Dziwne sny (Strona 7 z 7)

LUCID

[url]http://www.lucidforum.pl/[/url]

"nadchodzi nowy rozdział
w historii lucid forum"

Sny w zasadzie są abstrakcyjne, albo symboliczne. Dlatego dla zwykłego myślenia - jak w przypadku mózgu - mogą one zdawać się nie mieć sensu. Nie należy jednak ich interpretować dosłownie, ale symbolicznie. Mogą się składać z wielu "warstw'.

Ka-nu A czy ten sen był wyrazisty, i niechaotyczny, czy wręcz przeciwnie?

Antares Jakie warstwy masz na myśli?

Krykers, mogą być to różnego rodzaju warstwy. Przykładowo, w niektórych snach zdarzało mi się, że kilka "obrazów" (miejsc) nakładało się na siebie jednocześnie - wg. mnie to oznaka tego, że jednocześnie kilka poziomów umysłu (wyższe i niższe) "śnią" różne sny, a ostatecznie podświadomość je razem próbuje łączyć i interpretować. Istnieją jednak także warstwy, które można ująć bardziej metaforycznie - bądź metafizycznie lub też symbolicznie: każdy sen ma mniej i bardziej głębokie znaczenia ukryte pod tymi samymi elementami.

ka-nu, z pewnością to bardzo znaczący sen. Rzeczywiście również tak bym podszedł do niego - przy czym warto zaznaczyć, że, po pierwsze, tablet to także inaczej tabliczka (taka, jakiej używano w Mezopotamii) do różnego rodzaju zapisów, a po drugie, warto podkreślić, że sen wskazuje na nowoczesność (vs. tradycyjność); podkreśla to także obecność policjanta - w starożytności w snach anioły mogły przybierać postać żołnierzy lub strażników (stąd zapewne starodawna nazwa "anioł stróż"). Na tym tablecie zostały wyrysowane bardzo istotne symbole mocy - warto głębiej zastanowić się nad kontekstem tego snu, jaka pora dnia, roku, jaka była pogoda i widoczność, otoczenie etc. To może być dla Ciebie życiowa wskazówka.

Nie chodzi o "złożoność" snu ani jego "nieczytelność". Nie wszystkie sny mają głębokie znaczenie. Niektóre naprawdę pochodzą z najniższej podświadomej aktywności.

Po za tym... obecne przekonania ludzi na Ziemi są takie, że nikt nie wpływa na ich myśli, a ich umysły są zupełnie odizolowane. Taj samo zakładają, że ich sny to twórczość wyłącznie ich własnego mózgu. Oczywiście, kiedy "dzienny" umysł (ego) zasypia, podświadomość może działać do woli - łącznie z jej tendencją do absorbowania wszystkiego z jej otoczenia energetycznego, astralnego, mentalnego itd.

Czasami więc takie poplątane sny mogą być jedynie zakamuflowaną informacją od ciała fizycznego, albo niższych duchów ziemskich (tzn. takich, które nie dostały się do właściwego planu astralnego, i żyją dzięki energii ziemskiej - nękając słabszych lub zbyt otwartych energetycznie ludzi).

Jak widać sny nie są takie proste, jak to twierdzą psychoanalitycy.

Przykładowo, mi się kiedyś śniło, że wszystko rosło szybko, na oczach. Że drzewa, i trawa pochłaniały miasta, zamieniając je w dżungle. Stałem na polanie, i miałem dobry widok na miasto. Pod moimi stopami, trawa zaczęła rosnąć, i była tak gęsta, że mogłem stać na koniuszkach. Rosła coraz wyżej, i wyżej, unosząc mnie aż do chmur.

Albo inny. Szedłem nocą przez las. Drzewa nie były gęste, unosiła się lekka mgła, a w tle świecił księżyc. Promienie światła księżyca, przebijały się przez mgłę, i między drzewami, dając piękny widok. Doszedłem do jeziora, od którego odbijał się księżyc, i gwiazdy. Wszedłem do niego. I tyle, więcej nie pamiętam, dalej coś było niewyraźnego.

Jak byłem mały, to śniła mi się szafa, czerwony wieszak do ubrań, który wisiał na gałce od drzwiczek szafy. I usłyszałem melodię z serialu "z archiwum X". Kiedy ta melodia grała, to wieszak się obracał szybciej, i szybciej, aż spadł. Podszedłem do niego, wziąłem. Trzymając wieszak, otworzyłem szafę, wyjąłem flet (nie wiem skąd się wziął), i powiesiłem wieszak na gałce od drzwiczek. Zacząłem grać tą melodię, i wieszak się zaczął huśtać, i obracać. Jak się obudziłem, gdzieś nad ranem, to już bałem się usnąć.     

Albo jeszcze coś.

Byłem w brzozowym lesie, zaczęły mnie ścigać węże. Na początku jeden wąż, a później coraz więcej, i więcej, aż byłem osaczony. I tyle. Jeden z dziwniejszych snów, po którym obudziłem się z krzykiem.

Ja z zasady nie pamiętam całych snów, ale szczegóły, albo niektóre sny są wyraźne. Często są tak pogmatwane, że Nie pamiętam. Znaczy się pamiętam że coś mi się śniło, jakieś skrawki pamiętam, ale ogólnie żeby stwierdzić co mi się śniło, to nie. Napisałem kilka snów, które były wyraźniejsze. Niektóre mogą wydawać się kripi.

Mi bardzo często w snach powtarzają się takie motywy:
- zombie (często śnie o apokalipsie oraz że wiele osób wokół mnie to zombie)
- dinozaury (nieraz uciekam albo się chowam przed tymi gadami)
- coś związanego z duchowością (nieraz są to różne rzeczy ale zawsze coś związanego z rozwojem duchowym)

Macie pomysł co to może oznaczać?

Kiedyś kiedy śniły mi się zombie czułem strach, gniew ale teraz tego już niema. Ilekroć mam sen związany z zombie nawet jeśli uciekam albo walczę bardziej czuję się jak wojownik. Moje decyzję kiedy mierzę się z różnymi przeciwnikami w śnie są podejmowane na drodze kalkulacji i chłodnych przemyśleń. Wygląda to w taki sposób że nawet jak siedzę w szopie i nagle do niej wpadnie banda umarlaków to szybko rozważam co mogę zrobić i skutecznie podejmuję decyzję. Nie rzucam się w śnie na oślep przez okno żeby uciec ale najpierw zastanawiam się czy będzie to korzystna decyzja i dopiero wtedy ją podejmuję. Bardzo często uciekam albo walczę z zombie i kiedyś było to dla mnie trudne ale teraz czuję jakby umarlaki nie były prawie dla mnie żadnym zagrożeniem. Jeśli nie ściga mnie jakaś wielka horda to jest luz. Także nie odczuwam że był to dla mnie straszny sen, raczej jest mi obojętny. Przyzwyczaiłem się.
Jeśli zaś chodzi o dinozaury oraz rozwój duchowy to napiszę później.
Myślę że ten sen może być w pewnym sensie odzwierciedlają mój stosunek do ludzi.
Także nigdy mi się chyba nie przydarzyło jeśli dobrze pamiętam żeby zombie mnie kiedykolwiek dorwały, zawsze wygrywałem.

Kilka dziwnych snów:

Zarażone dziewczyny

Coś działo się w budynku szkolnym, może w łazience, ale za bardzo nie pamiętam. Wiem, że miałem plecak. Widziałem jakby takie klatki filmowe ułożone pionowo, które można było przewijać i oglądać w umyśle. Potem to komuś tłumaczyłem, że miałem już taki sen i każda klatka jest jak ząb. Biegłem korytarzem i znalazłem się na zewnątrz, nie wiadomo gdzie. Była metalowa brama i trzy dziewczyny, jedna ciemnoskóra. Później przed łazienką był zawieszony obraz z tymi dziewczynami, ta po środku miała zakrwawioną dłoń. Zastanawiałem się w tym śnie czy nie opowiedzieć o nich tacie, postanowiłem jednak, że lepiej nie. No więc, jedna z tych dziewczyn pocierała ręką krocze innej dziewczyny potem oblizała rękę. Stwierdziła, że zaraziła się wirusem HIV i pozostałe też chciały być zarażone, więc się "podzieliły". Śmiały się i myślałem, że chcą mnie też zarazić i uciekłem.

Biegłem przez trawniki, przeskoczyłem ulicę, aż znalazłem się przed drzwiami klatki schodowej. One mnie wcale nie goniły, ale przybiegł taki wielki pies, na oko wysoki na dwa metry, ale pewnie trochę niższy. Panowałem nad emocjami i się nie przestraszyłem. Otworzyłem drzwi kodem i wszedłem po schodach. Wszedłem do domu, zupełnie nie poznałem mieszkania. Zdjąłem plecak na środku korytarza. Była szatnia jak w szkole, siostra się przebierała. Mama oznajmiła, że gdzieś wychodzą. Powiedziałem, aby uważały na tamtego strasznego psa, który tam czeka na zewnątrz. Wyszły. Byli Sudo i Slavia. Mieli tam dodatkowy pokój, który przeznaczyli na materiały zbierane na ich stronę wyśmiewającą się z ezoteryki. Leżały tam stosy papierów, a także jakieś ludziki złożone z harmonijkowego kartonu. Sudo i Slavia wyszli i wpuścili do środka tego wielgachnego psa. W tym samym momencie też wyszedłem i zamknęliśmy drzwi. Była tam papuga, która odwróciła uwagę psa, było słychać, że została zjedzona. Chciałem wrócić po plecak, ale wiedziałem, że lepiej tam nie wchodzić, a miałem w tym plecaku kanapki, które pewnie też zeżarł. Potem ten pies dobijał się się do drzwi, ale mu nie otworzyliśmy.

Następnie biegłem między drzewami i znowu spotkałem się z tymi trzema dziewczynami. Pobiegły do tej bramy. Tym razem pobiegłem za nimi. Był tam park. Słoneczny dzień. Dwie z nich przebiegły przez strumyczek. Jedna usiadła na huśtawce zawieszonej na drzewie, a druga to nie wiem. Trzecią zatrzymałem i pytałem o imię. W myśli usłyszałem imię Sylwia, ale pomyślałem, że to ja wymyśliłem to i jeszcze raz się spytałem. Ona tylko się uśmiechała. Robiło się coraz jaśniej. Ona i wszystko dookoła zniknęło, zobaczyłem tyko biel i się obudziłem.

Pamiętam jeszcze inny sen, w którym chodziłem za Japonką, była modelką. Najpierw ją widziałem w gazecie, niby urządziła jakiś konkurs. Od kogoś się dowiedziałem, abym lepiej się z nią nie spotykał, bo przyjdą jacyś bogaci zazdrośni ludzie i mnie zabiją. Potem znalazłem się niedaleko niej. Wiedziałem, że to miało być za lasem. Ktoś jej powiedział, że aby dostać się tam gdzie chce to musi objechać ten budynek trzy razy i coś tam po drodze zrobić. Jechaliśmy więc samochodem, ale tylko raz, bo powiedziałem jej, że przecież to tutaj. Były tam drzwi ukryte za materiałową zasłoną, chyba błękitną. Wyskoczyła z samochodu, także pobiegłem za nią. Trafiliśmy do jakiegoś budynku, taki ni szkolny ni teatr. Biegliśmy po schodach, ledwo nadążałem za nią. Był tam korytarz z podłogą wyłożoną czerwonym materiałem. Krzyknąłem, aby tam nie szła, ponieważ tam już byłem, w którymś koszmarze. Jednak pobiegła i nic złego się nie stało. Miała kupić bilet na coś, chyba jakieś przedstawienie. To ja też chciałem iść z nią. Kosztował trzy grosze. Już sięgałem do kieszeni po pieniądze, gdy ona wyłożyła za mnie kilka japońskich monet i dała mi ten bilet.

Zombie w Sopocie

W okolicy ponoć grasowała grupa zombie, ale gdzieś się wyniosła. Razem z tatą wiedzieliśmy, że przenieśli się do Sopotu. Szliśmy właśnie na przystanek. Mieliśmy pojechać do Sopotu, ponieważ trzeba było powstrzymać zombie przed rozprzestrzenianiem się na inne miasta.

Gdzieś na łące stały ruiny mieszkania. Wszedłem do zarośniętej trawą i chwastami łazienki. Jeden zlew był przykryty roślinnością. Podszedłem do zlewu na przeciwko. Mama coś mówiła, żebym czegoś nie robił. W jednym miejscu rosły gęsto drobne dmuchawce. Poruszałem je butem, aby nasionka upadły na ziemię, miałem wtedy lepsze dojście do tego zlewu. Spojrzałem w lustro i się bardzo zdziwiłem. Wiedziałem, że dopiero co poprzedniego dnia goliłem wąsy, a teraz miałem takie długie i gęste jakbym nie golił się z dwa tygodnie. Poza tym miałem zarost wyżej po bokach nosa. Potem jeździłem rowerem chciałem kupić nowy, ale było potrzebne jakieś przykrycie, a nie znalazłem. Coś tam było jeszcze o naprawie tabletu i wyjeździe do Warszawy.

Miejscem, do którego przybyliśmy władała jakaś wysoka zmora. Była cała niebieska i ubrana w świecące także niebieskie ubranie. Wypuściła na nas trzy węże. Próbowałem je zgniatać nogą, ale nic to nie dało. Uciekliśmy. Wyszliśmy górą z windy. Dwóm z nas udało się dalej przejść ja się zaklinowałem i dłużej mi zajęło wspięcie się. Niestety w tym czasie zaczęły zbierać się tam zombiaki. To była jakaś wielka galeria handlowa. Dalej leżały na półkach podobnych do hamaków dziewczyny. Wiedziałem, że choć ładne to też były zombie. Zombiaki się zbliżyły do mnie. Jakaś pani już mnie złapała. Chciała mi wyżreć mózg. Prosiłem, aby poczekali jeszcze chociaż 5 minut. Chciałem się w tym czasie obudzić. Otworzyłem i zamknąłem oczy. Nic to nie dało, nadal znajdowałem się w koszmarze. Chyba zeskoczyłem, ale jeden z nich zaczął mnie gryźć w głowę. "Zasnąłem" i przeniosło mnie do innej części tego snu. Myślałem, że mogę kontrolować pole elektromagnetyczne czy tam siłowe wokół siebie i zombi mi nic nie zrobią. Widziałem z oddali tą niebieską zmorę. Szedłem teraz wąskim podziemnym korytarzykiem. Przechodziły obok mnie różne osoby, nie wiem czy zombie. Trafiłem do niby serwisu komputerowego i nie wiem czemu się spytałem czy wydają tu tablety, bo to jakaś nagroda za coś miała być. Sprzedawca odpowiedział, że tak. Ktoś obok mnie miał do naprawy lub kupował obudowę z głośnikami. O coś się go zapytałem, tylko uśmiechał się. Przyleciał nóż. Gdy go dotknąłem (był gorący) dostałem wizji z wiadomością od zombiaków. Poruszałem nim w powietrzu za pomocą telekinezy. Jak mi się znudziło pozginałem go i wyrzuciłem do śmietnika.

Zombi

Wybiegam z domu w słoneczny dzień. Przeskakuję ponad kilkoma ludźmi-zombi. Goni mnie uzbrojona kobieta, która chce mnie zabić. Zawracam w prawą stronę i biegnę za blok w stronę lasu. Gdy wbiegam już do lasu i ześlizguję się na dół skarpą, a tamta kobieta zatrzymuje się i patrzy. Ja po tej skarpie w lesie biegnę, skaczę, ślizgam się, i gdy wychodzę z tego małego lasku, znajduję się tuż przed obwodnicą. Wybieram zamiast prawej lewą stronę i tam biegnę. Dobiegam do domków. Jest tam wszędzie pełno ludzi, którzy zamieniają się po chwili w zombi. Uciekam uliczkami przeskakuję ponad tymi zombi, wskakuję za ogrodzenie i na budynek, na sam dach. Jest tam taki jakby "boss" wampir, więc zeskakuję stamtąd z powrotem na sam dół. Nigdzie się nie można schować. Docieram do centrum miasta. Przy następnym bloku jest policjantka pilnująca miejsca. Nie przechodzę przez ulicę, tylko skręcam przy budynku w prawo. Idę chodnikiem. Uderzając dłonią w powietrze wytwarzam fale uderzeniowe i zmiatam nimi ludzi, którzy są przemienieni w zombi. Udaje mi się tak tylko kilka razy. Potem wracam się do tych policjantek, żeby pomogły mi, ale one też już są zombi. Biegnę z powrotem i wchodzę do tunelu pod dworcem. Jest tam wielki tłum ludzi. Zaczynają chyba kaszleć i stają się powoli zombi. Decyduję się tamtędy przebiec. Mam ze sobą krzesło, którym próbuję się osłonić, ale gdzieś po środku tego tunelu okrążają mnie te zombi i dosięgają. Zaczynają mnie gryźć i się wtedy budzę.

Zjawa Za Oknem

Uciekali oni (we śnie byli to chyba jacyś moi znajomi) przed "nimi". Na początku wydawało się, że ściga ich policja. Ci znajomi musieli wyjechać samochodem z miasta. Widać było ich na mapie, na ekranie jak już prawie wyjeżdżają. Niestety zatrzymali się przed bramą wyjazdową, aby odpocząć i wtedy ich dopadli. Nie była to żadna policja tylko jakieś złe byty, które zajmują ludzkie ciała, a ponadto później mogą się łatwo rozprzestrzeniać jak wirusy. Były to trochę takie zombie. Jednej osobie z samochodu prawdopodobnie udało się w ostatniej chwili uciec, zanim kobieta zombie go zagryzła. Później działo się dużo i nie wiem, gdzie dokładnie, w jakiejś szkole, w moim domu i jeszcze, gdzieś indziej. Wszystko to się przenika, jest dużo różnych ludzi. Nagle, patrząc przez kuchenne okno, zauważam, że na trawniku jest ta szalona kobieta. Patrzy się w okno. I wtedy poczułem się trochę zaniepokojony. Wiedziałem, że jest ona bardzo niebezpieczna. Odwróciłem się od okna i powiedziałem wszystkim, że zobaczcie, tam stoi jakaś dziwna, przezroczysta kobieta i się tutaj patrzy do środka przez okno. A ktoś mi powiedział, żebym się jej lepiej nie przyglądał tylko czym prędzej uciekał! A ja spoglądam znowu, a tamta już siedzi na parapecie. Jak ja się przestraszyłem i zacząłem uciekać! Wszyscy schowaliśmy się do pokoju. Niestety nic to nie dało, bo ona mogła przenikać przez ściany i łatwo każdego opętać. Nie zdążyłem uciec stamtąd i przeniknęła jakoś do mojego ciała. Jednak mówię do taty, że choć we mnie weszła, to nikomu nie zrobię przecież krzywdy, ponieważ jestem od tego ducha silniejszy i mogę to kontrolować.

Pająki I Zombie

Jest lato, słonecznie i ciepło. Sen się zaczyna, gdy wchodzę do domku po schodach. W
rzeczywistości mam małe schodki prowadzące z balkonu mieszkania na trawnik. Ale te są trochę większe schody, którymi można wejść do drzwi domku. Dom ten znajduje się nie wiadomo gdzie, gdzieś na łące. Jest to tak jakby letni domek. Gdy tak wchodzę po schodach, zatrzymuję się przed drzwiami i obracam się. Zauważyłem coś dziwnego, o kolorze czarnym, spadającego z nieba, z chmur. Spadło parę metrów od domu. Myślałem, że to meteoryt i pobiegłem sprawdzić co to takiego tam spadło. Gdy tam dotarłem, zobaczyłem, że to duży czarny, taki bardzo włochaty pająk. Wokoło pojawiały się inne, jeszcze większe pająki, wielkości dużych psów. Szybko chwyciłem jeden i drugi kamień, które tam leżały i zatłukłem tego pierwszego pająka, ale to i tak nic nie dało, bo pojawiało się coraz więcej tych pająków. Spadały z kosmosu. Pobiegłem, więc z powrotem do domku. Wychodziła właśnie z niego moja siostra. Powiedziałem jej o pająkach, i że na zewnątrz jest teraz niebezpiecznie. Nagle z domu wybiegły dwie nasze kotki (trójkolorowe). Jedna, ta młodsza, pobiegła w stronę pająków, ale szybko ją znaleźliśmy. Była za drogą, w ciemnym miejscu niedaleko pająków. Dogoniliśmy ją i zanieśliśmy do domku. Mama pytała się co z drugą, że może ją już te pająki złapały i zeżarły. Jednak znaleźliśmy i ją. Była po drugiej stronie za domem przy krzaku. Siostra musiała złapać ją aż za ogon, bo inaczej by ta uciekła. Ja wróciłem po te kamienie. Jeden był cały w pajęczynie, to go wypuściłem. Wszędzie zwisały wielkie pająki na pajęczynach zaczepionych, gdzieś do chmur. Na ścieżce przy naszym domu stał mały chłopczyk i pytał się mnie co tu tak przyozdobione wszystko. Mówię mu, że to nie są żadne ozdoby tylko pełno pajęczyn jest w powietrzu. Niektóre były takie cienkie, że nie było ich widać, ale można było je wyczuć. Potem pobiegłem z dużą grupą osób, aby wyszukiwać te pająki i je pozabijać. Miałem ze sobą tamten kamień, wziąłem jednak także ten drugi, większy, który był oblepiony pajęczyną. Chodziliśmy po jakichś ciemnych drogach, czy korytarzach. Wyglądało to trochę jak labirynt, takie wszystko zaplątane. Trafiłem do ciemnego korytarza, a może to było, gdzieś między krzakami. Musiałem wycofać się stamtąd, ponieważ nie było dalej żadnego przejścia. Trochę się zaklinowałem i nie mogłem stamtąd wyjść. Teraz chyba się obudziłem, a może przeskoczyło do innego snu, który teraz opiszę, ale nie wiem czy to dobra kolejność i może ten poprzedni sen jakoś inaczej się zakończył, czy raczej zapauzował.

Leżę w łóżku pod kocem, jest dzień i jest jasno. Pokój wydaje się o wiele większy,
przestrzenniejszy od mojego i jest pusty. Stoi tylko łóżko, na którym teraz leżę. Przychodzi kotka i wchodzi mi pod koc. Wstaję i siadam na oparciu, które się nagle pojawiło, teraz kanapy, a nie łóżka. Spod koca wychodzi nie kotka, ale teraz już jakaś dziewczyna. Siada na oparciu po mojej lewej stronie i przytula się do mnie.

Znowu wracam do wcześniejszego snu, ale tak jakby zaczynał się od nowa. Udaję mi się wyjść z tamtej ciasnej ciemnej ścieżki. Po drodze niedaleko domu idzie moja siostra z koleżankami. I teraz właśnie dopiero spada tamten pierwszy pająk. Zdejmuję kapcia i próbuję go nim zgnieść. To jest trochę dziwne, bo ten pająk wcale nie ucieka, ale za każdym razem, gdy już mam uderzyć tego pająka, moje ruchy spowalniają. Po którymś razie jednak odwrotnie przekładam w ręku kapeć i bardziej się koncentruję, aż udaje mi się dostatecznie silnie uderzyć w pająka i go zabić. Dzięki temu więcej pająków już się nie pojawia. Ale nie znaczy to, że zagrożenie minęło - tylko się jedynie zmieniło. Dotarłem do miejsca przypominającego duży sklep, galerię z szerokim korytarzem.
Siedziałem u góry na murku i przyglądałem się jak zbierają się w grupy. Mieliśmy polować na zombie. Wstałem i poszedłem z jedną z grup. Doszliśmy do miejsca podobnego do placu zabaw przed moim blokiem. Wszędzie chaos, jedni ludzie uciekają przed zombie, a inni z nimi walczą. Jest ciemno, wieczór i chyba pada deszcz. Po chodniku idzie Japończyk. Mówię mu, żeby uciekał. Ucieka, ale w złą stronę. Jest tu niedaleko miejsce gangu, który rządzi całą dzielnicą. Z tego lokalu wybiega szef gangu, teraz przemieniony w zombie. Biegnie na tego Japończyka. Próbuję przejść przez ogrodzenie na drugą uliczkę. Nie zdążyłem, bo tamten wielkolud przygniata go łapą i zaczyna zagryzać. Zamiast przechodzić przez ogrodzenie, po prostu okrążam końcówkę ulicy (czemu o tym wcześniej nie pomyślałem?) i kopię z całej siły tego zombie, chyba go zabijam. Wchodzę do tamtego lokalu (normalnie wszedłbym do klatki schodowej do bloku na przeciwko) i widzę ludzi z gangu. Miejsce składa się ze sklepu odzieżowego po lewej i z baru (trochę przyciemnionego) po prawej stronie, gdzie siedzą ci ludzie. Spomiędzy stoisk wychodzi dziewczyna poprzedniego szefa, ładna. Teraz, jako, że niby to ja jestem ich szefem, muszę się nią zajmować, to znaczy kochać się z nią Dziewczyna chwyta mnie rękoma i oplata moje biodra nogami. Dziwnie się trochę czuję, bo wszyscy nas tam widzą i przenoszę ją tak w głąb tego ich domu. Przechodzę z nią przez jedne i drugie drzwi kierując się na prawo. Dalej nie możemy iść, bo dalej jest jakiś zniszczony szary korytarz, zastawiony czymś zardzewiałym. Usadawiam ją na kanapie, albo jakiejś ławeczce. Sam też siadam obok niej, z prawej jej strony. Nagle przychodzi jakiś mężczyzna. We śnie wiem, że to był wspólnik już nieżyjącego szefa. Głaszcze on dziewczynę i dotyka on jej zębów. Wiem, że to może trochę boleć i aż sam wyczuwam lekki ból zębów. Przestaje i mówi, że to tak ona lubi się kochać, to znaczy, gdy ona śpi. Patrzę na nią, ma przymknięte powieki i chyba rzeczywiście śpi teraz na siedząco. Scena się nagle przenika i łączy z tamtym wielkim oświetlonym korytarzem z marketu, tam gdzie wszyscy zbierali się w grupy. Przyjechała stamtąd samochodem jedna z kobiet i idzie w naszą stronę po białych kafelkach. Wygląda mi to na superrealistyczną animację 3D. Ale wygląda to jakoś bardzo dziwnie, co mnie niepokoi, tak dziwnie się wszystko porusza, animuje. Zatrzymuje się, cofa się, przewija w drugą stronę i z powrotem, drga. Nie wiem jak to dokładnie opisać. Gdy tamta kobieta jest już blisko nas, wpływam myślami na nią i szybko cofa się z powrotem. Robię pauzę. Mówię tamtemu mężczyźnie, że widziałem już coś podobnego, w którymś anime o zombie (w rzeczywistości nigdy nie oglądałem żadnego anime o zombie), więc podaję mu adres strony o anime i tytuł. On daje mi telefon komórkowy, abym sam mu wyszukał to anime, bo mu coś nie wychodzi. Jest to dotykowy smartfon, ale jego klawiatura wydaje się fizyczna, niektóre klawisze zostały wyrwane i nie mogę wpisać wszystkiego. Oddaję mu telefon, a on mi mówi, że i tak nic by z tego nie wyszło, bo okazało się, że nie ma już pieniędzy na koncie. Ja mu mówię, że po tej katastrofie to internet i wiele innych rzeczy powinny być za darmo, że w ogóle pieniądze nie mają już żadnej wartości i wymyślam taką mądrość, że pieniądze teraz to tak jakby mieć papier toaletowy, a nie móc się podetrzeć I w ogóle przecież teraz to oni, czyli my, rządzimy w mieście.
Sen się powoli zaczął kończyć i się obudziłem.

Straszne Zdarzenia W Szkole

To jest chyba korytarz szkolny (znowu coś w szkole, chociaż już od dawna nie chodzę do żadnej szkoły). Ten korytarz przenika się jednak z dużym pokojem w mieszkaniu. Na korytarzu siedzę na ławce przy ścianie. W dużym pokoju jest włączony telewizor. Nagle zauważam, że mam na sobie damskie o ciuchy. Idę do łazienki, aby się przebrać. Nie jest to łazienka w mieszkaniu, ale także nie jest to szkolna. Zdejmuję górę i wracam. Przychodzą jakieś dziewczyny. Okazuje się, że mam jeszcze dół – jasnobrązową spódnicę, zdejmuję ją, pod spodem mam granatowe piżamy. Coś się stało z ustawieniami w telewizorze. Zmieniam je, poprawiam, wygląda to jakby wchodziło się w telegazetę. Tata przełącza na wiadomości. Ustawienia się nie zapisały i jeszcze raz wchodzę do tej telegazety w przezroczystym trybie, że widać jednocześnie program. Wciskam mały przycisk na pilocie i telewizor resetuje się, ekran robi się czarny, pisze coś, że trzeba czekać. Znowu wchodzę w menu ustawień, trochę podobne do menu w jakiejś grze komputerowej z samochodami, elementy menu to części samochodu. Klikam na jeden, chyba na drzwiczki, trochę to wygląda jak gdyby nie znajdowało się to na ekranie telewizora, ale już gdzieś indziej, na zewnątrz. Przenosi mnie do tego co jest pokazywane na ekranie i zaczyna się dalsza część snu.

Wchodzimy we trzech do budynku, prawdopodobnie szkoły. Jeszcze przez chwilę widzę ekran jakby nagrywania kamerą, ale zaraz się rozpływa. Ze mną jest znajomy, który jest młodszy ode mnie, wraz z jakimś jego kolegą, młodszym od niego. Schodzimy schodami w dół, do podziemi.
Wiemy, że tam nie powinniśmy się znajdować, ponieważ kiedyś obcy tam zaciągali ludzi i coś złego z nimi robili. Spoglądam na drzwi, obok których przechodzimy, na ich zamek, coś tam pamiętam, że trzeba naprawić. Cofamy i idziemy w stronę małych schodków, miały one może trzy albo pięć stopni. Tamten młodszy kolega znajomego już się ulotnił. Pod ścianami stoją różne figurki rzeczywistej wielkości, przedstawiające obcych. Byli trochę podobni do zwierzoludzi z anime "Shinsekai Yori", niektóre miały sztylety. My wchodzimy po tych schodkach. Są tam dwa zamknięte wejścia, po lewej i po prawej stronie. Nagle słychać, że ktoś lub coś puka za drzwiami w dziwny, strasznie niepokojący sposób. Później się dowiem, że tam była krypta, czy grobowiec.
Myślimy, że to może ci księża, którzy tam mieszkają. Mówię, że to raczej u góry hałasuje. Jednak idziemy stamtąd, żeby nas nikt nie zobaczył, gdyby przez przypadek przechodził przez te drzwi. Idziemy schodami na górę. Gasną wszystkie światła i robi się ciemno, co najwyżej trochę światła dociera przez okna, a i to już mało, bo robi się powoli wieczór, może jeszcze awaryjne czerwone się palą. Wszędzie słychać taki dziwny dźwięk, coś jak umbum UMBUM umbum UUUUUUUUUUU
umbum umbum UMBUM UUUUUUUUUUU… i tak przez cały czas. Wszyscy chyba uciekli z tej szkoły, albo po prostu mają lekcje. Idziemy przez korytarz, jest bardzo strasznie, na końcu stoi starucha z wielkim nożem, wiemy, że choć stara to jest bardzo szybka i nie uda się nam przejść.
Patrzymy na drugą stronę i na inny korytarz, tam też stoi podobna istota, trochę przypomina to "Silent Hill". Może te figurki nie były martwe. Wchodzimy schodami wyżej. Przed nami schodami zbliża się zombie, zawracamy, jest już na dole, krzyczę do kolegi, że jest za nim, pewnie zeskoczył jakoś ze schodów lub jest to inny zombi. Idziemy do dalszych schodów, prowadzących na najwyższe piętro. Gdy wchodzę na schody, budzę się. Jeszcze przez chwilę po obudzeniu się nam stracha.

Mam nastawić budzik na trochę później, na dziewiątą, nastawiam, przychodzi ciocia, muszę już wstawać, okazało się, że to był sen.

Stoję w kuchni. Wygrałem 5 milionów złotych w dużym lotku. W kuchni jest ze mną dziewczyna, która ma niby wypłacić wygraną. Idziemy do mojego pokoju, na łóżko i się kochamy. Myślę, że może się z nią podzielę.

Zbliża się wieczór. Jestem przy dalszym bloku, obok którego, znajduje się ogrodzone boisko do koszykówki, są tam dzieci. Zbieram butelki walające się na trawniku. Tam są ludzie, którym niby nie przeszkadzają śmieci przed blokiem. Rzucam butelki przed drzwi bloku i uciekam śmiejąc się. Tak biegnę między blokami, zauważam coś dziwnego w oddali. Na drzewach w lesie jest wielki biały napis, nie zapamiętuję tekstu. Jakichś dwóch mężczyzn, którzy dopiero co wysiedli z samochodu, stoi tam i na coś czeka. Mówię do niego, niech spojrzy tam i zobaczy co to za dziwny napis. Idziemy w stronę lasu, po prawej stronie także widzę ruszający się napis. Gdy dochodzę do tego wielkiego napisu las znika. Robi się zamiast nocy, dzień. Okazuje się, że to były wielkie szare promy-budynki płynące po rzece w prawą stronę. Jest tam niedaleko restauracja. Niby przed czymś uciekam, lecę w chmury, rozstawiam ręce na boki, kręcę się wokół własnej osi, spadam poprzez chmury, ląduję jednak w to samo miejsce. Wychodzi kelnerka, chcę ją objąć, ale zmienia się w kelnera i rezygnuję.

W następnym śnie przychodzi do domu jakiś zbój ze swoimi ludźmi. Chcę kogoś zabić, pytam się po co. Mówię mu, że byłem tam w podziemiach. Ten się dziwi, mówi, że przecież jest tam grobowiec. Idziemy razem do tej strasznej szkoły. Budzę się.

Mam czasami zamiast snów ostatnio "dziwne spotkania" z niewidzialnymi istotami, w alternatywnym stanie świadomości. Nie wiem w sumie czy można to nazwać "spotkaniami". Nagle mój umysł się rozszerza, bo czuję, że ten ktoś ma większe zdolności mentalne niż ja (albo, że też dostęp do nich mam zablkowany...) - w momencie, kiedy analizuje jakby moją pamięć, nagle widzę szerszą perspektywę na całe życie etc.

Tak więc widziałem w jaki sposób analizowane są "wątki" w życiu danej osoby przez czytanie z jej pamięci i głównych cech osobowości oraz dążeń... Widziałem dosłownie swoje życie w ostatnich 2 latach (głównie), ale... też wyczuwałem w jakim kierunku będzie podążąć, tzn. możliwą przyszłość.

Ciekawy jestem czy ktoś miał coś podobnego?

Sny
02.03.2014 – 12:17

Leżę sobie na podłodze w sali gimnastycznej. Przez chwilę się rozglądam i wstaję. Idę korytarzem szkolnym z koleżanką i kolegą. Mówię im, że to na pewno sen i pokazuję im jak łatwo można wysunąć na zewnątrz szybę okna. Nagle zauważamy, że coś złego, jakaś ciemność zbliża się w naszym kierunku i uciekamy korytarzem w kierunku sali lekcyjnej. Po dotarciu do tej sali i zamknięciu drzwi mówię im, żeby otworzyli okno i uciekali, więc robią tak, a ja wyglądam przez okno, ale nigdzie ich nie widzę. Pogoda jest zimowa, spadł śnieg. Może już uciekli, tak sobie myślę. W klasie byli jeszcze inni uczniowie i nauczycielka. Obracam się od okna i zauważam, że wszyscy zamienili się w śnieg. Wydaje mi się, że w tym śniegu pozostały jeszcze jakieś cząstki ich świadomości i ta "ciemność" może ich jeszcze dopaść. Zgarniam więc ten pozostały po nich śnieg z ławki i wyrzucam go przez okno. Sam też szybko wyskakuję, spadam łatwo jakoś przytrzymując się krawędzi ściany. Miejsce tamto wyglądało jakoś tak bajkowo. Dalej uciekam widzę jakie dwa dziwne psy. Wszystko teraz wygląda normalnie jak w rzeczywistości. Szybko biegnę chodnikiem lub ulicą i miasto zaczyna się zmieniać. Wygląda na to, że trafiłem do przyszłości. Na każdym z budynków jest mnóstwo kamer osadzonych na długich ruchomych ramionach. Możliwe, że były jednocześnie jakąś bronią. Było też wszędzie pełno reklam. Bardzo mi się nie podobała taka przyszłość. Nie wiem czemu, ale chciałem dostać się do morza. Te kamery przeszkadzały mi w tym, a ponadto samo miasto ciągle się zmieniało tylko po to żeby mnie nie dopuścić do wody. W pewnym momencie zauważyłem jakieś łódki i już się ucieszyłem, a to się okazało, że to była tylko jakaś animacja, reklama podstawiona przez miasto żeby mnie oszukać. I się obudziłem.

Miałem dzisiaj fałszywe przebudzenia, było ich może nawet z 10. Lampka nie chciała się oczywiście zapalić i za każdym razem przychodził do mnie taki straszny wilk. Więc chwytałem go za tylne łapy i pysk żeby mnie nie mógł ugryźć i go wyrzucałem z pokoju. Raz nawet spadał na mnie z firanki. Za przedostatnim powtórzeniem dwie Chinki wzięły go i wrzuciły do jakiegoś roztworu po czym ten wilk natychmiastowo się rozpuścił i zacząłem z nimi jeść tą zupę, przy czym po chwili poczułem dziwny smak i przestałem to jeść bo się przestraszyłem, że mi też to wyżre organy wewnętrzne Ale jeszcze raz się "obudziłem" i jeszcze raz przyszedł ten warczący wilk i się obudziłem już naprawdę.
...w miedzy czasie miałem jakieś jeszcze inne sny, których za bardzo nie pamiętam. Między innymi były takie wielkie śnieżne kule, na które się wspiąłem, ktoś inny spadł z jednej, ale chyba mu się nic nie stało bo tam było dużo śniegu. Była też jakaś zbiórka w dwuszeregu...

Było ciemno. Łóżko stało jakoś odwrotnie. Zauważyłem, że jestem ubrany w czarną pelerynę. Nagle poczułem czyjąś obecność w pokoju i trochę się przestraszyłem, ale już po chwili zacząłem się śmiać z tych stworów czy jakichś cieni, strachów i gonić je po całym mieszkaniu. Prawdopodobnie nie było tam żadnych potworków tylko je sobie wyobraziłem

Śniło mi się, że przeglądam grubą książkę. W tytule każdego rozdziału było imię i nazwisko danego bohatera, o którym będzie mowa.
Idę szkolnym korytarzem z grupą innych osób. Ktoś chce mnie wciągnąć do sali znajdującej się po boku, ale udaje mi się wydostać z tej "zabawy". Dochodzimy do sali na końcu korytarza i wchodzimy do kopuł (wyglądają trochę tak jak jakieś statki kosmiczne) mających nas ochronić przed trzęsieniem ziemi. Po chwili wchodzi jakiś dzieciak z zarostem na twarzy. Chce wejść przez drzwi prowadzące na zaplecze, ale zauważa nas. Kopuły choć z metalu są przezroczyste więc go widziałem. Niby to przez przypadek opiera się o jedną z superwytrzymałych kopuł i zgniata ją łatwo jak folię aluminiową. Po czym wszyscy wychodzą i są w panice bo on ich zaczyna atakować. Wystarczy, że lekko dotknie palcem, a już bardzo boli. Zacząłem uciekać i on też pobiegł za mną. Biegnąc po krętych schodach wchodziło się do różnych sal. W jednej była chyba jakaś lekarka, ale się nie zatrzymywałem bo by mi w niczym nie była w stanie pomóc. Wybiegłem z budynku, a on już był za mną. Był tam park i oczko wodne. Skręciłem w drugą stronę i za szkołą zbiegałem w dół po ścieżce (w przeciwną stronę szli żołnierze). Ktoś się ze mnie śmiał i pobiegł szybciej dalej. Biegło mi się już trochę ciężko, nawet próbowałem unosić się w powietrzu żeby było szybciej, ale się nie udało. W końcu doszedłem do przystanku autobusowego. W dalszej części snu znalazłem się w swoim mieszkaniu. Wszystko było zrujnowane po trzęsieniu. Ktoś siedział w ubikacji i zleciał razem z nią piętro niżej, ale nic się mu nie stało. Wszystkie rzeczy pospadały przez szczelinę przy ścianie.

Jadę rowerem. Trafiam na siatkę ogrodzenia, która się rozwala. Jadę dalej przez las.

Idę do nauczycielki języka angielskiego, ale nie mogę znaleźć jej domu bo się wyprowadziła gdzieś, a nie wiem gdzie.

Jest wieczór. Rolety są zaciągnięte na oknach. Siedzę z siostrą na kanapie. Oglądamy w telewizji anime, w którym panuje klimat postapokaliptyczny. Jakiegoś chłopaka gonią zmutowane zwierzaki. On nie może się skądś tam wydostać, skacze, ale zbyt nisko i spada ze schodów. Jego dziewczyna ma mu pomóc odzyskać jego "super moce". Obserwuje ich z samochodu agent. W napisach końcowych są srebrne ramki z jakimiś tekstami. W jednej z nich jest napisane coś jak "Sieć elektryczna ogrzewała mnie jak słońce" co miało pewnie oznaczać, że wysiadł prąd na całej Ziemi. Udaję, że mnie ten film nudzi, a moja siostra rzuca we mnie skarpetą

Słoneczne Pierścienie
03.03.2014 – 16:54

Leżałem na łóżku przy zapalonej lampce i czytałem książkę. Odwracałem stronę. Ktoś mi ciągle przeszkadzał. Nie wiem kto czy co to było, ale czułem czyjąś obecność za plecami.

Wiem, że miałem jakiś straszny koszmar, ale uciekłem...

Unosiłem się w przestrzeni kosmicznej. Zamiast gwiazd były obracające się wokół siebie złote pierścienie podobne do tych z filmu "Władca Pierścieni". Było tam też pełno świecących świadomych punkcików, które mnie jakoś oblazły i chciały się połączyć z moim umysłem czy coś tam. Dzięki temu miałem uzyskać jakąś energię czy moce. Żeby to zrobić miałem przejść przez środek słońca-pierścienia. Więc tak zrobiłem. Znalazłem się wtedy gdzieś na Ziemi wśród zieleni, niedaleko głębokiej przepaści.

Jestem w sklepie. Na podłodze dużo rozlanej wody. Jest tam jakaś dziewczyna. Chodzimy po tej wodzie i coś tam robimy. Poucza mnie ona jak się bić na pięści.

Gra muzyka metalowa. Piosenkarz i gitarzysta siedzą w jakiejś wodzie jak w basenie. W pewnym momencie grający mówi żeby tamten śpiewał inaczej (czyli wcale), a ona (bo teraz już ona zaczyna grać zamiast na gitarze to na jakimś małym urządzeniu podobnym do pudełka, ale złości się bo wpadło jej do wody i się przepaliło. Wychodzi z tego basenu, a ja się śmieję, że śpiewać to już w ogóle by nie potrafiła.

Duchy I Ukryte Przejście
04.03.2014 – 12:12

Idę na dworze przed domem. Widzę pełno przezroczystych szarych postaci (były tam m.in. dzieci), które są prawdopodobnie nieświadome. Za mną idą czerwone negatywne byty. Trochę przyśpieszam i biegnę. Oni mnie zauważają, ale skręcają i idą inną ścieżką. Wysyłają jednak w moją stronę jakiegoś człowieczka-wampira, który mnie atakuje. Ktoś jednak przybiegł, aby mnie ochronić, ale mu się to jakoś nie udaje. Wchodzę do dużego ciemnego pomieszczenia, a ten stworek z włożoną wampirzą szczęką idzie za mną. Podnoszę sufit przez co ukazuje się przejście na górę. On się trochę przestraszył bo myślał, że podnoszę całe niebo. Szybko wskakuję na górę. Ten jednak tam już jest, więc go zrzucam w dół i zakrywam przejście by nie mógł się znowu przedostać. Przechodzę z pokoju do pokoju i oglądam ten dom czy szkołę. Nie wiem co to za miejsce, wiem tylko, że jest bezpieczne. Są tam dziewczyny, jakby znajome. Witam się z nimi przytulając się do każdej. Później przechodzę przez drzwi i idę korytarzem. Dalej odgrywa się scena jak z "Harrego Pottera". Zauważa mnie jednak zbroja, która zamienia się w śnieżnego bałwana i mnie goni. Uciekam z powrotem. Widzę, że ktoś otwiera szklane drzwi i wchodzi. Mi też się udało uciec i przejść przez te drzwi. Znowu się przytulam z dziewczynami...

Ucieczka Przed Zmutowanymi Robalami
05.03.2014 - 13:02

Jestem w jakimś wielkim pomieszczeniu kościele świątyni. Słyszę jak nadciągają wielkie zmutowane robale, więc biegnę by uciec stamtąd. Przechodzę szybko przez pierwszą bramę drzwi, przy drugiej chce mnie zatrzymać ksiądz, abym się nie mógł wydostać, ale mu uciekam, przez trzecią wybiegam na zewnątrz. Idę w prawą stronę. Idą tam też jacyś ludzie, którzy skręcają jeszcze dalej w prawą stronę, a ja skręcam w lewo. Idę teraz leśną ścieżką. Patrzę raz na drzewa raz na dłonie. Nie zmieniają się.

Stoję na balkonie. Z dziury podobnej do zlewu wyłażą robale, albo jakieś inne brudy. Zaczynam to czyścić. Wtedy przychodzi jakaś kobieta z bloku obok i mówi mi, że tak nie wolno.

Domy I Czekolada
07.03.2014 – 12:24

Idę sobie jakąś ścieżką. Z prawej strony widzę kościół, ale nie wchodzę. Myślę o ucieczce, gdyż przede mną w moją stronę idą ci straszni ludzie-demony. Byli to pewnie tamci ludzie, z którymi się ciągle tylko mijałem w poprzednich snach, a teraz w końcu ich zobaczyłem. Jednak nie uciekam tylko podajemy sobie ręce i się witamy. Okazuje się jednak, że są przyjaźnie nastawieni i są raczej to jacyś hip-hopowcy albo metale. Potem oni idą w swoją stronę, a ja w swoją. Widzę nisko w powietrzu dwie unoszące się smugi światła, jedna biała, druga błękitna. Patrzę w dal, a tam pełno domów, po bokach jakieś łąki, a na końcu zaczynający się las. I tak idąc nagle bez wchodzenia znajduję się w którymś domów. Jakaś kobieta składa mi propozycję kupna tego mieszkania, chce mnie po nim oprowadzić, ale wychodzę, bo nie interesuje mnie wcale ten domek...

Wsiadam z kolegą do pociągu i szukamy miejsca, żeby usiąść...

Leżę sobie na kanapie. Obok mnie siedzi jakaś młoda dziewczynka, której nie znam. Jemy sobie czekoladki. Ja mam jakąś "klasyczną" czekoladę, każda jej kostka smakuje inaczej. Na ostatniej kostce jest napis coffee, czyli jest o smaku kawowym. Po chwili jednak przychodzi dziadek tej dziewczynki i zabiera nam słodycze tłumacząc, że ona nie powinna tyle jeść. Lecz, gdy wychodzi z pokoju zauważamy, że na komodzie stoi duża czekoladowa figurka w kształcie anioła. Zaczynamy jeść i się śmiejemy. Ponieważ nie czuję za bardzo smaku idę do sklepu po tabliczkę innej czekolady. W sklepie jestem z kolegą. Znajduję wygrywający los i kupuję sobie i jemu po dużej czekoladzie. Po drodze ze sklepu częstuję przechodniów, bo sam nie czuję smaku czekolady. Nie wiem gdzie pójść, jestem jakiś niezdecydowany i się po chwili budzę.

Jaszczury, Lampy, Dziewczynka
08.03.2014 - 14:26

Mówię mu żeby tam nie szedł. On jednak idzie. No dobrze jakby co będziemy próbować cię uratować. Mamy cię tu na ekranie na mapie. Po jakimś czasie widzimy, że znalazł się właśnie w tamtym miejscu z prawej strony przy samochodach, gdzie grasują te potwory, więc biegniemy tam. Ja jednak uciekam bo goni mnie dinozaur. Biegnę korytarzem szkolnym. Ktoś mi mówi telepatycznie, że aby uciec przed nim muszę oczyścić swój umysł, medytować w trakcie biegu co udaje mi się tylko częściowo. Trafiam do jakiejś sali, ale ten jaszczur już tam jest. Gdy chcę wyjść stamtąd przytrzymuje mnie jakiś facet i przykleja mi do ręki jakąś kartkę, której nie mogę odkleić przez co o coś mnie oskarżają chociaż nie popełniłem żadnego przestępstwa. Chcą mi wbić igłę żebym stracił przytomność, ale ja im uciekam bo chcę zachować świadomość i przechodzę przez szyby na zewnątrz.

Jest wieczór. Stoję na balkonie i się rozglądam. Nagle przepaliły się żarówki we wszystkich lampach, tylko pozostały słabe czerwone poświaty wokół nich. Mówię do pani sklepowej dzielnicowej sprzątaczki, że coś się stało z lampami. Wchodzę do domu i mówię też wszystkim, że się wszędzie poprzepalały żarówki. W mieszkaniu u mnie też mryga światło jakby ciągle wysiadał prąd. Wracam na balkon i widzę, że chyba zostały wymienione żarówki na mocniejsze energooszczędne, że aż w oczy razi. Mówię do mamy, że wcześniej nie było, a teraz ktoś namalował ładne graffiti na tamtej ścianie i idę tam. Daję małą figurkę w kształcie dinozaura (zmienia się ona w małą dziewczynkę) dla tamtej królowej ważnej kobiecie, a ona ją całuje tymi wstrętnymi ustami. Dziewczynce zrobiło się niedobrze i ucieka do kuchni do góry na blat szafy i rzyga tam do toreb z zakupami. Potem siłuje się się z jakąś kucharką, ale się godzą. W międzyczasie tamta kobieta gra w jakiejś sztuce w teatrze. Nagle wszystko robi się czarne (może to meteoryt tam uderzył i wybuchł), a pozostali aktorzy łapią tą główną aktorkę by nie upadła na podłogę. Wracam do dziewczyny. Siedzi ona gdzieś wysoko z drugą dziewczyną. Robię jej samolocik z papieru, a ona na nim gdzieś leci. Schodzę na dół. Po drodze widzę jakiegoś dziwnego małego psa pająka kłaczka sierści. Gdy jestem już na dole widzę, że tam jest pełno poustawianych napoi lekarstw pudeł. Wraca w podskokach ta malutka jak pchła dziewczynka, pomagam jej się wspiąć na górę, a sam nie mogę wskoczyć po tej ścianie. Szukam jakiegoś przejścia. wchodzę po schodach z tych kartonów czy czegoś tam. dziewczyna jest teraz normalnej wielkości (a może to ja się pomniejszyłem), przyniosła ze sklepu sok pomarańczowy. Nie chciałem go pić bo pewnie ma dużo cukru, ale zobaczyłem na etykiecie C, że dodano dużo witaminy C, więc jednak wypijam.

Szatnia
10.03.2014 - 09:39

Chodziłem gdzieś w nocy (nie pamiętam gdzie i co się tam działo) i wchodzę do mieszkania przez balkon.

Oddaję kurtkę i jakąś bransoletkę do szatni.

Odbieram kurtkę z szatni. Bransoletki już nie dostaję, bo szatniarka mówi, że tak ładnie wygląda to pewnie dzieci z podstawówki zrobiły i im oddała. Zaczepiają mnie jacyś zboczeńcy na korytarzu. Wychodzę sam z budynku. Mam ze sobą plecak. Jest słoneczny dzień. Jakieś dzieciaki bawią się w wojnę. Zbliżają się żołnierze. Uciekam stamtąd, aby nie być złapanym. Wydaje mi się, że do mnie strzelają. Biegnę w stronę domu. W trakcie biegu zauważam, że wszędzie jest pusto, nikogo nie ma, nie jeżdżą samochody. Miejscami leży śnieg. W którymś momencie się trochę poślizgnąłem i biegłem dalej.

Jadę Tam Autobusem
11.03.2014 - 12:55

Jadę tam dość długo autobusem. Udaje mi się nie zgubić i wysiadam…

Mamy jakieś zajęcia na trybunach.

Wracamy z wf-u, ale słyszę na dworze jakieś dobijanie się z szafy. Otwieram po czym on wychodzi. Zastanawiam się skąd on się tam wziął. Wchodzimy do szkoły, zamykam drzwi na klucz, by tamci nie weszli bo będą pewnie przeszkadzać. Nie widzę moich ubrań, pewnie ktoś mi je przełożył gdzieś. A nie, spadły i leżą pod ławką i skarpety też znalazłem. Nagle, gdy chcę się przebierać, zauważam, że wszystkie ławki są zajęte (pewnie tamci już weszli) i na moim miejscu też ktoś siedzi. Spycham go więc z tej ławki i się ubieram. Trochę się przestraszyłem, czy mu się nic nie stało, bo poleciał tak na podłogę i leży tak samo jak siedział, jakoś tak sztywno jak jakaś kukła. Inni chyba chcą mu pomóc.

Jest jakaś akcja w sali lekcyjnej, ale nie wiem o co tam chodziło.

Czekam na autobus i jak przyjeżdża wsiadam i znowu tam jadę. Jednak po kilku przystankach wysiadam bo na mapie widzę, że autobus jedzie bardzo okrężną drogą, a można dojść szybciej, na skróty. Wystarczy tylko przejść przez ulicę, potem iść polem i poprzez tory i już jest ten budynek.

Paznokcie, Ameryka
12.03.2014 - 12:09

Jest noc. Leżę na łóżku. Przychodzi do mnie lekarka z obcinarką do paznokci i mówi, że będzie bolało. Zabieram jej obcinarkę i sam zaczynam obcinać sobie paznokcie u stóp, ale nagle zobaczyłem, że zerwały się całe trzy paznokcie, co trochę mnie zaszokowało. Następnego dnia (nadal we śnie) patrze na paznokcie u stóp. Są jakieś takie świetliste i przypomina mi się sen o zdartych paznokciach. Dobrze, że był to tylko sen! Teraz nadal mam wszystkie paznokcie. Trochę mi wtedy ulżyło

Biorę dwie książki z półki i wyciągam z nich zakładki, bo znudziły mi się i nie będę ich już więcej czytał. Odkładam je na półkę.

Jakieś japońskie małżeństwo rozwiodło się z powodu braku pieniędzy. Jest burza i wieje silny wiatr. Oni się ostatni raz spotykają w swojej chatce. Nagle przylatuje helikopter, z którego zwisa złota lina, która chwyta męża tej ubogiej kobiety i leci on zwisając na tej linie do Ameryki. W gazecie piszą, że ten mężczyzna choć trochę pijany to nieźle zarabia.

Brudnopis, Zebranie W Piwnicy
13.03.2014 - 11:43

Biorę brudnopis i przekartkowuję go. Wygumkowuję kilka rzeczy, bo nie chcę, żeby to ktoś zobaczył, a zeszyt oddam potem komuś innemu.

Jestem z kolegą na korytarzu piwnicznym. Są tam też inni ludzie, którzy mają chyba jakieś swoje zebranie. Nagle wnoszą kogoś całego połamanego, miał chyba wypadek. Przenoszą go do czyjejś piwnicy (jest ona bardzo duża) i schodzą po małych schodkach. Usadawiają tamtego na wózku inwalidzkim. Po boku niego stoją jacyś mężczyźni. Wszyscy zaczynają się modlić czy coś, wygląda to jak msza. Każdy ma podejść do tego na wózku. Ja też idę w jego stronę, ale jednak się cofam. Trochę mi się to wszystko dłuży. Zastanawiam się po co ja tam w ogóle stoję. Wychodzę z tej piwnicy. Kolegi już dawno tam nie ma, pewnie poszedł do domu. Wychodzę stamtąd, skręcam na lewo i idę białym, jasnym korytarzem na górę. Zastaję tam moją mamę w pracy. Chcę zdjąć kurtkę, a ona pyta się czy muszę się tam rozbierać. Mówię, że muszę bo była tylko jedna droga, ten korytarz, prowadząca właśnie tam, a nie do mieszkania. Przez okno z góry widzę jak ci szarzy ludzie wychodzą z piwnicy na dwór.

Okno, Dziewczyna I Ucieczka
15.03.2014 – 14:41

W pokoju ciemno. Zastanawiam się którędy wyjść, czy balkonem, czy przez okno. Wybieram okno. Mam trudności z przejściem przez szybę, bo są tam jeszcze żaluzje, które zamieniają się od razu w rolety. Muszę więc otworzyć okno. W tym celu muszę najpierw przestawić kwiatki z parapetu żeby nie pospadały. Okno otwiera się bardzo ciężko. Jest to niby jakieś zabezpieczenie, abym nie mógł
wyjść bo wieje silny wiatr i pada deszcz. Siłuję się przez chwilę z tym oknem i wyskakuję na zewnątrz na trawnik. Trochę słabo wszystko widzę na początku, ale po chwili jest już lepiej.

Jest burza. Idę z jakąś nieznajomą, młodszą ode mnie dziewczyną. Biorę ją za rękę, ale chyba przez zbyt silne emocje budzę się. Szybko zasypiam i znowu idę z tą dziewczyną chodnikiem. Dochodzimy do jakiegoś baru. Po wejściu okazuje się, że jest to zwykły sklep market. Jestem półświadomy, że to sen i biorę jakieś czekoladowe cukierki (chyba m&msy, których normalnie bym nie jadł) do buzi. Wychodzimy na zewnątrz. Po jakimś czasie wypluwam te cukierki. Skręcamy w lewą stronę i idziemy przez las albo park. Zaczyna ktoś nas gonić. Dziewczyna ma jakieś urządzenie wielkości komórki. Szybko wpisuję kod i wciskam przycisk, dzięki czemu uciekamy przenosząc się z powrotem do domy. Siedzimy tam na podłodze przy oknie i się budzę.

Podziemia, Telepathy People, Puszcza
16.03.2014 - 13:06

Sen zaczyna się na plaży. Idę z jakąś grupą wzdłuż brzegu. Miejsce z plaży zmienia się w podziemia. Ściany i podłogi są szare. W jednym z pomieszczeń jest pełno porozrzucanych na podłodze książek i kartek. Biorę częściowo zniszczoną książkę bez okładek. Jest na niej tytuł: "księżycowy dom, telepathy people". Przez te piwniczne szare korytarze prowadzi nas jakiś mały człowieczek. W pewnym momencie przed wejściem do innego dużego pomieszczenia odkładam gdzieś książkę. Pozostali, którzy byli ze mną biegają jeszcze gdzieś po korytarzach. Wchodzę przez te drzwi. Są tam duże spiralne schody. Każdy szary kamienny stopień oddzielnie unosi się w powietrzu. Zaczynam wchodzić do góry, a za mną ten człowieczek. Gdy jestem w połowie mam pewność, że on wprowadził mnie w zasadzkę. On jest pewnie wampirem i kieruje mnie w stronę, gdzie są pozostali ludzie-wampiry. Udaję, że się nie boję, aby się od razu na mnie nie rzuciły, ale tak na naprawdę jestem mocno przerażony. Już przedostatni stopień. Nie mogę skoczyć, bo następny stopień wisi zbyt wysoko, a nie mogę też zejść bo tam w dole pilnuje schodów ten mały ludzik wampir. Chcę się obudzić, ale nie mogę. Zaczynam panikować. Na wysokości stopnia, na którym stoję są w ścianie dwa małe okienka obok siebie. Nie da się ich otworzyć, ani przejść przez szybę, chociaż i tak by mi to nic chyba nie dało, bo były za małe, żeby przez nie przejść. Nagle jednak się "budzę". Panuje cisza. Znajduję się na moim łóżku. Z tyłu głowy w jednym punkcie czuję silne mrowienie. Mam wrażenie, że ma to związek z tymi telepathy people. Może to oni pomogli mi stamtąd uciec? Leżąc, przeglądam papierową gazetę z podłączeniem do internetu. Przez chwilę jest offline, ale już za chwilę jest połączenie i pokazuje online. Widzę jakieś reklamy butów, do wyboru w różnych kolorach. Kilka stron dalej zaczyna grać jakaś muzyka. Na zdjęciu widać jakiś las, albo puszczę. Jest słoneczny letni dzień. Stoję obok przystanku autobusowego po drugiej stronie ulicy. Idziemy przez ten bardzo zarośnięty teren. Dostaję miecz, żebym mógł ścinać wysoką trawę. I tak przedzierając się przez tą puszczę powoli z niej wychodzimy. Widzę teraz jakieś nieznane mi miasto. Ale zaraz, zaczyna mi to przypominać to samo miejsce, z którego wyruszyliśmy, tylko nie ma przystanku autobusowego. To pewnie jest jakaś niedaleka przyszłość, tak sobie myślę. Budynki, tam gdzie mieszkam, są otoczone wysokim murem. Jest tam wielka brama. Gdy przechodzę przez ulicę, brama zamyka się. Abym mógł wejść strażniczka pyta mnie o różne rzeczy, czy przypadkiem nie jestem jakimś szpiegiem. Po chwili wpuszcza mnie. Idę w stronę domu. Gdy chcę wejść do środka atakują nas przeciwni tam żyjącym mieszkańcom żołnierze ubrani na czerwono. Więc zaczynam z nimi walczyć mieczem.

Szafka Z Przyszłości
17.03.2014 - 13:55

Znalazłem wielką szarą blaszaną szafę. Po otworzeniu drzwiczek widać było dużo szufladek, które zawierały pełno gazet datowanych do roku 2018. Były tam też jakieś kosmetyki i dwie brązowe ciepłe kurtki. Kurtki schowałem do dolnej większej szuflady. Zacząłem szybko przeglądać te gazety, bo się śpieszyłem do szkoły. Już i tak byłem spóźniony na geografię. Przejrzałem je tylko pobieżnie i zostawiłem je komuś o przeglądania, a sam poszedłem na lekcje. Gdy wróciłem, była już tam niestety jakaś dziewczyna. Powiedziała, że niepotrzebnie zostawiła te gazety i nie powinniśmy ich czytać i że zabiera je ze sobą.

Kształty Na Niebie, Robale-kamery
18.03.2014 – 12:29

Dzień. Stoję w kuchni i patrzę przez okno. Po niebie poruszają się jakieś świetliste kształty. Możliwe, że były podobne do meduz.

Ciemno w nocy, leżę na łóżku. Widzę, że coś się do mnie zbliża i się bardzo tego boję. Jednak próbuję to złapać. Mam ekran-mapę, na której widzę to coś jako czerwony poruszający się punkcik.
Gdy jestem już blisko tego, to przykrywam podstawką od doniczki. Przestaje się przez chwilę to poruszać, więc podnoszę podstawkę i szybko to zgniatam. Wygląda to jak jakiś podłużny metaliczny robal z diodą-kamerą. Wysyłało to jakieś impulsy powodujące strach, dlatego tak się panicznie wcześniej bałem. Rozwaliłem jeszcze dwa takie robale.

Cd, Wąż, Cukierki, Mafia, Katedra
19.03.2014 – 14:48

Siedzę przy biurku przed laptopem w jakimś pomieszczeniu, nie wiadomo gdzie. Wypalam płytę CD z systemem operacyjnym Ubuntu. Przez drzwi wchodzi dwóch gimnazjalistów i coś do siebie gadają. Na ekranie komputera pojawia się chat, który wyświetla ich właśnie rozmowę. Jeden podaje swój numer telefonu i śmieje się z tego drugiego, bo tamten znowu zapomniał jaki ma numer telefonu. W między czasie, gdy płytka CD się już wypaliła, piszę mazakiem na niej nazwę, ale po chwili patrzę i widzę, że zamiast "Ubuntu" napisałem jakieś zdanie, które powiedział jeden z tych dzieciaków, szukam więc korektora. Zmazuję i piszę ponownie. Po napisaniu widzę, że znowu jest nie tak, że zamalowałem całą płytkę jakimś rysunkiem zamiast ją po prostu podpisać. Pokazuję ją mojej siostrze, a ona tylko wzrusza ramionami.

Ktoś napuścił na nas wielkiego rozwścieczonego węża. Jednak najpierw zeżarł jego samego. Nagle nie wiadomo skąd pojawiła się mała fala lawy, zacząłem po niej skakać, bo była gorąca i wskoczyłem na niski murek. Tak przeczekałem. Po odejściu lawy ten wąż zaatakował mnie, owinął się wokół mnie, ale zacząłem go ściskać, żeby pękł jak balon i udało mi się go z siebie w końcu zerwać, po czym pobiegłem korytarzami z tym co z niego zostało. Tam mówili, że przyjmą to za 7zł, więc wszedłem do tego schowka, piwniczki czy garażu, małymi schodkami w dół i otworzyłem drzwi na zewnątrz. Wyrzuciłem tego sflaczałego węża. Na dworze było ciemno i jakaś kobieta stała na pagórku. Wróciłem do środka, zamknąłem jedne i drugie drzwi za sobą. Koledzy, którzy ze mną byli śmieli się trochę, że zdarłem razem z tym wężem swoją koszulę. Poszedłem więc do szatni się ubrać i obudziłem się.

Znowu zasypiam. Czuć taką świąteczną lub urodzinową atmosferę. Na stole w kuchni leżą dwa duże i więcej małych opakowań cukierków. Każdy cukierek ma inny smak. Chciałbym je wszystkie spróbować, ale biorę tylko trochę z dużego i jedno całe opakowanie małe. I tak są trochę na mnie źli, że tyle wziąłem.

Idę korytarzem i znowu trafiam do tej piwniczki czy garażu. Mówię do właściciela tego garażu, że chcę wyjść na zewnątrz i się rozejrzeć. On, z lekką niechęcią, się zgadza. Idę małymi schodkami w dół. Nad drzwiami wisi zdjęcie z kobietą i ma jakiś napis. Niestety nie zdążyłem przeczytać, ponieważ podczas otwierania drzwi zdjęcie zaczęło się szybko chować. Na zewnątrz znowu jest ciemno i stoi ta sama kobieta-cień. Są tam dwie ścieżki - w lewo i w prawo. Skręcam w lewo w kierunku tamtej kobiety i wszystko zaczyna się rozjaśniać. Jest dzień. Pojmują mnie uzbrojeni ludzie i zabierają do jakiegoś dużego domu. Gdy już jesteśmy na samej górze przychodzi tam jakiś chłopak, ale okazuje się, że to właśnie ja , bo wcześniej byłem bardziej obserwatorem. Mają jakieś dziwne karabiny z rakietami-fajerwerkami. Przechodzimy do drugiego pokoju, gdzie leży ktoś przywiązany do łóżka. Zostawiają mnie razem z nim. Wiem, że chcą wysadzić dom razem z nami w środku i zamykają drzwi. Muszę jakoś się stamtąd szybko wydostać. Skaczę przez okno (jest tam bardzo wysoko, ale moment spadania zostaje wycięty) i znajduję się już na ziemi. Miał być wybuch, a nie ma, pewnie tak tylko straszyli. Widzę dwie dziewczyny, jedna ma ciemne włosy i jest trochę starsza, a druga jasne blond. Stoją na chodniku przy jakimś budynku (może przy szkole). Ta w ciemnych włosach mówi do tej drugiej "Jak dobrze, że się zmieniłaś" (znaczy się, że jest teraz już lesbijką) i się całują. Idę w prawą stronę za sklepem, a za mną ci ludzie z pistoletami. Zmuszają mnie, żeby z nimi iść. Trafiamy do jakiejś dużej katedry. Są tam te co poprzednio dwie dziewczyny. Tamci chcą je zastrzelić (i pozostałe jej kochanki także), ale jakoś udaje mi się ich powstrzymać. Przychodzi taki gruby facet, jakiś mafioza (może to ten z piwniczki/garażu). Strzela do sufitu w wielki żyrandol z lampami, który spada na jednego z tamtych z bronią i zabija. Pozostałe też spadają, ja uciekam, żeby mnie też nie przygniotły. Wszyscy wpadają w panikę, szaleją, biegają. Dziewczyny się chyba uratowały. W trakcie zamieszania znajduję jakąś wnękę i kręcąc się wokół własnej osi myślę o ścianie z drabiną. Wchodzę po tej drabinie i wychodzę stamtąd na zewnątrz. Znajduję się teraz na chodniku przy jakimś budynku, chyba szkole, a może szpitalu psychiatrycznym. Jakieś dzieci zjeżdżają w dół po schodach chyba na deskorolce, też się ześlizguję. Znajduję się z powrotem przy tych dwóch ścieżkach. Tym razem wybieram prawą. Idę ulicą w dół. Z daleka wszystko wygląda tak jakoś bajkowo, ale już po chwili jest zwyczajnie. Jest tam mnóstwo domków, niedaleko las. Widzę jakiegoś ojca z małą córką w wózku. Ma ona czarne włosy. Gdy się przybliżam wygląda ona bardziej jak lalka czy manekin. Budzę się.

Chuligani, Czarny Korytarz, Pociąg
20.03.2014 – 12:59

Do naszej sali lekcyjnej wtargnęło dwóch czy trzech uzbrojonych w pistolety chuliganów. Na początku myślałem, że ten większy chciał mnie pobić czy coś i schowałem się za innymi uczniami z klasy. Jednak chodziło im, żebyśmy wszyscy stamtąd wyszli. Dwie nauczycielki płakały, ale też musiały pójść. Miałem ze sobą żółty albo pomarańczowy zabawkowy pistolet (bardziej był podobny do lutownicy), który niby miał razić prądem i jedna z tych nauczycielek wzięła go ode mnie i chciała nim porazić tamtego co stał przy wejściu, ale nic to nie dało. Szliśmy długim ciemnym czarnym korytarzem. Na końcu tego korytarza była bardzo wysoka ściano-winda z dużą ilością krzeseł. Nie wsiadałem tam, tylko czekałem, aż wszyscy usiądą, bo coś dziwnie to działało. Nagle wszystkich przytrzasnęły, ścisnęły te krzesła i ściana tak jakby zawirowała z dołu do góry, po czym się uspokoiła. Wtedy się wspiąłem razem z innymi na górę. Wszedłem na kładkę-mostek-ruchomą podłogę i przeleciałem, albo prześlizgnąłem się nad przepaścią na drugą stronę. Szedłem jeszcze przez chwilę do przodu i w prawo, aż dotarłem do pociągu. Wszyscy już w nim siedzieli.

Kaktusy Oobe
21.03.2014 - 13:08

Przez okno świeci słońce. W moim pokoju jest spotkanie na temat oobe. Oglądamy filmik jak takich dwóch w oobe przeniosło się do Ameryki przed podbojem i badali te wielkie kaktusy, które miały trochę inny kształt niż te dzisiejsze. Musieli coś zmierzyć (może promieniowanie) w każdym kolcu kaktusa za pomocą urządzenia, które oni wynaleźli. Pokazywały się na nim liczby i w końcu zatrzymało się na 1. Wyszło im, że wszystko było w porządku. Po obejrzeniu filmu jakaś pani zastanawiała się jak przenieśli to urządzenie do oobe, a ja powiedziałem, że oni nie przenieśli fizycznego urządzenia, tylko za pomocą jakichś wzorów matematycznych zrobili kopię w umyśle. Nie wiadomo skąd, też miałem to urządzenie i płytę cd z oprogramowaniem. Gdy wszyscy już wychodzili miałem ich odprowadzić, ale byłem bez spodni, lecz po chwili zobaczyłem, że miałem ubrane cały czas krótkie spodenki. Przed zamknięciem drzwi zobaczyłem, że na klatce schodowej (i na dworze pewnie także) jest pełno jakichś kolorowych rysunków, na ścianach i unoszących się w powietrzu. Niektóre przedstawiały jakieś zwierzęta, było dużo różowego koloru.

Synteza, łódka, Szkoła, Dziewczyna, Maszyny, Dziewczyna
22.03.2014 - 14:06

Dałem lekarce kilka książek w języku angielskim (o zdrowym odżywianiu się?). Mówiła o syntezie czegoś. Poszedłem korytarzem do szatni, która znajdowała się na piętrze w holu. Szatniarzem był jakiś stary dziad. Zapierał się, że nie ma mojej kurtki, że w ogóle nie zostawiałem tam żadnej, ale jakby co daje mi zwrot pieniędzy (to było chyba 7zł). Oszukał mnie, bo znalazłem moją kurtkę w szafach obok, pewnie chciał ją sobie zabrać.

Ktoś mnie zabrał na łódź, ale zostawił przy brzegu. Wyszedłem z niej i wszedłem do budynku. Dzieci z podstawówki miały właśnie przerwę. Zobaczyłem jakąś znajomą dziewczynę, która miała czarne włosy (a może białe). Zabrałem ją na tą łódkę. Chciałem ją tam ukryć, aby popłynęła razem ze mną, ale jakoś się pomniejszyła i zniknęła gdzieś. Zacząłem, więc uciekać (z kościoła czy z łódki?), bo nie chciałem sam nigdzie płynąć. Wmieszałem się w tłum ludzi w garniturach i dalej pobiegłem. Chodnikiem przy ulicy szedł ojciec, albo raczej dziadek tej dziewczyny. Robił tam jakieś dziwne rzeczy (już nie pamiętam co tam robił). Doszedł do domu i wszedł, a ja razem z nim. Była tam właśnie dziewczyna. Poszliśmy, gdzieś chyba na spacer. Nagle na niebie zobaczyłem dziwne zjawisko, kolorową burzę czy coś jak fala uderzeniowa. Tam gdzie się to znalazło wszystko niszczyło na swojej drodze. Zadzwoniłem do rodziców, żeby uciekali z mieszkania i gdzieś przeczekali. Tymczasem my szliśmy polną piaszczystą ścieżką. Weszliśmy do miejsca (chyba podziemnego) niedaleko lasu. Była to baza maszyn związanych z tym niszczącym zjawiskiem. Były one okrągłe, w różnych kolorach i szły wąskimi tunelami. Gdy się zrobiło miejsce szybko przeszliśmy głębiej, ale chcieliśmy się stamtąd wydostać, bo się robiło coraz bardziej niebezpiecznie, a te maszyny mogły w każdej chwili wrócić. Ponadto siedziało tam przy niskim suficie pełno dziwnych much. Zaczęliśmy uciekać, ale te muchy czy inne robale się podniosły do lotu i zbliżały się maszyny. Z tą dziewczyną coś się stało. Stratowały lub tyko gdzieś ją zabrały te maszyny. Mi się jakoś udało wydostać na zewnątrz na górę. Później chciałem wrócić tam i ją szukać, ale wlazłem do jakiejś dziury. Inni krzyczeli, abym jak najszybciej stamtąd wychodził, bo to się może zawalić, a mnie wciągnąć pod ziemię. Gdy wyszedłem po przewróconym drzewie jeszcze jakieś dzieci pomogły mi wydostać moje rzeczy, które tam zostały. Znowu szedłem tym chodnikiem przy ulicy i ten dziadek także. Tym razem udało mi się przeszkodzić mu przed robieniem tych głupstw. Weszliśmy do domu, ale tej dziewczyny tam już chyba nie było. Poszedłem do tamtej szkoły co przedtem. Znowu była przerwa, ale nigdzie jej nie widziałem. Po chwili jednak odnalazłem ją. Odwróciła się i szła korytarzem, a ja za nią.

Sami Zboczeńcy, Zawiązywanie Sznurowadeł
25.03.2014 - 13:35

Jest przerwa. Zawiązuję sznurowadła w moich czerwonych butach. Nagle podchodzi do mnie niby znajomy kolega i patrzy co robię, po czym odchodzi. Kątem oka widzę ze stoi odwrócony tyłem i nie ma spodni, ani majtek. Nie budzi to jeszcze we mnie niepokoju. Zawiązałem sznurowadła i patrzę, a tam dwóch następnych stoi tyłem od pasa w dół nagich. Zastanawiam się co oni tam robią, się nie wstydzą nikogo? Odwracają się i widzę jak każdemu stoi, ale potem przychodzi wreszcie nauczycielka od matematyki. Ona ma penisa! (co jest?). Jakaś grupa dziewcząt mówi "patrzcie jakie mamy spuchnięte jądra" i pokazują (co to ma być, jakieś gender bender czy co!?). Rozglądam się dookoła, a tam wszyscy tak samo na golasa. Co za chore zboki! Uciekam stamtąd korytarzem w prawo i jeszcze raz w prawo. W czasie, gdy biegłem zauważyłem, że małe dzieci także mają wielkie sztywne, że aż czarne. Wchodzę po schodach i widzę inną nauczycielkę, która schodziła po nich i ona tak samo… Przypomniało mi się, że tam nie ma przejścia, więc schodzę na dół, wracam i biegnę w drugą stronę z powrotem. Nikogo już nie widać na korytarzu. Za chwilę ktoś idzie, ale na szczęście normalny i idziemy szukać sali lekcyjnej…

Znowu jest przerwa i znowu zawiązuję tenisówki czy czerwone trampki. Tym razem wszyscy wydają się już normalni. Znowu przychodzi tamten co przedtem i porównuje moje buty z jego. On ma podobne, też czerwone. Kończy się przerwa i nagle znajdujemy się w klasie, a ja ciągle jeszcze zawiązuję prawy but, jakoś ciężko mi to idzie. Zaczynam kilka razy od nowa, ale w końcu mi się udaje. Do sali wchodzi nauczycielka od wf-u i mówi, żebyśmy się zbierali, bo idziemy na dwór, grać w podchody czy coś tam. Podzieliła nawet nas już na dwie grupy. Po jej wyjściu w końcu zawiązałem sznurowadła, no teraz czas na lewy but. Z tym mi poszło o wiele szybciej, tyle że zawiązałem go jakoś inaczej i sam but był trochę inny od tego drugiego...

Osa, Pustkowie, Wieża
28.03.2014 - 15:29

Do pokoju, przez drzwi, wlatuje osa i siada na oknie.

Idę przez pustkowie. Wokół krąży pełno dinozaurów. Wyobrażam sobie, że tam na ziemi przy krzaku leży karabin i podnoszę go. Strzelam do tych jaszczurów, ale ta broń nie za bardzo dobrze działa, a zresztą one mnie chyba nawet nie widzą. Przechodzę do dużego sklepu, galerii i idę na sam koniec korytarzem. Jest tam wejście do innego budynku, albo wieży. Wchodzę razem z kimś po schodach na górę. Schodzi po nich dziewczyna. My wchodzimy jeszcze wyżej, ale musimy uważać na podłogę, bo metal jest poniszczony. Skaczę nad dziurami i idę dalej na samą górę.

Olbrzym Nocny, Dziewczyna, Jazda Na Rowerze
31.03.2014 – 12:44

Jest ciemna noc i wieje silny wiatr. Patrzę przez kuchenne okno. Coś tam odłazi z budynku naprzeciwko. Zaczyna się tak jakby bujać. Raz stuka w okno i wraca, stuka i wraca z powrotem, stuka i odwracając się od okna, krzyczę do mamy, że zaraz to coś wybije nam szybę! Ale po chwili zatrzymuje się, a przed domem stoi na ogromnym metalicznym koniu (a może rowerze) równie wielka postać, większa niż budynki mieszkaniowe…

Idę na dworze i spotykam dziewczynę prowadzącą rower. Gdy tak idziemy ulicą, opowiadam jej poprzedni sen. Po chwili obejmuję ją i pytam się czy chce iść do tego lasu przy uliczce. Mówi, że nie. Idziemy dalej, a ta ulica przechodzi tak jakoś w budynek (szkolny?). Na ławeczce przy ścianie siedzą jakieś stare babcie, szatniarki, które pilnują chyba szatni. Pytam się ich czy pilnują szatni, a one odpowiadają, że nie pilnują żadnej szatni. Przychodzi kolega, który jest nie wiadomo dlaczego na mnie zły. Pyta się czemu mam ubrane te szare dresy zamiast dżinsów czy coś tam. Zauważam, że dziewczyny już tam nie ma, zniknęła, albo po prostu pojechała dalej na rowerze. Trochę się zdenerwowałem, że odwrócili moją uwagę i mnie dziewczyna przez to tam zostawiła. Więc pompuję balona, co trochę mi ciężko idzie, ale jakoś daję radę. Z drugie strony ulicy czy korytarza też ktoś pompuje balona i idzie mu o wiele łatwiej niż mi. Robimy balonami wielkie BUM! i wszyscy się budzą

Jadę chodnikiem przy ulicy. Chcę wjechać pod górkę, ale jest tam za stromo i było by mi za ciężko, więc skręcam obok tego w prawą stronę.

Liście Na Wodzie, łąka, Hotel
03.04.2014 – 13:00

Jakaś siła wyciąga mnie z łóżka i lecę do kąta przy podłodze, tam gdzie jest kabel do internetu. Przelatuję przez ścianę i znajduję się na zewnątrz obok jakiegoś budynku, nie wiadomo gdzie. Jest tam dużo wody, chyba strumyk, albo mała rzeczka. Idę po liściach, które unoszą się na powierzchni tej wody. Skręcam w prawo za blok i idę dalej po tych listkach. Razem ze mną idzie kilka osób. Po chwili kończą się liście, a woda staje się głębsza, ciemniejsza, ale idę dalej po powierzchni wody. Docieram do torów. Nikogo wokół mnie już nie ma, może tamci wsiedli do pociągu? Przechodzę przez tory. Przede mną stoi wysokie ogrodzenie, przezroczysta bariera. Z trudem, ale udaje mi się przez nią przejść. Dalej rozpościera się ogromna łąka. Sama trawa, a dalej tylko jedno drzewko liściaste. Gdy dochodzę do drzewa postanawiam się obudzić.

Znajduję się razem z jakąś kobietą w pokoju, chyba jest to hotel. Idę na stołówkę czy przypadkiem nikogo tam nie ma. Widzę jakiegoś chłopaka siedzącego przy ławce, który mnie zauważa. Czuję niepokój i szybko wracam do pokoju, a on tam już jest. Więc go biję, tłukę przez kilka minut i w końcu ginie. Przychodzi jakaś pani, chyba pielęgniarka i pyta się czemu go zabiłem. Odpowiadam, że to na pewno nie był człowiek tylko coś złego co przybrało kształt człowieka, bo gdyby był człowiekiem to by padł za pierwszym razem, a nie tak długo wytrzymywał. A ona mówi, że tamten ma brata i rodzinę, że ona ma jego dokumenty i różne dane. I pokazuje te dokumenty. Wyglądało to tak jakby każde słowo było wydrukowane na oddzielnym skrawku papieru, umieszczone w woreczkach, i dochodzi jednak, że ją oszukał i przyznaje mi rację, że rzeczywiście to nie był żaden człowiek. Nagle przyjeżdża do naszego piętra zewnętrzna winda. Przez okno wnoszą nam tacę z jedzeniem i kawą. Wypijam kawę bez mleka, ale nie czuję smaku.

Jezioro, Deszcz Meteorytów, Chyba Oobe Po Dzielnicy, Ufo
04.04.2014 – 11:21

Leżę na ziemi obok dużego, wypchanego plecaka. Kilka metrów ode mnie jest jezioro.
Gdzieniegdzie rosną kępki trawy. Podnoszę się i patrzę na niebo. Lecą tam dwa jasne obiekty, pewnie komety. Ponadto zaczyna się deszcz meteorytów. Szukam schronienia, ale tam są tylko dwie ściany. Jednak deszcz meteorytów zmienia się w zwykły deszcz. Biorę tamten plecak. Jest cały przemoczony i ma dziwną rączkę do trzymania, taką jakąś organiczną. Chcę iść do cioci się wysuszyć, ale przypominam sobie, że muszę iść do szkoły (chociaż już od dawna nie chodzę do żadnej szkoły). Idę tym korytarzem, pomiędzy dwoma szarymi ścianami, na miasto. Skręcam w boczną uliczkę, jest tam sklep z bursztynem, jubiler.

Idę dzielnicą, jest prawie tak samo jak w rzeczywistości. Mijam boisko i chcę dotrzeć do szkoły, ale idę zbyt wolno. Trafiam na kilka mniejszych schodów, których tam normalnie to nie ma i przeskakuję (albo przelatuję) je. Dochodzę do innych większych i się budzę.

Jest noc. Widać księżyc w pełni i gwiazdy. Pomiędzy chmurami poruszają się różne świecące obiekty (UFO?). Kieruję się w stronę wzgórza z zamiarem wejścia na samą górę.

Zniszczone Miasto, Winda, Trzy Domy
06.04.2014 – 10:41

Pokazywano, że w USA zostało zniszczone jakieś miasto (chyba bombą atomową). U nas też jest przemarsz wojska. Widzę jak ulicą przed moim blokiem idą ludzie, a za nimi czarne humanoidalne roboty. W porę schowałem się za śmietnikiem i nie zauważyli mnie. Przeczekałem tam i pobiegłem, gdzieś pomiędzy sklepami. Dotarłem do wysokiego budynku i zamierzałem windą wjechać na siódme piętro. Najpierw ktoś pokazał mi, że można wejść na górę po zewnętrznych schodach. Później zatrzymywano mnie i mówiono, że mam coś z głową. Nie rozumiałem dlaczego z tego powodu, że chcę wejść do tego bloku to mam coś z głową. W końcu udało mi się wsiąść do tej windy, ale dotarłem do pięćdziesiątego siódmego piętra i chyba zmienił mi się sen.

Siedzę na schodkach przy chodniku. Widzę jak w moją stronę patrzą te czarne roboty-żołnierze. Wstaję i kieruję się w odwrotną stronę. Idę z jakąś kobietą i z jej córką. Opowiadam jej o tej windzie. Wchodzimy do ich pierwszego mieszkania, które było całe w odcieniach niebieskiego. Dowiedziałem się, że tam zostały zamordowane (następnym razem, jak tam wróciłem, w kuchni tego mieszkania była starsza pani, która opowiedziała mi o tym mordercy, kto nim był; widziałem, że mieszkanie jest dwupoziomowe, bo są tam schody). Wychodzimy i idziemy do drugiego czerwonego mieszkania. To jest jakby równoległy świat, w którym też zostały zabite. Wreszcie znajdujemy się w trzecim domu. W tej linii czasowej matka z córką żyją.

Mp3, Samochody, Autobus
09.04.2014 – 12:28

Miałem z rodzicami jechać do cioci. Jako że pozostało jeszcze pół godziny do przyjazdu autobusu, poszedłem oddać do sklepu odtwarzacz mp3 (chyba był w kolorze fioletowym), ten który niby ukradłem. W sklepie ukradkiem gdzieś zostawiłem tą mptrójkę. Dziewczyna, obsługująca w tym sklepie, dała mi notatnik, albo książkę. Miała ona czerwoną okładkę. Przeglądając ją widziałem, że jest zapisana odręcznym pismem lub druk był w ten sposób stylizowany. Ale jednak oddałem książkę tej kobiecie, tłumacząc się, że przecież nie zapłaciłem. Do domu wracałem chodnikiem. Oprócz mnie było tam jeszcze dużo innych ludzi idących w tą samą stronę co ja. Po prawej stronie była ulica. Nagle, nie wiadomo z jakiego powodu, samochody zaczęły wjeżdżać na chodnik. Ludzie w panice, uciekają. Jechały małe samochody, ciężarówka. Musiałem wejść aż na środek ulicy, bo jechał tam nawet taki wielki monster truck, który jakoś tak podniósł się do góry, ale skręcił, gdzieś w boczną uliczkę, więc wróciłem na chodnik. Później jechał duży jeep (widać było kierowcę za przednią szybą), ale go przeskoczyłem. Biegłem w stronę przystanku autobusowego. Po chwili patrzę, a kobieta prowadząca autobus nie zatrzymała się na przystanku tylko o wiele dalej. Mówiłem, że głupia czy co?! Tłumaczyła się tym, że tam nikt nie czekał na autobus i że wszyscy ludzie poznikali. A przecież patrzę i widzę, że jest tam mnóstwo ludzi chcących wsiąść do autobusu. Tamta już odjechała. Rodzice byli jednak jeszcze w domu i musieliśmy poczekać na następny autobus.

Rudobiały Kot
13.04.2014 – 12:16

Na przedpokoju, przy szafie z lustrami, jest rudobiały kot (albo kotka), który się patrzy na mnie. Oświetla go światło słoneczne. Nie wiadomo z jakiego powodu się przestraszyłem i od razu się obudziłem. Możliwe, że to było oobe, bo było to bardzo realistyczne.

10000zł
21.04.2014 – 11:15

Siedzę z kolegą na krzesłach przy ścianie na korytarzu. Niedaleko są drzwi wyjściowe. Wchodzi przez nie jego starszy o kilka lat znajomy. Idą porozmawiać ze sobą i innymi. Okazuje się, że przyszedł tu, by dać każdemu po 10 tys. zł. Jednak najpierw każdy musi poprawnie rozwiązać zadania matematyczne. Więc rozdał kartki z tymi zadaniami. Zaczynam je rozwiązywać, ale chociaż wiem, że to nie jest żaden wysoki poziom, to nie potrafię rozwiązać nawet najprostszych. Przewracam kartkę na drugą stronę i widzę, że jest częściowo zapisana niebieskim długopisem. Potem przeglądam wszystkie strony i okazuje się, że wszystkie zadania zostały poprawnie rozwiązane. Pytam się tylko jeszcze gdzie mam się podpisać i piszę swoje imię i nazwisko.

Ukryte Miasto, Czarny Wąż, Woda, Kosmos I Kryształy
22.04.2014 – 14:26

Ląduję na dużym placu, który mieści się w ukrytym mieście. To miasto jest o wiele większe od tego miasta, w którym się znajduje. Jest ono ukryte jakby w głębi, ponieważ znajduje się w innej warstwie rzeczywistości, w czwartym wymiarze. Spotykam tam panią, chyba sprzątaczkę tego miejsca. Pytam się, gdzie jest moja kotka, bo ją szukam. Ona odpowiada, że jest pewnie tam w podziemiach tego miasta i właśnie siedzi na tej wielgachnej myszy, wcale się jej nie boi. Biegnę, więc w stronę wejścia do podziemi. Nie ma tam mojej kotki, ale nagle wyczołguje się w piachu stamtąd chłopak, którego niby znam, młodszy ode mnie. Zabierają go jednak źli ludzie, tacy jakby mafiozi. Idę za nimi w prawą stronę. Siedzą przy razem stoliku. Idę dalej i tam siedzi sam, w ponurym zamglonym miejscu, przy innym stoliku, ten chłopak co wyszedł z podziemi. Idę dalej i trafiam do niby mojego domu. Telepatycznie, od tamtych z mafii, dostaję przekaz, że to jest rekonstrukcja w innym wymiarze. Chodzę po "swoim" pokoju, czegoś szukam. Coś mi mówi, że tamci są negatywnymi bytami z czwartego wymiaru. Dwie kotki, których szukałem, znajdują się wreszcie w domu w drugim pokoju, ale przed czymś ciągle uciekają. Zauważam, że tam jest czarny, oślizgły wąż, który nie ma oczu, ale wielkie zęby, coś jak obcy z filmu "Alien". I on odgryzł ogon jednej z kotek. Na szczęście dotknąłem ten ogon i kotkę i udało mi się spowodować zrośnięcie ogona i uleczenie kotki. Następnie goniłem tego węża-obcego. Złapałem go, a on skierował się z zębami w moją stronę, to go rzuciłem. Udało mi się go wywalić za drzwi i się wtedy ze strachu obudziłem.

Chcę oglądać film w telewizji u wujka. Szafka z telewizorem jest przestawiona za blisko i jest bardzo głośno. Tamten chce ze mną o czymś porozmawiać i siadamy na kanapie. Po rozmowie, nie wiem o czym to było, przestawiamy tą szafkę z telewizorem dalej, ale film czy odcinek serialu się już skończył. Przełączam na inny kanał i oglądam czarno-białe nagranie z przeszłości (a może z przyszłości). Rozpoznaję to miejsce. Tam jest spółdzielnia, a dalej budki ze sklepami, a za nimi mały lasek. Na nagraniu, z tych sklepów zostały ruiny. W lesie widać jak tryska, wysoko ponad drzewa, strumień wody. Spieszy w tamtą stronę tłum ludzi i wchodzą w głąb lasu. My też się zaciekawiliśmy co tam się dzieje. Więc ja z kolegą przechodzimy przez ten ekran, albo raczej wysiadamy z autobusu zostawiając nasze fizyczne ciała na siedzeniach. Biegniemy tam i także wchodzimy do lasu. Było tam pełno błękitnej wody, raczej płytkiej. Tak sobie przez jakiś czas po niej chodzimy. Pytam się go, czy to nie jest przypadkiem out of body experience? Ale już wychodzimy stamtąd na chodnik znajdujący się przy ulicy w centrum dzielnicy i nagle zatrzymują nas dwaj agenci w czarnych garniturach z pistoletami skierowanymi na nas, mówią, że tam nie wolno wchodzić. Zaczynamy uciekać przed nimi. Chwytam za pistolet jednego z tych agentów, kieruję go w jego stronę i próbuję strzelić, ale nic to nie daje. Mojemu koledze chyba udało się uciec. Mi nagle przyszło do głowy, że mogę uciec lecąc do góry. Skaczę i znajduję się w świetlistym tunelu. Poruszam się raczej powoli, więc skaczę jeszcze kilka razy w górę. Nagle wydostaję się z tej studni chmur i znajduję się w przestrzeni kosmicznej. Poruszam się w lewo, ale nic się nie zmienia, potem w prawo, ale i tutaj jest tylko ciemność, czerń. Skaczę więc do przodu i to odnosi skutek. Widzę lecące czarne asteroidy. Lecę jeszcze dalej w głąb i robi się jaśniej. Jest tam mnóstwo poruszających się kolorowych minerałów, kryształów i innych planet. Biorę więc kilka ze sobą, takich dużych jak pięść, albo głowa. To się dzieje wszystko jakby jednocześnie, przeplata się w czasie, bo teraz choć jestem w kosmosie, to biegnę w tym samym momencie w stronę domu. Otwieram drzwi od klatki schodowej i wprowadzam rower (to biegłem czy jechałem na rowerze?), zostawiam go przy drzwiach i idę w stronę schodów. Mam w ręku skrawek papieru. Mówię sobie, że trzymam fizyczną kartkę papieru z czymś tam zapisanym. Jest tam nazwa składająca się z dwóch słów, chyba jakiejś rośliny, wypisana ukośnym pismem, ale odkładam papier na skrzynkę pocztową i cofam się do roweru. Tak jakby odwijam część opony i jest tam napis gomez, czy gonez. Niby jest to nazwa systemu operacyjnego, czy gry z której wyszedłem (później zobaczę na ekranie w swoim pokoju czarno-biały obraz tego programu niby wirtualnej rzeczywistości). Wchodzę szybko po schodach i otwieram drzwi zamknięte jakimś dziwnym zamkiem chyba z łańcuchem. W przedpokoju wita mnie mama. Mieszkanie jest inne, zmienione, takie jakby w przyszłości. Nagle ktoś próbuje otworzyć drzwi, chociaż są zamknięte. Może to tamten agent co mnie gonił? Mama idzie sprawdzić kto to. Tak się teraz zastanawiam, że może to właśnie ja wchodziłem do domu, a teraz obserwowałem to zdarzenie z innej perspektywy, czasu. W tym momencie dopiero wracam z tego kosmosu. Odkładam wielką muszlę, w której środek się wpatrywałem i idę do pokoju siostry. Ma ona już na biurku kilka tych dużych kryształów, niebieskich i czerwonych i jeszcze innych. Dokładam jej jeszcze te, które zabrałem ze sobą o kolorze żółtym. Wracam do kuchni i próbuję znowu wrócić do tych asteroid. Zaczynam patrzeć się w muszlę. Nie mogę jednak tam już powrócić, odkładam muszlę z powrotem na stół. Teraz właśnie widzę ten czarno-biały obraz na ekranie. Budzę się.

Dziennik Z Ocenami, Kabel Elektryczny
30.04.2014 – 12:16

Razem z nauczycielką jesteśmy na dworze, przed blokiem. Pokazuje mi dziennik. Ja jem banana. Nagle przychodzi policjant i jest bardzo niezadowolony z tego, że jem banana i wstawia mi jedynkę w dzienniku. Jestem bardzo zły, nawet bluzgam na niego, że nie ma prawa, tylko z tego powodu, że jest policjantem, wpisywać do dziennika ocen, bo coś się mu we mnie nie spodobało. Jednak, gdy zauważam, że ta ocena była z religii, uspakajam się i idę do domu.

Dwóch takich idzie za mną ulicą. Zachowują się bardzo agresywnie i mi grożą. Mówię im, żeby przestali, bo to jest mój sen i przyciągam do siebie, z chmur, czarny elektryczny kabel.

Dwie Szatnie I Chmury
02.05.2014 – 12:02

Po obu stronach korytarza, na przeciwko siebie, były dwie szatnie. Wyglądały bardziej jak piwnice. Ja przebierałem się w tej po prawej stronie. Pozostali, którzy tam byli wydawali się nieświadomi. Ci z drugiej szatni chcieli nas zamknąć na klucz, żebyśmy tam zostali. Mi się jednak udało stamtąd wydostać. Przeszedłem cały długi korytarz i przed wyjściem spotkałem dwie znajome mi dziewczyny, po czym wyszedłem drzwiami na zewnątrz. Chciałem się przejść wokół tego budynku, dlatego skręciłem w lewą stronę. Zobaczyłem tam dużo białych chmurek (może to była jednak gęsta mgiełka), które unosiły się nisko przy chodniku. Były w różnych kształtach, takie podłużne. Włożyłem rękę w jedną, która była mniej więcej kulista, ale szybko wyciągnąłem, bo wydawało mi się, że jest brudna i poszedłem dalej przed siebie, gdzie były te bardziej podłużne chmurki.

Zjawa Za Oknem
10.10.2014 – 19:49

Uciekali oni (we śnie byli to chyba jacyś moi znajomi) przed "nimi". Na początku wydawało się, że ściga ich policja. Ci znajomi musieli wyjechać samochodem z miasta. Widać było ich na mapie, na ekranie jak już prawie wyjeżdżają. Niestety zatrzymali się przed bramą wyjazdową, aby odpocząć i wtedy ich dopadli. Nie była to żadna policja tylko jakieś złe byty, które zajmują ludzkie ciała, a ponadto później mogą się łatwo rozprzestrzeniać jak wirusy. Były to trochę takie zombie. Jednej osobie z samochodu prawdopodobnie udało się w ostatniej chwili uciec, zanim kobieta zombie go zagryzła. Później działo się dużo i nie wiem, gdzie dokładnie, w jakiejś szkole, w moim domu i jeszcze, gdzieś indziej. Wszystko to się przenika, jest dużo różnych ludzi. Nagle, patrząc przez kuchenne okno, zauważam, że na trawniku jest ta szalona kobieta. Patrzy się w okno. I wtedy poczułem się trochę zaniepokojony. Wiedziałem, że jest ona bardzo niebezpieczna. Odwróciłem się od okna i powiedziałem wszystkim, że zobaczcie, tam stoi jakaś dziwna, przezroczysta kobieta i się tutaj patrzy do środka przez okno. A ktoś mi powiedział, żebym się jej lepiej nie przyglądał tylko czym prędzej uciekał! A ja spoglądam znowu, a tamta już siedzi na parapecie. Jak ja się przestraszyłem i zacząłem uciekać! Wszyscy schowaliśmy się do pokoju. Niestety nic to nie dało, bo ona mogła przenikać przez ściany i łatwo każdego opętać. Nie zdążyłem uciec stamtąd i przeniknęła jakoś do mojego ciała. Jednak mówię do taty, że choć we mnie weszła, to nikomu nie zrobię przecież krzywdy, ponieważ jestem od tego ducha silniejszy i mogę to kontrolować.

Pająki, Las
19.10.2014 – 09:08

Był słoneczny dzień (sen był o wiele dłuższy, ale zapomniałem co działo się wcześniej, więc opisuję dalszą część). Wbiegłem razem z dziewczyną do budynku szkoły podstawowej przez tylne wejście, te od strony boiska. Szkoła była chyba już od dawna opuszczona, bo wewnątrz była zarośnięta roślinnością Wewnątrz przed głównym wejściem, było kilka ogrodzeń z siatki, które były także całe zarośnięte. Musieliśmy je jakoś przeskoczyć. Gdy wspinałem się po drugim płotku, poczułem jakby cienką nitkę pajęczyny, więc przeszedłem trochę dalej i z tamtego miejsca przeszedłem na drugą stronę. Po tym jak pokonaliśmy te wszystkie ogrodzenia, dotarliśmy do głównych drzwi, wyszliśmy przez nie na zewnątrz i zeszliśmy schodami na chodnik. Następnie przeszliśmy na drugą stronę uliczki. Przeszliśmy trawą i wspinaliśmy się na jakiś pagórek. Podczas, gdy się wspinaliśmy spytałem się dziewczyny jak ma na imię. Kilka razy odpowiadała mi, ale nie mogłem dokładnie usłyszeć. Jak byliśmy już na samej górze, wreszcie usłyszałem całe jej imię. Niestety nie zapamiętałem go, wiem tylko, że zaczynało się na I. Wtedy wiedziałem, że jest prawdziwa, a nie jakąś atrapą. Dziewczyna pobiegła dalej. W dole było widać płynącą wodę. Było tam jeszcze chyba dwoje ludzi (chyba mężczyzna i kobieta z dzieckiem na ręku). Zobaczyłem jak dziewczyna popycha staruszka, a on spada w dół do wody. Ona uśmiecha się do mnie. W końcu dogoniłem ją i weszliśmy do bardzo gęstego ciemnego lasu. Wspięliśmy się na drzewo i przechodziliśmy dalej po gałęziach drzew. Nagle natknąłem się na grubą nić pajęczyny zwisającej z góry, ale nigdzie nie było widać żadnych pająków, które musiały być olbrzymie skoro pozostawiły takie duże nici. Dziewczyna powiedziała mi, że możemy użyć tych pajęczych nici jak liany, do przeskakiwania z drzewa na drzewo. Chwyciłem za jedną z tych nici celem przeskoczenia na następne drzewo, ale w tym momencie zmienił się sen. Na ekranie było wyświetlane wielkie drzewo, albo jego jakiś schemat. Było całe w pajęczynie. Nici pajęcze łączyły górne gałęzie z dolnymi. Pośrodku były takie jakby pajęcze kokony. Potem sen znowu się przełączył. Znajdowaliśmy się na polanie obrośniętej zeschniętą trawą. To drzewo, które było pokazane, teraz leżało powalona na ziemi. Byli tam ludzie, którzy je ścięli i jakiś doktorek, naukowiec. Miał zamiar otworzyć kokon, w którym prawdopodobnie siedział jeden z tych wielgachnych pająków. Inni mieli przygotowane kamery, aby to nagrać i zrobić zdjęcia. Odszedłem trochę dalej i wspiąłem się na jakiś drewniany słup, a może część tego drzewa. Kokon został otworzony, ale nie było widać tam pająka. Mówię im, że on jest pewnie niewidzialny. Po chwili ten doktorek zaczyna się cały drapać. Teraz już wiem, że tam było pełno malutkich pająków. Inni już uciekli, a ja za nimi. Weszliśmy do dalszej części lasu i biegliśmy główną dróżką. Musieliśmy jakoś się skryć, ponieważ tamten co go oblazły pająki biegł za nami i przez to nas też mogły one dopaść. Po prawej stronie była wąska ścieżka. Tam się skierowaliśmy. Jedna z kobiet w dziwnym, starodawnym jakby, ubiorze zrobiła dla zmyłki jeszcze kółeczko na tamtej głównej drodze i wszyscy przeszliśmy tą ścieżką w prawą stronę. Było tam między drzewami miejsce z ławką, więc wszyscy na niej odpoczęli. Niestety przybiegło za nami jeszcze dwoje ludzi, ale okazało się, że nie było tam z nimi tego doktorka. Wiem, że był tam kogoś brat. I sen się zakończył.

Na Księżycu
22.10.2014 – 15:09

Działo się to najpierw w sali z dwiema szafami stojącymi przy ścianie, a po chwili przeniknęło do mojego mieszkania do dużego pokoju, gdzie była jakaś impreza, możliwe, że kogoś urodziny lub imieniny. Wszyscy siedzieli na krzesłach i na kanapie wokół stołu z jedzeniem. Nagle z niewiadomego powodu zacząłem, za pomocą telekinezy, poruszać w powietrzu jakimś przedmiotem, chyba kubkiem. Dziewczyna, siedząca na kanapie, wstała i powiedziała, że ona także tak umie, a nawet lepiej ode mnie i nawet mi pokaże. W tym czasie nadal poruszałem tym kubkiem. Zaczęła przemieszczać jakiś ciężki przedmiot poprzez korytarz przedpokoju i uderzać nim w szafę znajdującą się na końcu tego korytarza, by potem znowu wrócił i uderzył o okno w dużym pokoju. Na to powiedziałem jej, że potrafię latać, a ona odpowiedziała, że oczywiście także potrafi. Znaleźliśmy się po chwili na dworze. Patrzyłem w niebo i niby leciałem, ale nadal patrzyłem na niebo i patrzyłem, jak obserwator, na siebie lecącego do góry przez chmury i zostawiającego za sobą smugę. Powiedziałem do niej, a może bardziej do siebie, że lecę na Księżyc. Wylądowałem, gdzieś w szarym miejscu. Leżałem na szarym piasku. Z trudem wstałem. Wiedziałem, że nie można tam oddychać i szybko podłączyłem urządzenia pomagające oddychać, jedno do prawego płuca, a drugie do lewego. Obejrzałem to miejsce. Był tam wszędzie szary piasek, ustawione jakieś szafeczki, zlewy i inne meble, czy rzeczy. Wszystko było takie malutkie i dziwiłem się czemu coś takiego tu postawili, przecież nikt kto tu ląduje nie pomieści się, nawet nie będzie w stanie się umyć. Idę dalej z tamtego miejsca. Dotarłem do miasta. Spotkałem jakiegoś starszego pana. Mówię mu, że tu na Księżycu są obcy. A on mówi mi, że jądro Księżyca dochodzi prawie do powierzchni, a to miejsce, w którym wylądowałem jest jak brwi czy rzęsy Księżyca i tam tylko nie ma powietrza. Okazuje się, że wszędzie, gdzie indziej jest powietrze i normalna atmosfera. Idę dalej uliczką, przy której jest dużo sklepów. Jest razem ze mną moja cioteczna kuzynka. W wejściu od jakiegoś sklepu stały dwie postacie z anime, dziewczyna i chłopiec. Zauważam, że na prawej ręce mam przyklejoną przezroczystą tasiemkę-obrączkę, zawierającą w sobie jakąś elektronikę. W miejscach, gdzie były postacie z anime dostawało się punkty, ale jako, że nie zbierałem punktów, chciałem oddać je razem z bransoletką kuzynce. Nie mogłem jednak jej odkleić i tak już zostało. Poszliśmy do restauracji czy baru na pizzę. Musieliśmy długo czekać. Przed pizzą miało być kilka różnych dań. Nadal czekaliśmy, już się trochę niecierpliwiłem. Spojrzałem na właścicielkę i dałem jej znać, że skądś ją znam. A ona mówi, że przeniosła tą restaurację na Księżyc z Sopotu. W ogóle wielu teraz przeprowadza się na Księżyc do tego miasta. Po chwili przyniesiono pół szklanki dobrej mineralnej wody. Wypiłem i wyszedłem, bo nie chciało mi się czekać tak długo na tą pizzę. Kuzynka powiedziała mi, że mąż właścicielki był Chińczykiem i, że już nie żyje (później mama mówiła mi, że on żyje tylko się od dawna już nie pokazuje publicznie). Wszedłem do jakiegoś budynku (możliwe, że wróciłem znowu do tej restauracji) i wszedłem schodami na górę. Byli tam jacyś mężczyźni, może uczniowie, a może pracownicy tej restauracji. Chyba byli Chińczykami, mieli czarne włosy. Coś tam działo się z wykałaczkami, chyba mi się rozsypały i musiałem pozbierać. Zszedłem schodami na dół i wyszedłem na zewnątrz. Ktoś siedział na ławeczce. Powiedział "jump", a ja uciekłem stamtąd za róg budynku i w prawą stronę. Myślałem, że jest on chory na chorobę "jump", ale może mu chodziło, żebym skoczył? W oddali widzę lecącego wysoko czarnego stwora. Był to jakiś ważko-dinozauro-ptak.

Mała Wielkość
28.10.2014 – 19:59

Jestem w ciemnym czarnym pomieszczeniu. Razem ze mną są też inne osoby. Poruszamy się. To pomieszczenie jest chyba bardziej jakimś takim pojazdem. Podchodzę do jasnego wyjścia. Ktoś tam jest. I jest on bardzo duży. Chce mnie stamtąd wydostać. Ja się zgadzam, ale mówię mu żeby mnie nie ściskał palcami, tylko wziął delikatnie na dłonie. On powiedział, że oczywiście, nie jest przecież głupi. Okazało się, że byłem mały jak jego dłoń. Gdy mnie wyciągnął stamtąd, odzyskałem wreszcie swoją normalną wielkość. Poszedłem ścieżką niedaleko lasu. Tamci widocznie nie byli jeszcze gotowi i dlatego nie chcieli wychodzić. Może jeszcze spali?

Latające Wysepki
03.11.2014 – 11:17

Były otwarte drzwi do małej sali. Myślałem, że to łazienka, ale to była raczej szatnia do wf-u. Stały tam dwie wąskie ławeczki przy lewej i prawej ścianie. Unosiła się tam gęsta para lub dym. Szukali ich, chcieli ich złapać. Odsłonili tą parę, tak jakby była zasłoną z materiału, i zobaczyli, że na ławkach nikt nie stoi, nie ma ich. I poszli stamtąd.

Latam sobie wysoko w chmurach. Jest ciepły słoneczny dzień. Poruszam się pomiędzy wysepkami unoszącymi się w powietrzu. Te małe wyspy są miejscami, gdzie dzieją się różne zdarzenia w snach. Widzę między innymi kilka wysepek, na których znajdują się duże place zabaw ze zjeżdżalniami, drabinkami i huśtawkami. Bawią się tam teraz dzieci. Na jednej był domek z czerwonym dachem. Z tego dachu wyleciała mała mucha i zaczęła lecieć za mną, ale jej uciekłem. Następnym razem przyleciałem tam z kimś, ale gdy postawiłem stopę na dachu, od razu wyszło pełno wielkich mrówek i musieliśmy stamtąd odlecieć.

Żółty Pająk
07.11.2014 – 10:22

Jest pochmurnie. Nie wiem, gdzie to się dzieje, wydaje się, że niedaleko bloku przed balkonem, ale wiem, że gdzieś zupełnie indziej. Na ziemi leżą dwa kamienie, jeden duży jak pięść, a drugi dwa razy większy. Zauważam nagle, że z lewej strony idzie wielki pająk, wielkości tego pierwszego kamienia. Jest on żółty i w paski jak pszczoła. Dziwiłem się, że występują tutaj w ogóle takie pająki. Przyczepił mi się do szyi swoją pajęczą nicią. Gdy chciałem go złapać, ten opadł na ziemię i zwinął się w kulkę. Przypominał zupełnie kamień. Miałem zamiar zgnieść go jednym z tamtych kamieni, które znalazłem. Nadchodziło dużo wody i pająk zaczął zapadać się w ziemi. Nie wiem skąd ta woda, może tak mocno padał deszcz, a może to fala przypłynęła od morza. Myślałem, żeby go zostawić, aby się utopił, ale pewnie i tak, by się wydostał później spod ziemi. Zbierało się coraz więcej wody i nogi zapadały mi się już w mokrej ziemi aż po kostki, ale i tak wyciągnąłem tego pająka z tej dziury w ziemi i go rozgniotłem tym mniejszym kamieniem. Kawałek pająka zwisał na końcu nici, tej która była przyczepiona do mojej szyi, ale tak to zostawiłem. Zabrałem ze sobą te dwa kamienie. Miałem je położyć pod balkonem. Szedłem, gdzieś chodnikiem po prawej stronie, przez śnieg. Szurając tak w śniegu nogami, moje buty się wysuszyły i były już czyste.

Mycie Włosów W Autobusie, Parkowa Uliczka
27.11.2014 – 12:16

Opieram się przy oknie w szkole. Pokazuję koledze jakąś ciekawą stronę internetową. Innym się to z jakiegoś powodu nie podoba. Coś do mnie mówią, są niezadowoleni. Idę korytarzem i dochodzę do miejsca pomiędzy schodkami, znajdującymi się po obu stronach, prowadzącymi do wyjścia. Pokazuję koleżance obrazek na telefonie komórkowym przedstawiający plakat reklamujący jakieś anime w wersji kinowej z aktorami. Jest ona podobna do głównej bohaterki z tego anime. Pytam się jej czy wie czy ten film już może jest w kinach. Ona nic nie wie na ten temat.

Jadę autobusem. Stoję z tyłu, gdzie nie ma siedzeń. Jestem odwrócony w stronę okna po prawej stronie. Nagle postanawiam, że muszę umyć włosy. Stawiam plecak na podłodze, a kartkę z ocenami czy z czymś tam, kładę obok. Najpierw nakładam sobie szampon do włosów i w tym czasie mężczyzna, na oko pięćdziesiąt lat, może młodszy, podnosi tą kartkę i mówi, żebym ją schował do plecaka. Odpowiadam mu, że potem, bo to i tak nie jest takie ważne. Po czym wychodzi z autobusu. Przechodzę na lewą stronę, pod okno na samym końcu autobusu. Tam niby jest taki mały zlew. Odkręcam wodę i myję głowę. Bardzo się pieni. Po umyciu się i wysuszeniu wychodzę z autobusu. Okazuje się, że to była mała ciężarówka, albo taki mieszkalny pojazd. Kilka osób tam wchodzi i wychodzi. Na dworze jest jasno. Nigdzie na ulicy nie widać autobusów, ani innych samochodów. Jest to taka uliczka między domami. Patrzę w lewo, gdzie uliczka po dwóch stronach jest obsadzona drzewami jak w parku. Prawdopodobnie można tamtędy dojść do morza. Decyduję się wrócić jednak drugą stroną pomiędzy blokami. Nagle spotykam dwóch kolegów z liceum, schodzących po schodach. Więc, jednak zawracam i idę z nimi uliczką w stronę parku. Mówię im, że to jest sen i jeśli chcą mogą się obudzić, a jeśli nie to mogą jakoś wykorzystać ten czas we śnie.
Wyciągam ręce do przodu i się pochylam. Zaczynam się unosić tak jakby z dołu wiał silny strumień powietrza. Oni i jakaś dziewczyna także się unoszą. Chcę polecieć wysoko, aż do chmur, ale po chwili robi się zamglony widok i zaczynam czuć swoje ciało leżące na łóżku. Budzę się.

Schody I Rury
19.12.2014 – 10:54

Szedłem ścieżką obok budynków. Z lewej strony wychodzili ludzie, możliwe, że ze szkoły albo z peronu, ponieważ niedaleko były tory. Poszedłem do przejścia po prawej stronie, między budynkiem a właśnie tymi torami. Były tam duże betonowe spiralne schody. Razem z kolegą i koleżanką mieliśmy wejść na samą górę. Nagle, gdy przejeżdżał pociąg, coś eksplodowało, a ja znalazłem się na ziemi. Wbiła mi się w udo, czy gdzieś tam, długa igła, albo jakiś kolec. Wyciągnąłem go i wstałem. Zaczęliśmy wchodzić po tych schodach. Tamta dziewczyna poszła z inną koleżanką schodami w lewą stronę, chyba, żeby zejść niżej. Ja z kolegą poszliśmy na prawo do góry, ale zamiast normalnych schodów trzeba było iść po rurach. Za chwilę przyszła koleżanka i powiedziała, że on tak zawsze ma, że chodzi po tych rurach zamiast po schodach.

Jaszczury, Dinozaury
22.12.2014 – 17:43

Biegnę z kolegą (przynajmniej w tym śnie ten ktoś jest moim znajomym) jakimś ciemnym korytarzem w nieznanym mi budynku. Wchodzimy do małego pomieszczenia wielkości przystanka autobusowego (a może to jest przystanek autobusowy?). To pomieszczenie ma ściany i sufit całe ze szkła. Jest słabo oświetlone. Trochę jest strasznie, bo jakaś kobieta-cyborg (a może to jest obcy) przysuwa się do mnie i coś mi szepce. Wiem, że jeśli w jakiś sposób źle się zachowam, ona, albo to coś mnie zabiję. Jest z nami jeszcze inna kobieta, tym razem ludzka. Znajduje ona klucz lub kod do drzwi. Śmieje się. W tym samym momencie, gdy ona przechodzi przez drzwi, mi udaje się przejść przez szybę z prawej strony. Cyborg-android, gdzieś znika, a może się rozsypuje, gdy gra skończona (nie wiem czy to była gra czy co). Kolega jeszcze leży w środku, ale po chwili chyba też wychodzi stamtąd.

Wychodzę z mojego pokoju i kieruję się na prawo do dużego pokoju. Jest późny ranek. Chcę wyjść balkonem, ale ktoś śpi na kanapie i nie chcę go obudzić. Cofam się i idę przedpokojem mijając po lewej mój pokój i pokój mojej siostry, a po prawej kuchnię. Przy lustrach skręcam w prawo, gdzie są drzwi do ubikacji, łazienki i sypialni rodziców. Po lewej są drzwi wyjściowe przez, które przechodzę. Zamykając je słyszę, że wszyscy się już obudzili i wołają mnie, żeby mi coś pokazać, czy coś. Jest lato i świeci słońce (pewnie jest też ciepło, ale tego nie czuję we śnie). Idę chodnikiem w prawo, ale zmieniam zdanie i zawracam w lewą stronę. Teraz chodnik i ulica wyglądają inaczej niż w rzeczywistości. Gdy tak idę tą ulicą znajdującą się bliżej budynków, zauważam, że po drugiej stronie drugiej ulicy uciekają ludzie. Biegną w prawą stronę, tam gdzie chciałem iść. Gonią ich dinozaury, m.in. T. Rex. Wygląda inaczej niż to zwykle się przedstawia. Ma mięśnie bardzo widoczne na zewnątrz. Idę powoli i się schylam, żeby mnie nie zobaczyły. Na chodniku bliżej mnie biegną inne, chyba roślinożerne jaszczury. W powietrzu lata ogromna ilość niewielkich pojazdów, które jak pamiętam były trójkątnego kształtu i były metalowe, zaostrzone na każdym boku; atakowały zarówno ludzi jak i dinozaury. Nagle w moją stronę jadą bardzo szybko dwa samochody. Przeskakuję je i idę w lewo. Za rogiem budynku następne samochody, dinozaury i pełno tamtych latających metalowych ostrych trójkątów. Uciekam znowu w drugą stronę.

Już prawie wychodzę z domu, ale zauważam coś dziwnego. Patrząc przez okno w pokoju mojej siostry widzę jakiegoś stwora patrzącego poprzez małe okienko budki z transformatorem. Zamierzam go stamtąd wywabić, dlatego pukam w szybę i odbiegam do drzwi pokoju. Ten wielki stwór podobny jest do wielkiego psa o jasnobrązowej krótkiej sierści. Postanawiam otworzyć okno. Nie zdejmuję kwiatków z parapetu, ale nie spadają bo okno przechodzi przez doniczki. Stwór stoi przy oknie i się patrzy, ale nie ma zamiaru wejść do środka. Nudzi mi się obserwowanie tego czegoś i wychodzę z domu. Idę na autobus. Siadam na to siedzenie z przodu najbliżej kierowcy. Gdy jadę widzę z lewej strony dwa "leśne pagórki". Podczas jazdy oglądam plakat w autobusie. Na jego dole jest jakieś słowo lub ciąg cyfr, który ciągle się zmienia. Gdy dojeżdżam do centrum Gdyni (a dojeżdżam tam natychmiastowo; normalnie była, by to niecała godzina), zauważam, że na reklamach znajdujących się na budynkach są wszędzie jaszczury i możliwe, że wizerunki obcych. Otwierają się drzwi i wstaję, ale zanim wysiądę widzę jeszcze zdjęcie z jakąś kobietą, zawieszone na przedniej szybie, a gdy przybliżam się, by je obejrzeć zmienia się w widokówkę z napisem.

Porwanie Przez Obcych
04.01.2015 – 16:41

Miałem kilkukrotny paraliż przysenny. Budziłem się i zasypiałem może nawet z dziesięć razy. Normalnie bym widział jakiegoś strasznego ludzika (obcego?), ale teraz za każdym razem była na mnie kotka. Raz stała z jednej strony, raz na mnie. Na końcu, gdy kilka razy zasypiałem, widziałem, że leży przy mnie po prawej stronie z łapą na mnie. Nie wiem czy ja to widziałem jakoś przez sen, czy to były tylko wizje senne. Dalej miałem serię snów, których nie pamiętam całkowicie, kolejności też nie jestem pewien.

Dwaj mężczyźni znajdują się w pomieszczeniu, które jest magazynem, czy laboratorium Obcych. Dzieje się to na innej planecie, a może na statku kosmicznym Obcych. Obcy wyglądają jak małe ludziki-jaszczury. Prowadzą tam jakieś badania, zabijają ludzi i biorą ich ciała na części. Tych dwóch chce stamtąd uciec. Nie wiem jak im się to udaje, ale są już na Ziemi i jadą wielką ciężarówką. Krajobraz taki trochę wiejski. Zatrzymują się przy domu kobiety. Jej dom został zniszczony przez nalot Obcych, nie ma ścian i dachu, tylko sam szkielet został. Dają jej różne rzeczy, w tym między innymi krzesła, bo nie ma na czym usiąść. Wydaje mi się, że ta kobieta to żona jednego z tych mężczyzn, który wrócił do niej po wielu latach.

Jestem z kimś w pokoju (chyba z mamą, ale nie jestem pewien). Chociaż babcia i dziadek już nie żyją, i od kilku lat jest to sypialnia moich rodziców, to jest urządzony tak jak wcześniej. Na podłodze przy kanapie leżą jakieś rzeczy, na przykład półtora chleba, który niby zostawił tam dziadek i choć już nie żyje to ten chleb leży tam od kilku lat i jest stwardniały na kamień. Wyrzucamy go. Jest tam też duży słoik z grzybami. Biorę go, ponieważ chcę zjeść te grzyby na kolację. Później okazuje się, że jest tam tylko jeden duży grzyb, a reszta jest w proszku do przygotowania sobie. Nagle wiem, że jacyś ludzie wiedzą już, gdzie jesteśmy i zaraz tu będą, bo są tu także rzeczy, którymi są oni zainteresowani. Szybko zabieram je ze sobą, nie wiem co to są za rzeczy, ale są tam jakieś ważne adresy albo kody pozostawione przez jakiegoś naukowca. Idę do kuchni z zamiarem przygotowania sobie tych grzybów na kolację (jest, więc pewnie wieczór), ale zastaję tam jakiegoś faceta, który jest lekko poddenerwowany. Przesypuje coś z jednego słoika do drugiego słoika, co ma mi niby coś wytłumaczyć. Mówię mu, że i tak nic nie rozumiem z tego co mi pokazuje, tylko zepsuł ten sos (albo miód) wsypując do niego to coś (może to był mak). Idę do dużego pokoju. Jest tam moja mama i siostra. Są tam także dwie moje kotki. Za pomocą telekinezy poruszam różnymi przedmiotami (nie pamiętam dokładnie czym, ale chyba m.in. bombką i firanką). Nagle spostrzegam, że jedna z kotek (ta o rok młodsza) jakoś dziwnie krzywo chodzi i wyginają się jej łapy. Rozumiem przez to, że poruszam nie tylko tymi rzeczami, na których jestem świadomie skupiony, ale także tymi, na które oddziałuje moja podświadomość. Natychmiast przenoszę kotkę do mojego pokoju, ale ona mi się wyrywa i wraca tam z powrotem, przez co rozumiem, że jest już wszystko w porządku.

W jakiś sposób znajduję się w innym miejscu. Nie pamiętam jak tam dotarłem (możliwe, że szedłem wcześniej leśnymi ścieżkami), pewnie zapomniałem części snu. Jest to miejsce pomiędzy łąką a lasem. Łąka położona jest wyżej niż las, na takiej jakby górce. Oprócz mnie są tam jeszcze inne osoby. Patrzę w niebieskie niebo i widzę ładne chmurki, białe ptaki (chyba mewy), a także lecące pojazdy. Wszyscy myślą, że to UFO, ale po chwili rozpoznajemy w jednym z lecących w naszą stronę pojazdów papierowy origami samolocik. Wlatuje on do lasu ciemną ścieżką. Jedna z kobiet biegnie za nim, by go złapać. Jest podobna do nauczycielki ze szkoły policealnej. Biegnę za nią i opowiadam jej jak wyglądali ci Obcy z tamtego laboratorium. Samolocik opada swobodnie na końcu ścieżki, a ona go podnosi. Gdy reszta dogania ją w głębi lasu, ona, lekko spanikowana, mówi, że już więcej tego nie będzie robić (ale, czy gonienia samolocików, czy wchodzenia do lasu to tego nie wiem), oddaje im ten samolocik i ucieka z powrotem. Ci z ciężarówki biorą ten samolocik i go rozkładają. Jest to niby jakaś wiadomość (albo raczej ostrzeżenie) dla nas od Obcych. Na kartce jest narysowana postać obcego po prawej stronie i chyba tekst w języku Obcych. Ale oni mają słownik, który wyciągnęli z ciężarówki. Składa się on z dużej ilości kwadratowych kartoników. Po jednej stronie każdego kartonika jest wyraz, a z drugiej strony jest obrazek przedstawiający co oznacza tamto słowo. Wala się tam pełno różnych przedmiotów wyciągniętych z tej ciężarówki. Podczas, gdy oni tłumaczą tekst ja chcę posprzątać tamto miejsce czy coś. Pokazuję im pudełka od płyt z muzyką i pytam się ich, gdzie są te płyty, bo chcę je schować. Ktoś szuka płyty. Coś mi się wydaje, że ten list-samolocik był tylko po to, aby odwrócić naszą uwagę, bo nagle zjawia się kobieta w czarnym kombinezonie. Jest ona jednym z Obcych. Przyszła tu tak cicho, że nikt jej nie zauważył. Strzela do każdego po kolei pociskami usypiającymi. Chcę ich ostrzec, ale już mnie trafiła i nie mogę się poruszyć, ani mówić. Tak to sprytnie ci Obcy zrobili, że obudziłem się od razu na statku Obcych, albo gdzieś na ich planecie w ciemnym korytarzu bardzo podobnym do tej ciemnej ścieżki w lesie. Tak jakbym w ogóle nie zasypiał. Reszcie osób, które tam się obudziły kobieta wskazała drogę, proszę się skierować na prawo, czy coś podobnego. Ja skręciłem w inną stronę, chcąc uciec stamtąd. Biegnę innym, oświetlonym korytarzem. Na końcu tego korytarza, po prawej stronie, jest wejście do magazynu/laboratorium Obcych. Przechodzę przez wcześniejsze drzwi. Jest tam inny nieoświetlony korytarz prowadzący do wielkiej klatki schodowej. Tamci mnie jednak doganiają. Używam telekinezy, aby trzymać ich w pewnej odległości ode mnie. Jednak później wracam razem z nimi, bo wiem, że i tak nie zdołałbym im uciec. Inni także są tam prowadzeni na wielką oblodzoną salę do hokeja, ale się nie przejmują, nawet się z tego cieszą. Mówię im, że najpierw dadzą im dużo rozrywki, a potem ich zabiją i wezmą na części. Oni się tylko ze mnie śmieją. Ci, którzy się ze mnie śmieli mieli drugą parę oczu bezpośrednio nad pierwszą. Do sali można wejść przez wiele przejść w kształcie łuków. Wchodzę, gdy już inni zaczęli grać. Zaczynam im trochę przeszkadzać podnosząc krążek i poruszając nim w powietrzu za pomocą telekinezy. Jakaś dziewczyna też próbuje, ale słabo jej to jakoś wychodzi. Inni dziwią się, że jestem tam dopiero kilka miesięcy, a już potrafię się tak dobrze posługiwać telekinezą. Po chwili, gdy nudzi mi się to, biorę kij do hokeja. Jest drewniany i dziwnie powyginany. Pytam się kolegi czemu ten kij tak wygląda, a on odpowiada mi, że później wezmę sobie inny lepszy. Strzelają do bramki, ale nie trafiają. Chcę pomóc bramkarzowi, ale zmieniam zdanie i się tylko patrzę. Nie wiem czemu, ale on nic nie robi i wtedy udaje się przeciwnej drużynie trafić do bramki. Budzę się.

Wielkie Grzyby
05.01.2015 – 21:09

Jest dzień. Idę z kilkoma osobami ścieżką w lesie. Nie wiem za bardzo co to za las, ale wydaje się w jakiś sposób podobny do tego, który jest niedaleko mojego mieszkania. Obok ścieżki rosną takie wielkie grzyby, chyba borowiki, tylko wysokie na metr, a niektóre nawet większe. Zrywam jednego i oddzielam kapelusz od nogi. Podnoszę kapelusz grzyba do góry i oglądam. Widzę, że łażą na nim drobne robaczki. Oddaję komuś kapelusz i zostawiam w trawie nogę grzyba. Idziemy dalej przez las. Po chwili postanawiam jednak, żeby się wrócić i zabrać nogę od grzyba lub od razu spróbować kawałek na surowo. Gdy się odwracam i idę kilka kroków, wzrok zaczyna mi się robić zamglony i budzę się.

Pająki I Zombie
10.01.2015 – 17:17

Jest lato, słonecznie i ciepło. Sen się zaczyna, gdy wchodzę do domku po schodach. W
rzeczywistości mam małe schodki prowadzące z balkonu mieszkania na trawnik. Ale te są trochę większe schody, którymi można wejść do drzwi domku. Dom ten znajduje się nie wiadomo gdzie, gdzieś na łące. Jest to tak jakby letni domek. Gdy tak wchodzę po schodach, zatrzymuję się przed drzwiami i obracam się. Zauważyłem coś dziwnego, o kolorze czarnym, spadającego z nieba, z chmur. Spadło parę metrów od domu. Myślałem, że to meteoryt i pobiegłem sprawdzić co to takiego tam spadło. Gdy tam dotarłem, zobaczyłem, że to duży czarny, taki bardzo włochaty pająk. Wokoło pojawiały się inne, jeszcze większe pająki, wielkości dużych psów. Szybko chwyciłem jeden i drugi kamień, które tam leżały i zatłukłem tego pierwszego pająka, ale to i tak nic nie dało, bo pojawiało się coraz więcej tych pająków. Spadały z kosmosu. Pobiegłem, więc z powrotem do domku. Wychodziła właśnie z niego moja siostra. Powiedziałem jej o pająkach, i że na zewnątrz jest teraz niebezpiecznie. Nagle z domu wybiegły dwie nasze kotki (trójkolorowe). Jedna, ta młodsza, pobiegła w stronę pająków, ale szybko ją znaleźliśmy. Była za drogą, w ciemnym miejscu niedaleko pająków. Dogoniliśmy ją i zanieśliśmy do domku. Mama pytała się co z drugą, że może ją już te pająki złapały i zeżarły. Jednak znaleźliśmy i ją. Była po drugiej stronie za domem przy krzaku. Siostra musiała złapać ją aż za ogon, bo inaczej by ta uciekła. Ja wróciłem po te kamienie. Jeden był cały w pajęczynie, to go wypuściłem. Wszędzie zwisały wielkie pająki na pajęczynach zaczepionych, gdzieś do chmur. Na ścieżce przy naszym domu stał mały chłopczyk i pytał się mnie co tu tak przyozdobione wszystko. Mówię mu, że to nie są żadne ozdoby tylko pełno pajęczyn jest w powietrzu. Niektóre były takie cienkie, że nie było ich widać, ale można było je wyczuć. Potem pobiegłem z dużą grupą osób, aby wyszukiwać te pająki i je pozabijać. Miałem ze sobą tamten kamień, wziąłem jednak także ten drugi, większy, który był oblepiony pajęczyną. Chodziliśmy po jakichś ciemnych drogach, czy korytarzach. Wyglądało to trochę jak labirynt, takie wszystko zaplątane. Trafiłem do ciemnego korytarza, a może to było, gdzieś między krzakami. Musiałem wycofać się stamtąd, ponieważ nie było dalej żadnego przejścia. Trochę się zaklinowałem i nie mogłem stamtąd wyjść. Teraz chyba się obudziłem, a może przeskoczyło do innego snu, który teraz opiszę, ale nie wiem czy to dobra kolejność i może ten poprzedni sen jakoś inaczej się zakończył, czy raczej zapauzował.

Leżę w łóżku pod kocem, jest dzień i jest jasno. Pokój wydaje się o wiele większy,
przestrzenniejszy od mojego i jest pusty. Stoi tylko łóżko, na którym teraz leżę. Przychodzi kotka i wchodzi mi pod koc. Wstaję i siadam na oparciu, które się nagle pojawiło, teraz kanapy, a nie łóżka. Spod koca wychodzi nie kotka, ale teraz już jakaś dziewczyna. Siada na oparciu po mojej lewej stronie i przytula się do mnie.

Znowu wracam do wcześniejszego snu, ale tak jakby zaczynał się od nowa. Udaję mi się wyjść z tamtej ciasnej ciemnej ścieżki. Po drodze niedaleko domu idzie moja siostra z koleżankami. I teraz właśnie dopiero spada tamten pierwszy pająk. Zdejmuję kapcia i próbuję go nim zgnieść. To jest trochę dziwne, bo ten pająk wcale nie ucieka, ale za każdym razem, gdy już mam uderzyć tego pająka, moje ruchy spowalniają. Po którymś razie jednak odwrotnie przekładam w ręku kapeć i bardziej się koncentruję, aż udaje mi się dostatecznie silnie uderzyć w pająka i go zabić. Dzięki temu więcej pająków już się nie pojawia. Ale nie znaczy to, że zagrożenie minęło - tylko się jedynie zmieniło. Dotarłem do miejsca przypominającego duży sklep, galerię z szerokim korytarzem.
Siedziałem u góry na murku i przyglądałem się jak zbierają się w grupy. Mieliśmy polować na zombie. Wstałem i poszedłem z jedną z grup. Doszliśmy do miejsca podobnego do placu zabaw przed moim blokiem. Wszędzie chaos, jedni ludzie uciekają przed zombie, a inni z nimi walczą. Jest ciemno, wieczór i chyba pada deszcz. Po chodniku idzie Japończyk. Mówię mu, żeby uciekał. Ucieka, ale w złą stronę. Jest tu niedaleko miejsce gangu, który rządzi całą dzielnicą. Z tego lokalu wybiega szef gangu, teraz przemieniony w zombie. Biegnie na tego Japończyka. Próbuję przejść przez ogrodzenie na drugą uliczkę. Nie zdążyłem, bo tamten wielkolud przygniata go łapą i zaczyna zagryzać. Zamiast przechodzić przez ogrodzenie, po prostu okrążam końcówkę ulicy (czemu o tym wcześniej nie pomyślałem?) i kopię z całej siły tego zombie, chyba go zabijam. Wchodzę do tamtego lokalu (normalnie wszedłbym do klatki schodowej do bloku na przeciwko) i widzę ludzi z gangu. Miejsce składa się ze sklepu odzieżowego po lewej i z baru (trochę przyciemnionego) po prawej stronie, gdzie siedzą ci ludzie. Spomiędzy stoisk wychodzi dziewczyna poprzedniego szefa, ładna. Teraz, jako, że niby to ja jestem ich szefem, muszę się nią zajmować, to znaczy kochać się z nią Dziewczyna chwyta mnie rękoma i oplata moje biodra nogami. Dziwnie się trochę czuję, bo wszyscy nas tam widzą i przenoszę ją tak w głąb tego ich domu. Przechodzę z nią przez jedne i drugie drzwi kierując się na prawo. Dalej nie możemy iść, bo dalej jest jakiś zniszczony szary korytarz, zastawiony czymś zardzewiałym. Usadawiam ją na kanapie, albo jakiejś ławeczce. Sam też siadam obok niej, z prawej jej strony. Nagle przychodzi jakiś mężczyzna. We śnie wiem, że to był wspólnik już nieżyjącego szefa. Głaszcze on dziewczynę i dotyka on jej zębów. Wiem, że to może trochę boleć i aż sam wyczuwam lekki ból zębów. Przestaje i mówi, że to tak ona lubi się kochać, to znaczy, gdy ona śpi. Patrzę na nią, ma przymknięte powieki i chyba rzeczywiście śpi teraz na siedząco. Scena się nagle przenika i łączy z tamtym wielkim oświetlonym korytarzem z marketu, tam gdzie wszyscy zbierali się w grupy. Przyjechała stamtąd samochodem jedna z kobiet i idzie w naszą stronę po białych kafelkach. Wygląda mi to na superrealistyczną animację 3D. Ale wygląda to jakoś bardzo dziwnie, co mnie niepokoi, tak dziwnie się wszystko porusza, animuje. Zatrzymuje się, cofa się, przewija w drugą stronę i z powrotem, drga. Nie wiem jak to dokładnie opisać. Gdy tamta kobieta jest już blisko nas, wpływam myślami na nią i szybko cofa się z powrotem. Robię pauzę. Mówię tamtemu mężczyźnie, że widziałem już coś podobnego, w którymś anime o zombie (w rzeczywistości nigdy nie oglądałem żadnego anime o zombie), więc podaję mu adres strony o anime i tytuł. On daje mi telefon komórkowy, abym sam mu wyszukał to anime, bo mu coś nie wychodzi. Jest to dotykowy smartfon, ale jego klawiatura wydaje się fizyczna, niektóre klawisze zostały wyrwane i nie mogę wpisać wszystkiego. Oddaję mu telefon, a on mi mówi, że i tak nic by z tego nie wyszło, bo okazało się, że nie ma już pieniędzy na koncie. Ja mu mówię, że po tej katastrofie to internet i wiele innych rzeczy powinny być za darmo, że w ogóle pieniądze nie mają już żadnej wartości i wymyślam taką mądrość, że pieniądze teraz to tak jakby mieć papier toaletowy, a nie móc się podetrzeć I w ogóle przecież teraz to oni, czyli my, rządzimy w mieście.
Sen się powoli zaczął kończyć i się obudziłem.

Przyśpieszanie Wzrostu Roślin, Szklana Winda
17.01.2015 – 16:06

Lato, słoneczny dzień. Za pomocą myśli, wpływam na wzrost roślin. Przyśpieszam wzrost kilku drzewek na trawniku przed balkonem obok lampy. Widzę jak zaczynają szybciej rosnąć ( w ten sposób można by zasadzić natychmiast cały las). Wracam do domu, ale po chwili postanawiam, że najpierw wejdę do bloku naprzeciwko. Jednak sen przemieszcza mnie w jakieś inne miejsce. Teraz idę w trawie kamienistą ścieżką. Po lewej stronie są znajome (z innych snów?) bloki lub domy, ale chcę zobaczyć co jest po prawej stronie, więc tam idę. Jest to niby następny blok stojący naprzeciwko tamtego, do którego chciałem wejść. Niestety nie ma żadnych drzwi, tylko czarne, jakby spalone okno. Więc idę dalej i kieruję się w lewo, do poprzedniego budynku. Tutaj sen chyba przeskakuje i trafiam do windy ze szklanymi drzwiami. Gdy zatrzymuje się, chcę wyjść, ale nie mogę otworzyć. Na korytarzu przede mną idzie jakiś dzieciak, Japończyk. Wołam do niego, uderzam w drzwi. Ten mnie zignorował, nawet na mnie nie spojrzał. Przeszedł przez drzwi po prawej (też chyba ze szkła). Z kimś się bawił. Wtem przychodzi jakiś pan (może nauczyciel?) i otwiera mi drzwi. Wychodzę i zatrzymuję się obok tych drzwi z prawej strony. Wybiegają stamtąd dziewczyny i biegną korytarzem na lekcję. W tym śnie rozumiałem, że to taka szkoła dla dziewcząt. Idzie za nimi starsza pani, której normalnie bym się bardzo przestraszył, bo miała taki potworny wygląd. Te dziewczyny nazywały ją mamą (albo mi się tak tylko wydawało). Był tam też ktoś zły, wyczuwałem negatywną istotę. Musiałem pobiec razem z kolegą za nimi, by im pomóc, aby tamten nie zrobił krzywdy dziewczynom. Korytarz miał słabe oświetlenie. Po drodze mijamy stojak, na którym były zawieszone różne kurtki. Ta szkoła była takim miejscem, gdzie wszyscy się dzielili rzeczami i na przykład można było wybrać dla siebie, którąś z tych kurtek. Dobiegamy do drzwi sali, gdzie te dziewczyny miały mieć lekcję (korytarz w tym miejscu był oświetlony światłem z dworu, bo na przeciwko drzwi, były okna) i kolega otwiera salę tę po drugiej stronie, a ja otwieram tą obok po prawej. Widzę, że tam nie ma tych dziewczyn, które biegły, ale jest to inna klasa i jest tam także tamten ktoś, któremu przypisywałem złe zamiary (miał niby użyć magii, czy jakiejś energii, żeby zabić dziewczyny). Chyba wszystko było jednak w porządku. Nie wiem tylko, gdzie się podziały tamte dziewczyny, czy były w sali po lewej stronie, czy może zupełnie gdzie indziej.

Kot I Jego Zdobycz
22.01.2015 – 12:10

Patrzę przez okno (zupełnie nie wiem, gdzie to mogłoby być). Jest tam chodnik, a dalej wysoki kamienny murek, na którego górze jest niskie metalowe ogrodzenie. Przychodzi tam kot i pozostawia na krawędzi murku, między prętami ogrodzenia, martwego psa, którego wcześniej upolował. Po lewej stronie zauważam także leżącego ptaka, pewnie też wcześniej został tam pozostawiony przez tego kota na później. Kot, gdzieś sobie poszedł, pewnie znowu na coś zapolować.

Wampiry
30.01.2015 – 17:00

Stoję przed blokiem, w którym mieszka moja ciocia. W jednym oknie (pierwsze lub drugie piętro), tym po lewej stronie, siadają dwa psy (pudle, albo jakieś inne małe pieski), a w drugim oknie kot (a może koty także były dwa). Okna są otwarte i pies i kot chcą się dosięgnąć łapami, po to by się bić, a może tylko bawić. Ale, że było za daleko pies nie dosięgnął, a nie mógł już zawrócić do mieszkania, więc zeskoczył na chodnik, w śnieg. W pierwszym momencie byłem przekonany, że pies się zabił, bo się nie ruszał tylko stał sztywno, ale już za chwilę, gdzieś pobiegł. Za chwilę zeskakuje też drugi pies i biegnie za tamtym.

Jestem w szkole podstawowej (a może w gimnazjum). Wychodzimy całą klasą z sali. Zostawiłem plecak i zastanawiam się czy go jednak ze sobą zabrać. Niektórzy wzięli swoje plecaki, a niektórzy je zostawili. Postanawiam nie wracać do sali, bo i tak pewnie później tam wrócimy. Szliśmy zwiedzić jakieś miejsce, muzeum czy coś podobnego. Wchodząc do budynku, nie wiem kiedy to się stało, ale zgubiłem pozostałą część klasy. Wiem, że przed drzwiami był hol i byli tam inni ludzie, m.in. recepcjonistka. Szedłem szukać innych, ale się zgubiłem, ponieważ było tam pełno krętych korytarzy z drzwiami, niektórymi ze szkła. Doszedłem do miejsca, gdzie po prawej stronie były schodki w dół, ale tam nie poszedłem, bo nie było tam oświetlenia, a było bardzo ciemno.
Poszedłem tymi schodami lewej stronie, na górę. Doszedłem, gdzieś wysoko, jakby do poddasza. Szło się tam po drewnianej konstrukcji, w niektórych miejscach trzeba było przeskakiwać, bo nie było ciągłości w podłodze (może deski się tam rozleciały). Tak chodziłem sobie w półmroku i przeskakiwałem to tu, to tam, aby zobaczyć co to za dziwne miejsce. Było tam kilku, którzy coś robili, naprawiali. Szedłem tak, by mnie nie zauważyli. Chciałem już wracać, ale gdy się obróciłem zobaczyłem, że przy drzwiach prowadzących na schody, po lewej znajduje się jeszcze inne przejście. Przeskoczyłem przez dziurę i poszedłem tam długą drogą z desek (trochę podobne do mola). Wreszcie znalazłem resztę klasy. Były tam jakieś nieznajome panie, które wprowadzały każdego po kolei. Nagle z rozumiałem, że nas oszukano. Nie mieliśmy niczego zwiedzać, wiedziałem, że to był podstęp. To były wampiry (albo obcy), którzy zmieniali tych uczniów właśnie w wampiry, albo ich po prostu zjadali. Musiałem się stamtąd jak najszybciej wydostać. Zobaczyli mnie i wpadłem w panikę. Nie mogłem trafić do schodów. Jeden z tamtych stolarzy stanął mi na drodze i się złośliwie uśmiechnął. Rzuciłem w niego książką (nawet nie wiem skąd ją miałem przy sobie), co go jeszcze bardziej rozbawiło. Okazało się, że drzwi są za mną i tam zawróciłem, zbiegłem po schodach. Nie mogłem znaleźć wyjścia i przez dłuższy czas biegałem po korytarzach. W każdym korytarzu było dwoje drzwi, po lewej i po prawej, a jak już się jedne otworzyło to dalej były jeszcze następne do otworzenia. W końcu jakoś dotarłem do drzwi wyjściowych. Była ze mną jakaś dziewczyna i mężczyzna. Myślałem wtedy, że to są normalni ludzie i chciałem razem z nimi z tamtą uciec. Biegliśmy daleko ulicą i znaleźliśmy się przed drzwiami do klatki schodowej. Weszliśmy razem do mojego mieszkania. Jak patrzyłem na tego mężczyznę to zacząłem się trochę niepokoić i już za chwilę miałem pewność, że to jest wampir, a ta dziewczyna już nie żyje tylko on telepatycznie steruje jej ciałem. Jako, że wcześniej przeszliśmy przez balkon na trawnik, tamta dziewczyna zawieszała coś na lampie, jakieś czarne przewody, czy raczej to tamten kazał jej to robić. Postanowiłem uciekać, nie wiem po co, ale wracałem przez mieszkanie zamiast od razu, gdzieś pobiec na dworze. Chyba wróciłem wtedy do tamtego budynku z zamiarem wydostania innych jeszcze nie przemienionych, ale mnie nie słuchali. Znowu się pogubiłem, biegałem w kółko po korytarzach otwierając ciągle te same drzwi. Pomogła mi tamta recepcjonistka i wskazała mi właściwe drzwi. Ona też była wampirzycą, ale mnie nie zatrzymywała. Wiedzieli, że i tak któryś z nich mnie w końcu złapie. Na Ziemi już prawie wszyscy byli wampirami. Biegłem, gdzieś ulicą. W pewnym momencie znalazłem się w bardzo wysoko położonym miejscu. Był tam wąski chodnik. Z prawej strony były sklepy, a z lewej jakby przepaść. Uciekłem stamtąd, jakoś znalazłem schody. Wiedziałem, że nie ma już po co uciekać, bo wszędzie i tak są te wampiry i nie ma i tak gdzie się schować. Przystanąłem przy górce. Tamten mnie w końcu dogonił. Wytłumaczyłem mu, żeby nic mi jeszcze nie robił, aby dał mi choć trochę czasu, bo i tak pewnie jestem już ostatnim człowiekiem. Dzwonię do cioci z nadzieją, że jednak wszystko jest z nią w porządku, ale ona mi mówi, że razem z wujkiem zeżarli już z siedemdziesiąt ludzi. Rozłączam się. Idę uliczką, za mną ktoś idzie, czuję zapach dymu papierosowego, ale mi nie przeszkadza to. Spotykam chłopca, który znalazł w krzaku monetę, może 50 groszy. Patrzę, a tam następna i następna. Pojawia się coraz więcej monet, o coraz większym nominale i je zbieramy. Po jakimś czasie przychodzi inny chłopiec z dziewczynką. Wiedziałem, że byli oni wampirami i znów zacząłem uciekać. Co jakiś czas mnie doganiali, ale udawało mi się biec szybciej. Dołączył do nich nawet tamten co wcześniej mnie gonił. Pobiegłem w śniegu za jakieś budki stojące przy lesie. I się wreszcie obudziłem.

Pociąg, Samolot I Meteoryt
05.02.2015 – 16:31

Na początku snu byłem, gdzieś na sali gimnastycznej. Oprócz mnie było jeszcze kilka innych osób. Działy się tam różne dziwne rzeczy, ale w sumie nic z tego nie pamiętam. Wiem tylko, że wszedłem do jakiejś bocznej sali i włączyłem pilotem telewizor. Leciało anime, w którym od okna szła dziewczyna. Miały ją bronić przed czymś jakieś magiczne, ożywione figurki. Ale, jako, że z jakiegoś powodu wydawało mi się, że to anime (figurki) zawiera elementy religijne i w ogóle było nudne, postanowiłem nie rozpoczynać oglądania nowej serii i od razu wyłączyłem. Później (nie wiem czy to był następny sen czy kontynuacja tego) szedłem uliczką pomiędzy sklepami. Wydawało się jednocześnie jakby to było na zewnątrz i w jakimś budynku, a może tam był po prostu daszek nad tą uliczką. Wychodząc stamtąd widziałem jak wracają dwie koleżanki. Nagle nie wiem jak to się stało, znalazłem się w pociągu (bardziej to wyglądało na autobus) i na dodatek było to w Japonii. Pytałem się starszej Japonki czy to rzeczywiście jest pociąg, bo dziwiłem się skąd się tam nagle znalazłem, ale ta tylko się uśmiechnęła. Zapytałem po angielsku i wtedy zrozumiała i odpowiedziała, także w języku angielskim, że tak, to jest pociąg. Wysiadłem na następnym przystanku i zawróciłem z powrotem. Rozglądałem się dookoła i oglądałem wystawy sklepowe. Zrobiło się ciemno. Szedłem ścieżką przez trawę, skręcałem za róg w lewą stronę. Zauważyłem, że w oddali lecą świecące punkciki, UFO. Jedne ułożyły się w formację przypominającą lecącą pionową pałeczkę, a inne sfery. Niektóre z tych sfer spadały i odbijały się od ziemi. Potem coś się zdarzyło, samolot został uderzony przez meteoryt i spadł do morza. Był pilnowany przez wojsko, bo ten meteoryt był dla nich ważny i chcieli go wydobyć. Kilka razy próbowałem dostać się przez wodę, ale zatrzymywało mnie wojsko. Po jakimś czasie dotarłem do tego samolotu, gdy leżał już na plaży i wyciągnąłem meteoryt ze środka. Był jasny w ciemne warstwy-paski. Tak się zakończył sen.

Dzieci Z Bullerbyn
14.02.2015 – 14:59

Wypożyczyłem książkę z biblioteki. "Dzieci z Bullerbyn". Zaczynam czytać, widzę jednak, że pierwsze strony zaczynają się od złej numeracji, od 270coś. Książka była cała i nie brakowało stron, ale patrzę na okładkę i okazuje się, że to jest po prostu druga część, "Dzieci z Bullerbyn i Ciotka Jakaśtam finał". Już chcę iść z powrotem do biblioteki, aby wypożyczyć jeszcze pierwszą część, gdy siostra mówi mi, że też wypożyczyła jakieś książki i mogę zobaczyć. Poszedłem do jej pokoju i zauważam wielką, grubą książkę leżącą na łóżku. Była trochę podobna do albumu ze zdjęciami. I tak, to była pierwsza część "Dzieci z Bullerbyn". Tylko czarne kartki też zaczynały się od 270coś, jednakże na nich były naklejone zwykłe mniejsze, takie białe z czarnym tekstem, i te miały od początku normalną numerację. Czyli były dwie oddzielne numeracje stron. Co one oznaczały to już nie wiem. W rzeczywistości nigdy nie czytałem "Dzieci z Bullerbyn", tylko jakieś fragmenty. Może powinienem przeczytać obie części?

Szukanie Miejsca 4d
19.02.2015 – 14:22

Byłem na jakiejś wielkiej sali, gdzie odbywały się tańce czy coś w tym rodzaju, nie jestem pewien. Było tam bardzo dużo ludzi. Nie pamiętam co tam robiłem, ale wydało mi się, że trwało to wiele godzin. Po wyjściu stamtąd znalazłem się w szkole (też niewiele z tego pamiętam), wiem, że miałem iść gdzieś z kolegami, chyba na w-f, ale w końcu poszli szybciej ode mnie. Zdecydowałem się ich nie szukać, bo i tak nie miałem tam nic do robienia, tylko pójść za trzema koleżankami. Kierowały się w prawą stronę. Jedna z nich szła szybciej przed tymi dwoma, które ze sobą o czymś rozmawiały. Podbiegłem do niej i powiedziałem, abyśmy poszukali tego miejsca z tańcami. Wytłumaczyłem jej, że to miejsce jest czterowymiarowe. Zgodziła się i zaczęliśmy szukać. Był słoneczny dzień. Najpierw weszliśmy, przez szerokie okno umieszczone zamiast drzwi, do dużej sali gimnastycznej na parterze, gdzie było bardzo dużo ludzi, odbywały się jakieś zajęcia, jakieś przekazywanie pałeczki czy coś takiego, może jakaś impreza. Koleżanka weszła pierwsza, ale ją zgubiłem i musiałem czekać na nią na zewnątrz. To nie było miejsce, którego szukaliśmy, ale było podobne. Później w trójkę (jedna z dziewczyn chyba, gdzieś poszła) znaleźliśmy się w budynku, prawdopodobnie szkolnym, na schodach. Jedna siedziała na podłodze oparta o ścianę, a druga stała obok niej po prawej stronie. Musieliśmy bardzo szybko dostać się na wysokość kilkudziesięciu pięter (tak naprawdę to nie wiem jak wysoko, ale wiem, że bardzo wysoko) i dlatego zażywaliśmy jakiś super silny stymulant. Pocałowałem w usta tą, która siedziała (była to ta do, której wcześniej podszedłem), ale jako, że narkotyk już zmieniał jej psychikę, udawała, że chce odgryźć mi głowę. Po odczekaniu chwili zaczęliśmy wspinać się po linach. Poruszaliśmy się do góry z tak ogromną prędkością, że wszystko się zamazywało, nawet lin nie było prawie widać. Wyglądało to trochę jak rywalizacja, chociaż wspinaliśmy się z równą szybkością. Po jakimś czasie w końcu dotarliśmy na samą górę. Tym razem byłem pewien, że to jest to miejsce, którego szukaliśmy. Odbywała się tam znowu jakaś zabawa. Było dużo ludzi w różnych dziwnych strojach. My nie mieliśmy żadnego przebrania i dlatego nas nie wpuszczono...

Kosmiczny Portal, Bieganie W Powietrzu
27.03.2015 – 21:14

Idę sobie ulicą. Jestem jakby w przyszłości, wszystko wygląda inaczej. Jacyś ludzie unoszą się w powietrzu i bardzo szybko poruszają się wzdłuż ulicy, raz w jedną, a raz w drugą stronę, trochę wyglądają na straż, albo nową policję. W kierunku, z którego przyszedłem idzie dziewczyna. Za pomocą telekinezy zbiera jakieś owoce (chyba pomarańczowe) z drzewek rosnących przy ulicy. W ten sam sposób sprawiam, że wszystkie owoce, które zebrała spadają jej na ziemię. Nagle się zaczęło, bo zauważyła to tamta ochrona i musiałem uciekać. Jeden z tamtych zaczął lecieć do góry, przez co jednocześnie wzniosło mnie na bardzo dużą wysokość. Pomyślałem, że nie będę wracać i ucieknę w przestrzeń kosmiczną, co też zrobiłem. Zacząłem bardzo szybko lecieć, jak najdalej od Ziemi. Kosmos nie był ciemny, tylko jasny i bardzo kolorowy. Leciał ze mną jakiś kolega czy znajomy. Dotarliśmy do niebiesko świecącego miejsca, które było portalem prowadzącym gdzieś indziej. W tym momencie dotarła do nas ogromna fala wody (kosmiczna fala?). Mieliśmy niby zaczekać, aby woda wszystko wypełniła i wzniosła nas do tego malutkiego przejścia, ale czułem, że chyba się uduszę jak nas ta fala zaleje. Musieliśmy się trochę wysilić, aby dotrzeć tam wcześniej. W tym czasie, gdy przechodziliśmy przez ten otwór, zaczęli doganiać nas źli ludzie, coś mi podpowiadało, że są to niemieccy naziści. Okazało się, że ten portal prowadził do drzwi mojego mieszkania. Szybo przeszedłem przez drzwi i wtedy zaczęło się robić ciemno, była już noc. Przebiegłem przez korytarz i wyskoczyłem przez balkon. Skręciłem w prawo i przeszedłem przez żywopłot trawnika. Zobaczyłem, że po prawej stronie na chodniku są jakieś zamknięte drzwi, a z drugiej strony jakiś wysoki płot. Nie byłem pewien czy zdążę uciec przed tamtymi. Nie wiem czy znajomemu udało się uciec, czy nie. Patrzyłem się na balkon. Na balkon wyszły dwie ubrane na czarno postacie (nie widziałem ich zbyt wyraźnie). I wtedy zacząłem się bać jak nigdy dotąd. Zacząłem krzyczeć ze strachu. Pomyślałem, że już dłużej nie wytrzymam, a jako, że byłem częściowo świadomy, że to sen udało mi się obudzić. Gdy się obudziłem, ciemność w pokoju przez jakiś czas wibrowała (często tak mam po koszmarach).

W następnym śnie był słoneczny dzień. Także przyszli jacyś źli ludzie, chyba też ubrani na czarno, ale już się tak ich nie bałem. Też jak wcześniej byli na balkonie. Ja byłem w mieszkaniu i szybko zamknąłem balkon. Po prawej stronie drzwi balkonu, siedziała jedna kotka i się patrzyła. Chociaż na balkonie byli ci straszni ludzie wszedłem i wołałem drugą kotkę, aby przyszła, tyle, że przybiegły jakieś trzy inne inne, nieznane mi koty. W trakcie, gdy po desce wchodziły na balkon, cofnąłem się do pokoju i zamknąłem drzwi balkonu. Tak się zastanawiam czy tym razem rzeczywiście ktoś był na balkonie, czy tylko to sobie w trakcie snu wymyśliłem

Mniej więcej na początku tego snu znajduję się w nie swoim mieszkaniu. W powietrzu latają jakieś kolorowe wibrujące obiekty (kule,a może mini galaktyki?). Za pomocą jednej przechodzę w kosmos. Znowu jest bardzo kolorowo (tym razem przeważa kolor niebieski). Więc te latające obiekty były końcówkami portalów prowadzących gdzieś w kosmos i z powrotem. Później nie wiem co się dokładnie dzieje. Pojawiam się na ulicy między blokami, gdzieś w głębi dzielnicy. Od tego momentu jestem kobietą. Ogłoszono, że jest poszukiwana jakaś kobieta. Można ją poznać po tym, że ma strupki, albo jakiś zaschnięty brud przy uszach. Gdy dotknęłam uszu okazało się, że to ja mam właśnie to coś na uszach. Szybko to rozkruszyłam i wytarłam ręką. Niestety zauważył to już jeden mężczyzna. Właśnie wchodziłam do pomieszczenia, w którym on pracował, garaż, albo coś podobnego. Już wcześniej byłam u niego i mnie znał. Zezłościł się tylko, ale mnie przepuścił drugimi drzwiami. Przeszłam przez nie i zaczęłam uciekać. Ktoś mnie gonił. Tu już zaczynam powoli być sobą. Niedaleko jest mały las i chcę się w nim schować. Biegnę chwilę przez ten las. Drzewa zaczynają się rozrzedzać i zaczyna się górka, na której jest już tylko kilka drzew. Nie chce mi się tam wchodzić, bo tu i tak kończy się las. Zdejmuję buty, aby było wygodniej (możliwe też, że i skarpety, ale nie jestem pewien) i biegnę ścieżką rowerową. Oprócz mnie biegną także inni. Po pewnym czasie trafiam do miejsca niedaleko sklepów (tam też jest wejście do innej części lasu). Normalnie, żeby tam dotrzeć trzeba by iść w odwrotną stronę, ale to przecież sen. Są tam moi koledzy o koleżanki z czasów szkolnych. Zaczynają oni się unosić w powietrzu. Też chcę polatać, ale podskakuję i podskakuję i nie mogę się wznieść. Zatrzymuję się i uspokajam. Biorę głęboki wdech i wtedy, gdy nabieram powietrza w płuca udaje mi się powoli unieść w powietrze. Zatrzymuję się kilka metrów nad ziemią. Tupię trochę nogami i wyczuwam twarde podłożę, a przecież unoszę się w powietrzu! Dalej biegnę razem z inny mi w powietrzu.

Wieża Obserwacyjna
28.03.2015 – 14:52

Idę między blokami. Szukam jednej dziewczyny, córki nauczycielki angielskiego. Jest tam wysoka wieża, na której na samej górze jest wielki teleskop podobny trochę do działa czołgu. Zaczyna się obracać w prawą stronę. Widzę, że zaraz zderzy się z blokiem. Nagle, cała wieża zaczyna się zawalać. Chwilę tak stoję i patrzę. Gdy już uciekam przewracająca wieża robi się niewyraźna.

Morderczyni I Studnia
30.03.2015 – 13:06

W tym śnie jestem obserwatorem. Ulicą szła dziewczyna. Ciągnęła ona ze sobą krwawiącego, martwego człowieka. Poszła za wysoki biały płot, tam gdzie mieszkała. Ktoś, jakiś chłopak z brodą, ją widział i był ciekaw o co chodzi. Poszedł za nią. Za płotem był piach i studnia na środku. Była ciemna i głęboka. Usiadł na jej brzegu. Gdy przyszła tamta dziewczyna, czytał właśnie gazetę i tłumaczył jej, że w tej gazecie napisali, o tym, że ktoś wpadł do tej studni, a może go ktoś wrzucił tam. Poszedłem, czy raczej mój wzrok przeniósł się za płot. Słyszałem jego krzyki. Pewnie go zabiła i wrzuciła do tej studni. Później, gdy tam wróciłem dziewczyna bawiła się jakimś robakiem. Wsadzała palec w piasek i ten robak podążał do zaznaczonego przez nią miejsca (we śnie mówiłem, że też się kiedyś tak bawiłem, chociaż wcale nie, a może tak, nie pamiętam). Obserwował nas wielki dzik. Wydawał się on trochę ludzki, może to był jakiś człowieko-dzik?

Trzmiel I Inne Urywki Snów
18.04.2015 – 13:48

Wieczór. Jestem w dużym pokoju. Są stare szafy sprzed lat. Razem ze mną jest mama i siostra. Coś lata w powietrzu. Jest to wielki trzmiel. Siadł na mnie i go strzepnąłem z siebie. Kilka razy tak na mnie siadał, wydawało mi się nawet raz, że mi wszedł do lewego rękawa, ale na szczęście nie. Schowałem się pomiędzy dużą szafą a małą szafeczką, na której stał telewizor. Ten trzmiel mnie jednak znalazł. Trochę się przestraszyłem, ponieważ zaczął się zachowywać jak pająk. Tworzył pajęczynę między szafkami i robił to naprawdę bardzo szybko. Musiałem uciekać. Po lewej stronie były pozostałości pajęczyny zrobionej przez prawdziwego pająka, którego nie było widać, się schował gdzieś albo dawno już odszedł stamtąd. Trochę się zawahałem, ale trzmiel był już ze swoją pajęczyną bardzo blisko mnie, więc zerwałem tamtą pajęczynę (nie było jej widać, tylko czuć) i uciekłem.

Chodzę z rodzicami po supermarkecie. Jest trochę dziwny. Są tam jakieś pojedyncze produkty. Mama chce kupić. Odtwarzacz muzyki, taki szaroniebieski. Odradzam jej, mówię, że w domu mamy lepszy, a tu nie ma dużego wyboru, jest tylko ten jeden. Po za tym jest jakiś obtłuczony i powyginany. Nie kupujemy go i idziemy stamtąd pomiędzy regałami. Mama się spojrzała na mnie, coś powiedziała. Nie mam pewności także czy się rozpłakała czy roześmiała.

Jest noc, a w nieznanym mi mieszkaniu, w którym się znajduję jest półmrok. Jest tam jeszcze jakiś znajomy czy kolega, nie wiem kto to. W łazience (a może w kuchni) siedzi tam także (na krześle czy w wannie) kobieta. Ta kobieta jest jakaś dziwna. Z tego co pamiętam, albo mi się wydawało to obsypuje się takimi małymi szklanymi kulkami. Chwilę się jej przyglądam. Po krótkim czasie czuję niepokój. Tamten drugi mnie chyba uspokaja coś tam mówi. Ona nagle wstaje. Uciekam i zamykam się w którymś z pokoi. Ona ma długą igłę. Chce mnie nią ukłuć przez otwory w drzwiach.

Jest dzień. Oglądam to, albo sam jestem jakby w grze komputerowej. Na początku jest to dwuwymiarowa gra. Obserwuję jak postać przeskakuje nad wodą z małej wysepki na drugą. Wchodzi do jakiejś jaskini. Teraz zaczyna się trójwymiar i to ja teraz tamtędy przechodzę. Jest tam ciemno. Idę czy biegnę wąskim skalistym korytarzem. Coś tam mówię, opisuję, nie wiem. Zatrzymuję się przed przepaścią. Mam linę, albo sobie tylko wyobrażam, że ją mam. Nie skaczę, bo lina raczej była tylko wyobrażona. Wychodzę z tej jaskini jakimś bocznym przejściem. Chodzą tam jacyś szarzy zakapturzeni ludzie. Oddalają się. Wyobrażam sobie, że wytwarzam energię, pole elektromagnetyczne chroniące mnie, które można użyć jako broni. Myślę, że wracają ci zakapturzeni. Są to jednak dwie dziewczyny. Nie znam ich. Niestety nie mogę nic zrobić, bo unoszę się kilka centymetrów nad ziemią i cofa mnie do tyłu, budzę się.

Tunel Z Wodą, Most, śnieg
28.04.2015 – 11:30

To była ciemna piwnica albo jakieś podziemia. Można było wpłynąć w dół przez prostokątny otwór na środku tego pomieszczenia. Był tam podziemny tunel o szarych piwnicznych ścianach właśnie wypełniony wodą. Ja i inni tam weszli i płynęli tym tunelem. Dosyć długo tak płynąłem i trochę się dziwiłem, że mogę tak długo wytrzymać bez powietrza. Nie dopłynąłem na drugi koniec tunelu, bo dostałem ostrzeżenie, tak jakby nagranie z kamerki, że w tym tunelu jest wielka (duża na całą wysokość, szerokość tunelu), chyba koloru szarego, niebezpieczna ryba skręcająca za rogiem i zbliża się w moją stronę. Wróciłem, więc tą samą stroną i wyszedłem na zewnątrz tym samym otworem do tej ciemnej piwnicy. Byli tam już inni.

Przechodziłem przez wielki most zawieszony nad przepaścią. Przechodząc bardzo się chwiał, cały falował. Doszedłem nim na drugą stronę przed drzwi jakiegoś wysokiego budynku. Później chciałem przejść z powrotem, ale jednak nie wróciłem tym mostem. Wiedziałem wtedy, że ten most jest fraktalny i dlatego tak się chaotycznie porusza.

Otworzyłem okno i wtedy kotka przez nie wyskoczyła na dwór. Był dzień, wszędzie pełno śniegu. Wybiegłem za nią przez balkon. Weszła pod, któryś z balkonów. Tak idąc, balkon zamienił się w przejście pomiędzy blokami do miejsca, dużej wnęki, w której był plac obrośnięty trawą. Stamtąd wychodzili jacyś ludzie. Tam znalazłem kotkę. Ta się jednak niepostrzeżenie zmieniła w dziewczynę. Ktoś chciał nas podwieźć w dół mostu, ale zdenerwował się i zmienił zdanie, po tym jak mu powiedziałem, że ta dziewczyna była kotką.

Dmuchawce
07.06.2015 – 13:58

We śnie był kolega, który w rzeczywistości, już dawno, gdzieś się wyprowadził. Pamiętam, że widziałem dmuchawce. Liczyłem i doliczyłem się trzydziestuiluśtam. Wiem, że śniło mi się o wiele więcej snów, ale niestety ostatnio nie mogę sobie przypomnieć.

Szef, Zdenerwowanie
08.06.2015 – 19:17

Schodzę z jakiegoś ziemistego pagórka. Jest tam jakiś wielki szef. Wysyła na mnie kogoś z nożem, aby mnie zabił. Gdy już jestem na samym dole, uciekam, ale widzę jak tamtego z nożem łapie jakaś maszyna. Jest podobna do autobusu, a z przodu ma zamontowane różnego rodzaju ostrza. Zaciąga go do innych maszyn, w celu poćwiartowania.

W innym śnie wracam do domu z biblioteki. Okazuje się, że wziąłem sześć książek, chociaż maksymalnie można wypożyczać tylko cztery.

W mieszkaniu mamy grać w coś, w tenis, hokeja, nie wiem w co. Ktoś uderza kijem w piłkę. Zdenerwowałem się, bo już zaczął/zaczęli grać, a ja jeszcze nie byłem przygotowany. Zamknąłem, więc drzwi do pokoju. Zdjąłem okulary (w rzeczywistości już wiele lat nie noszę okularów), ponieważ szkło było jakieś takie zamazane. Był tam smark z zaschniętą kropelką krwi w środku.
Zacząłem wycierać, ale się tylko rozmazało. K…. mać, powiedziałem i tak się skończył sen...

Spiralne Schody, Kurz
09.06.2015 – 12:27

Jest dzień. Idę z kimś, chyba jakimś znajomym. Zauważam, że coś ciekawego jest za szybą, znajdującą się nisko przy chodniku. Wyglądało to jak wystawa sklepowa, albo okno piwniczne, a może obie rzeczy razem. Chcę przejść i zobaczyć co tam jest. Ten znajomy jest bardzo niechętny, nie chce mu się nic oglądać, ale w końcu zgodził się pooglądać, ale tylko część. Znaleźliśmy się na ogromnych spiralnych schodach. Były one chyba przezroczyste, albo przynajmniej białe. Chciałem zobaczyć co jest na dole, ale tamten już kierował się do góry do wyjścia. Nagle coś nas zaatakowało, stwór z ogonem, taki jakby obcy. Zaczęliśmy do niego strzelać i uciekaliśmy. Kolega uciekł, a ja jeszcze biegłem. Już przy progu, czy takim większym schodku, myślałem, że ten stwór mnie złapie (działo się to w spowolnionym tempie), bo był za moimi plecami, ale jakoś udało mi się stamtąd wyskoczyć.

W moim pokoju było pełno kurzu unoszącego się w powietrzu. Ale tak gęsto jakby to był pył podczas remontu. Wyjrzałem przez okno. Na trawniku zostały zasadzone różne nowe roślinki poprzedzielane zielonymi plastikowymi ściankami.

Małe Ludziki, Telekinetyczna Koszykówka, Drzwi
03.09.2015 – 13:26

Byłem w jakimś nieznanym mi domu. Było ciemno, chyba noc. Nie wiem jak tam się znalazłem. Była ze mną mama. Wiedziałem, że było tam jakieś zagrożenie. Szybko stamtąd uciekliśmy. Szliśmy chodnikiem wzdłuż ulicy, gdzieś na mieście. Nie wiem czy to była noc czy dzień. Czuć było atmosferę niebezpieczeństwa. Po jakimś czasie, zamiast mamy, szła ze mną jakaś inna dziewczyna. Chyba nawet niosłem ją przez jakiś czas na rękach. Po dłuższym czasie doszliśmy do jakiegoś dużego budynku. Po prawej stronie na dole siedziała recepcjonistka. Poszliśmy na górę, było to dosyć wysoko. Wystawał tam koniec wielkiej ciemnej rury, jakby czarnej studni do zsypywania różnych rzeczy. Bałem żeby ona tam nie wpadła. Pojawiał się w tej rurze co jakiś czas mały ludzik, ale go nie widziałem zbyt dokładnie, bo chował się w cieniu tej rury. Nagle chwycił ją i wpadła na sam dół, chociaż to chyba nie była już tamta dziewczyna tylko kawałek galaretki w dziwnym kształcie. Po chwili z tej ruro studni wylazł łańcuch takich samych dziwnych
galaretowatych kształtów. Oni, te małe ludziki chcieli to, niby tą dziewczynę, w jakiś sposób kopiować. Aby do tego nie dopuścić, miałem odciąć pierwszy oryginalny kształt. Niestety się nie udało i całość powędrowała na dół wzdłuż rury. Też szybko pobiegłem na sam dół. Okazało się, że są tam malutkie drzwiczki prowadzące do świata tych małych ludzików. Wiem, że tam chodziły, ale nie widziałem ich wyraźnie. Było tam tak kolorowo, dużo zieleni. Mieli tam chyba swoją fabrykę. Ze znalezienia tamtej dziewczyny chyba nic nie wyszło. Drzwiczki były za małe, abym mógł przez nie się przedostać.

W innym śnie znalazłem się na sali od w-fu. Oprócz mnie była tam tylko jedna osoba. Pojawiła się piłka do koszykówki. Tamten zaczął ją kozłować i rzucać do koszy. Zabierałem mu ją co chwilę za pomocą telekinezy, poruszałem nią w powietrzu na różne sposoby. Tamtemu to raczej nie przeszkadzało, nie zwracał na to uwagi, nawet chyba mnie nie widział. Potem pomagałem mu trafiać do kosza. Zeszło się dużo uczniów, niektórych pamiętałem z podstawówki. Patrzyli się jak tamten za każdym razem trafia do kosza. Innym także pomagałem. Śmiałem się trochę i chyba po chwili zauważyli, że to ja poruszam tą piłką i kierują ją do kosza. Poszliśmy na ławkę. Sen się chyba zmienił, byłem obserwatorem. Widziałem jak kierowca wiezie w samochodzie jakiegoś mężczyznę. Gdy zatrzymali się przed bramą domu, mówi: - wyjdź żono na przeciw nam, yyy, Marzeno! - Robi się wtedy samo szare tło. Słyszę tylko rozmowę tego mężczyzny, który siedział z tyłu w samochodzie. Mówi do żony, aby podpisała papiery rozwodowe. Coś mu ona odpowiada, ale tego już nie słyszę. Zmienia się znowu sen. Leżę w łóżku. Kotki chyba chodzą przed drzwiami. Wstaję i podchodzę do okna. Na trawniku widzę, że wszystkie małe drzewka, tuje i inne rośliny, zostały przesadzone w inne miejsce. Rosną teraz w rzędzie, równolegle do żywopłotu. Znalazłem się na trawniku, ale po drugiej stronie, przed balkonem, jest dzień. Za pomocą myśli podnoszę i poruszam kamykami. Mam w tym śnie trochę więcej świadomości i zastanawiam się czy w rzeczywistości też, by można z łatwością, używać telekinezy, dochodzę do tego, że tak. Wchodzę balkonem do domu. Stoi przy drzwiach balkonowych dziewczyna, której nie potrafię rozpoznać. Pytam się jej czy ona nie jest z rodziny. Coś tam odpowiada, tłumaczy mi i już po chwili całujemy się z języczkiem. Przechodzę do innego snu. Widzę jezioro, a za nim siedzą na krzesełkach ustawionych na błotnistej ziemi jacyś panowie. Mówią mi z daleka, że pod wodą znajduje się rosyjska scena filmowa. Wiem, że woda jest zimna, i że jezioro jest bardzo głębokie, więc nie zaglądam co tam się znajduje zalanego pod powierzchnią. Szybko przepływam na drugi brzeg. Za nimi rozciąga się jakieś pole zasypane śniegiem. Może później tam pójdę zobaczyć, a tym czasem wracam do nich. Stało tam wielkie szklane okno. Jak płynąłem w ich stronę to widziałem, że jest poprzedzielane na małe okienka. Teraz widzę, że z tej strony jest to gładkie, pojedyncze szkło, zamocowane w srebrnej, metalowej ramie. Były to chyba jednak drzwi. Włożyłem w nie ręce. Trochę to trwało, aż przeszły na wylot, ponieważ szkło było bardzo grube i gęste. Kilka razy tak wkładałem i wyjmowałem ręce z tego szkła, aż otworzyłem te drzwi. Gdy wyjąłem już ręce, z jednej strony jeszcze szkło się wygładzało. Tamci dziwili jak ja to robię. Obróciłem się w drugą stronę i chciałem teraz pójść na to zasypane śniegiem, zimowe pole. Jednakże, ktoś głośno zatrzasnął tamte drzwi i się chyba przez to obudziłem.

Na Trawniku, Podziemny Korytarz
07.09.2015 – 14:04

Patrzę przez okno w moim pokoju. Na trawniku są ci spod trójki i depczą kwiaty. Zacząłem pukać w szybę, aby przestali niszczyć rośliny. Po chwili widzę, że jednak tylko przesadzali w inne miejsce. Ponadto, za chwilę zebrał się skądś duży tłum ludzi, którzy zaczęli wsadzać więcej różnych roślin. Tyle nawsadzali roślinek, że prawie nie było pustego miejsca na trawniku z samą trawą. Nawet byłem zadowolony, że za darmo zasadzili tyle roślin na trawniku przed moim oknem. Powiedziałem o tym mamie i wytłumaczyła mi, że to coś związanego ze zmianami granic na dzielnicy i wszyscy mogą się zajmować trawnikiem jakim tylko chcą. Później siedzę przed komputerem. System ma dziwny interfejs, jest w szarych kolorach, a na dole znajduje się szeroki pasek. Na pasku nie ma przycisku menu, tylko jakieś skróty do panelu sterowania i kilku innych miejsc. Były po środku tego paska, także dwa wahadełka, albo zębatki czy wskazówki. Nie wiem do czego służyły, ale trochę nimi poruszałem. Ekran by chyba dotykowy. Poszedłem do kuchni. Przyszły dwie panie. Myślałem, że do mnie, ale się okazało, że już u mnie były wcześniej. Teraz przyszły do mojej siostry. Zadawały jakieś pytania i dały ankietę do wypełnienia. Sen przeskoczył do podziemnego korytarza. Była tam jedna z tych pań z małym chłopczykiem, ta grubsza. Uczniowie z gimnazjum dokuczali im, mówili na nich nieładnie i tamta kobieta położyła się na ławce i chyba płakała. Tamci poszli do wyjścia. Był tam też duży tłum innych ludzi, pewnie także uczniowie z gimnazjum. Bardzo się na tamtych zezłościłem, krzyczałem na nich pytając jak tak mogli zrobić. Byłem wtedy jakoś wyżej od nich, chyba jechałem na rowerze, ale rower był
niewidzialny. Wróciłem się na chwilę z powrotem. Tamta kobieta nadal leżała, miała depresję. Przyszedł do niej ten mały chłopczyk. Nie wracałem do głównego wyjścia i wyszedłem sam bocznymi drzwiami na zewnątrz. Świeciło słońce.

Podróż Tunelami Wodnymi
08.09.2015 – 12:57

Była noc. W moim pokoju paliła się lampka (tak mi się bynajmniej wydaje). Stare łóżko, które kiedyś miałem, teraz znowu się pojawiło, odwrotnie ustawione niż aktualne. Przy łóżku stała piękna kobieta z jakimś małym człowieczkiem. Wpatrywali się w wąską szczelinę pomiędzy łóżkiem a podłogą. Powiedziała mi, że tamtędy właśnie się udamy. Pytam się jej, że niby jak mamy się tam zmieścić. Odpowiedziała, że w nocy, każdy kto się zbliży do szczeliny, zostanie pomniejszony. I rzeczywiście, jak się do niej przybliżyliśmy, zostaliśmy natychmiastowo zmniejszeni i mogliśmy tam wejść. Znaleźliśmy się w jakichś tunelach całkowicie wypełnionych wodą. Dołączyło do nas wiele innych osób. Płynęliśmy pod wodą dość długo. Oddychanie nie sprawiało trudności, każdy mógł oddychać swobodnie po wodą. W końcu, gdzieś dotarliśmy. Były tam podwójne schody w kształcie piramidy. Pobiegłem i z jednej strony wszedłem na górę po tych schodach. Po schodach spływało dużo wody. Chciałem się poślizgać i ześlizgiwałem czy raczej spływałem po tej wodzie w dół. Była tam jakaś dziewczyna i ona też chciała się tak bawić. Niestety nie udało się jej tak jak mi, przez co była trochę potłuczona. Siedziała teraz na dole schodów. Tymi wodnymi schodami schodził starszy pan. Mówił, że to przeze mnie to się jej stało. Nie wiem dlaczego, ale przecież nie kazałem jej robić tego samego co ja. Później w tym śnie siedzę przed telewizorem, chyba w dużym pokoju, możliwe, że w jakimś nieznanym mi mieszkaniu. Poprzednie zdarzenia uznałem za film, jeden odcinek jakiegoś serialu. Opowiedziałem o tym siostrze. Powiedziała mi, że posiada książkę, która ma podobną fabułę i pokazała mi ją. Ta książka była raczej jakimś komiksem z rysunkami jakby rysowanymi przez dzieci. Niby uznałem, że rzeczywiście ten film na pewno powstał na podstawie tej książki, chociaż wcale nie była podobna o filmu. Zagapiłem się, bo już piętnaście minut trwał następny odcinek. Nie mogłem niestety znaleźć tego kanały, na którym był ten serial. Przełączałem raz w jedną, a raz w drugą stronę. W końcu znalazłem. Było chyba ileś tam minut po siedemnastej. W tym filmie była tamta kobieta co wcześniej. Mówiła coś głośno do jakichś ludzi, a może śpiewała. Działo się to na wyspie. Było to chyba jakieś fantasy. Na niebie przelatywał statek kosmiczny. Chyba wciągnęło mnie wtedy do tego snu-filmu. Jakaś mała latająca maszyna, podobna do samochodziku, przelatywała po spodzie tamtego statku. Przecinał jego spód! W końcu, gdy przecięła, trochę wyszło z tego różnych rzeczy, a tamci co byli w środku jakoś to przytrzymali rękoma i latający statek kosmiczny jednak się nie rozpadł. W środku siedziałem w bogato ozdobionym pokoju. Przede mną siedział chyba kapitan, coś mi mówił. Bawiłem się figurkami stojącymi na tym stole. Chyba spadaliśmy. Trafiliśmy w drzewa na tej wyspie. Miały bardzo duże liście. Nie jestem pewien, ale w tym lesie był chyba Gandalf.

Kilkakrotne Nieprawdziwe Przebudzenia, Dziwne Zdarzenia
12.09.2015 – 13:23

Wydawało m się, że obudziłem się w nocy, ale to był paraliż przysenny. Czułem lekki niepokój, kiedyś bym się bardzo tego bał. Leżałem na lewym boku. Po prawej stronie czułem czyjąś obecność. Próbowałam się obudzić na prawdę. Za każdym razem budziłem się we śnie. Czasami udawało mi się wstać i dotrzeć do drzwi, czy trochę po za do kuchni. Za którymś razem zacząłem poruszać prawą niefizyczną ręką w stronę, gdzie była ta obecność. Szło mi to na prawdę bardzo powoli, jakbym poruszał się w bardzo gęstym płynie i kilka razy zaczynałem od nowa. W końcu się udało i wstałem. I znowu się "obudziłem". Działo się to wiele razy, aż w końcu za którymś razem mogłem się wydostawać trochę dalej. Było ciemno jak to w nocy. Chodziłem po mieszkaniu. Kierowałem się w stronę dużego pokoju. Czułem jakbym się poruszał w nieważkości i chyba unosiłem się nisko nad podłogą. Już w dużym pokoju zakręciłem ręką wokół siebie, dzięki czemu uniosłem się nad podłogą i zakręciłem się wokół własnej osi. Spodobało mi się to i poruszałem się jeszcze przez jakiś czas w ten sposób. Nagle ze ściany wyszedł ktoś i szedł w moją stronę. Przeszedł prze ze mnie. Był to chyba duch, a może tylko wizja jakiegoś światła poruszającego się w moją stronę. Znowu znalazłem się w łóżku. Czułem, że ta obecność jest jakąś energią, która wchodzi we mnie poprzez różne części mojego ciała. Nie wiem czy to było coś dobrego czy złego. Było tego tak dużo, że myślałem, że nie wytrzymam i chciałem już obudzić się na prawdę. Jednak znowu zasnąłem-obudziłem się. W tej części snu wszystko działo się bardzo szybko, jakby w takim przyśpieszeniu. Poszedłem do ubikacji. Udało mi się zapalić światło, co zazwyczaj nie udaje się we snach. Gdy już chciałem sikać, spojrzałem na muszlę klozetową krótko krzycząc, tak jakoś z gniewem, bo zauważyłem, że coś jest jednak nie tak. Niby było wszystko bardzo rzeczywiste i myślałem, że już rzeczywiście się obudziłem, ale jednak było to trochę w dziwny sposób rozmazane. Nagle muszla zaczęła się rozwalać, kafelki wokół także poodpadały. Wszędzie wylewała się woda, a razem z nią różnokolorowe ryby, które były raczej zdechłe. Najbardziej rzuciły mi się te pomarańczowe. Szybko wyszedłem z ubikacji, tylko przymknąłem ją i chciałem zamknąć, ale na miejsce klamki wskoczyła pomarańczowa rybka. Pobiegłem korytarzem do dużego pokoju i się wróciłem. Zauważyłem, że w pokoju mojej siostry jest jasno, wszędzie była noc, tylko tam był dzień, chyba rano. W łóżku nie leżała moja siostra, ani też kotka, jakaś tylko straszna postać z wielkimi wyłupiastymi oczami. Przestraszyłem się. Zacząłem ją dusić, ale po chwili wybiegłem. Wyszedłem drzwiami na klatkę schodową. Poszedłem do góry na drugie piętro. Chciałem pójść pod dziewiątkę, zobaczyć co jest tam w tym śnie. Przeszedłem przez drzwi i chwilę panowała ciemność. Jak zrobiło się jaśniej to poszedłem dalej. Chociaż nie byłem tam nigdy w rzeczywistości to i tak wydawało mi się, że jest tam trochę za dużo korytarzy i pokoi. Byli tam jacyś ludzie. Nagle ktoś złapał mnie za ręce. Przestraszyłem się trochę, chciałem się wyrwać z uścisku i uciec. Jednak się uspokoiłem. Wydawał się ten ktoś podobny do mnie, a nawet wyglądał tak samo jak ja. Wyglądało to trochę jak moje odbicie, jakbym opierał się rękoma o lustro, chociaż w tamtym korytarzu nie było żadnego lustra. Jakoś tak pomyślałem wtedy, że to jestem ja z przyszłości, który komunikuje się ze sobą/mną z teraz, poprzez sen. O coś się pytałem, ale nie pamiętam, jego/mnie odpowiedzi także nie zapamiętałem.

Żółte Motyle, Podziemny Kanał, Monety
15.09.2015 – 14:19

Idę uliczką przy małym lasku. Wyrywam jakieś chwasty. Przechodzę przez ulicę. Sprzedawca wychodzi z budki sklepowej. Wsadzam jedną roślinkę przy krawężniku i idę do domu. Przed drzwiami do klatki schodowej wsadzam drugiego chwasta między popękany chodnik.

Noc, oglądam coś w telewizji, albo na laptopie. Przeglądam kwadratowe obrazki, chyba okładki płyt CD. Nagle włącza się bardzo głośno piosenka. Piosenka miała słowa, a zazwyczaj jak mam sen z muzyką jest to sama muzyka, bez słów i na dodatek tak jak, by tej muzyki nie było, albo bardzo przyciszona, albo głośna, ale zazwyczaj to jakiś hałas. Tym razem było inaczej, piosenka była wyraźna, słowa były po japońsku. Szybko jednak wyłączam, aby nikogo nie obudzić.

Był dzień, świeciło słońce. Szedłem drogą, po której dwóch stronach widziałem las. Po obu stronach, nad trawą, latało mnóstwo żółtych motyli. Miałem problemy z utrzymaniem prosto głowy, co chwilę opadała w dół i widziałem tylko piaszczystą ścieżkę. Ciągle musiałem się wysilać, aby patrzeć do przodu. Po chwili skręciłem w lewą stronę i chciałem zanurkować w trawę. Nie mogłem się już podnieść. Zauważyłem jeszcze, że przy ścieżce nie był sam las, były także bloki mieszkalne i się obudziłem.

Szedłem między blokami. Oprócz mnie szli inni ludzie. Szło mi się jakoś bardzo ciężko, niewygodnie, jakbym jednocześnie leżał i szedł. Chciałem zawołać czy nie ma kogoś z oobe z forum, ale nie zdążyłem i się obudziłem.

Ścigałem się z trzema kolegami. Miałem jednocześnie takie wrażenie, że jadę rowerem, ale widziałem, że tylko biegnę, a raczej szybko idę. Znowu ciężko było mi się poruszać. Na dodatek biegli oni w stronę kościoła, a nie chciało mi się tam iść, i tak bym był ostatni. Skręciłem na lewo do szkoły. Biegłem korytarzami, po schodach, wchodziłem do sal. Niektórzy dziwili się co ja tam robię, m.in. dwie dziewczyny siedzące na ławce pod ścianą. Pobiegłem do góry i nie wiem jak trafiłem do czyjegoś mieszkania. Panował tam półcień. Chodziłem po tym mieszkaniu, było tam w jednej części bardzo ciemne miejsce, którego się trochę bałem, ale jednak po chwili tam zajrzałem. Szło się tam spiralnymi schodami do góry. Chociaż było ciemno i nic nie było widać, wiedziałem, że na łóżku leży dziewczyna. Wziąłem ją na ręce celem zabrania ze sobą.Gdy już schodziłem tymi spiralnymi schodami, ktoś mnie zauważył, pewnie ktoś z jej rodziny, i sen się urwał.

Jadę rowerem po trawie. W dole widać las i domy. Są tam też małe budynki, jakieś fabryki. Szukam domu wymyślonej dziewczyny. Zjeżdżam górką na dół.

Idę z kolegą korytarzem. Dzieje się to jednocześnie w szkole i tak jakby, gdzieś na dworze, jakby obrazy nakładały się na siebie. Doszliśmy do miejsca, gdzie stał mój rower. Kolega mówi, że nie mógł wziąć roweru, bo coś tam z nim się stało. Po chwili dochodzimy do miejsca, gdzie jest inny rower, nie wiem czy jego, czy mój, a może kogoś innego. Było coś tam o kradzieży roweru. Potem inny kolega z poprzedniej pracy, tłumaczy coś w klasie pokazując swój zeszyt, że cofnął się w czasie, co miały by tłumaczyć jego notatki i rysunek. Rysunek przedstawiał coś jakby linię czasu, w jednym miejscu oddzieloną prostokątem (czyli niby z tego, czy do tego momentu w czasie się cofnął), a na dalszej częsi strzałki były wypisane lata od do. Jednocześnie wydawało mi się, że to nie ten kolega tylko ja to tłumaczyłem. Nagle (a może i nie tak nagle) znaleźliśmy się wszyscy w podziemiach, gdzie wypływała woda. Był to podziemny kanał. Szliśmy tak przy szarej ścianie, aby się nie zmoczyć, gdy nagle zauważyliśmy jakieś wielkie dziwne stwory. Były to zmutowane zwierzęta. I one na nas zaczęły polować (chociaż trochę tak biernie, bo wcale nie ruszały się ze swoich miejsc). Schowaliśmy się pod podziemną półką. Wyżej był czerwony potwór z długą szyją. Schylił się i zajrzał pod spód, tam gdzie się skryliśmy. Jestem pewien, że kogoś schwytał i zabrał ze sobą. Szybko stamtąd wybiegłem. Zatrzymałem się przy okrągłym miejscu, z którego wypływała mętna woda. Ktoś z góry podawał mi kilka kartek, ale wpadły do wody i płynęły w lewo. Nie chciałem wchodzić do wody, bo mogły być tam w niej te niebezpieczne stwory. Jednak udało mi się jakoś chwycić te kartki. Położyłem je na kamiennej podłodze, aby wyschły. Przyszła nauczycielka (chyba od historii) i powiedziała, że niewiele osób pisało sprawdzian, chyba nawet tylko ja, i napisałem bardzo dobrze, tylko z kilkoma błędami.

Kiedyś śniło mi się wiele razy jak w szkole (gimnazjum) schodziłem schodami, tam gdzie normalnie jest szatnia i znajdowałem tunele pełne wody. Lubię wodę w snach, pływałem w tych ciemnych tunelach, ale za każdym razem po jakimś czasie odczuwałem głęboki niepokój, a pod koniec widziałem w oddali jakąś ciemną czarną postać, której się panicznie bałem. Szybko się do mnie, albo ja do niej się przybliżałem i się budziłem. Wydaję mi się, że to ten sam tunel, kanał wodny.

Leżałem w łóżku. Walczyłem prawą ręką z małym szarym jaszczurowatym ludzikiem. Bardzo ciężko i powoli poruszało mi się tą ręką. A na dodatek ten jaszczur był pewnie wytworem wyobraźni podczas paraliżu przysennego. Po prawej stronie leżała rzeczywiście moja szara bluza.

Jestem w sklepie ze sprzętem elektronicznym. Oglądam dwa tablety. Jeden jest czarny, a drugi biały. Oba nazywają się Google Pixel. Biorę ten biały. Włączyła się mapa. przesuwam ją w różne strony. Chcę wyjść do głównej strony i włączyć przeglądarkę internetową. Zamiast tego włącza mi się widok na dom, chyba znajduje się tam, gdzie byłem poprzednio nie daleko lasu. Wchodzę jakoś w to zdjęcie. Prze budynkiem stoi mężczyzna w garniturze. Mówi coś o tym, że tu powinno mieć portfele ze skóry w miedzi i pokazuje swój portfel. Też pokazuję mu mój portfel i mówię, że jest lepszy, bo ma już około dwudziestu lat i się nie rozlatuje. Wchodzę za aktorką do środka. Jest to chyba hotel. Idę na górę, wchodzę przez, któreś drzwi. W środku, w krótkim korytarzyku, leży na podłodze ogromna ilość monet, a także papierowych pieniędzy. Patrzę na ścianę po prawej stronie, na obrazki zdjęcia. Dowiaduję się, że każdy kto tam wchodzi zostawia trochę pieniędzy na podłodze. Nigdzie nie pisze, że nie można tych pieniędzy zabrać ze sobą. Podchodzę do recepcji. Siedzą tam pani recepcjonistka i pan recepcjonista przy wysokim biurku. Mam za coś zapłacić piętnaście, a może siedemnaście złotych. Pytam się tej kobiety czy mogę zapłacić tymi pieniędzmi co leża na korytarzu. Mówi, że regulamin tego nie zabrania. Więc idę i biorę parę monet. Niektóre są jakieś dziwne, stare i muszę i tak zapłacić większą część ze swoich pieniędzy. Trochę się niepokoję, bo ta kobieta wzięła mi na jakiś czas cały mój portfel. Po chwili mi go oddała. Wyciągam jeszcze 1zł, i zauważam, że to chyba specjalna edycja. Po dwóch stronach monety jest odtwarzana animacja w niebieskich kolorach. Dziwię się, że tak może to działać bez prądu, ale daję tą złotówkę recepcjoniście. Okazuje się, że mam dać im jeszcze około trzy i pół sucharka. Daję im.

Gra I Wróble
17.09.2015 – 14:27

Śniło mi się jak jesteśmy z kolegą w piwnicy. Układaliśmy deski. Potem usiedliśmy w ciemnym miejscu i przypominaliśmy sobie grę. Pokazał się ekran i widać było motorek jeżdżący po przeszkodach. Gra nazywała się ElastoMania.

Była lekcja. W klasie na sali siedzieli koledzy i koleżanki z podstawówki, gimnazjum i może także z liceum. Zajęcia prowadził nauczyciel od techniki/informatyki, który uczył klasy z podstawówki i gimnazjum. Siedziałem z tyłu w środkowym rzędzie za koleżanką z pracy. Kolega z prawego rzędu przy ścianie przesiadł się do przodu w środkowym rzędzie. Przesiadłem się na jego wcześniejsze miejsce. Ktoś wrócił z łazienki, uśmiechnięty. Drzwi pozostały otwarte. Też musiałem iść. Nauczyciel nie zabraniał wychodzić w trakcie lekcji. Wszedłem do łazienki, zobaczyłem jednak znaczek na drzwiach informujący o tym, że to damska. Przeszedłem do męskiej. Gdy już miałem sikać, zobaczyłem po prawej stronie kątem oka coś dziwnego co mi się nie zgadzało. Na podłodze chodziły i podskakiwały wróble (później ktoś powiedział jakąś inną nazwę, więc może były to ptaki podobne do wróbli). Nagle jeden zaczął mnie atakować. Złapałem go i odrzuciłem, wracał za każdym razem. Nie udało mi się załatwić, bo musiałem wyjść z łazienki. Wróbel podążył za mną. Chwyciłem go i tak trzymałem. Wracając zauważyłem, że nauczyciel wychodzi, pewnie lekcja się już skończyła. Wszedłem do sali. Byli tam już inni uczniowie, ze starszej klasy. Rzuciłem tego wróbla do dziewczyny z czarnymi włosami. Powiedziałem jej, że jak wyjdę i zamknę drzwi niech go wyrzuciła go za okno. Odpowiedziała, że nie ma nic przeciwko, ale jednak odrzuciła mi go z powrotem. Chyba się , więc nie dogadaliśmy. Znowu się rzucił na mnie z dziobem.

Straszne Pokoje, Wielka Szkoła, Przezroczyste Pantofelki
19.09.2015 – 13:19

Noc, ciemno, atmosfera grozy. Byłem z siostrą w jakimś nieznanym budynku w ciemnym pokoju. Na podłodze porozrzucane różne rzeczy, walizki torby, buty. Czuć było coś takiego, że jak szybko stamtąd nie wyjdziemy, to stanie się coś złego. Wzięliśmy tylko kilka swoich rzeczy, siostra torbę, a ja buty. Kilka razy wychodziliśmy z tego pokoju i przechodziliśmy do podobnego po prawej stronie. Tam też było ciemno i pełno różnych rzeczy na podłodze, także coś zabraliśmy stamtąd. Wróciliśmy do pokoju po lewej stronie. Tam zaczęło robić się strasznie, jakieś zakapturzone postacie, które widziałem, że znajdują się w oddali, jakby dalej niż sięgał pokój, szły w naszą stronę. Wyszliśmy stamtąd, ale za chwilę znowu się tam wróciliśmy, bo czegoś zapomnieliśmy wziąć. Przybiegł jakiś brązowy małpiszon (czyżby yeti?) i uciekł z powrotem. Potem przyszła inna małpa mająca jasne futro. Okazało się, że to duży pokój. Był teraz jasny dzień. Wychodząc z pokoju, ta małpa złapała mnie za nadgarstek i nie chciała puścić. Siostra uciekła w podskokach, powiedziała do mnie jak sobie chcesz. Pomyślałem, że ta małpa jest głupia i kazałem jej biec za tamtym małpiszonem, pobiegła. Poszedłem przez przedpokój, a ona stał już na drugim końcu przy lustrach. Wskazałem jej jeszcze raz kierunek i pobiegła. Udało się w końcu wydostać na zewnątrz.

W następnym śnie, albo i jakiejś kontynuacji poprzedniego, idę sobie (raczej na początku jako obserwator) z kilkoma osobami. To jest pokój wyżej niż ten poprzedni - duży pokój. Wygląda jak pokój dziecka. Naokoło zabawki. Pół cień, pół światło, kolorowo. Były tam na podłodze figurki w kształcie zwierzątek. Jak się jedną podniosło to można tamten pokój niżej było obserwować przez otwór. Jedna większa postać (postacie te były kolorowe) kazała czerwonej gadającej papudze patrzeć przez otwór co się w tym pokoju działo. Przyszedł żołnierz z policjantami. Gdy papuga wychylała się z dziury, złapał ją i chyba zabił lub prawie zabił. Zabrałem mu tą papugę i uciekłem z pokoju. W tym śnie wierzyłem, że mam zdolności uzdrawiające. Za chwilę wróciłem się i położyłem papugę na stole. Dziwne, bo wyglądała teraz jak z dwóch kawałków drewna. Jednak znów ożyła.

Było też coś ze stroną internetową, którą przeglądałem, z kimś się chyba komunikowałem. Ale o co dokładnie chodziło to nie wiem.

Na dworze niedaleko szkoły był festyn. Jakiś mały człowieczek mówił, że nie może pozwolić, aby tamten co wybudował tą wysoką wieże, aż do chmur, wygrał z nim w jakimś tam szkolnym konkursie. Tamten uczeń stał na samej górze tej wieży. Byłem obserwatorem we śnie. Ten mały poleciał na górę wieży i zabrał coś co wyglądało na pluszową magiczną różdżkę. Ta wieża była obwieszona (trochę podobna byłą do karuzeli) różnymi wielkimi pluszowymi zabawkami. Jak zlatywał na dół to ruszał i przekrzywiał każdą, co niby miało uszkodzić wieżę. Sen przechodzi do wnętrza tej szkoły. Na korytarzach tłum, chyba przerwa. Nagle wbiega ten dziwny mały człowieczek. Zabieram mu tą różdżkę, poruszam czymś za pomocą telekinezy. Tamten dziwi się, że tak potrafię i ucieka. Rzucam zabawką, potrafię to robić i bez jakiejś tam bezużytecznej różdżki. Inni się nie dziwią, ponieważ też potrafią podobne rzeczy. Zauważam, że ta szkoła jest ogromna, w wielu miejscach zamiast zwykłych okien są kolorowe witraże. Niektórzy chyba ścigają tamtego ludzika, ale za bardzo tego nie widzę, bo wybiegli na zewnątrz. Przyszła dziewczyna z rudymi włosami. Idę razem z nią i jej kolegami. Weszliśmy do pomieszczenia, które było chyba laboratorium. Tamci siedzą w wannach zanurzeni w jakimś płynie. Ona chyba daje im zastrzyk. Ma to ich prawdopodobnie zrelaksować i dać im siłę. Wychodzą, wydaje mi się, że co od siebie jeszcze odrywają, rurki czy coś. Pytam się dziewczyny po co robią taki dziwne rzeczy. Idziemy na zewnątrz na teren szkoły. Na dachu jednej z wież szkoły coś jest. Mógłbym tam polecieć, ale nagle łapie mnie lęk wysokości (którego zazwyczaj nie mam). Jeden z nich leci na samą górę i przynosi tą rzecz. Daje ją dziewczynie. To są przezroczyste buty. Ona mówi mi, że to są pantofelki zostawione od zimy. Wracamy do szkoły. Idziemy schodami po prawej na dół, tam gdzie powinna być szatnia (trochę to wygląda jak tunel dworca). Nagle z lewej strony, gdzie właśnie idę, sufit robi się niższy, że prawie uderzam się głową. Ktoś się śmieje. Skręcam na prawo. Idziemy ruchomymi schodami na samą górę. Gubię ich. Inne dziewczyny zjeżdżają schodami jak po zjeżdżalni na placu zabaw.
Próbuję także wrócić tymi schodami, ale nie mogę się zmieścić. Idę więc dalej trafiam do sali komputerowej, ale jest tam ina klasa (ta sama co we śnie z wróblami). Żeby tam wejść trzeba było przejść najpierw przez mniejszą salkę. Stało tam dwóch facetów, którzy tam pracowali. Wcześniej jeszcze byłem przy ciemnym wejściu do kina, ale pomyślałem, że tam ich nie będzie. Ktoś pilnował wejścia. Zdziwiłem się, że w szkole jest kino, ale to bardzo duża szkoła to pomyślałem, że może być. Kiedyś co podobnego mi się śniło i tam był nawet wielki basen. Wracam się do schodów. Zwykłymi schodami na szczęście idzie ktoś z "mojej" klasy. Idziemy jednak do kina i tam wszyscy właśnie siedzą. Oglądamy film, w którym ktoś oblewa się wiadrem wody, coś tam o wszach czy innych robalach we włosach.

W innym śnie jestem z jakimś starszym dziadkiem, Japończykiem, w chatce. Ta chata znajduje się bardzo wysoko. Leci balon. Chwytam go. Okazuje się, że to balon, który jest dziewczyną. Niestety ucieka z niej powietrze. Mam ją napompować własnym oddechem. Nie udaje się. Sen się jakby n chwilę urywa. Patrzę prze okienko. Przylatuje zabawkowy samolocik. Okazuje się, że ta balonowa dziewczyna zamieniła się w niego.

Katastrofa, Zadanie
21.09.2015 – 13:00

Grupą poszliśmy, gdzieś chyba na boisko. Skądś zaczęło się sypać, była lawina, zsuwały się wielkie kamienie. Uciekaliśmy przez całą dzielnicę. Później opowiadałem o tym innemu znajomemu, którego tam wtedy nie było. Powiedziałem mu, że z pół góry się osunęło. Na początku trochę mi nie wierzył, ale poszliśmy tam i wiedział już, że to prawda. Wszędzie były zniszczenia.

Czekam z innymi przy drzwiach, aż przyjdzie nauczycielka. Było już po przerwie, ale jeszcze nie przyszła, więc dokańczałem zadanie. Miałem plastikową tabliczkę wielkości A4, na której była płaskorzeźba przedstawiająca rzekę, jezioro i góry. Oparłem ją na ławce. Rzekę i jezioro wypełniałem masłem. Było trochę za dużo to zabrałem trochę i zlizałem z noża. Zastanawiałem się czy się nie rozpuści i schowałem do plecaka. Przyszłą nauczycielka od języka angielskiego (z liceum). Mówiła, że była na spotkaniu, a teraz idzie jeszcze na kawę. Weszliśmy do sali, drzwi zostały otwarte. Była to klasa, podobnie jak w poprzednich snach, złożona z uczniów z podstawówki, gimnazjum i liceum. Mieliśmy rozwiązywać zadanie matematyczne z wiązane z geografią z górami.

Straszne Zdarzenia W Szkole
24.09.2015 – 13:26

To jest chyba korytarz szkolny (znowu coś w szkole, chociaż już od dawna nie chodzę do żadnej szkoły). Ten korytarz przenika się jednak z dużym pokojem w mieszkaniu. Na korytarzu siedzę na ławce przy ścianie. W dużym pokoju jest włączony telewizor. Nagle zauważam, że mam na sobie damskie o ciuchy. Idę do łazienki, aby się przebrać. Nie jest to łazienka w mieszkaniu, ale także nie jest to szkolna. Zdejmuję górę i wracam. Przychodzą jakieś dziewczyny. Okazuje się, że mam jeszcze dół – jasnobrązową spódnicę, zdejmuję ją, pod spodem mam granatowe piżamy. Coś się stało z ustawieniami w telewizorze. Zmieniam je, poprawiam, wygląda to jakby wchodziło się w telegazetę. Tata przełącza na wiadomości. Ustawienia się nie zapisały i jeszcze raz wchodzę do tej telegazety w przezroczystym trybie, że widać jednocześnie program. Wciskam mały przycisk na pilocie i telewizor resetuje się, ekran robi się czarny, pisze coś, że trzeba czekać. Znowu wchodzę w menu ustawień, trochę podobne do menu w jakiejś grze komputerowej z samochodami, elementy menu to części samochodu. Klikam na jeden, chyba na drzwiczki, trochę to wygląda jak gdyby nie znajdowało się to na ekranie telewizora, ale już gdzieś indziej, na zewnątrz. Przenosi mnie do tego co jest pokazywane na ekranie i zaczyna się dalsza część snu.

Wchodzimy we trzech do budynku, prawdopodobnie szkoły. Jeszcze przez chwilę widzę ekran jakby nagrywania kamerą, ale zaraz się rozpływa. Ze mną jest znajomy, który jest młodszy ode mnie, wraz z jakimś jego kolegą, młodszym od niego. Schodzimy schodami w dół, do podziemi.
Wiemy, że tam nie powinniśmy się znajdować, ponieważ kiedyś obcy tam zaciągali ludzi i coś złego z nimi robili. Spoglądam na drzwi, obok których przechodzimy, na ich zamek, coś tam pamiętam, że trzeba naprawić. Cofamy i idziemy w stronę małych schodków, miały one może trzy albo pięć stopni. Tamten młodszy kolega znajomego już się ulotnił. Pod ścianami stoją różne figurki rzeczywistej wielkości, przedstawiające obcych. Byli trochę podobni do zwierzoludzi z anime "Shinsekai Yori", niektóre miały sztylety. My wchodzimy po tych schodkach. Są tam dwa zamknięte wejścia, po lewej i po prawej stronie. Nagle słychać, że ktoś lub coś puka za drzwiami w dziwny, strasznie niepokojący sposób. Później się dowiem, że tam była krypta, czy grobowiec.
Myślimy, że to może ci księża, którzy tam mieszkają. Mówię, że to raczej u góry hałasuje. Jednak idziemy stamtąd, żeby nas nikt nie zobaczył, gdyby przez przypadek przechodził przez te drzwi. Idziemy schodami na górę. Gasną wszystkie światła i robi się ciemno, co najwyżej trochę światła dociera przez okna, a i to już mało, bo robi się powoli wieczór, może jeszcze awaryjne czerwone się palą. Wszędzie słychać taki dziwny dźwięk, coś jak umbum UMBUM umbum UUUUUUUUUUU
umbum umbum UMBUM UUUUUUUUUUU… i tak przez cały czas. Wszyscy chyba uciekli z tej szkoły, albo po prostu mają lekcje. Idziemy przez korytarz, jest bardzo strasznie, na końcu stoi starucha z wielkim nożem, wiemy, że choć stara to jest bardzo szybka i nie uda się nam przejść.
Patrzymy na drugą stronę i na inny korytarz, tam też stoi podobna istota, trochę przypomina to "Silent Hill". Może te figurki nie były martwe. Wchodzimy schodami wyżej. Przed nami schodami zbliża się zombie, zawracamy, jest już na dole, krzyczę do kolegi, że jest za nim, pewnie zeskoczył jakoś ze schodów lub jest to inny zombi. Idziemy do dalszych schodów, prowadzących na najwyższe piętro. Gdy wchodzę na schody, budzę się. Jeszcze przez chwilę po obudzeniu się nam stracha.

Mam nastawić budzik na trochę później, na dziewiątą, nastawiam, przychodzi ciocia, muszę już wstawać, okazało się, że to był sen.

Stoję w kuchni. Wygrałem 5 milionów złotych w dużym lotku. W kuchni jest ze mną dziewczyna, która ma niby wypłacić wygraną. Idziemy do mojego pokoju, na łóżko i się kochamy. Myślę, że może się z nią podzielę.

Zbliża się wieczór. Jestem przy dalszym bloku, obok którego, znajduje się ogrodzone boisko do koszykówki, są tam dzieci. Zbieram butelki walające się na trawniku. Tam są ludzie, którym niby nie przeszkadzają śmieci przed blokiem. Rzucam butelki przed drzwi bloku i uciekam śmiejąc się. Tak biegnę między blokami, zauważam coś dziwnego w oddali. Na drzewach w lesie jest wielki biały napis, nie zapamiętuję tekstu. Jakichś dwóch mężczyzn, którzy dopiero co wysiedli z samochodu, stoi tam i na coś czeka. Mówię do niego, niech spojrzy tam i zobaczy co to za dziwny napis. Idziemy w stronę lasu, po prawej stronie także widzę ruszający się napis. Gdy dochodzę do tego wielkiego napisu las znika. Robi się zamiast nocy, dzień. Okazuje się, że to były wielkie szare promy-budynki płynące po rzece w prawą stronę. Jest tam niedaleko restauracja. Niby przed czymś uciekam, lecę w chmury, rozstawiam ręce na boki, kręcę się wokół własnej osi, spadam poprzez chmury, ląduję jednak w to samo miejsce. Wychodzi kelnerka, chcę ją objąć, ale zmienia się w kelnera i rezygnuję.

W następnym śnie przychodzi do domu jakiś zbój ze swoimi ludźmi. Chcę kogoś zabić, pytam się po co. Mówię mu, że byłem tam w podziemiach. Ten się dziwi, mówi, że przecież jest tam grobowiec. Idziemy razem do tej strasznej szkoły. Budzę się.

Zniszczony Budynek, Wielki Wilczur
25.09.2015 – 13:17

Idę wewnątrz nieznanego mi budynku, wszędzie gruz. Trochę wygląda to jak gra komputerowa. Były tam stwory, które atakowały, ale poruszały się bardzo powoli, więc byłem spokojny. Trafiłem do jedynego pomieszczenia w tym budynku, które nie zostało zniszczone. Było tam wiele osób, widziałem tam przejście na zewnątrz, gdzie świeciło słońce. W tej sali głosowali za czymś, też zagłosowałem nawet dwoma rękoma, bo to było podwójne głosowanie, coś związane z jedzeniem, podszedłem do półek i powiedziałem, że jeszcze sobie dołożę. Za drzwi wyszła moja siostra, bo tam także była z jakiegoś powodu. Zawołałem, aby jak najszybciej weszła i zamknęła drzwi, bo ten potwór komputerowy podobny do wielkiego psa się zbliża. Weszła i zamknęła drzwi. Słychać było dobijanie się stwora do drzwi. Podłoga zaczęła się przekręcać, podniosła się prawie o 90 stopni, ale o dziwo nikt nie zaczął spadać. Wyszedłem na zewnątrz tymi drugimi drzwiami.

W dalszej części snu siedzę sobie na ławce przed uliczką. Z mojej lewej siedzi jakiś gruby, czy duży facet. Opierał się o ławkę prawą ręką, tak że stykał się ze mną i mnie uwierało. Dziwiłem się, że w tym filmie można rozglądać się w lewą i prawą stronę tak jakby było to nagrane w 360 stopniach i interaktywne. Zauważyłem, że przy stole na środku uliczki siedzą jakieś dziewczyny. Jedną znam, druga to blondynka, aktorka grająca postać w serialu "Heroes". Już nie mogłem wytrzymać i wstałem z tej ławki, nie wiem nawet po co tam siedziałem. Widziałem, że wstały, szliśmy poprzez sklepy, obraz na chwilę się zamazał. Sen przeskakuje, stoję, gdzieś przy ścianie, czekam, robi się ciemno. Przychodzą te dziewczyny i idziemy ścieżkami pomiędzy drzewami i płotami. Byli tam policjanci czy jacy tacy podobni, może wojskowi. Kazały mi sprawdzić czy jest coś nie tak. Odpowiedziałem im, że nie mam super mocy tak jak one, to niech one sobie sprawdzają i wtedy ten niby policjant w białym ubraniu wstał z trawy i coś tam do nas krzyczał. Poszliśmy w jego stronę. Nagle przybiegł wielki czarny wilczur, chyba jego. Chciał mnie ugryźć, ale nie wiadomo skąd miałem w ręku torbę żwirku dla kotów i się nią zasłaniałem.

Małe Wysepki, Przejście Pomiędzy Półkami
26.09.2015 – 12:01

Znajdowałem się, gdzieś bardzo wysoko, w chmurach. Na około znajdowało się pełno małych wysepek, które wyglądały jak kawałki podłogi. Na jednej było miejsca co najwyżej dla dwóch osób. Wszystko było niestabilne, trzeba było uważać, aby nie spaść z chyboczącej się wysepki. Mówiłem tym ludziom, co tam mieszkali, że przez kłótnie i wojny tworzą się podziały tych wysepek i niedługo nawet jedna osoba się nie zmieści na pojedynczej wysepce. Później przemawiały przeze mnie, do tych ludzi, istoty z wyższego wymiaru - Kasjopejanie, mówiła poprzez mnie istota o kobiecym głosie, prawdopodobnie po japońsku.

Stałem przed otwartą szafeczką z półkami, między tymi półkami było przejście. Była tam właśnie dziewczyna, zaklinowała się i nie mogła przejść, trochę jak Alicja w krainie czarów. Jakoś udało mi się jej pomóc i wyszła stamtąd. Coś tam potem jej tłumaczyłem o tym, że coś podobne do zlew, leżące na tej szafce powinno leżeć tak, a nie inaczej, pokazałem jej jak, ale zostawiłem tak jak było do tej pory.

Znowu w klasie. Nie miałem odrobionych lekcji. Nauczycielka od polskiego pomagała mi w robieniu ćwiczeń z języka angielskiego.

Dwie Grupy
30.09.2015 – 17:32

Był dzień. Wędrowałem z jakąś napotkaną dziewczyną i jej znajomym, chociaż tego znajomego chyba wcale tam nie było, pewnie go sobie tylko wyobrażałem. Weszliśmy, do któregoś z bloków, nie był to ten, w którym mieszkam, do mieszkania numer jeden, drzwi były zostawione otwarte i nikogo nie było w środku. Nie wiem dlaczego weszliśmy do nie naszego mieszkania, czy przed kimś się ukrywaliśmy? W pokoju o czymś rozmawialiśmy. Po chwili usłyszeliśmy hałas, ktoś wchodził właśnie przez drzwi. Było ich chyba trzech. Oni także tutaj nie mieszkali, coś zabrali ze sobą i wyszli, jeden z nich się na nas spojrzał. Trochę poczekaliśmy i wtedy też wyszliśmy stamtąd. Pamiętam, że w moim pokoju była druga szafka z książkami, obok drzwi. Widziałem kilka nowych grubych książek (niby dostałem je na urodziny) z ciekawymi okładkami, pomyślałem, że będę miał co czytać. W dalszej części snu widać rzekę ludzi, podzieloną na dwie grupy, noc. Idę z jedną z tych grup, tej z tyłu. Obie te grupy mają swoje, odrębne ideologie, głosują na co innego. W tamtej z przodu widziałem, że trzymają napisy z trzema postulatami, zapamiętałem jeden z nich, chcieli obalić edukację. Chyba ktoś z tamtej drugiej grupy dał mi takie same kolorowe okrągłe "lizaki" z napisami, bo teraz ja także je trzymałem. Idąc z dworu, weszliśmy do wielkiego sklepu. Idąc, zauważyłem jakieś bardzo drogie obudowy do komputerów, pokazałem je komuś. Doszliśmy do klatki schodowej, gdzie była winda. Mieliśmy po kilka osób do niej wchodzić. Chyba wszedłem razem z tą dziewczyną i częścią tej drugiej grupy. Okazało się, że w windzie jest przejście na zewnątrz. Wszyscy zaczęli wychodzić na dzienne światło. I się wtedy obudziłem.

Zabójczyni
01.10.2015 – 12:53

W pierwszej części snu, której niestety nie pamiętam zbyt dobrze (drugiej części w sumie także nie zapamiętałem w całości:), uciekam przed jakimiś złymi ludźmi, chyba nawet wampirami. Nie wiem czy uciekam sam czy jestem razem z kimś jeszcze. Uciekam ulicami miasta, wydaje mi się, że padał deszcz. Zatrzymuję się przed przystankiem autobusowym i czekam.

Teraz jestem, gdzieś w podziemiach jakby szkolnego budynku, ale połączonego z jakimiś sklepami i mieszkaniami. Mało światła , półcień. Wyżej, po lewej stronie jest sala, w której siedzą uczniowie. Widzę ich, ponieważ z tej strony są także okna. Jest tam jedna dziewczyna, siedząca z przodu, ubrana chyba na pomarańczowo, nie widzę jej twarzy. Z tyłu siedzi inna, która przebrała się jak tamta i udaje ją, bo chce aby wszyscy myśleli, że ona jest tamtą dziewczyną, chce być z jakiegoś powodu w tamtej klasie. Uśmiecha się do mnie. Tam, gdzie stoję jest naokoło kilka drzwi, przy których stoi kilka osób. Chowają się, bo przychodzi dziwna dziewczyna (inna niż tamte dwie), chce nas pozabijać. Krąży wokoło przy drzwiach, zastanawiając się kogo najpierw by zabić. Wychodzi na to, że jej pierwszym celem stałem się ja. Wszyscy wychodzą, ja uciekam przez drzwi prowadzące na zewnątrz. Jest dzień, trafiłem na łąkę z wysoką trawą. Tamta się zbliża. Nie mogę biec, mogę tylko szybko iść, i to nie przodem. Twarzą zwrócony do niej, cofam się. Ona co chwilę rzuca czymś w moją stronę, ale się uchylam i nie trafia. Wiem już, że to jest zatruta strzałka. Po którymś razie, gdy ona rzuca udaje mi się złapać tą strzałkę i natychmiastowo odrzucam w jej stronę, trafiam, a ta pada prawie martwa. Rzuca jeszcze raz, ale nie trafia, wtedy już rzeczywiście umiera. Wszyscy wychodzą na górę zobaczyć czy mi się udało. Potem idę dalej, okazuje się, że to działo się na wysokim pagórku. Widzę siebie w zaokrąglonym szklanym pojeździe latającym. Dalej jest strażnik pilnujący zjeżdżalni. Rzucam jakimiś rzeczami w niego, wpada na zjeżdżalnię, zmienia się w kartę telefoniczną, która zjeżdża na sam dół. Też zjeżdżam na tej zjeżdżalni. Gdy znajduję się na dole, zbieram jakieś swoje rzeczy. Karty telefonicznej nie ma, ktoś ją zabrał, został tylko odciśnięty ślad w ziemi. Przenoszę się do swojego łóżka.

Jakiś gościu siedzi po prawej stronie obok łóżka. Prawdopodobnie jest w moim wieku, ubrany cały na czarno, nie widzę jego twarzy. Coś tam gada, ale o czym to nie wiem. Pytam się, gdzie jest karta telefoniczna. Tamten zachowuje się raczej agresywnie i wciąż o czymś gada. W pewnej chwili widzę, że ma założone moje krótkie spodenki i inne ubranie, potem znowu jest ubrany cały na czarno. Ciągle coś do mnie mówi, kręcąc się na podłodze. Krzyczę do niego, aby oddał kartę telefoniczną (nie wiem o co mi chodzi, bo nie jest mi potrzebna żadna karta telefoniczna). Zamachuję się ręką na niego i wtedy znika, a ja się budzę.

Pająk, Kamyk I Chmurki
02.10.2015 – 12:35

Był ciepły letni dzień. Poszliśmy na plażę. Weszliśmy do wody, gdzieś w zacisznym miejscu, niedaleko drzew. Odbijaliśmy i podawaliśmy sobie piłkę. Nagle coś tam się stało, jeden z naszej grupy zamienił się w dużego czarnego pająka. Udawaliśmy, że nic się takiego nie stało. Potem ten pająk zmalał. Miał przeskakiwać raz z jednej osoby na następną, trochę tak jakbyśmy mieli mu służyć, bo był naszym przyjacielem. Sen przeszedł do mieszkania. Ten pająk zrobił sobie pajęczynę na przedpokoju, tamci się na to tylko patrzyli. Zbliżył się do mnie i wskoczył na mnie. Pobiegłem szybko do łazienki i oglądałem się w lustrze. Szedł mi po szyi w górę, to była chyba czarna wdowa.
W końcu ugryzł mnie i zleciał martwy do zlewu. Nie wiem czy jad doszedł do krwi. W kuchni szukałem witamin, robiąc sobie przy okazji kanapki. Było tam dużo nieznajomych ludzi. Nic mi się w końcu nie stało od tego ugryzienia. W domu okazało się, że był oszust, który coś nam ukradł i teraz ucieka. Moja mama (chociaż może to była jakaś inna kobieta, nieznajoma bardziej) pobiegła go złapać, też wybiegłem z domu. Był tam akurat policjant, Japończyk, zawołaliśmy, aby łapał tego z niebieską torbą. Złapał go i zabrał mu tą torbę. W torbie były jakieś mniejsze torebki chyba z jedzeniem, które miały ukrywać to co było na dnie, czyli ciężki zwój liny. Zdziwiłem się, że w ogóle mieliśmy taką linę.

Z przodu po lewej stronie ktoś powoli biegnie. Też biegnę razem z nim. Skręcamy w lewo, pomiędzy bloki. Jest tam ścieżka z kamyków zalana wodą, chyba tam płynął strumyk. Chcę się zanurzyć w tej wodzie, albo chociaż położyć na powierzchni. Nie udaje mi się, zawisam nisko w powietrzu i się zatrzymuję. Zaczyna się betonowy chodnik, podnoszę się i idę. Idę za blok w prawą stronę. Jest tam blisko las i obwodnica. Znalazłem jakiś dziwny kamyk. Myślę, że to jakaś istota, mówię do tego "zabierz mnie do twojego świata". Nigdzie się nie przenoszę, ale zaczynam się unosić w powietrzu, trzymając się tego kamyka. Pojawiają się małe chmurki stopnie. Wchodzę po nich coraz wyżej, ale nie dochodzę do żadnego miejsca, budzę się.

Zombi Na Placu Zabaw, Chochliki
03.10.2015 – 13:51

Słoneczny dzień, patrzę się z balkonu (parter) na plac zabaw. Jacyś dziwni ludzie się tam kręcą. Nagle dotarło do mnie, że są to zombi! Jeden z nich chodzi w piaskownicy. Zauważają mnie i idą w moją stronę. Mam w ręku coś podłużnego, kijek czy coś podobnego. Trzymam się tego i lecę. Jednak kobieta-zombi dosięga mnie ręką. Okazuje się, że wleciałem do mieszkania i unoszę się niezbyt wysoko, bo przy suficie. Zeskakuję na podłogę, biegnę tyłem w stronę łazienki. Ta kobieta zombi ma dosyć dużą świadomość jak na zombi, może jest wampirzycą. Rzuca we mnie nożem, trafia w pierś. Czuję ból i wyciągam nóż, nic się mi nie stało, ponieważ ostrze wbiło się powierzchownie i zatrzymało na kości. Udaje mi się tą zombi chwycić tak, aby mnie nie ugryzła, zaciągam ją do balkonu i wyrzucam na zewnątrz.

Najpierw przeglądałem jakieś książki, miały chyba obrazki, ilustracje. Przeniosło mnie, gdzie indziej. Stałem, na którymś z wyższych pięter bloku. Patrzyłem się przez okno klatki schodowej, widok był na ulicę. Z daszku poniżej zeskakiwały jakieś małe ludziki, krasnoludki. Skakały w dół na lampy. Na lampach siedziały żółwie, a na jednym z nich stał mały ludzik podobny do jaszczura. Sen przeniósł się do mojego pokoju. Leżałem na łóżku. Po mojej prawej stronie był ten szary jaszczurowaty chochlik. Walczyłem z nim jedną ręką, chciałem go złapać i zrzucić z łóżka. Ugryzł mnie. Ugryzienie czułem jakby było kocie. W końcu obudziłem się. Pewnie znowu to byłą moja szara bluza, którą widziałem kątem oka, zamieniona w stworka podczas paraliżu przysennego.

Pająki Z Jeziora
05.10.2015 – 13:28

Stoję nad brzegiem jeziora, niedaleko mnie idzie jakiś mężczyzna. Z jeziora wyłania się piękna kobieta, ubrana w jasną suknię, idzie na sam środek jeziora. Tamten idzie za nią, i ja także. Gdy się zatrzymujemy na środku wody, tamten facet chce ją pocałować. Zapragnąłem też ją pocałować. Żadnemu z nas się nie udaje, bo ta kobieta tak jakoś dziwnie nas wymija i nie możemy na nią natrafić. Robi się zbliżenie na kobietę. Z wody wyłazi czarny pająk. Skacze na nią i idzie po jej szyi, wgryza się i tak zostaje. Wiem, że ten pająk jest pasożytem, który ją kontroluje. Szybko idę w stronę brzegu, myśląc, że pewnie w jeziorze jest dużo więcej takich pająków. Wychodząc z wody, zauważam, że na skarpetach między palcami siedzi pełno zwiniętych pająków. Zdejmuję skarpety, zrzucając jednocześnie pająki. Rozprostowują się i rozbiegają naokoło po trawie. Chcę je wszystkie porozgniatać, ale uciekają. Jest tam kotka. Zabieram ją do środka domku, ponieważ ją też mogłyby pogryźć. Za nami przylazł jeden pająk. Znaleźliśmy się w sypialni obok łazienki. Kotka kręci się wokoło, polując na pająka. Prawie udało mi się go rozgnieść, ale w ostatniej chwili uciekł. Gdzieś się schował.

Świat Podziemny
16.10.2015 – 09:03

Wydaje się mi, że jestem w kuchni, ale jest to raczej inne mieszkanie, może nawet połączenie dwóch rożnych. Wchodzę do jednego małego pomieszczenia jest tam wiele różnych rzeczy, jasno. Niby to jest ubikacja i jest tam moja mama, która jak wchodzę zasłania się kocykiem czy jakąś inną wiszącą zasłonką, ale nie wygląda to pomieszczenie na ubikację, a mamy w ogóle tam nie widzę. Przechodzę do pomieszczenia obok, także małego, trochę jest ciemniej. Są tam szare obdrapane ściany, jak w piwnicy. Na środku są dwa stosy, jeden to puste plastikowe pudełka po płytach, drugi po kasetach. Na ścianie są różne napisy, rzuca mi się Heapearion (trochę przekręcone, powinno być Hyperion) i włącza mi się senna, nie prawdziwa pamięć. W tej pamięci ten pokoik nie jest szary i zrujnowany, jest tam kuzynka cioteczna, która mówi, mam takie bynajmniej wrażenie, "a przecież tak", niby związane z tymi pudełkami lub tytułem książki. Na chwilę jakby z tej niby pamięci przechodzę w sen, który dzieje się właśnie w tym czasie, który był pokazany we wspomnieniu, ale nie pamiętam dalszej części snu-pamięci. Wracam i wychodzę z tego pomieszczenia. Możliwe, że ten pokój był po jakiejś katastrofie z przyszłości.

W dalszej części snu wychodzę na balkon. Chociaż tak na prawdę wychodzę drzwiami od razu na trawę, ale i tak tego nie rozpoznaję. Dwie kotki też wyszły. Nie chcę żeby, gdzieś uciekły i staram się je zawrócić do domu, ale myślę, że zatrzymają się przed płotkiem balkonu. Oczywiście żadnego płotku nie było, bo nie był to balkon, tylko trawnik, a granica między tym nieprawdziwym balkonem a resztą obszaru sennego istniała tylko w mojej sennej wyobraźni. Kotki wyszły dalej. Jedna w piachu zrobiła kupę, a druga obok niej siku i pobiegła dalej w prawą stronę. Zatrzymała się w krzakach przy klatce bloku na przeciwko balkonu i też robiła kupę. Teraz jak zobaczyłem to się okazało, że wszedłem z innego mieszkania, tego przy piaskownicy, a ta klatka schodowa znajduje się przed prawdziwym moim balkonem. Zauważyłem, że kotka syczy i macha na inne zwierzę o podobnej do niej wielkości, nie był to kot tylko jakieś dzikie zwierze. Pogoniłem je i uciekło dalej chodnikiem w stronę schodków. Kotka znajdowała się w jakichś kłujących chwastach. Chwilę się zawahałem, bo czułem pajęczynę, która była nie widoczna, i zacząłem wyrywać osty i inne roślinki. Poczułem jak kolec zahaczył mi o skórę. Wokół mnie było kilka kolegów i koleżanek z podwórka, nadal dzieci jakby nie rośli. Jeden znajomy mówił, że tam leżą te nieprawdziwe zapachowe dolary. Nie było tam banknotów, ale kilka białych kwiatków. Wyrywając je wyciągałem kawałki drewna.
Dałem komuś kawałek, bo to było dziwne, chociaż taki mały kawałek, a był bardzo ciężki, ważył może kilka kilogramów. Wyciągnąłem jeszcze kilka. Pozostał jeszcze duży pniak, z wysiłkiem, ale udało się go mi wyciągnąć (w rzeczywistości taki pniak jest na trawniku przed balkonem). Po tym jak go wyciągnąłem naszym oczom ukazało się przejście wgłąb, takie jakby kamienne schody. Na środku schodka leżało sobie dwa zł. Znajomy zażartował, że dawaj te dwa złote, a ja powiedziałem, że nie, bo siedem złotych, ponieważ leżało tam na dole jeszcze pięć złotych, i schowałem monety do lewej kieszeni spodni. Świeciło słońce tak jakby to był wieczór, miałem niby odkurzyć mieszkanie, więc powiedziałem koledze, że może wrócimy tu o szesnastej, a na razie przykryliśmy dziurę tym korzeniem. Znowu kierowałem się do innego mieszkania, ale i tak mimo to trafiłem do swojego.

Był jasny dzień, chociaż wiedziałem, że to już ciemna noc. Mama stała przed moim pokojem, coś tam do mnie mówiła uśmiechając się. Powiedziałem żeby na chwilę przestała o tym mówić, ale jak to bywa z postaciami ze snu nie mogłem się dogadać jakby coś niewidzialnego odgradzało nasze głosy. W końcu udało mi się, opowiedziałem jak to kotki jedna obok drugiej się załatwiły na piachu i się śmialiśmy.

Potem znowu wróciłem do tej dziury, podobna była trochę do studni. Znajomy już na mnie czekał. Zeszliśmy na dół, ale się, jakoś tak jakby rozeszliśmy myślami. Miałem pamięć wizję jak to inni tam biegali po tych podziemiach i natykali się na potwory. Wiedziałem dzięki temu, które miejsca omijać. Biegłem przed siebie. To było podziemne miasto, a nawet i cały podziemny świat. Było ich chyba trzech, jedna kobieta, zauważyli mnie Lecieli w jakiejś maszynie. Jeden z nich już wylądował. Był to chyba zarządca tego świata czy miasta. Dotarłem na plażę. Niby to były podziemia, ale jednak świeciło słońce, było ciepło. Zatrzymałem się i przewróciłem na piasek odgrodzony i jakoś specjalnie nazywany przez tamtego. Leżąc tak w ciepłym przyjemnym piasku, myślałem, że pewnie będę cały w piachu. Wstałem i okazało się, że ten wydzielony pasek na plaży to specjalny piasek, który nie wchodzie między obrania i do butów. Przybiegł znajomy, zapytałem się go czy pozostali też przyszli, ale nie odpowiedział. Rozmawiał z tym mężczyzną, że niby tam przyszedł po to, aby usunąć ząb jedynkę. Pokazał się widok mojej siostry, i że też miała tylko połówkę zęba, chociaż w rzeczywistości ma wszystkie zęby. Na tym sen się zakończył.

Fale Energii
17.10.2015 – 16:06

Pamiętam wsadzanie choinki do ziemi przed moim oknem.

Z poprzednich snów to pojawiło się dużo ludzi, gdzieś na parkingu czy w takim podobnym miejscu. Byli zamknięci pod niewidzialnymi kopułami. Podniesiono jedną i drugą większą kopułę. Przyszło więcej ludzi, w tym kilku ciemnoskórych. Byli to prawdopodobnie migranci. Mogli iść przez otwarty chodnik. Dwoje z nich, mężczyzna i kobieta skręcili w prawą stronę, w stronę, gdzie nikt inny nie poszedł.

Znalazłem kilka książek. W jednej z nich wszystkie strony były nie po kolei. Starałem się tak poprzekładać je, aby ułożyć w kolejności. Niestety było to trudne zadanie, strony się powtarzały, były ponoć z innych książek tego samego autora, które pojawiały się w miesięcznikach. Znalazłem się na tyle autobusu. Popatrzyłem chwilę przez szybę. Po środku wystawało coś czerwonego, jakaś przedziałka czy coś. Miałem w ręku starą grubą książkę, nie wiem czy to była ta sama. Uderzyłem kilkakrotnie grzbietem książki chyba o siedzenie. Spomiędzy kartek wyleciało pełno kurzu, brudu i wylazły robale.

Z dzisiejszych snów to pamiętam od tego jak byłem obserwatorem. Stałem na ścieżce czy chodniku. Przylazł taki Harry Potter-zombi. Miał z tyłu pleców skrzydełka. Pytał kogoś o to jak tamtędy przejść, ponieważ górą było o wiele szybciej niżby miał schodzić na sam dół i iść okrężną drogą. Wszedł do wieży przez okienny otwór i poleciał do góry.

Pamiętam też coś o jeździe autobusem i wysiadaniu z niego, ale pamięć tego snu jest mętna nie wiem o co tam chodziło.

Jestem w szkolnym długim korytarzu, na samym dole. Jest słabo oświetlony, półmroczny, ale wszystko doskonale widać. Chodzi tam dużo osób, raczej uczniów. Panuje atmosfera podniecenia, wszyscy się z czegoś cieszą. Nagle odkrywam, że potrafię się unosić w powietrzu. Na stojąco, nisko przy podłodze na plecach lub na brzuchu mogę się unosić. Inni też mają różnego rodzaju moce. Po chwili znowu jest wszystko jak przedtem, nie mogę się unosić w powietrzu, ani używać telekinezy, inni także nie mogą. Po chwili znowu "przypływa" ta energia. Pojawia się moja siostra, przyszła z koleżankami. Na środku korytarza otwierają się przezroczyste szklane drzwi, siostra idzie przechodzi na drugą stronę. Jedna z jej koleżanek ciągnie mnie za rękaw i, gdzieś prowadzi. Pokazuję jej jak latam, ale po chwili znowu energia zanika. Ta energia przychodzi jakby falami, ale każda jest większa i trwa dłużej. We wnęce siedzi dwóch chłopaków. Do siadam się do nich. Przychodzi znowu fala energii. Okazuje się, że oprócz super mocy daje ona także superinteligencję. W tym momencie wynajdują oni technologie baterii elektrycznych, które by działały na jednym ładowaniu może i z kilka miesięcy. Proponuję im, że niech zbudują takie kwantowe baterię, które byłyby niewyczerpalne, ale nad nami stoi jakiś robot, który nas pogania i fala energii kończy się. Na szczęście udało im się dużo tych baterii narobić i wystarczą na długo. Potem przychodzi ciotka, mówi mi żebym lepiej znalazł jakąś normalną pracę, bo co będzie jak ta energia przestanie się pojawiać. Pomyślałem, że może rzeczywiście nie powinienem na niej tylko polegać. Chłopacy mówią, że dostaliśmy od kogoś, chyba od Unii Europejskiej 10000zł dotacji na nasz projekt, cieszymy się. Przypływa znowu następna fala energii, tym razem na bardzo długo. Przeklikuje mnie do innej sceny we śnie. Wychodzę z klasy na korytarz znajdujący się wyżej. Pusto, nikogo tam nie ma. Czuć teraz niepokój, strach. Przy schodach stoją bardzo agresywne, niebezpieczne psy. Szczekają na mnie, wiem, że one pilnują schodów. Idę na drugi koniec korytarza do drugich schodów. Tam też pilnują psy, tyle, że na są na łańcuchu, ale nic to nie daje, bo łańcuch jest długi. Próbuję zeskoczyć między schodami na dół, tam też czeka groźny czarny pies. Szybko wznoszę się z powrotem i ten z góry chyba mnie dosięga i chwyta za nogawkę. Unoszą się wyżej przy ścianie aż po sufit. Wilczur skacze, warczy, szczeka na mnie, ale nie dosięga mnie. Idę korytarzem znowu w drygą stronę. Robi się surrealistycznie. Stoję na półce czy jakimś wysokim kamiennym stopniu przy ścianie, trochę jak w jaskini. Przychodzą jakieś psowate istoty, rozumiem, że oni są z przyszłości, albo innego wymiaru. Jeden z nich tłumaczy jak rozwiązali problem agresji ich gatunku. Pokazuje się widok, jakby odtwarzał się filmik, jak mały chłopczyk ludzkopsi znajduje lecący w kierunku niego zielony balonik w kształcie serca. Coś tam dzieje się więcej i kończy się scena. Wszystko powraca do normy, tamci pomagają mi zejść schodami, a może po prostu zabierają tamte stróżujące psy. Schodząc tak schodami spotykam kolegę T. z podstawówki. Jest on razem z kilkoma młodszymi dziećmi. On i te dzieci niosą różnokolorowe balony, zauważam zwłaszcza te zielone w kształcie serca. Balonów jest tak dużo i gęsto, że zajmują cały korytarz od podłogo do sufitu. Czuć znowu radość. Mówię idźmy do przedszkolaków. Idziemy i jak jesteśmy w następnym korytarzem wychodzą setki uczniów. Strasznie ciężko się idzie. Przy końcu korytarza z lewej jest wąskie przejście prowadzące do szatni i sal gimnastycznych, a po prawej stronie dalsza część korytarza. Myślę, że nie uda mi się i będę musiał wejść przez drzwi razem ze wszystkimi. Na szczęście udaje mi się wyskoczyć i przebiec po ścianie w prawą stronę. Tam idą te dzieci pustym korytarzem. Prowadzi je ktoś podobny do postaci z jakiegoś anime. Ktoś inny zostawia dziewczynkę w jakimś wielkim worku, chyba na śmieci albo na gruz, lub może jakieś szkolne rzeczy. Zabieram dziewczynkę ze sobą. Chwytam ją, i jako że panuje inna grawitacja niż zwykle, tamta kręci się chwile w powietrzu, i wtedy sadzam ją na plecy "na barana". Idziemy razem za pozostałą grupą. Tamten z przodu nuci jakąś piosenkę coś jak "taka mała (albo niemała?) rzecz, a połączyła się…" Innym wzrokiem widzę jakby w przybliżeniu, jak tamta dziewczynka, którą on prowadzi ma takie niewidzialne normalnie macki energetyczne wystające jak warkocze z głowy i pleców. Ma ich 7. Dziewczynka, którą ja niosę, ma ich aż 21. Widzę jak tamten przechodzi z tamtą dziewczynką i innymi dziećmi prze drzwi na końcu korytarza i przez następne wewnątrz sali. Też wchodzę i dziewczynka, którą niosłem schodzi ze mnie. Sen się kończy. Nie kończy się dlatego, że coś mnie obudziło, kończy się, ponieważ jest to po prostu koniec tego snu.

Skakanie Do Wody
20.10.2015 – 12:04

Lato, gorący słoneczny dzień. Wskakujemy z wysokości do ciepłej, przyjemnej wody i płyniemy pod wodą, po czym się wynurzamy. Po jakimś czasie statek opływa wyspę i zatrzymujemy się w podobnym miejscu. Tam też wskakujemy do wody i pływamy. Nie wiem czy rzeczywiście to była wyspa, była mowa o tym, że to rosyjskie ziemie.

Komputery, Autobus, Pająk
13.11.2015 – 12:46

Są jakieś zajęcia w sali z komputerami. Siedzę przy ławce na środku sali, wokół mnie biurka z komputerami. Jedna z osób ma taki malutki komputerek, pewnie tablet. Czekam, aż dostanę miejsce i swój komputer.

Czekam na autobus. Przyjeżdża, ale to nie mój, wsiadają do niego ludzie. Przyjeżdża mój i wchodzę do środka. Nie siadam nigdzie, stoję do następnego przystanka. Wsiadają te same osoby co do poprzedniego autobusu, kobieta i dwie dziewczynki. Przechodzę na tył autobusu, w końcu nie siadam nigdzie, bo zostały zajęte już ostatnie wolne siedzenia. Dziewczynki mówią coś po japońsku. Gdy dojeżdżam do celu, wysiadam. Nie wiem co to za miejsce. Idę dalej zobaczyć co tam jest. Przeskakuję przez przepaść, ledwie udaje mi się przeskoczyć. Okazuje się, że jest to Wielki Mur Chiński. Jest mocno podniszczony. Chodzą tam turyści. Chcę szybko biec, ale poruszam moimi rzeczywistymi ramionami i rękami w łóżku, przez co się budzę.

Jestem w kuchni, jest tam moja mama i siostra. Nagle zauważam, że coś jest nie tak z rośliną, która została postawiona na stole. To duży pająk się wspina po doniczce. Chcę go złapać, ale gdzieś znika, zrobił pajęczynę i zsuwa się z sufitu. Cofam się, aby go widzieć, spada na podłogę i znowu go nie ma. Czuję jednak coś pod nogawką. Idzie mi po nodze do góry. Budzę się.

Widok Z Okna
16.11.2015 – 15:27

Patrzę przez okno, jest jasno, pada deszcz. Pomiędzy kroplami spadają szklane kulki. Widzę na niebie dużo różnych planet, albo księżyców.

Granat
11.01.2016 – 13:22

Był problem z rozdzielczością monitora stojącego na biurku w pokoju siostry. Rozdzielczość była za niska, ustawiłem na wyższą, ale komputer chyba się zawiesił. Ten monitor i komputer był dziwny, naprawdę to tam nie ma takich.

Mama dała mi granat. Nie wiem skąd go wzięła. Miałem rzucić go jak najdalej, nie wiem w jakim celu. Odbezpieczyłem i rzuciłem, wylądował jednak bardzo blisko, bo na trawniku. Nie wybuchł, więc pomyślałem, że wezmę i rzucę go dalej. Miałem z tym problemy. Niby go rzuciłem, ale nadal leżał w tym samym miejscu. Była chyba już wiosna, śnieg stopił się. Koty wypuszczone chodziły na dworze. Złapałem kotkę, ponieważ mogłaby się zainteresować granatem, który pewnie wtedy na pewno by wybuchł. Trzymałem ją na rękach, w pewnym momencie puściłem, a ta nadal się mnie trzymała jakby przyklejona do mnie, patrzyła się w kierunku, gdzie leżał w trawie granat. Weszła balkonem do mieszkania. Chciałem ten granat przenieść i wyrzucić za pomocą długiej linijki. Nie było go już tam. Okazało się, że tata wrócił już ze statku. Sprzątnął tego granatu, mówił, że to był niewypał. Zostało tylko zagłębienie w trawie.

Słońce, Porwanie
15.01.2016 – 12:53

Miałem fałszywe przebudzenie. Było już jasno, a ja nadal leżałem w łóżku. Miałem chałwę. Przyszedł tata, coś mówił. Musiałem szybko wstać, pościelić łóżko. Działo się więcej, ale niestety nie pamiętam. Byłem z kimś, gdzieś na dworze. To był mój znajomy, ale nie wiem kto to taki. Obserwowaliśmy słońce. Coś się działo na słońcu. Powiększyło się, zmieniało kształty, miały ich wiele, pamiętam jednak najbardziej jak zmieniło się świetlistego wieloryba. Przenieśliśmy się nagle do jakiegoś budynku. Patrzyłem przez okno, wszędzie pełno wysokich wieżowców, zasłaniały słońce. Okazało się, że budynek, w którym się znajdujemy, ma automatyczny mechanizm obrotu. Budynek zaczął się obracać w stronę słońca.

Przeglądałem papiery, książki, zdjęcia, wyglądało to jednocześnie jakbym przeglądał te teksty na ekranie komputera i w wersji papierowej, która leżała na stosiku. Autorka tekstu pisała, że jak poleci się zbyt wysoko to trzeba jeszcze dolecieć do następnej, niezupełnie o to chodziło, bogini. Ona pomoże. Było tam kilka zdjęć małej dziewczynki, jedno chyba z jej rodzicami. Miała około ośmiu lat, była to raczej księżniczka. Przeniosło mnie nagle do statku kosmicznego. Szedłem czarnym ciemnym przejściem. Widziałem z daleka jak z lasu wychodzą chordy obcych, byli czarni albo ubrani na czarno, świeciły im się oczy na żółto. Miały porwać księżniczkę. Kobiety znajdujące się na tym statku chroniły ją. Znalazłem dziewczynkę w jasnym pomieszczeniu. Przekazałem jej umiejętność kontrolowania elektryczności. Mogła się teraz bronić. Widziałem jak z jej rąk wychodzą wyładowania elektryczne. Przeniosło nas do tamtego budynku, chociaż bardziej wyglądało to jak moje mieszkanie, ale tego nie zauważyłem podczas snu. Wyszła z pokoju inna dziewczyna. Zobaczyła co robi tamta mała. Też chciałem pokazać jak wytwarzam elektryczność, nakierowałem ręce na lodówkę, ale słabo mi wychodziło, było prawie niewidoczne. Tamta dziewczyna się zdziwiła co my robimy, nawet jakby się przestraszyła.

Koszmary, Horror, Akwaria, Chyba Oobe
17.01.2016 – 17:18

Byłem na trawniku przed balkonem. Mama się poślizgnęła na czymś (było lato, więc nie na lodzie, ani śniegu). Tata złapał ją za rękę, aby przytrzymać, ale i tak się przewróciła. Złamała przez to rękę. Potem już w mieszkaniu widziałem jakby bandaż na jej ręce, ale była raczej wesoła, więc może jednak nic poważnego się nie stało. Przyszła ciotka, otworzyła drzwiczki balkonowe prowadzące na trawnik. Dwie kotki wybiegły na zewnątrz. Krzyknąłem do niej, że bardzo dziękuję, teraz będzie trzeba szukać kotów, po piwnicach… Potem znalazłem się gdzieś na szkolnych terenach, jakbym tam przyjechał autobusem. Wszedłem razem z mamą i siostrą do ciemnego tunelu. Chodziliśmy po podziemiach i piwnicach, i szukaliśmy kotek. Znaleźliśmy i jedną i drugą, i wracaliśmy. Przez chwilę jeszcze patrzyłem jak za ścianą koty się parzą ze sobą, trzy koty. Kopnąłem jednego i się zaśmiałem. Wracałem, jak wychodziłem z tunelu, chciał mnie zatrzymać taki jeden w błękitnej kurtce, popchnąłem, aby mnie przepuścił. Mama z siostrą poszły zaprowadzić do domu kotki, a ja kręciłem na teren szkolny. Znalazłem się między blokami, ale jednocześnie było to w środku szkoły, w jakiejś sali, chyba w stołówce. Po lewej stały książki na półkach. Ktoś chciał mnie wrobić, że niby to ja coś zgiąłem, uszkodziłem, chociaż to tak na prawdę to on zrobił, pokazał to jakiejś dziewczynie, nie wiem czy mu uwierzyła. Miał bluzę w niebieskie kolory. Opowiedziałem jej, że ktoś przypominający jego, ale ktoś inny, ubrany w niebieską kurtkę, nie chciał, abym wyszedł z podziemi. Potem dostałem do jedzenia sushi, zacząłem jeść, ale spostrzegłem, że są to żelki w kształcie sushi, pewnie sama niedobra chemia. Rzuciłem to, poruszałem tymi kolorowymi żelkami w powietrzu za pomocą telekinezy. Znalazłem się w innej części tej samej szkoły, w jasno oświetlonej sali. Przy ławce ustawionej na środku siedziała pani psycholog. W klasie byli uczniowie. Zawołałem ich i coś tam powiedziałem, że do Ziemi zbliża się fala kosmiczna i, że będą zmiany. Miałem ze sobą urządzenie, postawiłem je na ławce i włączyłem. Psycholog jednak od razu je wyłączyła, wiedziałem, że chce je zniszczyć. Zabrałem jej to urządzenie. Miało chyba jasny brązowy kolor. To był projektor. Włączyłem projekcję, na ścianie na korytarzu wyświetlił się film, coś o Ziemi i społeczeństwie ludzkim. Szybko jednak wyłączyłem, bo coś dziwnego zaczęło się dziać naokoło. Uczniowie, każdy po kolei, zamieniali się w zombi i gryź tych jeszcze normalnych. Schowałem się do innej sali obok. To był szpitalny pokój. W drzwiach była szyba i widziałem jednego zombiaka. Ten był inny niż wszystkie, miał wielką głowę, był straszniejszy i szybszy niż pozostali. Musiałem niestety wyjść na korytarz i uciekać. Biegłem, aż w końcu trafiłem do basenu. Lekko się ściemniło. Tamci mnie znaleźli i wskoczyli za mną do basenu. Chciałem się ratować nurkując. Byli szybsi ode mnie. Wszyscy skoczyli na mnie i zaczęli zagryzać. Scena się zaciemniła.

W następnej części snu obudziłem się na tym samym basenie, było jasno i nie było zombie. Nie miałem majtek, zobaczyłem, że unoszą się na wodzie kilka metrów przede mną. Popłynąłem i zacząłem je zakładać. Złośliwy kolega z klasy pociągnął mnie za majtki i się przewróciłem. Też go popchnąłem i wleciał pod wodę. Zajęcia na basenie się skończyły i wszyscy wyszliśmy. Coś mi się przypomniało. Powiedziałem temu koledze, że jak pójdziemy do tej sali, tej całej w w ciemnym drewnie, to znowu wszyscy będą się zamieniać w zombie. Nie chciał mnie słuchać. Wyszliśmy na dwór. Przechodziliśmy do innego budynku, szliśmy po trawie. Otworzyłem drzwi do sali
gimnastycznej. W korytarzu łączącym drzwi i dalszą większą salę, była dziewczyna i już coś ćwiczyła. Była to starsza siostra, którejś z koleżanek z mojej klasy. W sali już było kilka osób z klasy. Nagle zaczęła biec w moją stronę jedna z koleżanek, wołając, abym usiadł obok niej. Chwyciła mnie za ręce i zaprowadziła na miejsce. Usiedliśmy na podłodze. Powąchałem ją i powiedziałem, że ładnie pachnie (był to chyba zapach herbaty, a może kremu którym się posmarowałem na noc?). Powtórzyła to samo koleżance siedzącej po lewej jej stronie i obie się cicho zaśmiały. Mieliśmy coś rozwiązywać, albo pisać wypracowanie. Dostałem kartkę z pytaniami, tytuł był "Barbie versus ktoś tam". Zdziwiłem się o co chodzi, co to za dziwny tytuł. Wtedy już straciłem kontrolę i było jak w jakimś filmie. Sceny przyśpieszyły, pokazywały się urywki, zdjęcia z tego co się działo. Gdy zajęcia się skończyły czas płynął znów normalnie. Znalazłem się w innej części korytarza. We wnęce do ściany była przyczepiona mocno ośmiornica.
Ktoś wszedł drzwiami i schodził schodkami w naszą stronę. Prowadził na smyczy inną ośmiornicę. Rozluźnił tą pierwszą, ja ją nadal przytrzymywałem i mówiłem do tamtego, że nie może się wydostać, bo będzie atakować ludzi. Nic go nie obchodziłem, miał przyprowadzić nową to przyprowadził. Przyczepił ją w miejsce poprzedniej, która uciekła w głąb szkoły. Było po przerwie, wszyscy uczniowie stali przy ścianach i czekali na nauczycieli. Nagle znowu zaczęło się to dziać, tak jakby od początku tylko inaczej. Każdy uczeń, który zachował się za głośno, albo zbyt się poruszał zostawał atakowany przez zombi i sam zamieniany w takiego. Był tam także ten dużą głową. Jedna dziewczyna krzyknęła z przerażenia i uciekała, tamten ją do gonił i zaczął gryźć.
Wiedziałem, że jestem bezpieczny, ponieważ miałem wiedzę zdobytą z poprzednich zdarzeń z poprzedniej części snu. Na dodatek na ścianach był wyświetlany pas ekranu, w którym poruszały się słowa, usłyszałem głos, że mam być cicho, ale poruszać się trochę co każde okrążenie, wtedy zombi mnie nie zauważą. Panowała tam prawdopodobnie kontrola umysłów, ludzie buli zmieniani w zombi za pomocą jakiegoś sygnału wysyłanego przez komputer. Jakoś dostałem się do drzwi prowadzących na zewnątrz. Wchodziła do środka niczego nieświadoma dziewczyna. Wyglądała znajomo, ale nie wiem kto to był. Zatrzymałem ją i powiedziałem, aby była cicho. Obok nas przelazły na zewnątrz wszystkie zombi, pewnie zagryzą tych uczniów czekających na placu przed szkołą.

Ciocia z wujkiem kupili mi kartę graficzną do komputera i kasetę magnetofonową. Tłumaczę im, że to jakieś starocie, a kaseta do niczego się nie przyda. Mama ją próbuje złączyć z tymi kartami wyciągniętymi z koperty. Wujek tłumaczy mi, że jak kaseta będzie się szybko kręciła, to będzie działać jak karta graficzna…

Idziemy razem z kilkoma osobami do kina. Aby się tam dostać trzeba się chwycić lub stanąć na takiej bardzo wąskiej przezroczystej kolorowej "deseczce", z plastiku, a może szklanej. Te "windy" działały na zasadzie elektromagnetyzmy, bardzo silnie przywierały do ściany, po której można było się poruszać w górę, w dół i na boki. Kino było na samej górze. Na ścianie było wiele takich wind i ludzi z nich korzystających, trzeba było się wymijać. Gdy dotarliśmy na górę okazało się, że się zgubiliśmy, pewnie wszyscy są już w kinie. Poszedłem razem ze znajomym na prawą stronę i weszliśmy. Nie było to jednak kino, tylko czyjeś mieszkanie. Nie mogliśmy wyjść, bo drzwi się automatycznie zamknęły. Prawdopodobnie w padliśmy w pułapkę. Było tam dwoje starszych ludzi -
mężczyzna i kobieta siedzący na swoich kanapach, a także mały chłopczyk. Od razu wiedziałem, że jest coś nie tak, oni tylko wyglądali na ludzi, ale nimi nie byli. Chłopczyk był zbyt mały i głupi, aby się czegokolwiek domyślić. We dwóch, ja ze znajomym udawaliśmy, że nic nie widzimy kim oni są. Nagle wybiegliśmy na balkon, chciałem uratować tamtego chłopczyka, ale nie wiadomo skąd pojawiła się moja kotka, wolałem ją zabrać ze sobą z tego strasznego miejsca. We trójkę teraz, jakoś zeskoczyliśmy z balkony, a było to na którymś z wyższych pięter, spadając przytrzymywaliśmy się wystających parapetów czy okien, albo innych balkonów. Pobiegliśmy. Potem nas nagle cofnęło, jakby wszystkie wydarzenia przewinęły się do tyłu. Tam byli jeszcze jakieś inne niewidzialne stwory. Miałem ze sobą lusterko, za pomocą którego mogłem je widzieć. Jeden z nich stał za mną. Chciałem tak samo uciec balkonem. Tamten jednak mnie chwycił. Miał narzędzie chirurgiczne. Przekazał mnie innym niewidzialnym ludziom (obcym?), aby mnie przytrzymali. Miał mi wyciąć mózg. Chcieli go wsadzić do jakiegoś pojemnika stojącego na balkonie i utrzymywać przy życiu, jednocześnie mnie więżąc. Nagle do mieszkania wpadło dwóch ludzi z bronią, chyba agenci. Dzięki temu udało mi się uwolnić uścisku. Szybko wybiegłem przez drzwi przez nich otworzone, była tam materiałowa zasłona. Krzyknąłem, aby uciekali, bo i tak sobie z nimi nie poradzą. Wiedziałem, że mają jakąś super technologię i na dodatek są niewidzialni. Jeden z agentów uciekł, drugi jeszcze celował w tamtych z broni, ale nie wiedział gdzie oni są szukał ich wzrokiem, chwyciłem go za ramiona i wyciągnąłem, bo gdyby drzwi się zamknęły, byłoby już po nim. Była tam niedaleko jakaś przypadkowa dziewczyna. Zabrałem ją ze sobą. Ukryliśmy się w jakimś budynku, chyba szpitali. Stanęliśmy za ścianą. Kobieta, chyba jedna z tych obcych, niestety nas zauważyła. Pewnie ten szpital także był ich. Szybko się do mnie zbliżała. Dziewczyna gdzieś zniknęła, może od początku jej tam wcale ze mną nie było. Zacząłem uciekać, wybiegłem na zewnątrz. Tamci posłali po mnie kogoś. Biegłem, nagle wpadłem na pomysł, że mogę uciec mu lecąc. Tamten też potrafił latać i był bardzo szybki. Dałem za wygraną. Złapał mnie i prowadził w stronę tego mieszkania. Miał jednak chyba tego chłopczyka, a nie mnie, ja byłem teraz obserwatorem. Sen znowu się przewinął, nawet do wcześniejszych zdarzeń. Scena pokazywała wcześniejsze zdarzenia zanim my tam weszliśmy. Tamta stara kobieta zaprowadziła tego chłopczyka do kuchni. Powiedziała, że ukroi mu trochę mięsa i upiecze. Pewnie to jego chciała pokroić na kawałki i zjeść. Nie zdążyła jednak, bo wtedy my otworzyliśmy drzwi.

W moim pokoju znalazłem stary mały laptop, pewnie dziesięcio lub ośmiocalowy. Stał na komodzie. Był na nim zainstalowany Windows XP, działał dobrze i szybko. Pojawiło się okienko z informacją, że coś tam będzie "ulepszone". System sam zaktualizował się do wersji 10…

Była pokazana mapka, trasa pociągu. Migranci mieli zatrzymać się na Ukrainie, potem będą przejeżdżać przez Polskę.

Poszedłem do dawnego znajomego, dawno już tam w rzeczywistości nie mieszka. Miał pretensje, że nie mogłem do niego przyjść, powiedziano mu, że gdzieś jadę, i nie mogę nawet na chwilę przyjść. Powiedziałem mu, że ci którzy o tym powiedzieli, kłamali, nigdzie nie miałem zamiaru wyjeżdżać. Później walczyliśmy z dziwną podłużną maszyną, robotem.

Wchodzę z dworu na klatkę schodową. Wszędzie na ścianach po bokach schodów wiszą akwaria z różnego rodzaju rybami. Straszę jedną rybę, buu!, z głębi (jakiej głębi, przecież klatka schodowa nie jest aż tak wielka?) akwarium wyłania się wielka podłużna czarna ryba, a za chwilę druga trochę inna. Trochę się przestraszyłem i szybko poszedłem do domu.

Siedzę na niskim krześle, na samym przodzie. Obok mnie z prawej strony siedzi kolega. Jest to takie połączenie sceny kabaretowej ze szkołą i kościołem. Na widowni, w klasie, niektórzy siedzą na krzesłach, tak jak my, a niektórzy przykryci kołdrami, jakby spali. Wychodzi na scenę trzech starszych mężczyzn, takich już dziadków. Mają mieć przedstawienie. Wiem, że są to bardzo dobrzy aktorzy, charyzmatyczni ludzie. Jednak jeden z nich poszedł na łatwiznę i dał pierwszemu lepszemu na samym przedzie, czyli mnie kartkę, jakby zaproszenie na scenę. Nie chciałem wychodzić na scenę, więc przekazałem to śpiącemu, po lewej stronie. Pisałem coś w zeszycie, nagle zauważyłem, że jest tam data aktualnej lekcji 1997 albo 1998. Spytałem się kolegi jaka jest data i odpowiedział tak jak miałem w zeszycie. Powiedziałem mu, że przecież jest 2016. Domyślił się, że to musi być sen. Wstaliśmy i wołaliśmy do wszystkich, że są we śnie, a potem wyszliśmy stamtąd.

Idę przez szpital czy przychodnię. Wchodzę na salę operacyjną. Chirurg operuje kobietę. Pyta się mnie czy dostałem od niej pozwolenie, aby przebywać podczas operacji. Nie znałem jej, więc wyszedłem stamtąd. Na podłodze leżało lekko przypalone mięso. Pewnie to ten pies, który je jadł, skądś je wyciągnął. Wyszedł doktor i szukaliśmy miejsca, gdzie leżało wcześniej to mięso, nie był
to piekarnik, może to od kogoś innego zabrał ten pies.

Ortodontka sprawdza mi aparat na zębach. Mówię jej, że mam jeszcze te gumki do aparatu. Odpowiada mi, że te są za długie i mogę je użyć co najwyżej do gotowania. I poszła sobie.

W kuchni jem jakiś serek, albo jogurt kremowy, który dostałem od cioci w paczce. Na dnie znalazłem małą naklejkę w przezroczystej folii w kształcie jakiegoś zwierzęcia. Powiedziałem do siostry, dobrze, że nie połknąłem tego, takie teraz wkładają do jedzenia niespodzianki. Dałem jej tą naklejkę.

Patrzę z mojego pokoju na kuchnię. Bawią się tam jakieś dzieci, dziewczynka z chłopczykiem. Zobaczyli mnie i stoją w bezruchu. Chyba ich przeniosło z górnych pięter tu na parter. Poszli do drugiego pokoju. Poszedłem za nimi. Wydawało mi się, że są trochę starsi niż przed chwilą w kuchni. Spytałem się ich jak mają na imię. Dziewczyna odpowiedziała, że ma na imię Magda, a on to Jacek. Chyba pierwszy raz postacie ze snu wyraźnie powiedziały jak mają na imię, a może to nie był zwykły sen tylko oobe, a to byli prawdziwi ludzie? Chcieli iść na górę, do siebie. Zaproponowałem im, że może jednak wyjdziemy na zewnątrz, a skoro to jest sen, to nawet będzie fajnie jak pójdziemy na bosaka. Wyszliśmy na dwór, dalej nie pamiętam co się działo.

Włosy, Krasnoludki, Cukierki
18.01.2016 – 14:19

Ścieżką prowadzącą od lasu, szła kobieta w sukni. Przed nią szedł mężczyzna podobny do Kiepskiego. Nagle się zaśmiał i zaczął uciekać, potem wsiadł do samochodu i pojechał. Ona chwilę biegła za swoim "księciem", ale dała za wygraną. I dobrze, to był taki głupi pijak. Nie widziałem jej twarzy, ponieważ patrzyłem na nią z góry. Miała piękne włosy, uplecione, bym nawet powiedział, że we fraktalny wzór.

Ściemniło się. Doszedłem poprzez przedpokój do sypialni rodziców. Nie wiem czego się bałem, powiedziałem mamie, że tam ktoś chodzi po pokojach w ciemności.

Leżałem na łóżku. Pewnie to był paraliż z hipnagogami. Po krawędzi kołdry chodziły małe ludziki, takie jakby krasnoludki, miały mniej więcej siedem cm. Za nimi szła mała dziewczynka. Narrator o niej opowiadał. Przewróciła się i spadła z kołdry na łóżko.

Byłem z mamą w sklepie. Miał to być chyba spożywczy, ale sprzedawca oferował jedynie różne gumowe figurki, większość w szarym lub beżowym kolorze. Przy wyjściu tylko było małe stoisko z żelkami. Zjadłem jedną w kształcie głowy słonia. Pokazałem mamie pozostałe dwie. Powiedziała do sprzedawcy, że weźmiemy jeszcze te dwie żelki.

Kiepski dał mi różne cukierki. Najbardziej zapamiętałem fioletowe. Miałem ułożyć z każdego rządku specjalny wzór matematyczny.

Siedziałem z kolegą przy stoliku. Miałem jakieś ciasto w-zetka albo sernik. Kolega dał mi musujące czerwone wino. Wypiłem, ale za chwilę przypomniało mi się, że nie miałem już pić wina.

W tym śnie było coś o szkole, ale nie byłem w szkole. Nauczycielka rozdawała słodycze. Wziąłem ze sobą cały wór cukierków, które pozostały. Byliśmy niby w klasie, ale tak na prawdę to była sypialnia rodziców. Wysypałem wszystko na podłogę. Przychodzili uczniowie. Dwóm dałem ostatnie cukierki w kształcie kulek. Z innym kolegą znaleźliśmy podkładki, wybrałem tą w drewniany wzór. Powiedziałem, że i tak pod mysz to powinna być taka podkładka cztery razy większa. Były tam też dziwne cukierki. W dużej torbie były ususzone owady podobne do pszczół. Z tyłu opakowania był opis, że to najgroźniejsze owady na świecie. Wszystko co zostało zapakowałem do plecaka. Niby wróciłem ze szkoły, ale tak na prawdę przeszedłem tyko do kuchni. Wysypałem to co zabrałem na stół w kuchni. Pokazałem wszystkim te cukierki owady.

Wycieczka, Urodziny, Zdjęcie
19.01.2016 – 14:50

To był korytarz, niekoniecznie szkolny, lub mój pokój, albo się przenikały te dwa miejsca. Czarodziejka z Księżyca musiała walczyć z siłami ciemności. Miałem jej różdżkę, bardzo chciała ją odzyskać. Nie chciałem jej oddać, bo chciałem ją wypróbować. Była rozkręcona, w środku przy gwincie mały kryształek, skręciłem ją. Nie wychodziła mi walka tą różdżką, więc ją oddałem jej. Znalazłem się obok angielskiego domku z anime. Tam mieszkają dwie dziewczyny z anime. Był to raczej stary polski, brzydki szary blok. Pokazała się kartka z napisem poplamionym, jakby ktoś wbijał długopis. Było coś napisane, że Tesla już nie jest taki dobry, czy coś tam. Przyszedł ktoś z prawej strony i się wrócił, może to ten kto to napisał? Poszedłem za nim. Ogrodził wykupiony teren metalowym ogrodzeniem. Przygotowywał miejsce do budowy domu. Musiał zebrać całe siano pozostawione przez ludzi tam niedaleko mieszkających. Tutaj było wyżej, jak na górce. W ogrodzeniu była huśtawka. Zapytałem się go czy nie było by lepiej ją zostawić. Odpowiedział, że tam właśnie postawi namiot, a huśtawkę będzie trzeba przenieść gdzieś indziej. Poszedłem z nim dalej. W sianie między rakami było ukryte ciężkie metalowe koło. Wyciągnął je i ustawił na pieńku, wyglądało to teraz jak okrągły stolik. Musiałem już pójść. Wracaliśmy z klasowej wycieczki. Dwóch kolegów, jeden z klasy, a drugi nie, szli ze mną chodnikiem za bokiem, z tej strony, gdzie niedaleko był parking i las. Na parkingu jest jeden kosz do koszykówki. Poszli ze mną do domu. Okazało się , że mam urodziny. W pokoju było pełno paczek, toreb z prezentami. Oni też dali mi prezenty. Chcieli, abym od razu otworzył, powiedziałem, że wolę później jak będę sam. Ciocia siedziała w kuchni przy stole. Powiedziała, że nie powinienem pić tej amerykańskiej kawy (nie wiem o co chodzi, bo kawę piję bardzo rzadko, a o amerykańskiej nic nie wiem). Dała mi prezent i lepszą kawę. Powiedziała, że da mi też lepsze, poprawione zdjęcie skoro zniszczyła coś co było 25-letnie (także nie wiem o co chodzi). Zaniosłem prezent do pokoju i postawiłem na komodzie. W torbie były chyba dwie książki, albo bombonierki z czekoladkami. Wyjąłem zdjęcie. Było bardzo dziwne, ale pomyślałem, że to takie artystyczne wykonanie. Na zdjęciu byłem ja po prawej stronie. W tle było okno. Nie wiem, gdzie zostało zrobione to zdjęcie. Za mną, po lewej stronie, stał mężczyzna z długimi czarnymi włosami, przypominał aktora z Harrego Pottera grającego Syriusza. Na twarzy miał szczeliny, w których świecił się, na żółto lub pomarańczowo, płyn jak lawa w wulkanie. Koledzy powiedzieli, że z tym zdjęciem jest coś nie tak. Też doszedłem do tego wniosku, zdjęcie było trochę straszne. Nie zdążyłem pójść sę spytać cioci skąd to zdjęcie, ponieważ się obudziłem.

Pszczółki, Wierszyk
24.01.2016 – 14:49

Jest pszczoła z muchą. Łączą się ze sobą w jakiś sposób. Inna pszczoła składa w nich małe pszczółki. W tym śnie myślałem o tym, że też chciałbym być razem z tą pszczołą. Po obudzeniu stwierdziłem, że wcale nie chciałbym być pszczołą, ani z pszczołą muchą...

Idę z siostrą w autobusie lub pociągu, kilkakrotnie szerszym niż w rzeczywistości, ewentualnie po samolocie, chociaż nigdy jeszcze nie leciałem. Siadamy na dużym czarnym materacu. Mam kilka książek ze sobą. Niedaleko siedzi nauczycielka geografii z liceum. Też ma książki. Chcę od niej pożyczyć jedną, która mi się spodobała. Mówi, że pożyczy jeżeli dobrze odpowiem na pytania. Na stronie tej książki jest obrazek, jakaś łąka i chyba zwierzęta, a na tym obrazku coś jakby wiersz z lukami do wypełnienia. Nie wiem czy to miało coś wspólnego z geografią, nie wiem nawet jakie było pytanie i o co chodziło w tym tekście. Nie odpowiedziałem, więc mi nie pożyczyła książki. W następnym śnie, jestem z kilkoma osobami. Siedzimy przy stoliku. Pocięte papierki z tematami leżą na stole. Wybieram jeden. Dostaję kartkę taką samą jak strona z tamtej książki. Mam się niby nauczyć tego wierszyka śpiewać. Następny sen. Myślałem, że już się obudziłem. Opowiadam siostrze o tych snach, o tym obrazku z tekstem.

Szkoła Psychiatryczna, Ruiny, Okrągłe Schody
25.01.2016 – 14:46

To był gabinet psychiatryczny, prawdopodobnie tam pracowałem, ale nie jestem pewny. Były tam trzy kobiety i pacjentka leżąca na stole. Te dwie je badały, obok ja siedziałem. Przyszła ta trzecia, bardzo gruba. Oparła się o mnie i obserwowała leżącą. W końcu wstała. Zauważyłem, że nie mam jednej skarpetki na prawej nodze. Poszedłem za nią i powiedziałem, że zapomniałem założyć skarpetę. Miała ją, oddała mi ją. Jestem jednak pewny, że to ona mi zdjęła skarpetę. Wyszedłem z gabinetu. Na parterze byłą szkoła. Zauważyłem, że nie mam nic na sobie tylko jakąś cienką zieloną bluzkę bez rękawów, pewnie to ona mi zabrała ubrania. Szukałem wejścia do gabinetu, chciałem powiedzieć, że zapomniałem ubrań i się ubrać. Zauważyłem tą grubą. Pchała szafeczkę na kółkach.
Nie widziała mnie, nie dogoniłem jej. Spiralnymi schodami wszedłem na górę, były tam drzwi z napisem ZOO. Wróciłem się, wszedłem do jakiegoś gabinetu, ale nie tego, wyszedłem drugimi drzwiami po drugiej stronie. Znalazłem się poniżej parteru. Po środku było przejście, powybijane szyby, wszystko poniszczone, tak jakby to było specjalnie utrzymywane miejsce, ruiny, gdzie mogą się przechadzać chorzy psychicznie. Na ścianie było napisane zdanie, które miało za zadanie jeszcze bardziej demotywować chorych, coś o tym, że i tak stąd nie wyjdą. Skończyły się tam lekcje, uczniowie mieli już wychodzić na górę na przerwę. Przyszli robotnicy. Wzięli ze sobą kilku uczniów i weszli przez stłuczone okna do tych ruin, rosło tam trochę trawy. Kazali im coś przytrzymać, powiedzieli, że skończą w dwie i pół godziny. Inni szybko wyszli, nie chcieli zostawać tam na tak długo. Znowu szedłem schodami. Tym razem był to okrągłe schody, których stopnie wystawały tylko trochę ze ściany i trzeba było wskakiwać lub zeskakiwać. Szły za mną dwie osoby. Schodziłem cały czas, ale nie mogłem dotrzeć na parter, ciągle wracałem na pierwsze piętro. Wreszcie się zatrzymałem. Znowu ruiny. Te schody to była iluzja, wszędzie były kawałki schodów na podłodze, gruzy, pewnie już dawno się zawaliło. Powiedziałem tym dwóm, że to matematyka, czwarty wymiar i można to formować za pomocą myśli. Przekształciłem kilka kawałów rozwalonych schodów w podłużną ostrą broń. Ktoś się zbliżał, szedł przejściem znajdującym się po prawej stronie. Nie mogłem się utrzymać na nogach, zacząłem się zataczać, udało mi się dojść tylko do okna i się obudziłem.

Pościg, Lustra, Remont, Sterydy Od Klucznika
27.01.2016 – 15:27

Ziemista ścieżka, trawa, bagna, kogoś gonią samochodami wyścigowymi. Jeden z nich mnie zauważył, uciekam, strzela w moim kierunku z broni, to pszczoła. Pszczoła wlatuje mi pod koszulkę, zdejmuję ją jak najszybciej, otrzepuję się i odganiam pszczołę. Tamten podjeżdża do mnie. Jego pojazd ma kamuflaż w postaci niewidzialności, chociaż trochę go widać.

Stoję przed swoim pokojem. We śnie wiem, że cofnąłem się w czasie. Tata się pyta o jakiś wierszyk, nie pamiętam tekstu. Wszędzie na ścianach są zawieszone kwadratowe lustra, na przedpokoju i w pokojach, a także na miejscu niektórych obrazów. Tata coś wcześniej zrobił z tymi lustrami, że są teraz brudne albo zaparowane i trzeba je wyczyścić. Przeglądam się w jednym, widzę swoje odbicie jakby prześwietlenie czaszki.

W domu jest remont, pełno rzeczy poustawianych w dużym pokoju. Są tam też stare szafki i stary komputer stacjonarny z monitorem kineskopowym, który nie ma nawet płaskiego ekranu. Oprócz tego, że jest wypukły, to na dodatek jakiś taki pofalowany, pozaginany, przez co trudno zobaczyć co jest wyświetlane, trzeba patrzeć pod różnymi kątami, z spod spodu, z góry. Na komputerze jest zainstalowany jednocześnie Windows XP i inny starszy. Widać u góry powyginane menu start z XP i drugie szare na dole. Wkładam płytę CD, mam zainstalować Windowsa 10, a może Ubuntu. Po chwili rezygnuję, nie chcę na razie zmieniać, nie mam na to czasu. Wyłącza się ten starszy Windows, znika szare menu. Przychodzi ciocia, siada przy biurku, na którym stoi ten monitor, mówi, że po co ta baba powiedziała, że otwierali tamtą paczkę. W paczce było chyba jedzenie. Przekładam papiery z biurka na szafkę oraz dwa dokumenty taty ze zdjęciami. Na szafce znajduję grę Screamer 4x4. Otwieram pudełko, puste, widzę jednak, że płyta i jakieś koperty schowane są za okładką. Dziwne, przecież bym widział to bez otwierania. Zamykam pudełko bez sprawdzania.

W kuchni jem śniadanie. Miałem wstać o 8, ale wstałem godzinę wcześniej, dzięki czemu mam więcej czasu. Klucznik napisał do mnie w notatniku, że mogę kupić jakąś super odżywkę. On się nie odważy wziąć 10kg albo więcej, ale 1kg to mógłby być. Ponoć po jednym kilogramie można się odmłodzić o 10 lat. Daje mi link do strony, gdzie to można zakupić, ale pisze, że lepiej w zwykłym nieinternetowym. Ma to być w srebrnym opakowaniu. Daje link do zdjęcia, jak to wygląda. Otwiera się zakładka, zdjęcie się jednak nie wczytuje. Link nie działa, była to tylko bladoróżowa plama lukru, niby, że klejące to link. Odpisuję mu, piszę tym lukrem Dziękuję, a dalej dopisuję długopisem, że link nie działa.

Wampiry W świątyni
28.01.2016 – 10:32

Byłem w pokoju z dwiema kuzynkami, które już nie mieszkają razem. Były tam dwa stare komputery, jeden trochę nowszy na biurku, a starszy na środku pokoju. Włączyłem ten starszy, nie pamiętam co robiłem na komputerze, wyłączyłem. Monitor kineskopowy nadal był włączony, śnieżył. Myślałem o włączeniu gry Mario. Jedna z kuzynek zaczęła rozmowę o tym, że zostawiłem monitor włączony, że to dużo ciągnie prądu, a oni mają tak mało pieniędzy. Potem zaczęła się jakaś zabawa czy gra. Wyszliśmy z pokoju. Dalej był budynek szkołopodobny. Kuzynki znalazł przejście na skróty. Wchodziło się tam po pionowych schodach, bardziej wyglądało to na schododrabinę. Udało mi się tam wjechać rowerem i przecisnąć przez przejście. Powiedziałem im, że tam dalej będzie fajnie. We śnie wiedziałem, że wiele razy tam byłem w innych snach. Doszliśmy do świątyni. Weszliśmy bocznym wejściem, nic się nie stało. Wyszliśmy i weszliśmy środkowymi drzwiami. Zaczęło się ściemniać, szumiało. Pojawiały się dziwne postacie. Szliśmy środkiem po schodach na górę. Było tam pełno jakichś zjaw ubranych na czarno i wampirów. Zjawy było łatwo pokonać. Wampiry były silniejsze. Jeden z nich mnie ugryzł i się obudziłem. Ogólnie nie było to straszne, tylko we śnie pomyślałem, że dziwne jest to, że znajdujemy się tam bezpośrednio, a nie sterujemy postaciami w komputerze.

Pod Wodą, Bójka
29.01.2016 – 19:39

W tym śnie jestem obserwatorem. Przyjechał czarny płaski samochód (a może przyleciał?), pewnie z napędem na cztery koła, trochę wyglądał jak statek kosmiczny. Kobieta z mężczyzną płyną w łodzi podwodnej, zauważyli ten samochód. Pojazd ten potrafił zapewne także pływać. Wynurzyli się. Z czarnego pojazdu wyszła robotyczna istota, która miała włączone, albo nawet sama składała się z pola siłowego. Ubrana była na czarno. Tych dwóch zaczęło z nim walczyć, bardzo szybko się przemieszczali i poruszali ciałem, które mieli lekko przezroczyste, jakby płynne przy ruchach.
Potem zatrzymali się na ścieżce. Tamten roboczłowiek spytał się mężczyzny jak ma na imię, a tamten odpowiedział, że Mariusz. Wrócił do swojego samochodu pokonany. Nie wiem czemu, ale wydawało mi się, że ten Mariusz ma tak na prawdę inne imię, albo to jest prawdziwe, a zazwyczaj podawał nieprawdziwe. Nie byłem już obserwatorem, schowałem się wtedy za drzwiami ubikacji. Patrzyłem nisko przez otwory czy ktoś nie nadchodzi. Czyżbym przechwycił kocią percepcję?

Sobowtór, Miasto Z Przyszłości Za Lasem
30.01.2016 – 14:11

Nie mogę zapalić lampki. Wyobrażam sobie ręcę w ciemności. Wyciągam swoje, a tamte
wyobrażone wyciągają mnie z łóżka. Idę do ubikacji. Mój cień sobowtór, ten co mnie wyciągnął, chciał usiąść mi na plecy, niech siedzi. Schodzimy schodami, na górę idzie jakaś pani. Czytam coś na tablicy przy schodach. Wychodzimy z budynku. Idziemy chodnikiem, wchodzimy do lasu. Jest ciasno, trzeba się przeciskać. Las oddzielał jedną część miasta od drugiej, tej z przyszłości. Wychodzimy z lasu do przyszłości. Mój niby sobowtór ze mnie schodzi, zamienia się w dziewczynę. Dalej idę sam. Są tam budki sklepowe. Proponują mi ciasta, prawie próbuję, ale się opanowuję i odmawiam. Za szybą widzę dwa zdjęcia, jedno przedstawia obecnego papieża Franciszka, a drugie tego, który jest tam w przyszłości. Ma imię na A, a nazwisko na E. Wydaje mi się, że nazywa się trochę jakoś tak arabsko. W następnym śnie jestem w domu. Opowiadam mamie co mi się śniło. Mówię, że w niedalekiej przyszłości papież będzie islamistą. Odpowiada, że niemożliwe.

Gry, Pióra, Ptaki
01.02.2016 – 15:28

Dziewczyna rysowała na komputerze, dziwiłem się, że tak łatwo to jej wychodzi myszką, bez piórka. Siedzieliśmy na kanapie. Coś mówiła o koledze, że to Kaczyński ma przyjść. Potem włączyła się gra. Mówiłem, że to Dungeon Siege 2, bo ma lepszą grafikę niż pierwsza część, której nie przeszedłem do końca, bo się znudziło mi. Tak naprawdę nie było to podobne do tej gry. Kierowałem postacią, kamera w ogóle nie działała, przez co widok był zasłaniany przez budynki i mniejsze domki. Były tam różnego rodzaju potwory. Chyba przegrywałem, ponieważ nie wiedziałem, którymi klawiszami używać broni. Nawet chyba nie miałem klawiatury. W pewnym momencie gra się zmieniła. Był widok z kamery jak na wsi jakaś dziewczyna zajmuje się psem, karmi go. Przeniosła się w inną lokację i chyba zajęła się teraz koniem. Gra się pomieszała, była trochę 3D, a trochę taką dwuwymiarową platformówką. Wskoczyłem sobie na tą platformę (?), gonił mnie mały tyranozaur wielkości maskotki. Miał taki udawany niby straszny głos. Trochę jakby mnie ugryzł w nogę, którą nie zdążyłem schować. Było to takie uczucie jakby to zrobił kot, a nie dinozaur. Przebiegł po tej platformie i zeskoczył. Na podłodze, po prawej stronie, stał inny trochę prawdziwszy dinozaur, także taki malutki. Były tam też inne zwierzątka. Zaczęły się ścigać korytarzem. To była chyba podstawówka. Siedzieliśmy na podłodze przy wejściu na główny korytarz. Byłem tą dziewczyną z nagrań. Miała trzy karty, albo zdjęcia, teleportujące do tych miejsc, w których była. Ktoś powiedział, że jest jeszcze czwarty teleporter. Wstaliśmy. Inni uciekli bojąc się czegoś. Ja, czyli tamta dziewczyna, też wstała. Płynął tam strumyk, siedziały ptaki, przejście do lasu. Jeden z nich wyskubał kilka brązowych piór (chyba to te dodatkowe teleportery). Nie wiem czego tamci się bali, bo nic strasznego się nie działo, jednak pobiegłem za nimi. Może bali się, że coś tam może wybuchnąć. Gdy dobiegłem na koniec korytarza, zauważyłem, że dzieci siedzą na krzesłach ustawionych wzdłuż korytarza. Na kolanach trzymały białe ptaki, jeden rozłożył skrzydła na boki. Koledzy przynieśli trzy kartoniki podobne do kartonów z pizzą, były w nich okrągłe różowe żelki. Wziąłem jeden kartonik częściowo opróżniony z cienkimi żelkami, proponowałem je koleżankom stojącym z mojej lewej strony, przy stole czy przy czymś podobnym Pamiętam też, że obok mnie była koleżanka, która w rzeczywistości popełniła samobójstwo. Nie dowiedziałem się czego ode mnie chciała, bo się obudziłem.

Potwór-bóg I Wampiry
02.02.2016 – 11:21

Działo się we śnie bardzo dużo, więc na pewno wiele zapomniałem. Na początku była tam kobieta z małym chyba niedawno narodzonym dzieckiem, ja byłem przez jakiś czas tylko obserwatorem. Było to w jaskini albo, gdzieś w podziemiach. Ludzie w tej jaskini wypuścili potwora, czcili go, mówili, że to Jezus. Był to wielki ośmiornico podobny stwór, zanurzony do połowy w wodzie. Kazali, aby najpierw ta kobieta z dzieckiem z nim się spotkała. Potwór złapał tą kobietę jedną ze swoich macek powiedział "zjem was". Udało mi się wyrwać tą mackę, złamałem ją jak gałązkę. I tu zaczęła się ucieczka przed tym potworem. Bieganie po wąskich ciemnych przejściach, schodach, drabinach. Raz nawet trzeba było uciekać po wąskiej długiej desce zawieszonej nad przepaścią. Wtedy nawet nie zauważyłem, to małe dziecko zniknęło, ale tak jakby w ogóle od początku go nie było. Na końcu tej części snu, kiedy udało się uciec, dwie kobiety, te które uciekały, przeszły przez wykafelkowane pomieszczenie, tam było wyjście z podziemi, gdzie skrył się potwór. Jacyś ludzie tam wchodzili, pewnie także będą musieli uciekać przed potworem. W następnej części snu jest ciemna noc. Wracam z podziemi w grupie kilku osób. Wiemy, że wszędzie na świecie chodzą wampiry i zamieniają innych ludzi także w wampiry. Przez balkon patrzyłem do środka mieszkania, zauważyli mnie, wiedziałem, że mama i siostra były już wampirzycami i zawiadomili władczynię, która rządziła wampirami. Zaczęliśmy uciekać, przechodziliśmy przez ulicę, biegliśmy. Biegło się bardzo powoli, działało jakieś spowolnienie, a wampiry już niedaleko nas. Szukamy jakiejś klatki schodowej, w której można by się ukryć. Weszliśmy po schodach na samą górę. Dalej było okrągłe przejście na suficie. Były tam zabezpieczenia, że jak się weszło, uruchamiały się ostrza. Znalazłem długi kij, którym zablokowałem urządzenie, przeszedłem przez otwór na górę. Czekałem z niecierpliwością, aż następni będą wchodzić, ponieważ tamte wampirzyce znalazły miejsce, gdzie ukryliśmy i już wchodziły po schodach. Okazało, że dziura się zamknęła, ktoś kto był już na górze, powiedział, że to już koniec, a ja po prostu rozwaliłem te okrągłe drzwiczki, czy klapę, bo były ze słabego spróchniałego drewna. Wreszcie inni zaczęli wchodzić na górę. Dalej nie pamiętam, czy nas dogoniono czy nie.

Astralne Więzienia, Praca
09.02.2016 – 12:23

Idę z jakimiś znajomymi dziewczynami. Wchodzimy po schodach do budynku. Jasne przejście, korytarz. Wiem, że na końcu przejścia będzie coś strasznego, koszmar, ale i tak tam biegnę żeby trochę "porozrabiać". Wzdłuż tego korytarza poustawiane są różne figurki czy kwiaty. Biegnąc przewracam niektóre z nich. Trafiam do, tak mi się bynajmniej wydaje, do dużego marketu. Z prawej strony stoi strażnik. Pilnuje, aby nikt nie przechodził. Wiem, że market to tylko przykrywka do tego co jest tam dalej pilnowane. Udaję, że nic mi o tym nie wiadomo i biegnę dalej. Strażnik szybko idzie za mną. Woła, że nie wolno. Jest tam ciemno, podziemia czy coś. Dowiaduję się od niego, że to miejsce dla umarłych i na dodatek są tam więzienia, więc jak nie chcę być złapany, to lepiej, abym opuścił to miejsce. Zgadzam się z nim i wychodzę na zewnątrz. Biegnę z kimś znajomym uliczką po mieście, uciekamy z tamtego strasznego miejsca. Rozmawiamy o tym jak nas niesprawiedliwie potraktowali, że nie pozwolono zwiedzić tych podziemi i że za jakiś czas spróbujemy się tam ponownie przekraść.

Znowu idę z dziewczynami, wchodzimy do szkoły (podstawówka z gimnazjum), zatrzymujemy się przed pokojem nauczycielskim. Jednocześnie wiem, że to nie jest szkoła. Wyjmuję dokumenty, cv z teczki. W teczce zostaje kartonik przedzielający inne papiery. Wchodzę pierwszy. Jest to bardzo duży pokój, na środku stoi tak samo duży stół. Jakaś pani każe mi podejść, ale mówi, abym jeszcze nie siadał na krzesło. Niby mamy być przyjęci nieoficjalnie, a to jest nielegalne. Gdy pozostali opuszczają salę mogę usiąść. Przychodzi ktoś, chyba szef. Wyszedł właśnie z innego przejścia. Przychodzą dziewczyny. Wydaje mi się, że zostaliśmy przyjęci do tej pracy, chociaż nie mam pojęcia co tam będziemy robić.

Pomnażanie Pieniędzy
10.02.2016 – 14:23

Znowu szkoła, gimnazjum, o co chodzi, ciągle śni mi się szkoła, to jest już nudne... W tym śnie miałem plik pieniędzy, same setki. Tasowałem je jak karty. Gdy tak tasowałem, pieniędzy przybywało, kupka robiła się większa. Rozdawałem pieniądze wszystkim naokoło. Później, gdy chciałem usiąść na podłodze przy drzwiach do klasy, złośliwy kolega przesuwał w to miejsce więcej błota. Odsunąłem błoto i usiadłem. Jak zobaczył co robię to już od razu chciał ode mnie pieniędzy, dałem mu, niech ma. Ktoś inny przyszedł dał mi kupkę setek pomieszanych z dwudziestkami i dziesiątkami. Chciał, abym powiększył ilość. Tak zrobiłem. Schowałem sobie jedną kupkę do jednej kieszeni, a drugą do drugiej. Część, więcej niż mi dał zostawiłem i mu oddałem. Szedłem korytarzem i raz jeszcze sypnąłem setkami tym którzy tam siedzieli. Potem już nie mogłem powiększać ilości pieniędzy, energia się wyczerpała.

Starzec W Ciemności, Koperta, Samoloty
12.02.2016 – 16:55

Bardzo stary pan siedział, gdzieś w ciemnościach. Miał długie włosy na plecach. Z części zrobił sobie dwa warkoczyki po bokach. Miał pod każdym uchem podłużną dziurę. Przez te dziury poprzetykał warkoczyki. Ciężko dyszał, jakby się zmęczył poruszaniem rąk. Przyjrzałem się jego skórze. Była tak stara, pomarszczona, powiedziałbym, że wyglądała jak zaschnięte błoto. Przyszła kobieta (jego córka?) i skarciła go za nieodpowiednie zachowanie. Oboje mnie nie zauważyli.

Jestem z kimś we dwójkę. Jest tam trawa i ziemia, ogrodzenie, za ogrodzeniem przepaść, albo rzeka, nie wiem co dokładnie. Mamy jakieś paczki czy torebki papierowe, zawartość wyrzucamy za ogrodzenie. Została jeszcze jedna biała torebko-koperta, potrząsam nią, wiem, że są tam różne rzeczy. Słyszę także przy potrząsaniu dziwny dźwięk wydawany jakby przez zwierzę, jakiegoś robala. Podchodzę do ogrodzenia. Już przy otwieraniu koperty czuję wokół siebie pajęczynę. Otworzyłem, w środku był czarny pająk. Nie zauważyłem nawet, kiedy wyszedł, a na trawie zrobił już pajęczynę. Zaczął się przybliżać do mnie i jednocześnie rosnąć. Urósł prawie do połowy mojej wielkości i siedział na mnie, zaczął robić na mnie pajęczynę. Wiedziałem, że jest jadowity. Towarzysz powiedział, abym ani drgnął. On go ze mnie zrzuci patykiem. Wtedy, albo się obudziłem, albo sen się przełączył.

Za pomocą telekinezy poruszałem pojazdami latającymi, prawdopodobnie wojskowymi samolotami odrzutowymi. W środku byli żołnierze. Samoloty przeleciały falistą wstęgą wokół jakiegoś człowieka. Nie wiem, gdzie to się działo. Tło było jasne. Samoloty zostały przejęte przez kogoś innego. Teraz scena przeniosła się na wysoką wieżę ponad atmosferą ziemską. Widać było gwiazdy.
Ten ktoś przeniósł wszystkich żołnierzy w jakieś niewidzialne zagłębienie grawitacyjne, które szybko znikało. Przenosił teraz każdego pojedynczo do tej wieży. Robił to nie telekinezą, tylko jak Spiderman, strzelał nicią pajęczą i przerzucał. Żołnierzy było dużo i wiadomo było, że nie zdąży przenieść wszystkich zanim to pole zaniknie. Ci którzy zostaną powędrują w kosmos martwi. Poszedłem stamtąd. Spotkałem ucznia z gimnazjum, którego większość nie lubiła. Coś tam powiedział do mnie i poszedł w swoją drogę. Przyszłą także koleżanka także z gimnazjum, miała siwe włosy. Też coś ode mnie chciała, ale nie zrozumiałem. Poszła na prawo ciemnym korytarzem.

Wycieczka klasowa czy coś tam. Były dwa pokoje, w nich koledzy i koleżanki. Nie widziałem mebli, ani łóżek. Stały tam stosy gazet. Niby zostawiłem tam jakąś swoją gazetę, chodziłem po tych pokojach, szukałem, niestety nie znalazłem, może i dobrze, bo już i tak nie czytam gazet na temat gier komputerowych.

Pościg, Impreza, Wyspa
13.02.2016 – 13:00

Niestety dużo fabuły snu mi uciekło, zwłaszcza to co działo się wcześniej, a wiem, że było ciekawie. Wiem, że kobieta z mężczyzną musieli uciekać, ponieważ ścigał ich zły kapłan, miał czarne włosy. Ze snu dowiedziałem się, że znaleźli dobrze zabezpieczone miejsce. Chyba na wyspie, bo widziałem ich w wizji, że stoją szczęśliwi na plaży. Niestety nie miejsce to nie było stu procentowo bezpieczne. Ja zostałem, aby widzieć co zamierza zrobić tamten kapłan. Były tam małe dzieci, które też miały uciec, ale zostały ukryte przez kogoś innego, bliżej. Tamten chciał pozabijać wszystkie dzieci. Znalazłem się, gdzieś w salonie, było przyjęcie, uczta, może urodziny kogoś. Ludzie siedzieli wokół stołu i jedli. Tamten zły otworzył drzwi na zewnątrz, na klatkę schodową, na którymś piętrze. Wiem, że tam byli ci co ukryli te dzieci, wyszedł z innego mieszkania facet, popatrzył zastanowił się i przyjął tamtego przyjaźnie. Ten też był wesoły uśmiechał się, ale pewnie tylko udawał, a tak naprawdę chciał się dowiedzieć, gdzie są dzieci. Odciągnąłem kogoś od stołu, chciałem mu powiedzieć co się dzieje, ale był upity i mało co do niego dochodziło. Inni też pewnie napici dołączyli się do niego, jeden miał pomalowane usta czerwoną szminką, wszyscy weseli, coś tam gadali, śpiewali. Temu ze szminką (miał jasne, blond włosy), powiedziałem, nie wiem dlaczego, że będzie tak jak na poprzedniej innej linii czasowej, a jest ich nieskończenie wiele. Lekko zaniepokojony kazał mi ją zmienić. Odpowiadam mu, że nie mam wpływu, linia czasowa zmienia się sama jak chce. Przeniosło mnie wtedy na ziemistą drogę prowadzącą do tego małżeństwa, które uciekło. Wokół ziemia, żadnej rośliny, tylko w oddali ładne widoki. Szedłem z kimś, była tam jakaś dziewczyna ze mną. Ktoś się pytał kto to baszar, nie wiedziałem za bardzo, tylko to, że jest to wojskowy stopień. Coś tam było o dwóch okładkach książek. W między czasie była scena łóżkowa z tą dziewczyną. Była chyba ubrana na niebiesko. Dowiedziałem się, że jest reinkarnacją tego baszara-wojskowego. Znowu na drodze. Widziałem cień pająka podążającego za mną. Nawet nie zauważyłem, jak wpadłem do jakiegoś zagłębienia. Było ono jakby niewidzialne, ale dziewczyna je widziała i pomogła mi się wydostać i przejść na drugą stronę. Były dwa czarne pająki na drzewie czarną pajęczyną. Jednego odciąłem. Był on zdalnie sterowany, trzeba było uważać, aby także nie wpadł w niewidzialną pułapkę. W końcu dotarliśmy na miejsce. Przeszliśmy przez ozdobne drzwi na plażę. Byli tam kobieta z mężczyzną. Potem niby tamten co ich gonił także się miał zjawić, ale to była chyba tylko moja wyobraźnia i sen już się skończył.

Urywki Ze Snów
18.02.2016 – 14:07

Stoję w dużym pokoju na komodzie. Ktoś idzie z przedpokoju. Pomyślałem, że niegrzecznie tak stać na meblu, więc zeskoczyłem na podłogę. Potem się zastanawiałem, dlaczego w ogóle tam stałem.

Na dworze, trawa, dalej jedzie pociąg (?) Myślał, że wizyta u fryzjera została zakończona. Kobieta wraz z fryzjerką została przeteleportowana właśnie w to miejsce. Pojazd zniknął. Okazało się, że fryzura była zrobiona dopiero w połowie, ale nie miały jak wrócić, więc tak zostało.

Jest mąż z żoną i dziećmi. Stoi przed kominkiem. Na podłodze jest okrągły czarny otwór. Mówi, że udowodni swoją słuszność. Otwiera klapę i wskakuje do środka. Nie wiem co chce przez to udowodnić. Widzę, że w środku jest ciemno i brudno. Jakaś wąska studnia, czy wejście do podziemi. Co ten facet tam będzie robił, czegoś szukał?

Pamiętam, że coś było z czarną peruką.

Jasny pokój, dwa albo więcej łóżek. Wstaję, ktoś mnie wita (obudził mnie?). Wiem, że są tam osoby z forum, ten kto mnie wita jest z innego forum. Nie pamiętam co się tam dzieje.

Budynek liceum. Dzieje się coś ciekawego (niestety nie pamiętam co takiego), tam na górze jest chyba okno. Wiele osób idzie schodami na górę, chyba trzecie piętro. Unoszę się trochę ponad podłogą. Wracamy na dół. Pochylam się do przodu, wyciągam ręce przed siebie. Opadam, jednak po chwili unoszę się, ale bardzo nisko. W ten sposób schodzę po schodach.

Pająk Pasożyt, Oobe?
19.02.2016 – 13:39

Coś o kształcie koła, ale nie pamiętam o co chodziło, dalej stary komputer, ale też nie wiem, czy tego sobie przypadkiem nie wymyśliłem. W sali program naukowy na ekranie, ale tak jakby działo się to tam. Pokazują pająka, potem drugiego. Ten drugi ma w sobie malutkiego czarnego pająka. Wgryza się w tego pierwszego, przy czym, jak to oglądam, czuję w brzuchu nieprzyjemne uczucie, wzdęcie. Tamten mały pająk włazi przez dziurkę do wnętrza tego większego. Pasożytuje na nim. Robi od razu pajęczynę we wnętrznościach tego nadal żywego pająka, ma to niby wytworzyć specjalne pole elektromagnetyczne. Mówią, że ten mniejszy pająk, to islamski pająk, jest jak ich bóg. Kończy się program, wychodzimy z sali, idziemy do innej ciemnej, po chwili wychodzimy. Mama i ja także, przestraszyliśmy się pająków, które tam niby są. Okazało się jednak, że nie było tam żadnych pająków, bo to nie las tylko przedpokój w domu. Zaczęło przenikać na korytarz szkolny. Przerwało i sen przeskoczył. Wchodzę teraz schodami. Na korytarzu stoją uczniowie przed drzwiami do klasy. Jeden z nich, ten w okularach mówi, że przyjmą mnie o ich klasy. Coś o matematyce. Idę za róg ściany. Ktoś z innej klasy mówi, że co ja uważam się za lepszego od innych, i mnie popycha. Wcale się nie uważałem za jakiegoś lepszego. Może chodziło mu o przyjęcie do tej klasy, chociaż już przecież nie chodzę do szkoły? Budzę się.

W następnym śnie stoję w dużym pokoju. Przez otwarte drzwi balkonu patrzę na zewnątrz. Ciepły słoneczny dzień. Jest zupełnie inaczej niż w rzeczywistości, nie ma bloku naprzeciwko. Ładny widok, morze. Chcę wyjść na zewnątrz, idzie bardzo ciężko, ruchy mocno spowolnione jakbym się siłował. Gdy tak próbuję iść widok wielokrotnie się zmienia. Teraz to już nie morze, a małe jezioro. Udaje mi się wyjść. Idę przez wodę, nadal trochę ciężko, ale o wiele łatwiej. Nie wydaje mi się, aby było głęboko, to znaczy, powinno być o wiele głębiej. Nie czuję wody. Kilka kroków przed wyjściem na drugi brzeg skupiam się i przez krótką chwilę udaje mi się poczuć wodę na nogach. Wychodzę z wody. Znowu się wszystko zmienia. Uliczka, trochę przypomina Sopot. Dużo ludzi tam chodzi. Widzę przed sobą drewniane drzwi, obok nich, po prawej stronie, drugie mało widoczne, szare jak ściana. Chcę je otworzyć. Dolna połowa odpada, robi się dziura w ścianie, sypie się piach, gruz. Wchodzę tam, pomyślałem, że jednak się wrócę, bo później nie wyjdę stamtąd. Wszyscy, gdzieś znikli, widziałem jak kilka osób tam wchodziło, ale chyba wszyscy tam wleźli. Co tam było? Mogłem to sprawdzić. Rozglądam się, po lewej stronie widzę jakieś roboty budowlane na tej uliczce. Idę w drugą stronę, w dół. Jest szaro i ponuro. Przy uliczce siedzą niezbyt wielkie psy. Chcę je rozdrażnić, wkurzyć, nic, nawet nie zaszczekają, spojrzałem się gdzieś, potem znowu na psy, chyba się trochę pozmieniały, nie pogłaskałem ich. Idę dalej. Wchodzę do jakiegoś domku po schodach. W środku dużo ludzi. Czyżby to ci co weszli przez tą dziurę? Rozmawiam z kimś.

Puma, Krokodyle
20.02.2016 – 12:52

Słoneczny dzień, jestem razem z tatą na podwórku. Nie wiem co tam dokładnie robiliśmy, przebierałem się czy co, bo ubranie i inne rzeczy zostawiłem na ławce. Nagle zauważamy, że zbliża się biała puma. Musimy być bardzo ostrożni, poruszać się powoli. Puma przybiegła, tata się obrócił i podrapała mu pazurami plecy. Mi udało się czymś osłonić. Okazuje się, że kocica jest humanoidalną istotą. Liczy do pięciu i w tym czasie mamy wrócić do domu. Zabieram ubranie i biegnę. W tym czasie ktoś, prawdopodobnie moja siostra, mówi, że leżą tu strzępy małej kotki o imieniu Połówka. Wchodzę do domu z trawnika przez balkon. Przypomina mi się, że nie zabrałem wszystkiego ze sobą z ławki. Balkon się wydłużył, był zalany głęboką wodą. Tata mówi, abym wyszedł oknem od strony telewizora. Wiedziałem, że w tamtym miejscu nie było telewizora, ale jednak stał na parapecie mały ekran.

Wyszedłem jakoś i pozbierałem zostawione rzeczy. Pumy nie zastałem. Była tam ładna dziewczyna, ciemne blond włosy, podobna do dziewczyny z jednego anime. Poszliśmy do lasu. Szliśmy długim drewnianym mostkiem, zakręcającym kilka razy pomiędzy drzewami. W rzeczywistości mostek jest krótki i nie zakręca, zakończony rozwalonymi schodami. We śnie idziemy trzymając się za ręce. Na końcu trzeba przeskoczyć mętną, ciemną wodę, są w niej krokodyle. Przeskakujemy. Niestety dziewczyna zahacza o wodę prawą nogą. Krokodyl ją łapie zębami, jednak udaje jej się wyciągnąć nogę z jego paszczy. Pomagam jej w chodzeniu. Uciekamy, ponieważ ten krokodyl wylazł z wody i nas goni. Sen przeskakuje, jesteśmy teraz w jej domu. Ma nogę w bandażu, czy gipsie. Jej młodszy brat nie wierzy, że to krokodyl nas zaatakował, bo tu nie ma nigdzie takich zwierząt. Tłumaczę mu, że normalnie to miejsce znika, ukrywa się w innym wymiarze, tylko czasami się pokazuje i można tam przypadkowo się znaleźć. I tak mi nie wierzy.

W innym krótkim śnie widzę, patrząc przez okno balkonowe, że przed blokiem leży wielki kawał poskręcanego drewna. W rzeczywistości rośnie tam kilka drzewek. We śnie musiała się wydarzyć jakaś katastrofa.

Lot Ponad Chmurami, Muzeum, Pociąg
21.02.2016 – 13:27

Po tym jak zeszli w dół schodów, znaleźli tam kogoś martwego.

Wizja białych gęstych chmur. Ponad nimi ktoś leci. Widok się przybliża. Ludzik leci pojazdem w kształcie sześcianu. Był wielkości tylko takiej, aby można było usiąść. Nie miał żadnych zabezpieczeń, jedynie sznurek przywiązany z dwóch stron. Wyglądało to jak lot saneczkami. Byłem tylko obserwatorem, ale jednak czułem lekki niepokój, lęk wysokości odczuwany przez tego człowieczka. Pojazd miał chyba napęd antygrawitacyjny. Ludzik myślał, że fajnie by było polecieć ponad atmosferę ziemską, ale nie może, bo ten pojazd nie zapewniał ochrony przeciw próżni. Nagle zlatuje z pojazdu, trzyma się na szczęście sznurka. Pojazd ciągnie nadal go do góry.

Świeci słońce, poranne godziny, już wiosna? Jestem, gdzieś na łące. Wokół mnie dużo
różnokolorowych kałuż. W trawie pełno kurzych jajeczek. Zbiły się w ciasne grupki. Po chwili wszystkie się rozbiegają. Przylatuje osa i wlatuje mi za kołnierz. Szybko się wybudzam. Mam jeszcze takie senne myślenie, czy ta osa mogła przedrzeć się ze snu do rzeczywistości. Sprawdzam na szyi za piżamą, nie ma jej

Znajduję się niby w mieszkaniu mojej cioci, chociaż wygląda na zupełnie inne miejsce. Ciocia siedzi na kanapie. Obok kanapy przed łazienką stoi muszla. Chcę się załatwić, ale tak czuję się dziwnie, dlaczego ta muszla jest w pokoju? Pytam się cioci czy nie mógłbym jednak iść do łazienki, bo tam w środku jest druga muszla, i idę. Coś tam było z pomiętym papierem toaletowym, mokrą deską.

Wychodzę na zewnątrz, chyba przez przejście w ubikacji. Popołudniowe godziny, szaro. Idę z kilkoma osobami, wchodzimy po schodach do muzeum. Po prawej na ścianie wisi dużo małych obrazów, przyglądam się jednemu przedstawiającego kobietę. Oni wchodzą dalej po następnym schodach i przechodzą przez podwójne drzwi. Rezygnuję z pójścia z nimi, skręcam w lewo, przechodzę przez drzwiczki, schodkami w dół i trafiam do małej otwartej sali pod schodami. Kilka osób gra w jakąś grę komputerową. Śmieję się z nich, że w muzeum chcę się im grać zamiast zwiedzać i oglądać rzeźby i obrazy. Zabieram stamtąd jedno krzesło, nie wiem co z nim potem zrobiłem.

Wychodzę, już na zewnątrz. Jest już ciemna noc. Idę w prawo, przechodzę przez ulicę. Na ulicy zauważam czarną plamę. Dotykam jej, czuję gładkość. Zauważam refleksy sztucznego światła na ulicy. Przypomina mi się wreszcie, że w tym miejscu w snach nie przechodziłem jeszcze na wprost, przez główną ulicę. Idę, jak jestem po drugiej stronie, przechodzę przez siatkę ogrodzenia. Ktoś także tam poszedł, mijają mnie jacyś ludzie. Idę po trawie, widzę po drugiej stronie ulicy uczniów przy szkole, jakąś dziewczynę. Szukam torów, wchodzę na nie i idę nimi wzdłuż. Nadjeżdża pociąg, zderzam się z nim, chwytam się go z przodu. Chcę wejść na górę, na dach pociągu, aby móc biec po pociągu. Niestety nogi nie chcą się ruszyć. Może to przez niewygodne ułożenie w łóżku.
Pociąg jedzie powoli. Skoro nie mogę wejść to chcę zeskoczyć, ale przykleiło mnie, że nie idzie się ruszyć. Budzę się.