Sens

Ale jestem   ja dla nauki i radości istnienia. Ty nie wiem po co 

A po co nie żyć?

A po co nie żyć? Haha, świetne pytanie. Po co żyć? To chyba nie jest kwestią wyboru. Nawet kreacja, stworzenie, najwyższy absolut, nie miała wyboru, bo zawsze była

Antares bardzo dobre    No to ja pójdę dalej:
A po co żyć albo nie żyć? Albo, a po co po co?  I tak w nieskończoność...

To umysł chce mieć wszystkie odpowiedzi a czasem lepiej coś poczuć (w odpowiednim czasie to przyjdzie) niż znać odpowiedź na każde pytanie. Wtedy jest to wiedza na poziomie rdzenia istoty, gdzie umysł (potrzebny jako narzędzie) nie musi tego wiedzieć- nie pojmie tego. Zrozumienie przychodzi samo przez się ale to jest zrozumienie całym naszym rdzeniem, tym najgłębszym.
Nie utożsamiajmy się z naszą głową i mózgiem tylko dlatego, że nam się wydaje, że stamtąd "dowodzimy"- każdą komórkę zamieszkuje nasz duch w równej mierze. Dobrym ćwiczeniem na przełamanie utartej perspektywy jest wyobrażenie sobie siebie np w brzuchu albo "patrzenie" na świat z poziomu ręki czy nogi.
Mam nadzieję, że mnie zrozumieliście 

Pszepraszam a co to znaczy "oblakanie" i dlaczego to jest gorsze od smierci?

Tak, również przez długi czas zajmowałem się tą kwestią i jak dotąd nadal nie mam takiej odpowiedzi, która by mnie w pełni zadowalała. W dodatku jest ona tą sprawą, którą w przekazach różne istoty traktują jako bardzo oczywistą ("nie osądzaj") - a dla mnie taką nie jest.

Jednak po kolei. Kwestia podejmowania decyzji na podstawie ustalonych (wyraźnych) przesłanek oraz przeciwstawne jej dążenie do nieograniczania się (nie zamykania się w pewnych schematach) w uniwersalny sposób prezentuje symbolika astrologii. Zgodnie z moją wiedzą jest to część naszej nauki na Ziemii - energie Saturna i Jowisza są właśnie reprezentantami tych przeciwstawnych sił, które każdy z nas ma w sobie (bo to nie prawda, że planety za nas decydują - prawdą jest natomiast w moim przekonaniu, że planety posiadają pewną energię na pewnym subtelniejszym poziomie pokrewną tej, którą sami posiadamy - to dość szeroka kwestia, więc na razie tylko w uproszczeniu ją tutaj przedstawiłem).

Widać zatem u Ciebie dążenie do podjęcia decyzji praktycznej (tzn. przekładającej się na konkretne rezultaty) na jak najbardziej klarownych informacjach (astrolog powiedziałby, że jesteś bardziej ukierunkowany na siły Saturna). Klarowność informacji jednak wymaga, aby podzielić wszystko na czarne i białe - tzn. zrobić wyraźną granicę, gdzie jeszcze uznajemy coś za pozytyw (lub, jak to nazywasz, postępowanie słuszne), a co za negatyw (czy też określony jakąkolwiek inną nazwą osąd, który odpowiada za odrzucenie jakiejś koncepcji/myśli/idei/postępowania itd.).

To typowy przykład dualizmu w naszym świecie, tak szeroko dyskutowany przez mędrców, filozofów i teologów, na którym opiera się większość systemów (nie tylko religii) na naszej planecie, jak właśnie Chrześcijaństwo (pozytywny Bóg kontra negatywny Szatan) czy astrologia (uniwersalne symbole, przedstawiające przeciwstawne sobie koncepcje).

Tyle niezbędnej teorii.

Wracając do oceniania - w świetle tego co napisałem wyżej, ocenienie (lub osąd) czegoś oznacza dylemat dualizmu albo-albo (albo akceptację, albo odrzucenie czy nawet potępienie). Oznacza to, że bierzemy wszystko, co wiemy i na podstawie tych informacji podejmujemy decyzję, oceniając kogoś np. negatywnie (jak egoistów, o których napisałeś). Jednak czy nasza wiedza jest naprawdę tak doskonała? Czy ktokolwiek we wszechświecie, nawet Bóg, może powiedzieć, że wie już wszystko?

Jeśli odpowiedź brzmi tak - to o nic nie musimy już zabiegać ani nic robić i możemy pogrążyć się w samozadowoleniu, bo wiemy wszystko.

Jeśli jednak brzmi nie - to wkraczamy zgodnie z koncepcjami astrologicznymi na przeciwstawną Saturnowi arenę Jowisza - "władcy ekspansji", dążenia do posiadania jak największej ilości wszystkiego - także informacji. Tutaj znowu jednak pojawia się dylemat: bo tak jak napisałeś, nie można w nieskończoność zdobywać tylko informacji, bo kiedyś trzeba przecież podjąć nową decyzję na podstawie tego, co już posiadamy (wiemy). Ale przy takiej bezkrytycznej ekspansji - wchłanianiu wszystkiego, co jest - robi się prawdziwy chaos w tym, co wiemy, i trzeba zrobić z tym porządek - poustalać pewne granice. I tym samym znowu wracamy do Saturna.

Jeśli dobrze zrozumiałem, wychodzisz z założenia, że gdzieś jest ktoś lub coś, co ustaliło ten sens nam z góry, a my mamy go odnaleźć. Ja podjąłem inną decyzję - że sam określam dla siebie swoje cele/sens istnienia i mogę go zmieniać, i tak też robię, w miarę powiększania się mojej wiedzy i zmiany perspektywy.

Można też powiedzieć, że być może nie ma końca (tak jak mówi się, że wszystko, co jest, jest nieskończone). Ja się nie przejmuję zupełnie tym, czy cel się kiedyś kończy czy nie, gdyż - patrz wyżej.

Jeśli coś pokazuje bezsens istnienia, nawet tylko w odczuciu, to widocznie Tobie nie służy. Również nie zgadzam się z tą książką w pewnych kwestiach, zwłaszcza tych ostatecznych, o czym pisałem swego czasu na forum.

Ja stosuję prostą zasadę: nie ma autorytetów, i jeśli coś mi nie służy (nie czuję tego), po prostu to odrzucam, gdyż nie rozumiem sensu tego czegoś. W nieskończonym wszechświecie, gdzie każda dusza jest unikalna, nie może być tych samych rozwiązań, dróg itd. dla każdej z nich. Stąd - naprawdę warto zawierzyć raczej sobie, niż innym, to moja filozofia

PODSUMOWUJĄC: dla mnie nie istnieje ostateczny sens, dla mnie sensem jest zatem proces zmiany/ewolucji tego sensu.

Przede wszystkim, nie jestem kompetentny, by pisać o sprawach tak ostatecznych, jak najbardziej ostateczny cel naszej - podobno wiecznej - egzystencji. Dlatego to, co piszę poniżej, to tylko tymczasowa, praktyczna decyzja podjęta na podstawie sprecyzowanych informacji, które posiadam.

(A osobiście uważam za przejaw arogancji twierdzenie przeciwne - że ktoś może już wskazać coś, co jest ostateczne, a zatem skończone - oczywiście sugerując jednocześnie, że wszechświat nie jest nieskończony; religie z reguły jednak tak czynią - jednak narażają się w ten sposób na sprzeczności).

Hmm mam wątpliwości, obserwując ludzi, czy tak rzeczywiście jest Niektórzy szukają jakiegoś celu (większość zawęża go do pieniędzy), inni jednak czekają po prostu, aż ktoś im powie, co mają robić - a ponieważ niewielu jest takich, którzy mogą im to powiedzieć (głównie ci, którzy mają cel w wykorzystywaniu innych dla korzyści), łapią się wszystkiego, co wpadnie w krąg ich zmysłów. Są jak liście, popychani bez celu przez wiatr. Powiedziałbym, że takich jest większość.

Niektórych jednak - takich jak Ty czy ja - już nie satysfakcjonuje taki bezcelowy sposób życia

Czy od razu zaburzenia (w końcu każdy jest inny, zatem nie oczekiwałbym, że wszyscy będą tacy sami - a raczej tego, że mamy we wszechświecie tak dużą różnorodność) Zresztą może częścią właśnie naszego celu (i naszej ewolucji, jak wcześniej napisałem) jest nauka - w jaki sposób realizować swoje cele w harmonii z otoczeniem?

Zastanawiam się w jaki sposób można doskonalić się przez zabijanie innych... ale nawet jeśli ktoś rzeczywiście wyciąga z tego jakąś ponad-materialną korzyść, dla wszystkich może być to w jakimś sensie doświadczenie, które być może niesie naukę.

Być może każdy istnieje z jakiegoś powodu, który jest konsekwencją jakiegoś innego, wcześniejszego powodu, który to powód jest z kolei konsekwencją jeszcze wcześniejszego powodu itd. A być może i nie

Jak napisałem wcześniej, nie przejmuję się założeniem, że jest coś/ktoś, kto zdecydował o tym, że istniejemy, i miał przy tym jakiś konkretny powód, bo po prostu jeśli tak jest (a nawet nie wiem, czy tak jest), to go nie znam. Na razie moje doświadczenie mnie przekonuje, że wszystko, co robię, robię sam i ponoszę tego konsekwencje w zgodzie z regułami świata, których się uczę. Nie znalazłem żadnej reguły, która by mówiła to, o czym piszesz - jak do tej pory - co nie znaczy, że tak nie jest. Ja jednak postępuję ze swoim własnym (nie cudzym) doświadczeniem - stąd nie są dla mnie atrakcyjne systemy, grupy, czy religie, których nie mógłbym zaakceptować w 100% - a jeśli już, to i tak tylko na pewien czas, chyba, że zaakceptowałyby fakt, że mogę zmieniać zdanie na wiele kwestii (czyt. ewoluować).

Inna sprawa, że nie zakładam, że życie (niefizyczne) kiedyś się kończy, więc dla mnie osobiście pojęcie śmierci w ogóle nie istnieje - a to oznacza, że reszta wniosków, które wyciągnąłeś zdaje się z takiego właśnie założenia, również do mnie nie trafia. (Natomiast gwałtowna śmierć fizyczna oznacza dla mnie po prostu przerwanie lekcji, które można powtarzać w nieskończoność - wcielając się na Ziemi czy gdzieś indziej po raz kolejny).

Nie wierzę naukowcom, bo nauka wygląda na kolejną religię, która jest widocznie ludziom potrzebna do ich rozwoju

Jeśli nie da się ogarnąć tej istoty - nazwijmy ją Bogiem - umysłem, to można od razu poprzestać na tej myśli. Ja jednak o tym nie wiem, czy się da czy się nie da

Tak, nauka twierdzi, że geny są jedynym naszym "spadkiem", jeśli chodzi o osobowośc gdy się rodzimy, i ich wpływ jest modyfikowany przez środowisko, w którym następnie będziemy żyli. To jednak czysto materialne, naukowe wyjaśnienie, które nie wyjaśnia (pomija milczeniem) wiele kwestii, które przynajmniej są warte zbadania.

Tak, to widać Jest jeszcze jednak inna droga, o której sam napisałeś w innej wypowiedzi - wyjść poza taki umysł Może warto spróbować?

"??" - wygląda na to, że dajesz się manipulować swojemu ego i mylisz pojęcia. Już pisałam, ale napisze dla ciebie jeszcze raz: TO CIAŁO MIESZKA W DUSZY A NIE ODWROTNIE.

ja mialem bardziej na mysli oblakanie w sensie bliskim opentania. tj. stac sie na ten przykład psychopatą. nie koniecznie byc opentanym dosłownie, czyli miec demona, ani slyszec glosy, ale ogolnie nie panować nad sobą.