę, że władza nie jest tak ważna jak życie ). Historia jest pełna władców, którzy szukali nieśmiertelności, ale te informacje się często pomija i nie podaje oficjalnie, tak samo, jak w szkołach nie chce się mówić, że słynny fizyk Isaac Newton był przede wszystkim mistykiem a nie naukowcem, tak jak zresztą wielu słynnych naukowców i innowatorów.

Jak wspomniałem, temat jest szeroki, i jest powszechnie mało dostępny - myślę, że ze zrozumiałych względów: mocno upraszczając sprawy, ludzkość nie jest w stanie uzyskać jako cała rasa czegoś więcej. Nie wiem czy wierzysz w doktrynę dot. ewolucji Darwina (ostatnio jest pod falą krytyki, i np. w Indiach oficjalnie zaczęto wykreślać ją w tym roku z podręczników szkolnych), jednak alternatywne teorie mówią o tym, że przed ciałem fizycznym istniała świadomość, która się wciela w ciało fizyczne. To rodzi szereg konsekwencji i pytań, które w przypadku przyjęcia teorii ewolucji Darwina nie mają zbytnio sensu.

Piszesz, że nie masz czasu, przyznam, że też ciągle żongluję czasem, choć na to forum wchodzę co jakiś czas - jednak jeśli chodzi o czas, to jest to kwestia priorytetów: dla jednych priorytetem jest np. wydłużanie swojego życia, potencjalnie w nieskończoność, czyli osiągnięcie fizycznego wiecznego życia, dla innych priorytetem jest np. pojechanie do ciotki w imieniny, a dla jeszcze innego zarobienie dodatkowych iluś złotych w pracy dorywczej. Każdy z nas dysponuje ograniczonym czasem, dlatego potrzebna jest jakaś strategia na życie, o czym pisałem w innym miejscu nie tak dawno.

Wracając do tematu: 1. piszę z własnego doświadczenia, 2. eksperymentuję, 3. zdobywam wiedzę z różnych źródeł, przede wszystkim tych uznawane za metafizyczne np. nt. alchemii i energetyki, już dosyć długo. Jestem pewien, że nie osiągnąłem w tym momencie wiecznie regenerującego się organizmu, mimo to mam sukcesy na tym polu, stosując się do sprawdzanych bezpośrednio zasad zdrowotnych, a także eksperymentując z energetyką organizmu, oraz różnymi zdolnościami umysłowymi, np. indukcji. Człowiek ma więcej niż 5 zmysłów fizycznych, rozwijając te pozostałe, wyczulasz się na energetykę, masz lepsze wyczucie, zaczynasz odróżniać wiele rzeczy, potrafisz zachować doskonały wzrok, słuch, wyostrzają (a nie tępią) ci się zmysły z wiekiem itp. Unikam większości niezdrowych rzeczy, alkohol piję rzadko i w celach zdrowotnych, a fajek w ogóle nie palę, itd. Powyższe aspekty wpływu na organizm udało mi się osiągnąć, żyjąc w określony, pro-zdrowotny sposób. Jednak to są podstawy. Interesują mnie kolejne poziomy. Trudno wszystko to opisać w jednym poście na forum, jednak jeśli zakładasz, że ludzkość nie jest jedyną rasą inteligentną we wszystkich 1 000 000 000 000 galaktych to pomyśl, że mogą istnieć rasy, które zajmują się tworzeniem organizmów żywych od podstaw, poczynając od ich DNA, programów itd. Przy takich założeniach my, rodząc się nieświadomi, bez pamięci w tym świecie fizycznym, jesteśmy z przymusu nieświadomymi odkrywcami organizmów. To prowadzi do pytania: ile czasu przeciętny człowiek na tej planecie przeznacza w dniu na odkrycie najcenniejszej rzeczy, którą ma, czyli własnego organizmu, bez którego wszystko pozostałe jest bez znaczenia tutaj? Prawdopodobnie zero. Dodam, że po pierwsze, tzw. starzenie organizmu - co jest tak naprawdę niewłaściwym terminem, bo chodzi w rzeczywistości o powolną, stopniową nieefektywność procesu odnawiania (regeneracji) komórek, które i tak muszą się regenerować - jest różne u różnych ludzi, a po drugie, można na ten proces wpływać, zarówno w sensie ujemnym (przyspieszenie starzenia, czyli de facto psucie procesów regeneracyjnych), i dodatnim (podtrzymywanie procesów życiowych). Tak więc cała sztuka przedłużania fizycznego życia wydaje się logicznie dość oczywista: chodzi o uruchomienie odpowiednich procesów w organizmie - w sposób inny, niż przy użyciu inżynierii mechanicznej. W tym dość krótkim poście poruszyłem wiele tematów - wszystkie jednak są one pośrednio lub bezpośrednio związane z tematem nieśmiertelności. Sprawa jest prosta, ale dojście do tego "jak" to zrobić jest procesem empirycznym i wymagającym, tzn. zdobycie własnego doświadczenia jest niezbędne.

Żeby nie robić nikomu złudzeń: jeśli interesuje Cię temat, warto najpierw zainteresować się nim na własną rękę, zdobyć jakieś podstawy, a najlepiej i doświadczenie, tak jak np. w sztukach walki początkujący nie uczy się najbardziej zaawansowanych pozycji czy form. Nie ma takiej opcji: nie potrafisz np. szpagatu, to fizycznie nie będziesz w stanie wykonać ruchów na nim opartych. Trzeba zacząć od podstaw. A na to trzeba poświęcić jednak czas. Tyle, jeśli chodzi o zaspokojenie ciekawości vs. zainteresowanie celem Myślę, że to odpowiada na sporo potencjalnych pytań.

Jeszcze jedno - w największym skrócie opiszę, jak wg. mojego obecnego rozumienia, wygląda ten proces. W organizmie ludzkim jest zapisany zarówno program życia, rozwoju organizmu, jak i śmierci (powolnej degradacji), a także wiele innych, np. uruchamiania hormonów np. adrenaliny. Są to programy ustalone z góry. U większości ludzi działają one w sposób nieświadomy. Starożytni alchemicy próbowali jednak współdziałać z organizmem świadomie, tj. wpływać na niego. I nie tylko od strony fizycznej, ale przede wszystkim od strony psychicznej. Wpływając na energetykę (częstotliwość działania) organizmu, wprawiali w odmienny stan komórki w ciele, które przestawiają się wówczas na odmienny "program" funkcjonowania. W efekcie uzyskiwali efekty regeneracyjne, czyli np. tzw. odmładzanie ciała. Używam tu współczesnego słownictwa, jednak starożytni korzystali oczywiście ze sobie znanych terminów, a ponieważ nie było wtedy takiego precyzyjnego języka naukowo-technicznego, byli zmuszeni do korzystania z symboli i przybliżeń, zwłaszcza w kręgach azjatyckich, ale nie tylko. Podobnie było z alchemią w starożytnym Egipcie. Tzw. kamień filozoficzny to był tylko symbol, ale laicy mieli wierzyć, że chodziło rzekomo o uzyskanie złota z metali nieszlachetnych. Dzięki temu alchemicy mogli pozostawić tajemnicę dla siebie. Oczywiście większości się nie udało ostatecznie osiągnąć głównego celu i osiągali poboczne cele i dokonywali alternatywnych odkryć.

Dobrze, w takim razie zacznę od początku. Zadaję pytanie o to, czym jest nieśmiertelność i jeśli chcę poznać prawdę, muszę zostawić za sobą wszystko, co o tym wiem, czyli wszystko to, co było na ten temat pisane w książkach, czy w ogóle gdziekolwiek, a co ja tak chętnie cały czas przyswajam. Zostawiam to więc i pytam, czym jest nieśmiertelność, aby móc w następnej kolejności stwierdzić, czy jest mi to do czegoś potrzebne. Skoro odkładam na bok wszelkie tezy i twierdzenia mówiące mi o tym, czym ta nieśmiertelność jest, to co pozostaje? Żegnam się ze swoim mozolnie budowanym na cudzej wiedzy wyobrażeniem o nieśmiertelności i chcę samodzielnie poznać prawdę. Czy jestem w stanie to zrobić? Czy w ogóle mogę poznać nieśmiertelność? Czy istnieje ona w obszarze znanego, czy może jest nieznanym? A jeśli jest nieznanym, to czy nieznane da się w ogóle poznać? Idąc dalej tym tropem – kto chce poznać nieznane? Gderający umysł, ulepiony z przekonań, twierdzeń, norm społecznych, swoich różnych preferencji, według których wszystko wokół ocenia? Ulep nie pozna nieśmiertelności. Choćby próbował na siłę ją osiągnąć, to to, co znane, nie pozna nieznanego, bo jest ono całkowicie poza jego obszarem.

Skoro już wiem, że z poziomu gderacza niczego nie uzyskam, może poza kręceniem się w kółko i torturowaniem własnego ciała ćwiczeniami, a co za tym idzie uzyskaniem fałszywego poczucia, że się rozwijam, to co mi pozostaje? Widzę, że moje postrzeganie świata jest skrzywione i nie dotyczy to tylko nieśmiertelności, ale dokładnie wszystkiego. Jak w tej sytuacji mam zetknąć się z nieznanym, tkwiąc po uszy w tym, co znane? A jeśli zrozumiem czym jest to, co popycha mnie do torturowania własnego ciała, to, co sprawia, że tak chętnie oceniam albo nieustannie potrzebuję autorytetów w postaci książek czy innych osób – co wtedy? Co się wydarzy, jeśli zrobię ten jeden krok w stronę nieznanego i się z nim zetknę, nie mając o tym jednocześnie żadnych wyobrażeń?

Zacząłeś akurat od końca. Najpierw odpowiedz sobie na pytanie czy mam wpływ na procesy starzenia w swoim ciele i czy mogę je odwracać. Jeśli tak to jakie metody i środki muszę zastosować, aby to osiągnąć. I czy byli już tacy, którzy przeżyli kilkukrotność średniej naszego gatunku? Jakie oni stosowali środki i metody na wydłużenie życia? Czy można ten proces wydłużać w nieskończoność i czy jest sens to robić -to już zależy od indywidualnego podejścia każdej istoty. A górnolotne ględzenie o nieśmiertelności do niczego nie prowadzi, tylko odsuwa Cię od sedna problemu.

Z mojej perspektywy, to teraz kręcisz się w kółko i tkwisz w jednym punkcie i będzie tak do czasu, aż nie zrobisz pierwszego kroku w kierunku odkrycia mechanizmów, które za wydłużanie życia odpowiadają. Ci którzy wydłużyli swoją egzystencję poprzez różne techniki odkryli te zależności, nie wiem czy się torturowali czy nie, ale jeśli pewne czynności powtarza się po raz sto tysięcy pierwszy, to są naturalne i nie mają nic wspólnego z torturowaniem się. Albo Ty przejmiesz kontrolę nad swoim życiem, albo życie przejmie kontrolę nad Tobą i napisze Ci swój własny scenariusz. Jak nie wiesz jaki, to rozejrzyj się wokół siebie...

Poza tym jeśli doprowadziłeś się do stanu, w którym ćwiczenia fizyczne są dla Ciebie torturą, to procesy starzenia są już zaawansowane i dobrze byłoby coś z tym zacząć robić.

Zwykle na pierwszym kroku się kończy zainteresowanie tematem nieśmiertelności, bo nie wierzy się, że to możliwe i nie zna się nikogo, kto by wyszedł poza magiczne 100 lat, był sprawny fizycznie i nie wyglądał jak leśny dziadek. Siła inercji i bezwładu wygrywa tu z chęcią poznawania i odkrywania nie znanych dotąd obszarów, ale każdy podejmuje takie decyzje, jaki poziom świadomości reprezentuje. Ludzie zaprzęgnięci w codzienne obowiązki związane z tzw. utrzymywaniem swojej egzystencji nie mają na nic czasu, ale warto zadać sobie pytanie, kto ten kierat dla nas stworzył i czy na pewno miał na uwadze nasze dobro.

Jeśli coś zostało już odkryte i w miarę dobrze opisane, to jaki jest sens odkrywać to na nowo? Stata czasu i energii, bo przyswojenie już odkrytej wiedzy jest szybsze i wydajniejsze. Natomiast jak już się ogarnie to, co odkryli inni, można eksperymentować i odkrywać to, czego inni jeszcze nie odkryli, albo nie zostało dobrze opisane w źródłach.  Odrzucanie na dzień dobry pewnych idei bez sprawdzenia ich jest błędem, bo mogą zawierać kluczowe tezy związane z interesującym nas tematem. Nie chodzi o wiarę, ale o sprawdzenie.

Jeśli nie zostawię wszystkiego, co wiem o nieśmiertelności, to nigdy się z nią nie zetknę. Zamiast tego na starym obrazie pełnym przekonań (cudzych przyjętych później jako własne) wymaluję nowy i będę się cieszyć, że udało mi się coś zmienić, ale to nadal będzie obraz. Właśnie to jest kręceniem się w kółko i właśnie to rodzi fałszywe przekonanie o tym, że dokonujemy jakiegoś postępu. Zmieniamy tylko obraz, zastępując jeden drugim, poprawiając go przez dodanie czegoś nowego lub usunięcie czegoś starego, ale obraz nadal jest obrazem – nadal żyjemy w iluzji, którą sami sobie tworzymy. Czy jesteście w stanie dostrzec, że Wy też tak robicie?

Wspominacie o ludziach, których wiedza zawiera jakąś tam prawdę. W porządku. Przede wszystkim prawda jest w ciągłym ruchu, co oznacza, że aby się z nią zetknąć, trzeba do niej sięgnąć teraz. Oni się zetknęli, ja nie. Pytam siebie co mam zrobić w tej sytuacji? Postawić ich na piedestał i robić wszystko tak, jak powiedzieli/napisali… kiedyś? Czyli zacząć robić dziwne ćwiczenia, które zalecali i w końcu złamać umysł i pokrzywić ciało? A może potraktować ich tak, jak swego czasu był tu traktowany Hejal i zacząć pytać o wszystko po kolei, siedząc dalej wygodnie i bujając się na krześle? Czy którakolwiek z tych opcji będzie dla mnie realnym postępem? Nie interesuje mnie proces dojścia do nieśmiertelności. Swoją drogą, dlaczego w ogóle jakiś proces miałby być do tego potrzebny? Przecież proces oznacza osiąganie czegoś w czasie. Czyli poświęcam czas, żeby osiągnąć nieśmiertelność, a więc stać się kimś, kim jak uważam, w tej chwili nie jestem, jednocześnie ten czas marnując. Naprawdę tak to powinno wyglądać? Wydaje mi się, że uwaga jest tu kierowana na zewnątrz, zamiast do środka. Bez zrozumienia siebie, nie zetkniemy się z nieśmiertelnością i nie ważne ile i jakich ćwiczeń zrobimy, nie przybliży nas to do niczego realnego. Dołożymy tylko kolejne cegiełki do misternie budowanej przez siebie iluzji, tym samym ją wzmacniając.

Ty póki co o temacie nieśmiertelności nie wiesz prawie nic. Świadczy o tym poziom dyskusji jaki prowadzisz, same ogólniki, żadnych konkretów. Takie dylematy jak Twoje są trochę śmieszne, trochę naiwne, bo to o czym piszemy jest mierzalne i definiowalne, a Ty zaczynasz i kończysz na ogólnikach. Według mnie nie tędy droga, czas zburzyć swoje iluzje, jak mawiał kiedyś pewien człowiek, i zdefiniować wszystko od nowa. To właśnie robimy w tym wątku. Burzymy iluzje i definiujemy od nowa. Jeśli tego nie widzisz, to szkoda czasu na dalsze dyskusje. Nie można zostać weekendowym nieśmiertelny, pomimo największego geniuszu jaki się posiada i najbardziej przenikliwej filozofii, jaką się prezentuje...

To co piszesz to słowa, za którymi nie stoi zupełnie nic. Szkoda Twojego i naszego czasu. Wróć tu dopiero wtedy, gdy z ogółu przejdziesz do szczegółu, bo diabeł tkwi niestety w szczegółach.

Ćwiczenia służą wyprostowaniu ciała i uspokojeniu umysłu, bo tylko spokojny umysł i zdrowe i silne ciało dostrzegają rzeczy dla innych niedostępne. Tak jak Ty myśli przeciętny Kowalski i jak przeciętny Kowalski kończy. To filozofia stagnacji, a nie rozwoju. Aby mieć coś innego trzeba robić coś innego. Robienie w kólko tego samego i oczekiwanie na inne rezultaty to głupota. Ten świat tak nie działa, niestety...

Nie szukam mistrza, który mi powie, czym mogę się zająć. Dokonuję wyborów tylko wtedy, gdy mam wątpliwości, a skoro je mam, to kieruję się ulepem - wytworem wielu lat prania mózgu różnymi dziwnymi rzeczami - który coś pochwala, a czegoś nie, coś lubi, a czegoś nie i to, co mu nie pasuje, odsuwa na dalszy plan, traktuje z pogardą, zaciekle zwalcza lub inne, podobne. Jeśli umysł jest cichy, nie ma czegoś takiego jak wybór, jest tylko działanie. I dalej, czy jeśli uciszam umysł raz za razem, nie mogąc go jednocześnie uciszyć permanentnie, to czy mogę uznać, że moja metoda jest skuteczna? Czy powtarzanie takiej czynności nie jest przypadkiem stratą czasu? Przypomina to trochę walenie głową w mur. Piorę swój mózg np. powtarzając jakieś wzniosłe słowa – umysł cichnie. A czy zauważyliście, że jak będziecie powtarzać inne, dowolne słowo, np. lampa, to uzyskacie ten sam efekt? Jeśli uda mi się już wyprać umysł do cna i zostanie złamany, to co potem? Będzie jeszcze do czegokolwiek zdolny? Idźmy dalej, po co w ogóle siłą próbować go uciszać? To działanie agresywne, pochodzące z samego umysłu. Umysł próbuje uciszyć sam siebie, dlatego nic z tego nie wychodzi. Jak długo nie zrozumiem, czym ten umysł jest i do czego go potrzebuję, będę siłą szturmować nieznane i tworzyć o nim niezliczone obrazy, wzmacniając tym samym iluzję, ale niczego tak naprawdę nie osiągnę (poza solidnym murem, który odgrodzi mnie od rzeczywistości). Zbuduję sobie obraz, który mi pokaże, że dokonuję postępów, bo to, czego doświadczam, będzie się zgadzać z tym, co ktoś opisał w jakiejś książce i nie zastanowię się już, czy to doświadczenie nie zostało czasem wytworzone przez umysł, na podstawie tego, co z tej książki wyczytał. Tak samo będzie z nieśmiertelnością i wszystkim tym, co pozostaje w obszarze nieznanego. Ulep tam nie dosięgnie ani siłą ani prośbą, ale może wytworzyć przeświadczenie, że robi w tym kierunku postępy. Zmierzam tu do tego, że poświęcanie nadmiernej uwagi temu, co na zewnątrz w połączeniu z brakiem zrozumienia własnego wnętrza, powoduje pozorny postęp, bo nie ważne, jak duża jest moja wiedza, jeśli nie rozumiem siebie, wciąż tkwię w klatce.

Ja nie lubię gadać dla samego gadania, bo to prowadzi do jeszcze większej frustracji i końcem końców nic z tego nie wynika. Przy treningu sztuk walki łączysz aspekty zewnętrzne i wewnętrzne w jedną spójną całość. Zrozumienie przychodzi poprzez pracę nad sobą, zewnętrzną i wewnętrzną. Rozumienie siebie to tylko słowa, które nic nie znaczą. Co chcesz zrozumieć w sobie? Jeśli tego nie sprecyzujesz, to będziesz się przez resztę życia kręcił wokół własnego ogona i nie uzyskasz żadnych odpowiedzi na swoje ogólne pytania z prostej przyczyny -na takie pytania nie ma dobrych odpowiedzi. Zamiast zastanawiać się przez resztę życia, czy masz coś robic czy nie, po prostu to zrób i wtedy będziesz wiedział, czy Ci to pasuje, czy nie. Albo tego nie rób, ale wtedy nie dowiesz się niczego. Doświadczenie jest najlepszym nauczycielem, ale każdy znajduje sobie wymówki, aby nic nie robić, a to jest filozofia stagnacji, z rozwojem nie ma nic wspólnego...

Nie lubię nikogo ciagnąć za uszy, każdy ma swój czas, aby dojrzeć do decyzji zmian w swoim życiu, ten post jest dla przekonanych, a nie ciągle wahających się...

Twoja definicja ulepa jest z gruntu fałszywa, bo zakłada, że obrazy są fikcją w twojej głowie, a tak nie jest. Przychodząc na świat dostałeś do dyspozycji pewien stan faktyczny, na który składają się różne aspekty. Inaczej zacząłbyś życie na drzewie i najprawdopodobniej na nim skończył, bo nie posunąłbyś swojego życia naprzód na tyle, aby zapanować nad otaczajacą Cię rzeczywistością. To właśnie ten ulep powoduje, że nie musisz odkrywać wszystkiego samodzielnie, tylko pewna praca została już zrobiona przez innych, a Ty możesz z niej korzystać prawie za darmo. Zadaj sobie lepiej pytanie jaki będzie Twój wkład do tego, co obecnie jest, bo kiedyś stąd odejdziesz. Co po Tobie zostanie i jak inni to kiedyś nazwą?

To, o czym piszę, nie jest ani teorią ani praktyką – jest życiem. Czy obserwujecie swoje myśli, kiedy czytacie posty na tym forum? Czy zanim zaczniecie je czytać, zostawiacie wszystko, co wiecie o danej rzeczy „za progiem”, czy może czytacie je przez pryzmat swoich przekonań? A jeśli ktoś przykładowo ma przeświadczenie, że coś takiego jak nieśmiertelność, jest złem, to czy czytając to wszystko, co było tu pisane albo nawet wchodząc w dyskusję, zmieni zdanie? Jeśli nie odłoży przekonania na bok i nie przyjrzy się temu na nowo, będzie dalej tkwił w zbudowanej samemu dla siebie klatce. Gromadzenie wiedzy zdobytej z książek (autorytetów) na podstawie iluzji, czyli przekonań, z którymi żyjemy, tylko tą iluzję rozbudowuje, bo wszystko już na początku zostaje wykrzywione i na wejściu dostosowane do naszych poglądów, a więc nie jest prawdziwe, bo nie ma nic wspólnego z faktem. W tej sytuacji, jedynym co pozostaje, jest przyjrzenie się problemowi od nowa, bez przekonań i bez oceny, zobaczenie go takim, jakim jest. Jeśli zaczniemy go oceniać, zostanie zniekształcony i przestanie być faktem, a wtedy realna zmiana w nas nie będzie możliwa, może poza zamianą jednego obrazu na drugi, czyli zastąpieniem jednej iluzji drugą.

Wracając do samej nieśmiertelności – z tego, co zdążyliśmy tu do tej pory napisać wynika, że jest to  temat do samodzielnego odkrycia. Jedno z moich pytań na początku brzmiało „do czego jest potrzebna (nieśmiertelność)?”. Jeśli jestem człowiekiem, który silnie utożsamia się ze swoimi przekonaniami, szukam sposobu na przetrwanie, bo nie chcę  stracić tego, co tak misternie od lat buduję. A czym to właściwie jest? Gromadzę wiedzę z książek, dlatego nie poznam niczego nowego – pełnego naczynia nie da się ponownie napełnić, jeśli się go najpierw nie opróżni. Umysł zatkany wiedzą pochodzącą z przeszłości, nie przyjmie tego, z czym zetknie się w „teraz”. Idąc dalej tym tropem, co miałoby być nieśmiertelne? To „ja”, które walczy o swoje przekonania, czyli właściwie o siebie i swój byt, ponieważ „ja”, jeśli już to zauważyliście, z tego się właśnie składa. Nasza osobowość to zlepek przekonań, być może wierzeń, przeświadczeń i innych tego typu, sumiennie gromadzonych przez lata. To nigdy nie wychodzi poza czas, operuje tylko w tym obszarze – przeszłości i przyszłości. Czy to „ja” w takim razie w ogóle może stać się nieśmiertelne? Dlaczego ludzie na siłę próbują osiągać nieśmietelność podążając za wytycznymi z książek, a więc za tym, co na zewnątrz, jednocześnie nie interesując się swoim wnętrzem? Na pewno wygodniej zmienia się obrazy wokół siebie, nie musząc nic ze sobą robić. Argumentuje się, że jest to za trudne i zbyt wiele wymaga, ale nikt nikomu nie każe mantrować, siedzieć w dziwnych pozycjach czy zasuwać do kościoła (swoją drogą od wieków to robimy i cała ludzkość jeszcze nie osiągnęła nieśmiertelności/prawdy/zbawienia, więc chyba nie tędy droga – albo wychodzimy z założenia, że miliony much nie mogą się mylić i robimy dalej to samo, waląc głową w mur). Wygląda więc na to, że nieśmiertelność jest nam potrzebna do zachowania nagromadzonych poglądów i przeświadczeń. Być może też ktoś będzie to zasłaniał „nieśmiertelnością ciała fizycznego”, ale nieśmiertelność, to nieśmiertelność, jeśli zaczniemy ją dzielić, to znak, że myślimy ulepem, bo tylko osobowość dzieli w oparciu o swoje przekonania. Pytanie brzmi, czy jesteśmy gotowi porzucić zgromadzoną wiedzę - nie tą techniczną, która pozwala nam np. bezpiecznie prowadzić auto, ale tą psychologiczną, aby zetknąć się z czymś zupełnie nowym, przykładowo nieśmietelnością?