Kim jestem? Albo kim CHCE być?

Witam Wszystkich Forumowiczów!

Z braku odpowiedniego wątku powitalnego pozwolę sobie potraktować ten jako takowy, by forum nie zaśmiecić.
Chciałabym się ładnie przywitać i opowiedzieć trochę o sobie, bym już nie jako całkiem obca mogła się włączyć do dyskusji. A podyskutować bym chciała, bo nie ze wszystkim co tu zostało napisane się zgadzam...

Wracając jednak do mnie... Długo się zastanawiałam czy dołączyć do tego forum i opowiedzieć Wam o sobie. Zawsze trzymałam się z dala od wszelkich organizacji związanych ze zjawiskami nieziemskimi/paranormalnymi itd. Niestety w większości są to oszuści lub ludzie z problemami psychicznymi, którzy czynią więcej szkody niż pożytku.
Dlaczego w końcu się zdecydowałam? Chyba w trosce o własne życie... Do tego jednak dojdę. Pozwolę sobie zacząć od początku, żeby się nie poplątać.

Jak się niedawno przekonałam pasuję idealnie do charakterystyki tzw. Gwiezdnego Wędrowca. Aczkolwiek od razu zastrzegę, że jestem prawie w 100% pewna, że w poprzednich wcieleniach byłam człowiekiem. Może po prostu w poprzednim życiu nauczyłam się zbyt wiele, by tu powrócić i pasować jak dawniej do tej ziemskiej układanki? Nie wiem.
Wiem, że praktycznie od urodzenia tu nie pasowałam. Dzieckiem byłam okropnym. Nie lubiłam ludzi. Wydawali mi się źli i głupi. Co - niestety - okazywałam. Na szczęście (i nieszczęście w jednym) tak się dalej potoczyło me dzieciństwo i doświadczenia je wypełniające, że przestałam się stawiać ponad. Nastąpiło wręcz przegięcie i obecnie walczę z problemem znacznie zaniżonego poczucia własnej wartości.
Zawsze byłam ponadprzeciętnie wrażliwa. Bardzo silnie odczuwam ludzką negatywną energię. Nie zawsze potrafię się przed nią chronić. Nigdy też nie potrafiłam się dostosować do panujących tu zasad. Do wszechobecnej nieufności, równoważonej przez chęć oszukania i wykorzystania innych. Nie potrafię dostosować się do egoizmu. Nie potrafię żyć w silnie zatomizowanym społeczeństwie, gdzie z najbliższych istnieje praktycznie tylko rodzina i nawet przyjaciele często schodzą na drugi plan. Nie daję sobie rady z kultem pieniądza... ze światem, gdzie nie ma bezinteresowności. Jeśli zrobisz coś dla kogoś, ten ktoś zaraz chce się zrewanżować. Jeśli ktoś robi coś dla Ciebie - oczekuje rewanżu. Ciągłe coś za coś. Oczywiście nie wszyscy ludzie wpisują się w ten schemat, ale większość przynajmniej potrafi w tym żyć. Nie dotyka ich to tak mocno jak mnie.
To to co czuję. Bez nadprzyrodzonych i pozaziemskich tłumaczeń. Nieskażone tym jak sobie swoje odmienne postrzeganie świata wyjaśniam.

Jak sobie z tym radziłam do tej pory? Prawdę mówiąc dopiero niedawno zdałam sobie sprawę co pozwalało mi funkcjonować w tym świecie i dlaczego do tej pory tu jestem. Tu wkraczamy już w te rejony mojego życia, którymi z nikim do tej pory się nie dzieliłam (bo zostałabym uznana za wariatkę). Być może to naprawdę tylko moja wyobraźnia? Nie wykluczone. Za wiele jednak rzeczy znajduje swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości, bym mogła spokojnie zrzucić wszystko na własne urojenia.
A więc tym co najmocniej trzymało mnie przy życiu było to, że wiedziałam że nie jestem tu sama. Mogłam wskazać jedną osobę, w której dokładnie znajdowałam swoje odbicie w połączeniu ze znacznie większą ode mnie siłą i wiarą w ludzi, w zmianę i sens walki o nasz świat. To tak jakby ta osoba była drugą, lepszą mną.
Jednak nawet najsilniejsi, a wrażliwi, w zderzeniu z tutejszą rzeczywistością w końcu tracą siłę.
Wiedziałam, że i z tym człowiekiem tak się dzieje. Zastanawiałam się jak przyjmę jego śmierć, jak sobie z tym poradzę, wiedząc jednocześnie, że to najlepsze co może się mu przydarzyć. Wiedziałam, że nastąpi to lada dzień,... i nastąpiło. Nie przypuszczałam nawet, że cały mój świat runie. Poczułam się sama jak nigdy dotąd.    Odwiedził mnie umierając. Przekazał mi wiele uczuć i wiedzy na temat sensu ewolucji duszy. Otworzyły mi się oczy na rzeczy, których wcześniej nie widziałam. Jakby nagle opadła kurtyna. (to jednak temat na odrębną historię).
Problem w tym, że życie tu - wszelkie drobnostki, które zajmują ludzi do reszty wydały mi się jeszcze bardziej bez sensu niż wcześniej.
Z każdym dniem jest mi coraz trudniej tu żyć. Po prostu nie daję rady. Postanowiłam się w tym odnaleźć. Po to by nie podjąć decyzji ostatecznej. Dlatego trafiłam tu, gdzie być może znajdę osoby podobne sobie. O podobnym stopniu odczuwania i wrażliwości. Być może to pozwoli mi się pozbyć tego poczucia zagubienia?

Jak pewnie zauważyliście, do tej pory nie napisałam nic o żadnych istotach pozaziemskich. Napiszę teraz. Czy mam kontakt z jakimiś obcymi cywilizacjami? Znów powiem, że nie jestem pewna. Wszystko może być złudą. Tyle, że - ponownie  - mam pewne informacje nie wiedząc skąd, rozumiem pewne rzeczy, wiem o pewnych rzeczach... i ta wiedza znajduje swoje potwierdzenie.
Kiedy byłam bardzo mała wierzyłam w tzw. UFO. Nawet się nad tym nie zastanawiałam. Poszłam do szkoły podstawowej i doszło tam wśród dzieci do dyskusji na ten temat. Wtedy odkryłam, że można w tzw. UFO nie wierzyć. Pomyślałam sobie - jak to głupie dziecko - że w takim razie nie będę. Bo niby co za tym przemawia, że są obce cywilizacje? Mam za tym poglądem tak samo wiele dowodów jak przeciw.
Zgadnijcie co się stało? Kilka tygodni później dostałam taki pokaz na niebie, że do końca życia go nie zapomnę (a miałam wtedy 8 lat). Coś pięknego!!! Zresztą do tej pory w żadnym przekazie od rzekomych świadków nie spotkałam się z czymś podobnym. Typowa pokazówka. Teraz myślę, że to pewnie był hologram.
W każdym razie jako uradowane z tego powodu dziecko, więcej nie kwestionowałam sprawy UFO - no bo jakbym mogła? Zresztą w późniejszym okresie zdarzało mi się widywać takie już mniej spektakularne zjawiska.

Jakoś od tamtego czasu powoli zaczęło się we mnie rodzić przekonanie, takie głęboko w środku, że jednak mam z kimś tam jakiś kontakt. Że cały czas mnie uczą, przekazują jakieś informacje, że mam zrobić coś dobrego dla świata.
Co pamiętam, jako pamiętam (a nie tylko jest to przedmiotem mojej wiedzy - nie wiadomo skąd)? Dwa zdarzenia tak naprawdę.

Jedno z nich miało miejsce, gdy miałam 11 lat. Pamiętam tylko fragment. Ryczałam jak bóbr! Coś niesamowitego, żeby tak płakać. Zaprowadzili mnie do jakiegoś pomieszczenia, gdzie znaleźli dla mnie coś w rodzaju krzesła, żebym usiadła i się uspokoiła. Nie płakałam dlatego, że ktoś mnie krzywdził. Wręcz przeciwnie. Od ludzi nie czuje się tak ogromnej miłości, która przeszywa całe serce.  Płakałam, bo powiedzieli mi o powstaniu człowieka. O tym, że to oni. O tym, że potrzebowali pomocy przy wydobyciu jakichś minerałów na Marsie... i że to był ogromny błąd jaki popełnili. Zabawne, bo pamiętam, że płakałam nie dlatego, że nasz gatunek nie powstał naturalnie, a dlatego, że istoty które do tej pory uważałam za idealne, mogły dopuścić się czegoś takiego. To był płacz zawodu.
Spytacie o jakiej cywilizacji mówię? Nie wiem. Nie potrafię tak jak Wy nakreślać atlasu istnień we wszechświatach. Nigdy też nie spotkałam się z rysunkiem czy opisem tego gatunku (chociaż jak już mówiłam, unikałam bełkotu ufologicznego). Mogę później opisać wygląd jeśli komuś to coś powie, ale dla mnie to jakoś nie ma znaczenia.

Drugie zdarzenie, w którym mogę się odwołać do pamięci, miało miejsce kilka lat później. Sprawa znacznie mniej wzniosła. Zasypiając zobaczyłam stojącą w pokoju istotę. Niemiłosiernie brzydką jak na nasze standardy (na własny użytek nazwałam tę rasę "żabami"). Pomyślałam sobie "no pięknie, takiego brzydkiego przedstawiciela dziś po mnie przysłali" i straciłam przytomność.

Poza tym mogę mówić o bardziej i mniej wyraźnych snach, ale przede wszystkim o wiedzy "nie wiadomo skąd". Zresztą ja nigdy nie chciałam pamiętać. Nie umiałabym się zupełnie znaleźć w tym świecie wszystko pamiętając.
Wiem natomiast, że jakoś pod koniec liceum stwierdziłam, że tak i tak się w tym gubię. Wiedziałam, że cały czas mam z nimi kontakt... i obwiniłam ich o to, że nie do końca znajduję się w tym świecie. Zresztą wtedy udało się uniknąć trzeciej wojny u progu której staliśmy i wszelkich wyborów z tym związanych (ale to też inny temat). Pamiętam, że uznałam wtedy, że potrzebuję przerwy. Że najpierw muszę znaleźć się tutaj. Pożyć normalnym życiem, dostosować się.
Od tamtej pory czułam, że faktycznie wszelki kontakt ustał.
Ja jak się nie znalazłam, tak się nie znalazłam.
Z przeświadczeniem, że znów się z kimś tam skontaktowałam obudziłam sie w dniu śmierci osoby, o której pisałam...

Więcej na razie nie będę tu pisać, bo już i tak nieźle zakręciłam.

Raz jeszcze witam.

Witamy Cie  Marsjanko że tak powiem wśród swoich .. nie tylko Ty czujesz sie w tym momencie tak bardzo wyalienowana.. dziekuje Ci za to że jestes tak otwartą osoba. za to co tu napisałas..jesli chodzi o wrazliwośc..Wrażliwość to niejako moje drugie imię mam wyczulone wszystkie zmysły  mój rozum stara się opanować nieokiełznane emocje, których jestem pełna i które mną szarpią we wszystkie strony.. mnie jest trochę szkoda innych ludzi, którym nie jest dane odczuwać świata w sposób charakterystyczny dla wrażliwców.... mam nadzieje ze dobrze poczujesz sie z nami

Witaj Marsjanko
Jaszczuki są jakie są, a to,że wprowadziły parę drobnych modyfikacji w naszych organizmach aby poprawić jakość swojego jedzenia to cóż... my też hodujemy brojlery, truskawki, pszenicę itd, itp
Moim zdaniem największym obecnie kłopotem na ziemi jest to, ze mniej więcej połowa populacji to tzw portale organiczne , więc na współpracę z takimi "myślącymi wrażliwcami" jak np to forum nie bardzo optymistycznie  się zapatrują. Mam nadzieję, ze tych "wrażliwców" wystarczy do zmiany masy krytycznej
dużo spokoju i optymizmu życzę

Witaj Marsjanko '

Wszystko co nas spotyka ma swój sens/ czemuś służy .
Mamy taką mentalność, tak jesteśmy zakodowani iż stosunkowo łatwo wszystko poddajemy ocenie .
Oceniamy siebie i innych (choć najczęściej tego nie rozumiemy) - np:
zakładam że piszesz/ masz komputer, a za tym jest na nim program antywirusowy ...
Taki program to po pierwsze program (co oznacza samo z siebie pewne ograniczenia i "martwość jego")
po drugie zaś czasami dzieje się tak; iż wgrywasz, pobierasz jakiś plik -
- najczęściej program antywirusowy nic z tym nie robi ...
Lecz zdążyć się może, że potraktuje owy plik/ jego część; jako np. trojana ...

Nasz mózg jest jak komputer (działa na podobnej zasadzie), a więc może coś np: "źle zrozumieć"
lub w ogóle nie zrozumieć/ pozwolę sobie tak to określić .
Zrozumienie rodzi się wraz z akceptacją i wiedzą .
Tą pierwszą Ty "musisz wypracować" sobie sama, z drugą zaś (wiedzą) ta jest w Tobie !

Kończąc - nic nie dzieje się bez powodu, bez przyczyny / wszystko ma swój sens ...
Naj więcej od nas samych zależy, zależy co wybierzemy -
czy np: zrozumienie (świadomość), czy też wejdziemy w tzw. logikę
co najczęściej znaczy ocenę !

Wiesz, miałem trochę różnych historii, a w tym podróże po za ciałem a także podróże mentalne .
Za każdym razem, kiedy miałem problem (obojętnie jakiego typu) zwracałem się do swego wnętrza
i starałem się nie oceniać - byłem bezpieczy .

Marsjanko - nie jesteś sama - pozdrawiam Ciebie i inne tu Istoty

Marsjanko'

Nawiązuję do rozumienia/ rozumienia siebie i świata - tego, co nas otacza ...
Wszechświat aż tętni życiem, potrzeba jednak zrozumienia/ dalej wiedzy oczywiście ...
By zrozumieć inne Istoty (czy to z Ziemi czy też nie) zrozumieć wypada samego siebie -
mechanizm który rządzi naszym życiem - zakodowany umysł,
zastraszona osobowość (ciało fizyczne, choć nie tylko ono)
to wszystko powoduje iż odbieramy swoimi zmysłami fałszywy obraz, a w każdym razie
odbiegający od zrozumienia .
Czy teraz rozumiesz ?

A choćby do tego (przykład) :
"Nie lubiłam ludzi. Wydawali mi się źli i głupi."

SitaP, zgadzam się z Tobą. Wcale nie uważam by ta nierównowaga we mnie była dobra. Najpierw oceniałam siebie wyżej od innych, teraz niżej... ani jedno, ani drugie nie jest dobre. Nie lubiąc siebie jestem ograniczona w możliwości pracy na rzecz innych. Jesteśmy w tej kwestii zgodni. Od lat pracuję nad poczuciem własnej wartości. Niestety z marnym skutkiem. Chyba do równowagi uda mi się wrócić dopiero w przyszłym życiu. Tutaj mogłabym się rozpisać na temat błogosławieństwa jakim moim zdaniem jest to, że nie pamiętamy poprzednich wcieleń... ale to jest kwestia, którą planuje szerzej poruszyć w jakimś innym wątku.

Antares, a to przeprzaszam. Nie zrozumiałam Cię. Widzisz, bo ja nie wiem czy tamte osoby, które pamiętam na 100% były przedstawicielami cywilizacji, która nas stworzyła... Chyba tak, ale nie mogę się zarzekać. Obce cywilizacje przybywające obecnie na Ziemię i nad nią czuwające odbieram jako bardzo zjednoczoną wspólnotę. Bardzo wymieszaną względem pierwotnego pochodzenia. Nie na zasadzie, że "każdy sobie rzepkę skrobie". Różne osobliwości, mieszane zespoły itd. W wyjątkiem szaraków, którzy ze względu na znaczne cofnięcie w rozwoju technologicznym dostają po prostu pewne zadania i realizują w swoim szaraczym gronie. Od czasu do czasu coś knocąc, żeby nie było zbyt nudno.

Jeśli o wygląd chodzi to może Was zdziwię, ale lekko szaraczo-podobny. Acz podobieństwo raczej jak między człowiekiem a makakiem, niż jak między człowiekiem a szympansem. Wysocy na jakieś 2.80 m. Smukli. Hermafrodyci. Twarz podobna do szaraczej, ale bardziej przypominająca proporcje ludzkie. W związku z czym dla człowieka wydaje się znacznie ładniejsza niż w przypadku szaraków. Oczy zdacydowanie mniejsze niż u szaraków (nie zajmują połowy twarzy ), ale też sporo większe niż u ludzi. Usta większe niż u szaraków. Nos mały. Skóra biała, gladka bez bruzd. Cechą charakterystyczną są natomiast bardzo wysokie czoła (czy wręcz głowy). Mniej więcej tak ich pamiętam... ale to było b. dawno temu, więc mogę się mylić.

Mam też w głowie układ gwiazd w jakiejś konstelacji,... ale też nie wiem za bardzo o co to chodzi. Czy, że jakaś cywilizacja stamtąd pochodzi czy jak

Frogi przyjacielu! Ani sie obejrzysz jak bedziesz odpowiadal na te same pytania komus kto bedzie szukal odpowiedzi na te na ktore sam jeszcze teraz nie znasz odpowiedzi. To moze byc odpowiedz na jedno z nich. Czasami w zyciu "bierzemy udzial" po to by spotykac innych na swojej sciezce zycia i zadawac badz odpowiadac na pytania. Wiem bo tez sie kiedys pytalem..
Szukajcie a znajdziecie.. mowia
Pozdrawiam