Nicość (Strona 1 z 2)

mp... kurcze, zdaje się, że nic z tego nie skapowałem:D bez urazy, po prostu spróbuję jeszcze raz jutro w dzień, bo teraz chyba zbyt późno jest.

w obecnym czasie nicość i nieistnienie wydaje mi się piekłem;/ oczywiscie nie dosłownie, bo byłaby to bzdura, raczej jak cie nie ma to nie jest ani źle ani dobrze. jednak przejmuje mnie to dreszczem (co też jest tylko wyrażeniem takim) gdy myślę o takiej ewentualności. jest tak odległa moim przekonaniom i oczekiwaniom, że aż wysoce prawdopodobna - bo przecież jako 'szczenię' na ścieżce duchowego wzrostu wiem, że na "mecie" nic mnie nie zdziwi. to życie, jakie prowadzę tu, na Ziemi, ledwo OCIERA się o ten ostateczny sens wszystkiego. taka jest moja refleksja.
no ale jak mówiłem - wolałbym jednak isnieć!:p

nie wiem. ale na dziś dzień, jeśli jesteś szczera i dogłębnie zbadałaś się pod wzgledem: czego chcesz NAPRAWĘ... to ja cię podziwiam.

To nie ma znaczenia w naszym toku rozumowania. Istniejemy, więc, taka jest wola - tego co nas stworzył. W jakim celu istniejemy - to inna, rzecz -  jeżeli istniejemy, ma to jakiś cel i sens. Nie ma sensu tego negować - kto jest w stanie pojąć, sens - ten jest - kto nie, to nie. Pozdrawiam.

ale może wszystko (łącznie z bogiem) zaistniało z nieświadomości i musiało zaistnieć żeby przejść proces ewolucji czyli osiągnąć pełnię świadomości i dopiero gdy to nastąpi wszystko świadomie przestanie istnieć i już nigdy ponownie nie zaistnieje

co ty mówisz? zapytałbym też, ile się spędza czasu w tych strasznym miejscu (bo, jak mówiłem, perspektywa nieistnienia wydaje mi się bynajmniej nie ciekawa), ale byłoby to głupie pytanie, bo przecież czasu nie ma, nie?

ojej jak ja tego nie kupuję. nie obraź się, nie mówię, że kłamiesz, na pewno w to wierzysz. ale wdłg mnie to powyższe jest niemożliwe.
NIE MA takiej rzeczy jak sprawiedliwość. i tu pies pogrzebany w tym co mówisz. to co widzisz (te wizje, przypomnienia) to chyba nie jest prawdziwe. nie wiem, może ktoś/cos ci to podsuwa specjalnie?? nic nie sugeruje, ale nie wiem.

według mnie ziemia jest takim miejscem a taka prawdziwa nicość jest wtedy kiedy nie ma nic nawet świadomości, jeśli po śmierci przebywa się w strefie pustki ale zachowuje sie pamięć i świadomość tzn że istniejesz i rzeczywiście nie jest to przyjemne bo tylko jesteś i nie możesz działać a kiedy żyjesz w świecie materialnym to zagłuszasz pustkę działaniem bo "wszystko jest wibracją" więc idąc tym tropem pewnie nicość jest brakiem wibracji czyli żeby przestać istnieć trzeba zaprzestać aktywności może właśnie na tym polega ewolucja tzn taki jest plan boży chociaż z książki Hejala wynika, że kreacja nie jest nieomylna ale może końcowym efektem ewolucji będzie właśnie nicość?

no właśnie skoro coś zaistniało z niczego to może też przestać istnieć samo z siebie może kiedyś sie dowiemy jak np niszczyć energię, sama idea istnienia jest wg mnie złą ideą bo nie ma nic wspólnego z wolnością nikt nikogo sie nie pytał czy chce istnieć czy nie i jeszcze nie wiadomo po co to wszystko tylko po to żeby istnieć w nieskończoność? Mam nadzieję , że jednak koniec końców przestanę kiedyś istnieć

dokładnie. podczepiam się do pytania i na razie nie chcę dzielić się swoimi przemyśleniami, domysłami, bo boję się urazić.

Podobno jeżeli nie można sobie czegoś wyobrazić to tego nie ma więc skoro nie można sobie wyobrazić, że się nie istnieje to raczej nie może tak być ale jednocześnie podobno wszystko co jest miało kiedyś swój początek i powstało z niczego. Ja myśle, że naukowcy jeszcze poprostu nie wiedzą wielu rzeczy dlatego nie można nic stwierdzić na pewno.
Wcześniej już troche odpowiedziałam na to pytanie dlaczego chce przestać istnieć bo w pewnym sensie tak jest łatwiej niż istnieć i zmagać sie ze wszystkim, z wibracją, z energią, lepiej i wygodniej jest poprostu nie być. No bo właściwie po co jest całe to istnienie, czemu ono służy? Jeżeli tylko po to żeby być w nieskończoność to równie dobrze można nie być w nieskończoność i nawet nie mieć tego świadomości a teraz jednak ma się świadomość. Powinno się mieć ten wybór bo rozumiem, że większość istot na pewno wybrałaby istnienie. Ciekawe co Hejal sądzi na ten temat, może kosmici już więcej wiedzą o nicości bo to jest chyba najbardziej niezbadane i tajemnicze zagadnienie a skoro ktoś kiedyś wymyślił pojęcie nicości tzn że coś musi być na rzeczy bo przypadków nie ma.

Dlaczego porównujesz nieistnienie do cierpienia w agonii? Przecież to właśnie jest brak cierpienia i w ogóle kiedy się nie jest to raczej nic sie nie czuje, żadnych uczuć. Nikt nie wie wszystkiego dlatego nie można na 100% założyć, że nie da się zniszczyć duszy czy energii. Absolut tego jeszcze nie potrafi ale wciąż sie rozwija i może się tego nauczyć, może właśnie do tego to wszystko dąży?

Polecam zainteresowanym tematem materii i energii stronkę:
[url]http://sensacjenauki2.manifo.com[/url]

Ciekawe i dość nowatorskie podejście do zagadnienia.
Dość "lekko" się czyta. Pozdrawiam.

Poczwórna czwórko, zastanawiam się, skąd taki nick u Ciebie. "4" wiąże się symbolicznie z żywiołem Ziemi - materii, a także trudnością w rozszerzeniu perspektywy na coś więcej, niż to, co ma się przed sobą. C.G. Jung twierdził, że symbole zewsząd nas otaczają, a starożytni potrafili odczytywać znaki na nich oparte. Wybór imienia, przydomku, czy - w dzisiejszych czasach - nicku, nie jest przypadkowy.

Przestać istnieć chcą tylko ci, którym - jak zauważyliście - nie podoba się to, co widzą. Jeśli wszystko wokół byłoby w porządku, nawet na myśl nie przyszłoby komuś rozmyślanie o nie-istnieniu. Taka osoba zadawałaby sobie dokładnie te same pytania, które Ty 4444 zadajesz, ale z dokładnie odwrotnej strony: po co zastanawiać się nad nie-istnieniem? Po co w ogóle miałoby istnieć nie-istnienie? Jaki w tym byłby sens, przecież żyję i wszystko ma się dobrze?... itd.

Obie osoby mają ograniczoną perspektywę - widzą wszystko tylko ze swojego punktu widzenia. Optymista, nawet gdyby gdzieś było gorzej, zamykałby oczy na wszystko, co nie pasuje mu do jego poglądu; pesymista tak samo - tyle, że odwracałby "głowę" od wszystkiego, co pesymistyczne. Wyjście z tej sytuacji - tak, by świat rozszerzył się - jest tylko jedno: poszerzyć perspektywę. Pesymista zatem najlepiej przysłuży się sobie, gdy rozejrzy się za czymś pozytywnym.

Nie-istnienie właściwie jest tylko możliwe w materii. Materię można przekształcić zawsze na powrót w energię (tzn. rozbić atom, czyli siły wiążące energię tak, by udawały materię). Kiedy powracasz do świata energii, nie można już jej (energii) zniszczyć, ale jak najbardziej można na nią wpływać. To wykorzystują liczne byty astralne, które cierpliwie przez całe życie wmawiają ludziom czarny obraz rzeczywistości, czekają aż ofiara umrze (chętnie w dodatku to przyspieszają i pośrednio sami do tej fizycznej śmierci doprowadzają, infekując umysł ofiary myślami o czarnowidztwie, śmierci jako wybawieniu, nie-istnieniu itd.). Jednak ostatecznie to sam człowiek musi zdecydować, które myśli wybiera, a które odrzuca.

Po śmierci, tzw. świat energii, to inaczej poziom, albo wymiar (czwarty, piąty, szósty itd. stopień gęstości). Większość trafia do 4, czyli świata astralnego. To jedyny obszar, w którym można więzić energię (od 5. wzwyż jest to już niemożliwe). Choć teoretycznie po śmierci masz wybór, ten wybór jest ograniczany przez myśli, które sobie do tej pory stworzyłaś. Człowiek, który przez całe życie zbudował sobie energetyczną aurę z czarnych myśli, zostanie przyciągnięty do tego typu obszarów w przestrzeni astralnej. Aby mógł (mogła) się z owej fatalnej sytuacji wydostać, musiałby się zarazem wydostać ze swoich negatywnych myśli. Ale to jest właśnie dokładnie to, czego przez całe życie na Ziemi nie chciał(a) zrobić.

Tym bardziej trudne jest to na poziomie astralnym, na którym nie istnieje coś takiego, jak inny punkt odniesienia. Myśli i emocje są rzeczywistością - czarne myśli to czarna rzeczywistość i adekwatnie "spotkania" z mrocznymi bytami astralnym. Jedynym wyjściem jest ponownie się wcielić - do materii i nowego ciała, i tak powstaje koło reinkarnacyjne, aż do skutku, czyli do momentu, gdy w którymś z żyć fizycznych przestanie podtrzymywać myśli o czarnowidztwie i nie-istnieniu.

To odpowiedź na pytanie: "po co to wszystko". Myśli są tym, co tworzy rzeczywistość, i na szczęście dla tych nieszczęsnych, czarnowidzących ludzi, materia jest tak oporna, że ich słabe myśli nie są w stanie przełożyć się od razu na zmianę rzeczywistości (w przeciwieństwie do świata astralnego).

Warto to przemyśleć. Od energii nie ma ucieczki, bo sami ją tworzymy - każdą myślą i emocją - poza jedyną opcją: przestać tworzyć energię (praktykowali to m.in. buddyści, a stan, w którym osiąga się nie-tworzenie, czyli swego rodzaju "pustkę" energetyczną, lub inaczej "nirwanę", uznawali za cel swoich wędrówek ziemskich).

Zabawne jest jednak to, że zarówno z Tobą się zgadzam, jak i to co piszesz, zgadza się z tym co napisałem w zacytowanym przez Ciebie fragmencie.

Materia to inaczej forma energii, i ta forma może ulec zniszczeniu - powróci do postaci owej "esencji", o której napisałeś. Na tym polega paradoks opozycji między energią jako esencją a energią jako materią.

A skoro zagłębiamy się w meta-matematykę, warto także wspomnieć o tym, że odwrotność może występować tylko i wyłącznie na tej samej płaszczyźnie. Innymi słowy, odwrotność bez identyczności (czyli, mówiąc metaforycznie, "drzewo", z którego odwrotne "gałęzie" się wywodzą), nie istnieje.

Znowu zgadzam się. Ta "pustka" dotyczy tylko pewnego poziomu - o tym mówią starożytne teksty na całym świecie. Aby zrobić miejsce na wyższy wymiar, należy najpierw oczyścić (stąd "pustka") niższe.

W żadnym wypadku tu nie chodzi o "pustkę" jako "nicość" (czyli brak) - czego dotyczy, przypominam,  cała moja wypowiedź.