Zdolności człowieka

Wiesz Krykers, każdy wybiera sobie umiejętności, jakie mu się podobają. Istnieją też tzw. zdolności mentalne albo psychiczne - inne niż powszechnie wielbione racjonalizowanie intelektualne silnie połączone z ego. Czasem warto je na chwilę wyłączyć, by zobaczyć, co innego uda nam się odkryć - u większości ludzi ta część umysłu to swego rodzaju tyran, który nie dopuszcza innych części do głosu.
Znalazłem ciekawy cytat w książce "Jasnowidzenie człowieka współczesnego":

Zgadzam się z Krykersem. Ja także uważam że środowisko ma niezwykle duży wpływ na mentalność istoty ludzkiej. Nic dziwnego że większość znanych mi "oświeconych" zanim dostąpiła tak zwanego przebudzenia wolała spędzać czas w lasach oraz jaskiniach. Kiedy sam pracowałem nad charakterem (znaczy się dalej to robię ale mam na myśli okres czasu kiedy udało mi się wykonać olbrzymi skok w świadomości) to też spędzałem dużo czasu na łąkach i polach trzymając się daleko od ludzi. Ogólnie w społeczeństwie jest tyle czynników ciągnących w dół oraz utrudniających podnoszenie własnych wibracji że bez izolacji, dostąpienie oświecenia graniczy z cudem nad cudami a prawdę mówiąc samo w sobie jest już ponoć niezwykle trudne do doznania.

Ludzie lubią narzekać i podważać swoje zdolności. Ale czy rozumieją kim tak naprawdę są?

Choćby podświadomość - czym ona jest? Jakie ma możliwości? Jak wpływa na naszą osobowość? Czy możemy także na nią wpływać?

Większość osób nie potrafi odpowiedzieć na te proste pytania, ale nie przeszkadza im to utrzymywać "teorii" na temat tego, jaka jest rzeczywistość i co jest w niej możliwe.

Może warto by zacząć od dokładniejszego przyjrzenia się, czym właściwie jest podświadomość. Zamieszczam cytat z książki "Bądź mistrzem ukrytego ja" S. K. Kinga:

Myślę, że jednym z dzisiaj powszechnych nieporozumień jest to, że podświadomość i świadomość to dwie zupełnie różne istoty czy "komponenty". Z mojego punktu widzenia, są to jedynie dwie strony tej samej monety: jedna jest oświetlona, a druga zamglona.

Nieświadomość (podświadomość) jest astrologicznie reprezentowana przez księżyc, natomiast świadomość - przez słońce. Oświetlanie nieświadomości przez owe słońce sprawia, że księżyc (podświadomość) zaczyna świecić - przestaje być ukryta i podświadoma.

Dzisiejszy propagowany "plan" dla ludzkości polega na tym, by jak najbardziej odepchnąć ludzi od własnego wnętrza - by było ono ciemne, ukryte, i nietknięte, a uwaga zostaje skierowana wyłącznie na zewnątrz. Tymczasem tam właśnie kryje się brama do wszystkich tzw. "para"-psychicznych zdolności, co wielokrotnie zostało wykazane przez osoby posiadające takie zdolności.

Odnośnie niezwykłych umiejętności, cytat z "Światło życia":

Ostatnio sporo cytatów wrzucam, więc tym razem tylko polecę jedną pozycję - sny i prekognicja Edgara Cayce'a. Sporo bardzo dobrych informacji o wielu różnych zdolnościach parapsychicznych człowieka, nie tylko związanych ze snami.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak to w zasadzie działa, że człowiek przemieszcza się? Wydaje się, że nie ma tu tajemnicy: ot, mamy "siły" w ciele, które po prostu przesuwają te wszystkie atomy, na które składa się ciało, o bardzo malutką jednostkę (nazwijmy ją dla wygody "mikro-nano-metrem") - i tak wielokrotnie, aż te wszystkie "miko-nano-metry" złożą się następnie na milimetry, centymetry, a następnie metry...

Czy naprawdę tak to działa?

Mnie kiedyś zawsze zastanawiało, dlaczego zdjęcia w ruchu powodują rozmycie - i jako dziecko miałem takie wyobrażenie, że część cząsteczek ciała już się przesunęła, a część nie. Oficjalna wersja jest taka, że podobno to wina aparatu (bo inaczej, zgodnie z obowiązującą wersją naukową, nie da się w zasadzie tego wyjaśnić).

Tymczasem warto spojrzeć na kwestię poruszania od innej strony - tu cytat z książki "Podróże do życia po śmierci" B. Moena:

Jest to o tyle ciekawe, że znane są tzw. przypadki bilokacji: błyskawicznego przemieszczania się (teleportacji), a nawet istnienia w dwóch miejscach jednocześnie. To by całkiem dobrze pokrywało się z ww. teorią o "stwarzaniu" siebie w nowym miejscu, zamiast poruszania się.

Zdolności człowieka są związane z różnymi stanami umysłu i poziomami energii. Chcąc rozwijać określone zdolności, warto "zlokalizować" ich umiejscowienie w strukturze mikro- i makro-kosmicznej.

Wszystkie zdolności, również te fizyczne, są związane z określonym poziomem "drzewem świata" lub "drzewem życia". Chodzi o to, że egzystujemy na różnych poziomach. Przykładowo tzw. "duchy" nie mają ciała fizycznego, a zatem ich pewne zagadnienia (zdolności fizyczne czy związane z organizmem - systemem podtrzymywania życia w materii) nie będą dotyczyły, natomiast te zdolności na poziomie, który sobie uświadamiają, znajdą się pod ich mniej lub bardziej bezpośrednią kontrolą, tak jak my z kolei uświadamiamy sobie w czasie tzw. jawy ciało fizyczne i potrafimy nim poruszać. Świadomość i percepcja jest tu kluczowa: świadomość materii ma charakter "odczuć", tak więc nie mając odczucia (zmysłów wykorzystywanych do tego celu) ręki czy nogi, poruszanie byłoby niemożliwe.

We wszystkich starych kulturach powszechne jest wykorzystywanie snów do osiągania różnych stanów. Jest to zrozumiałe - umysł w trakcie snu przechodzi w odmienny stan świadomości. Te stany - m.in. poprzez sny - były eksplorowane i wykorzystywane przez np. Aborygenów czy Indian do ich celów w poza-fizycznych obszarach rzeczywistości. Energia, z którą mają do czynienia w tym stanie umysłowym, generalnie nie jest związana z fizycznym ciałem, a poziomem, z którym będą mieli do czynienia po śmierci fizycznej, czyli kiedy nie będą mieli już ciała (a tym samym, niedostępne dla nich staną się bezpośrednio energie fizyczne - zakładając, że nie byli jakimiś mistrzami za życia). W tym stanie umysłu ciało jest uśpione (zmysły fizyczne z reguły "odchodzą"), a ten stan ma, tradycyjnie, naturę "księżycową", magnetyczną. To na tym poziomie można spotkać m.in. byty silnie przywiązane do Ziemi, a także energie, które mogą - pośrednio - zarówno podtrzymywać życie (te z reguły pochodzą z natury), jak i takie, które mogą powodować różne blokady energetyczne, o których mówią starożytne systemy medyczne jak TCM. Jednak istotne jest to, że ten "podświat" nie ma charakteru fizycznego, jest jedną ze sfer pomiędzy materią a najwyższymi poziomami wszechświata.

Innym poziomem jest poziom, który by można określić mianem "słonecznego", o którym wspominałem m.in. w wątku nt. nieśmiertelności. Jest to subtelniejszy poziom związany bardziej z "lekkim światłem" niż magnetyczną energią, z którą ma się do czynienia w poprzednim przypadku.

Jeśli chodzi o energie bliższe materii, to przykładowo ćwiczenia qi-gong pozwalają na uświadomienie sobie energii związanej z przepływem w ciele fizycznym, organach, meridianach, we krwi itd. Jest to zupełnie inny poziom, niż dwa poprzednie, i jest związany z budową i cyrkulacją energii w ciele eterycznym oraz fizycznym.

Niektóre zdolności istnieją jednak na kilku poziomach jednocześnie, czego przykładem są np. relacje ze spotkań z indiańskimi szamanami z Ameryki Południowej nt. ich praktyk szamańskich, którzy potrafią zawładnąć czy też "wcielić się" chwilowo - działając z poziomu pozafizycznego - w umysł zwierzęcia, i w ten sposób go kontrolować.

Jeszcze mała aktualizacja nt. praktyk. Każda praktyka zawsze jest ostatecznie związana z percepcją i jej poziomem. Jeśli postrzegasz siły fizyczne lub ich efekty, np. grawitacje, nie musisz tworzyć teorii na temat grawitacji, by ją w praktyce wykorzystywać - co bez myślenia o tym 7 miliardów ludzi na tej planecie robi. Wszystkie fizyczne praktyki, na podobnej zasadzie, zawsze będą bazowały na percepcji fizycznej. Jeśli ktoś nie postrzega w żaden sposób np. energii (nie ważne, czy ją nazwiemy qi, shen, niefizycznym światłem, energią astralną, czy w dowolny inny sposób), wszelka praktyka tutaj może mieć jedynie charakter pośredni, i skłania do tworzenia teorii na ten temat. Myślę, że w tym kontekście należy postrzegać tzw. mapy świata, które tworzyli mistycy we wszystkich czasach. Są w nich z pewnością błędy lub pewne autorskie postrzeganie rzeczywistości - jak każdej mapy, należy je widzieć jako "model" rzeczywistości, a nie samą rzeczywistość - niemniej jednak często one powstawały na bazie osobistych doświadczeń, mistycznych wędrówek po niefizycznych obszarach wszechświata. Swego rodzaju nowoczesną mapą tego typu są tzw. focusy stworzone przez Roberta A. Monroe, które reprezentują raczej stany świadomości w odniesieniu do poszczególnych doświadczeń poza-fizycznych.

Poszerzając percepcję, automatyczne poszerzamy zakres możliwej dla nas praktyki. W ten sposób należy moim zdaniem rozumieć wysiłki np. praktyków qi-gong, by coraz lepiej móc odczuwać energię qi, będącą - zgodnie z medycyną chińską - absolutną podstawą zdrowia i życia.

Umiejętności i ich poziom się wypraktykowuje. Pytanie jednak w jaki sposób to zrobić i zrobić to efektywnie - i tutaj dochodzimy do wspomnianej przez Ciebie wiedzy.

Ale najpierw powstaje pytanie: jakie umiejętności tak naprawdę Cię interesują? Mnie przykładowo interesują zdolności związane z odmiennymi stanami świadomości, więc poszerzam swoją orientację w tym akurat temacie, a także pracuję z takimi doświadczeniami. Musisz zadać sobie pytanie co Cię interesuje, odpowiedź wówczas może przyjść naturalnie.

Wushu (chiń. upr. 武术; chiń. trad. 武術; pinyin wǔshù wymowa i) – chińskie sztuki walki.

Chińskie sztuki walki charakteryzują się niezwykłym bogactwem technik walki bronią białą oraz bez broni, za pomocą zadawania ciosów, kopnięć, dźwigni, rzutów i podcięć. Bogactwo to ujawnia się w istnieniu licznych stylów walki o odmiennych preferencjach co do dystansu walki, taktyki, zasad obrony przed napastnikiem w obliczu tego samego rodzaju ataku, sposobu wykonywania poszczególnych ruchów składających się na wykonanie tej samej techniki itd.

Chińskie sztuki walki wyróżniają się też, na tle innych sztuk walki, bogactwem form: przemyślanych ćwiczeń formalnych, polegających na demonstracyjnym wykonywaniu ruchów imitujących uderzenia, kopnięcia i inne techniki walki w określonej kolejności, z dużą siłą, dynamiką i szybkością. Istnieją formy przeznaczone dla początkujących, jak i zaawansowanych, do wykonywania samodzielnie, jak też z partnerem, do wykonywania przy udziale wyłącznie technik ręcznych i nożnych, jak i do wykonywania z udziałem broni białej. Formy są istotnym elementem treningu, zapewniają dobry trening kondycyjny, aktywizując praktycznie każdą grupę mięśni, jak też są nośnikiem wiedzy: uczą zasad właściwego użycia ruchu ciała, taktyki i strategii walki w określonej sytuacji, wyrabiają też nawyki wyprowadzania jednej techniki po drugiej we właściwym porządku. Z uwagi na swą spektakularną widowiskowość, wykonywanie form jest też chętnie oglądane przez laików, którzy nierzadko chińskie sztuki walki identyfikują wyłącznie z takimi ćwiczeniami. Stąd też współcześnie tworzy się specjalne, pokazowe wersje takich ćwiczeń, w których techniki walki ustępują akrobacjom i wyczynom gimnastycznym. Następnie takie prezentacje stają się częścią pokazów promujących kulturę Chin, pokazów organizowanych komercyjnie dla turystów bądź w ramach spektakli teatralnych, jak też tworzy się z nich choreografię walki wręcz na planie filmowym.

Określenie czasu powstania chińskich sztuk walki nie jest możliwe, co najwyżej można datować najstarsze znane obecnie wzmianki na ich temat, a te znajdują się już w najstarszych źródłach historycznych. Od samego początku rozwijały się dla potrzeb wojskowych, były elementem szkolenia i egzaminowania żołnierzy i nie miały nic wspólnego ze sportem czy pokazami akrobatycznymi, jak to ma miejsce współcześnie.

Dziś nie ma już wątpliwości, że to z nich wywodzą się np. japońskie sztuki walki. Samo słowo karate oznaczało w języku japońskim „chińską rękę” i pisano je (jap. 唐手). Dopiero współcześnie rozpowszechniono (wykorzystując zbieżność fonetyczną) tę samą nazwę, ale w innej pisowni (jap. 空手), oznaczającą nie „chińską”, lecz „pustą” rękę, tj. interpretując wyrażenie karate nie jako chińską sztukę walki, lecz jako umiejętność walki wręcz bez broni.

Dla współczesnego ukształtowania się chińskich sztuk walki przełomowym momentem był krótki okres Republiki Chińskiej w pierwszej połowie XX wieku. Były wówczas szeroko propagowane wśród całego społeczeństwa jako nośnik kultury fizycznej i wartości narodowych oraz nauczane publicznie w licznych szkołach dostępnych dla każdego chętnego. W tym czasie również podjęto pierwsze próby rzetelnego zbadania ich historii. Paradoksalnie jednak, zamiast rzetelnie opracowanych faktów, szeroko upowszechniły się stereotypy i banalne mity (m.in. o utworzeniu chińskich sztuk walki przez mnichów buddyjskich, przy udziale indyjskiego mnicha Bodhidharmy), jakie po dziś dzień są przytaczane zarówno w podręcznikach sztuk walki, jak i w literaturze naukowej.

Wraz z utworzeniem maoistycznej Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL), miała miejsce znaczna emigracja z Chin do krajów kultury zachodniej. Tą drogą chińskie sztuki walki stały się swobodnie dostępne na zachodzie, gdzie pod hasłem „kung-fu” spotkały się nie tylko z popularnością, ale stały się wręcz rozpoznawalną powszechnie ikoną popkultury. Ważną rolę w popularyzacji chińskich sztuk walki na zachodzie odegrała w drugiej połowie XX wieku społeczność Hongkongu, który to region wówczas pozostawał pod panowaniem zachodu. Prowadzono tam wiele publicznych szkół chińskich sztuk walki, dostępnych dla każdego zainteresowanego, zaś niskobudżetowe produkcje filmowe, jakie powstały w Hongkongu na temat chińskich sztuk walki, spotykały się z rosnącym zainteresowaniem zachodnich odbiorców. Do najpopularniejszych stylów chińskich sztuk walki, także w Polsce, można zaliczyć m.in. Choy Lee Fut (cailifoquan), Wing Chun, Hung Gar. oraz, przede wszystkim, Tai Chi (Tai Ji, Taiji lub Taijiquan).

Natomiast w ChRL kultura sztuk walki została początkowo poddana represjom, aby pod koniec lat 50. XX wieku ponownie powrócić do sfery publicznej, lecz za cenę wykluczenia z niej aspektu bojowego. Sztuki walki odtąd nauczano jako promocji zdrowia i sprawności fizycznej z elementami technik samoobrony, jako elementy wychowania fizycznego w szkolnictwie, oraz jako sport w postaci gimnastyki pokazowej. Odstąpiono od wspierania rozwoju niezależnych stylów walki na rzecz jednej, powszechnej wiedzy na ten temat, rozwijanej przez ośrodki akademickie i charakteryzującej się jednolitym, wystandaryzowanym programem treningowym. Jedyny wyjątek poczyniono dla stylu Taiji, który wyróżniono odrębnie, aczkolwiek nie ominęła go procedura uproszczenia i standaryzacji. Tym razem jednak zabieg ten, połączony z promocją praktykowania tego stylu jako gimnastyki relaksacyjnej, przerósł chyba najśmielsze oczekiwania. Jako gimnastyka relaksacyjna Taiji cieszy się obecnie niezmiernie dużą popularnością na całym świecie i udowodniono naukowo, że uprawianie tych ćwiczeń istotnie może dawać pewne niewielkie korzyści zdrowotne.

Co więcej, w niektórych badaniach wykazano empirycznie, że zorganizowane i regularne praktykowanie Taiji przez osoby w starszym wieku (zarówno cieszące się dobrym zdrowiem, jak i ujawniające łagodne zaburzenia poznawcze) wiąże się z niewielkim wzrostem sprawności funkcji poznawczych, w tym pamięci. Nie należy jednak sądzić, że efekt ten jest specyficzny dla Taiji, jako że z wielu innych badań wiadomo, że jakakolwiek zorganizowana i regularna aktywność fizyczna u osób starszych pozytywnie wpływa na aktywność mózgu i funkcje poznawcze, w tym przyczynia się do większej aktywności BDNF – czynnika wzrostu neuronów sprzyjającego synaptogenezie i neurogenezie.

To może zabrzmieć trochę kontrowersyjnie.

Powszechnie wierzy się, że ludzie, którzy dokonują niektórych ponadprzeciętnych rzeczy - nie tylko ponadnaturalnych, ale także takich, które są w zasięgu każdego człowieka w teorii - np. takich jak Bill Gates czy Elon Musk, zawdzięczają to wyłącznie swoim własnym, ponadprzeciętnym umiejętnościom i być może także szczęściu.

Trudno przestawić się komukolwiek (także mi) na sposób myślenia, że tak naprawdę żyjemy w matrixie, i osoby dokonujące niezwykłych czynów, mających ponadprzeciętne sukcesy itd. mają często owe czyny w planie i nie są one wyłącznie ich zasługą.

Ów matrix jest znacznie ściślej kontrolowany, niż większość z tego forum jest skłonna to przyjąć do wiadomości. Mało co tu zależy od przypadku, co oznacza, że można matrix przyrównać do globalnego "losu" składającego się z indywidualnych losów - w niektórych przypadkach z zaplanowanymi wydarzeniami ponadprzeciętnymi (sportowców, biznesmenów, księży, mistrzów karate, dalajlamów, czy innych ezoteryków), ale w większości - z przeciętnymi.

Zweryfikowałem to wielokrotnie i przez długi czas, i nie mam tu wątpliwości. Ludzie, którzy np. osiągają duże sukcesy w biznesie (lub każdej innej dziedzinie), przykładowo, mają po prostu myśleć, że to ich zasługa - ale mogłem zaobserwować wiele przypadków tego typu ludzi i zestawić do z wiedzą ezoteryczną na temat wcieleń: i jest jasne jak na dłoni że są to bardzo przeciętnie uzdolnieni, a często nawet niezbyt uzdolnieni, zwłaszcza w ww. biznesie (bo już w różnych sztukach np. kung fu to bez praktyki nie da się wiele osiągnąć - ale i to można zapisać na kanwę losu), ale w wyniku pewnych "szczęśliwych" "zbiegów okoliczności" i "własnych" pomysłów (celowo w cudzysłowie, bo te myśli, w którym momencie co zrobić są im podsuwane, podobnie jak pisarzom, artystom itd., a także channelingowcom - tyle, że w ostatnim przypadku są oni świadomi, a 99,99999% społeczeństwa - nie jest).

Zamiast samemu rozpisywać jakąś klasyfikację, myślę, że lepiej będzie, gdy po prostu podam parę cytatów. Autor używa zabawnego terminu "amok" na opisanie odmiennych stanów świadomości.

To jest jeden rodzaj zdolności. Tu kolejny, inny rodzaj:

Starożytna wiedza Tybetu była dziedzictwem przedpotopowych legendarnych cywilizacji, korzystających z kryształów:

Dodam, że wspomniany dżogczen obejmuje m.in. sztukę śnienia - wykorzystywany do interakcji z wcześniej przeze mnie nadmienionymi siłami metafizycznymi, ale nie tylko, także do eksploracji podświatów oraz zrozumienia natury umysłu. Czyli poszerzenia świadomości - bo tym właśnie są odmienne stany świadomości, jej poszerzaniem.

Każda z tych zdolności ma odmienną naturę, ale wszystkie je się klasyfikuje tym samym mianem - "zdolności nadnaturalne" lub "magiczne", przeciwstawiane "zwykłym". Wynika to oczywiście z całkowitego braku orientacji w metafizycznym aspekcie rzeczywistości.

Można zauważyć, że wszystkie te zdolności są bardzo zbliżone, a w zasadzie identyczne, z szamańskimi czy magicznymi zdolnościami. Opierają się one na uniwersalnych zasadach, które, jak opisują to starożytne teksty, sprowadzają się ostatecznie do sił, a na jeszcze wyższym - do zasad wszechświata. Tych zasad nie da się zrozumieć, odnosząc wszystko wyłącznie do świata materialnego - zasada nie ma formy i nie ma też żadnego "upostaciowienia" fizycznego; starożytni uczeni próbowali masom te idee przedstawiać za pomocą upersonifikowanych bytów: aniołów, demonów, bóstw czy magicznych zwierząt, jak feniks lub smok, czy też innych symboli. Nie należy metafizyki rozumieć dosłownie.

Zdolności podobne do tych, które wielokrotnie były tu podawane w formie przykładów z fantastycznych filmów takich jak Gwiezdne Wojny, występowały wielokrotnie w rzeczywistości. Nie słyszymy o nich powszechnie, bo ludzie nie lubią poruszać tematów tabu. Zaprogramowany światopogląd każe ludziom reagować tak, że odpowiadają, że to niemożliwe albo mówią coś o teoriach spiskowych.

Relacje o zjawiskach parapsychicznych znajdują się w najstarszych zapisanych przekazach różnych kultur ludzkich, tzn. są stare jak świat, i aż do XIX i XX wieku, były traktowane jako część rzeczywistości. Żyjemy w dość bezprecedensowej kulturze, w której pod stałym naporem mass mediów i systemu edukacyjnego ludzie w wieku 20 lat uważają, że mają pojęcie, jak działa wszechświat. Wierzą pod naciskiem powszechnej propagandy, że nauka zna wszystkie odpowiedzi, na które muszą znać odpowiedź, a ta pozostała część, którą zamiotła pod dywan, jest tabu, którego nie można ruszać - a jeśli ktoś poruszy, to mają reagować szyderstwem, kpieniem, wyśmiewaniem, strachem, złością itp. Np. do tematu ufo zdrowo myślący człowiek podszedłby na zasadzie: a jakie informacje posiadamy na ten temat? Chore społeczeństwo natomiast reaguje, i nie należy się kierować powszechnie znanymi informacjami. Zjawiska nadprzyrodzone są obserwowane od zarania dziejów i na podobnej zasadzie zostały zamiecione pod dywan. Zanim wyśmiejesz się z kogoś, zapytaj siebie uczciwie, ile trudu samemu/samej sobie zadałeś/aś, by coś sprawdzić? Co więcej, nie ma czegoś takiego jak prawa fizyki czy prawa nauki - jedyne prawa, które istnieją, to prawa wszechświata, a są tacy (w tym wielu ludzi, którzy są określani mianem mistrzów, na wschodzie), którzy sprowadzają owe prawa wszechświata do praw umysłu, a może wręcz do kreacji umysłu. Jeśli to ostatnie jest prawdą, to można by powiedzieć, że każdy element rzeczywistości podlega wpływowi umysłu, a zatem jest podtrzymywaną iluzją.

Jedną z takich osób był Wolf Messig, którym interesował się m.in. Albert Einstein, i który był poddawany wielu badaniom naukowym na swoje zdolności. Potrafił sugestiami skłonić ludzi do czynności, których normalnie by nigdy nie zrobili, m.in. skłonił bez wysiłku do wydania bankierowi mu ogromnej sumy pieniędzy, albo strażników w Rosji do wypuszczenia go z pilnie strzeżonego więzienia - wszystko przy pomocy wpływu psychicznego. Ta zdolność jest bardziej powszechna niż się wydaje, tyle, że z reguły nawet osoby ją posiadające w małym stopniu zdają sobie z tego sprawę. Jeden amerykański biznesmen również relacjonował w jaki sposób małe dziecko potrafiło go, bez żadnej argumentacji, skłonić do czynów, których normalnie nie miał ochoty zrobić, i mógł tylko obserwować, jak niczym marionetka wykonuje polecenie dziecka. Programom podświadomości, które mówią wam, że coś jest niemożliwe, należy bardzo dokładnie się przyjrzeć, i realnie oceniać swoje możliwości, a nie opierać się na powszechnej (czyli żadnej) wiedzy, dogmatach ani tym bardziej jakichś statystycznych "dowodach"