Breivik...

Zastanawia mnie czego w ramach prawa karmy mógłby doświadczyć taki Breivik za odebranie życia tylu niewinnym (a może taka miała być karma tych dusz) ludziom... Na pewno oddala się bardzo ostro takim czynem od celu, jakim ma być dotarcie i złączenie się ze źródłem (przykładowo) no i pewnie doświadczy na przestrzeni następnych wcieleń (a może np nie dane mu będzie się wcielać...) jakichś strasznie nie fajnych zdarzeń.

Przy okazji od jakiegoś czasu chodzi mi po głowie takie pytanie:
Czy ten świat jest światem młodych dusz czy światem dusz nisko rozwiniętych (co nie musi oznaczać, że młodych, a np "nie chętnych rozwojowi")? I czy młode dusze siłą rzeczy muszą być do pewnego pułapu rozwoju... durne, czy może jest o wiele więcej czynników od których zależy ich poziom rozwoju?

Bo sam się zastanawiam, czy możliwe jest więc, abym kiedyś, w początku swojej drogi był takim tumanowatym i zahukanym "schabem z passerati", a jeśli tak, to czy dane mogło to być nawet wielkim duchowym mistrzom?...
Bo jeśli tak, jeśli tak to wszystko działa, to mijając na ulicy karka ze złotym łańcuchem na szyi (czyli duszę w takim świńskim nośniku fizycznym), istnieje prawdopodobieństwo, że jest mu pisane stać się w dalekiej raczej przyszłości np nauczycielem duchowym...
I choć brzmi to śmiesznie lub nieprawdopodobnie - to wydaje mi się to sensowne. Wszak Bóg kocha rzekomo nawet tych najbardziej zagubionych i również wobec nich ma wielkie plany (Zaczytuję się ostatnio III Testamentem).

Raczej niezamierzony "poeta" - chciałem Ci po prostu napisać kilka miłych, ciepłych słów, bo nie jesteś robotem. I choć nie jestem pewien Twojego światła, to póki co wywarłaś na mnie pozytywne i bardzo miłe wrażenie - chyba masz kontakt z "rdzeniem", nie
jesteś "zidiociałym produktem multiplikacji" ) (przysłowiowe "oczko" do Wacława).
Poza tym - to na prawdę OGROMNIE miłe usłyszeć, że się jest dla kogoś bratnią duszą. Znaczy to chyba, że Cię zaciekawiłem, że jestem dla Ciebie z jakiegoś powodu atrakcyjny.
Wzrasta poczucie sensu... życia na tym schorowanym świecie.
Jeśli jest się dla kogoś "światełkiem", lustrem w którym dostrzega coś wyraźnego z siebie.
Ja w Tobie widzę przede wszystkim niespotykaną witalność takiej pierwotnej ciekawości. Nie jesteś marna, zgorzkniała, "wypatroszona".
Jesteś żywą duszą, która się nie poddaje. I nie daje się... jak inni.

Odpowiadając na Twoje pytanie odnosnie kresu poznania...
Cóż... Może być nawet tak, że z naszym ludzkim potencjałem nie stać nas nawet na dywagacje na ten temat, zbliżone choć trochę do prawdy.
Choć sądzę, że mamy łaskę zbliżenia się do prawdy, choć w ramach zawężonego, ograniczonego aparatu percepcyjnego naszego logicznego mózgu i dualistycznego świata.
Ale teorii można by wymyśleć niezliczoną ilość...
Wszak jesteśmy duchem wcielonym w ciało. Może kluczem jest uduchowienie?
A może w żadnym życiu, zwłaszcza na fizycznej płaszczyźnie, nie znajdziesz odpowiedzi. Albo pozorne czy połowiczne.
A jeśli uzyskasz w którymś fizycznym zyciu (tu jestem więc do fizycznej rzeczywistosci nie znam za dobrze, choćby dla tego że innych nie pamietam) odpowiedź proporcjonalną do maksimu możliwości pojmowania jakie w nim posiadasz i dalej odszukasz dzięki niemu pokój i poczucie sensu do końca swoich dni, to co?
A może w ogóle Twoja obawa przed takim "schizofrenicznym", "potwornym" scenariuszem wcielania się w nieskończoność jest tylko obawą duszy odciętej od Absolutu, w którym egzystuje w świecie ducha jak w krainie całkowitego zrozumienia i zgody?
I może np na pewnym poziomie rozwoju inkarnujesz już tylko dobrowolnie? Albo w ogóle? Albo na niewyobrażalnych, miliardy razy korzystniejszych zasadach?
Albo dobrowolnie i z czymś w rodzaju silnego przeczucia odnośnie "sensu życia", że takie egzystencje nie są dla ciebie takim emocjonalnym prysznicem bólu jak teraz, czy "do teraz"?
Nam ludziom wydaje się często że jak jest początek, to musi byc koniec, że jak jest a to musi byc z...
Widzimy malutki fragment. Ale myślę że na drodze prawdziwego rozwoju duchowego stać nas na wygenerowanie bardzo silnego "przeczucia", które daje siłę, dobrą energię.
Myślę też że zasługą nie koniecznie jest zrozumienie w tym zyciu (czy nawet w innych" sensu tego wszystkiego - zasługą jest się zbliżyć to tego sensu, tak abyś kiedy wrócisz tam "na górę", zobaczyła na ile udało ci się odkryć karty. Bo moze na górze rozumie się to wszystko - jest się zarazem częścią i całością Absolutu?
Z tej naszej ludzkiej perspektywy dla wielu ludzi ten plan może rzeczywiście jawić się jako coś okropnego i może lepiej zniknąć na zawsze...
Ale to na prawdę kwestia uduchowienia - bez tego to nawet lepiej nie myśleć na te tematy, bo można zwariować.
Zaakceptować sens nieskończoności - w tym widzę wyzwanie i nad tym należy medytować.
Buddyści mówią, że życie to przygotowanie do egzystowania w wieczności.
Skoro życie to nie miej pretensji, jeśli nie uzyskasz odpowiedzi w ciągu najbliższych dni...
Fizyczność dla mnie to przede wszystkim wyzwanie dla ducha - udochowić nim siebie.
Miałem w życiu masę sytuacji świadczących o sensie takiego celu.
To jest duchowość - o tym się nie mówi.
W to się albo w końcu rzuca (np kiedy alternatywą jest samobójstwo), albo gnije i czeka do następnej egzystencji... i na nowo podjąć wyzwanie uduchowienia.
To kwestia różnicy między świadomością i jej brakiem. Nie wyjaśnisz nieświadomemu co to znaczy być świadomym z prostej przyczyny - bo jest nie świadomy!
Dopiero kiedy stanie się świadomy, zadziwi się swoją pierwotną nieświadomością...
Chyba nawet za małe z nas mróweczki, aby przerażać się perspektywą "nonsensu" tego wszystkiego.
Ja skupiam się przede wszystkim na tym życiu - chcę opuścić je z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku.
I myślę, że Bóg (i my jako jego część) nie robi nas w konia. Miałem w życiu prawdziwe sytuacje graniczne, zwątpienia itd... I za KAŻDYM razem prowadziło to do poszerzenia zrozumienia, percepcji i wzrostu świadoności. Trzeba szukać prawdy, odpowiedzi... w prawdzie. Kolejny sprawdzian siły ducha.
Ten świat to nie jest nasz dom.

Zetknąłem się z poglądem, że nasz cywilizacyjny dysonans między względnie zaawansowanym rozwojem techni- i technologicznym a rozwojem duchowym jest ewenementem na skalę... ogromną, że jest to niemal niespotykany stan rzeczy i stanowi to patologiczną sutuację.
Rzekomo istnieją cywilizacje odpowiedzialne za nadzorowanie nas, interweniowanie w sytuacjach krytycznych (zapobieganie np atakom nuklearnym) i ograniczanie naszego ekspancjonistycznego pozaplanetarnego pola manewru.
Wynika to z tego, że jesteśmy nieuduchowieni, a przede wszystkim agresywni i stanowilibyśmy na naszym obecnym stanie świadomości zagrożenie dla innych, stając się niczym tacy kosmiczni piraci.
Jest to również związane z pewnymi kosmicznymi prawami, czy to natury pan-kosmicznej czy np zapisanymi w takim kodeksie utworzonym przez międzyplanetarne rasy, cywilizacje itd.
No i technologia - albo jeszcze nie przekazana, albo zakazana w eksploatowaniu - mam tu na myśli przede wszystkim statki o napędzie antygrawitacyjnym.
Krótko mówiąc - nie spełniamy warunków i nie jesteśmy gotowi.
Dodałbym tu jeszcze niechęć obcych do otwartego kontaktu - bo ludzie albo by zareagowali agresją albo straciliby grunt pod nogami (zwariowaliby). Dla wielu prawda odbiegałaby zbyt od światopoglądu implantowanego przez religie, "kulturę"...
Z resztą o czym tu mówić patrząc dziś na stan świadomości przeciętnego człowieka. Ludźmi kieruje podświadomość. Nie ma gruntownego samopoznania.
Czytałem kiedyś że jako ludzkość mamy poważny problem (w ogóle się tym nie zajmujemy) wg kosmitów ze zintegrowaniem w sobie podświadomości, świadomości i nieświadomości.

Przy okazji mam pytanie - czy mógłbym zadać Ci Wacław trochę pytań na tematy, które - jak sądzę - byłbyś w stanie mnie usatysfakcjonować odpowiedzią?
Myślę, że mógłbym się od Ciebie dużo dowiedzieć (i nauczyć).

Pozdrawiam,
Prass

Opiekunowie - masz na myśli cywilizacje, które się nami opiekują? (A skoro "...najpiękniejszym momentem w rozwoju huminida jest stawianie pierwszych kroków", to może nawet naszych twórców...)
Skoro sprawiać miałoby im radość obserwowanie naszego rozwoju (chodzi bardziej o rozwój indywidualny czy cywilizacyjny?) to chyba chcą dla nas dobrze. Pytanie dlaczego jest tak źle?? Naturalny rozdział (albo naturalny rozdział "opcjonalny"?) który musimy przejść?
O owej "historycznej chwili"  porozumienia się z naszymi twórcami piszesz, że na kontakt stać byłoby niewielu... A od czego to zalezy? - na czym w rozwoju się skupić, jakie działania podjąć, w jakim kierunku?

Malgosia.wl

Przepraszam, że nie odpisałem dotąd - byłem bardzo zajęty i nałożył się na to chwilowy mini-kryzys egzystencjalny. W dużym skrócie - czułem się ostatnio bardzo źle.

Te słowa, które do mnie napisałaś...
Dziękuję Ci za nie, ludzie tego nie dostrzegają, ale i ciężko dostrzec czyjąś wrażliwość, kiedy samemu ma się jej raczej taki bardziej infantylny zalążek. Wzniosłość, wspaniałomyślność, dojrzałość - mało jest tego na tym świecie.
Dzięki...

Również wracając na ziemię...
Nie mogę się z Tobą zgodzić w kwestii czasu na zbieranie doświadczeń. Bo skoro mówisz, że ludzie dożywają maksymalnie stu - stukilkudziesięciu lat i jest to wyłączny czas na zbieranie doświadczeń i nauki, a śmierć jest wyzerowaniem (bo jak rozumiem bierzesz pod uwagę reinkarnację) i w związku z tym i zgodnie z Twoimi słowami umieramy, zanim nauczymy się czegokwiek... To logicznie z Twoim wywodem również Saleinjiczycy, dożywając co prawda nawet tego tysiąca lat, wraz ze śmiercią tracą swoje doświadczenia...
A przecież chodzi tu przede wszystkim o dojrzałość duszy.
Choć biorę pod uwagę, że chodzi Ci bardziej o wyrafinowanie cywilizacji w ramach pojedynczego wcielenia, gdzie istoty dożywające tych setek i tysięcy lat są w stanie nadać swojej cywilizacyjnej awangardzie bardzo wysoki stopień zaawansowania kulturowego, duchowego czy technicznego.
Myślę, że w ramach ludzkiego bytu trudno będzie nam o znaczne wydłużenie życia w bliższym czy teochę dalszym czasie.
Musimy jeszcze zreformować zasady naszego współistnienia, zwrócić się ku indywidualnemu samopoznaniu, wyciągnąć odpowiednie wnioski...
W ogromnym skrócie - życie na tej planecie nie może być dla ludzi takim piekłem jak teraz.
Bo w tym świecie (w tej inkarnacji) wydłużanie sobie życia jest jakimś absurdem, masochizmem.
Nie zgadzam się też, że od naszego zaawansowania technicznego zależy, czy kosmici się z nami skontaktują.
Chodzi tu przede wszystkim o duchowy wzrost świadomości - mamy być łagodni, dojrzali, pomocni, mądrzy.
Ale rozumiem, że poruszasz się w trochę innym kontekscie.

Na razie tyle ode mnie.

Jesteś ciekawym człowiekiem i utrzymujmy kontakt. Nawet więcej - starajmy się go zawężyć, w granicach rozsądku oczywiście )
A jak? - przede wszystkim przez otwartą dyskusję, dzielenie się swoimi spostrzeżeniami.

Trzymaj się ciepło

[url]https://youtu.be/_Jtpf8N5IDE[/url]

Ooo proszę Pani... To z tego co widzę, nawet konkretne doświadczenia życiowe mamy na koncie podobne...
O swoich przez Internet to wolałbym  nie opowiadać...
Ale ogólnie ja też drogę oswobodzenia się upatrywałem w ukróceniu sobie życia. Z tego powodu byłem kilka razy nawet hospitalizowany... I nie dlatego, że postanowiłem się "wyłączyć" - po prostu byłem tak nieszczęśliwy, że nie chciało mi się żyć. Jednak i te doświadczenia okazały się być korzystne, a ja postarałem się wyciągnąć z nich jak najwięcej dobrych wniosków.
To są wszystko przykre rzeczy, ale to sytuacje krańcowe, progowe mają moc przeprogramowania dotychczasowego postrzegania czy rozumienia rzeczywistości.
U wielu ludzi tzw bezproblemowych te lęki siedzą głęboko w podświadomości, a my się z nimi ścieramy - rozmyślamy nad sensem życia, nad śmiercią; przeżywamy zło i staramy się je dotknąć, zrozumieć i oswoić; doceniamy prawdziwe piękno i razi nas brak estetyki;
Nie wystarczają nam proste odpowiedzi, więc szukamy, rozmyślamy i przeżuwamy, już nawet nie koniecznie z cnoty bycia takim "ambitnym i bezkompromisowym", co z własnej natury. Po prostu tacy jesteśmy.
I choćby skały srały dopniemy swego - z godności, szacunku i wierności Prawdzie. Zmęczeni mimikrą, udawaniem, konformizmem i sztampowością. W poczuciu misji i w zgodzie z samym sobą.

Ja co prawda nigdy jeszcze przytomności nie straciłem, z jakiegokolwiek powodu... Ale w trakcie mojego "okresu przebudzenia", na jego początku, podczas lekcji w szkole dosłownie nagle napełniła mnie pewność, że zaraz na sto procent zostanę wzięty do odpowiedzi (co okazało się prawdą)... I nie dlatego, że bałem się, bo byłem np nieprzygotowany do zajęć.
Jednocześnie poczułem się wtedy dosłownie obnażony, jakby wszyscy dookoła wiedzieli co myślę i kim jestem. Bardzo dziwne wrażenie.
Ja się wtedy źle poczułem i poprosiłem o pozwolenie na skorzystanie z pomocy pielęgniarki.
Kiedy zmierzyła mi ciśnienie, okazało się, że mam 240/200, w przybliżeniu.
Jednocześnie bardzo cierpiałem - jakbym poczuł całe zło tego świata.
I to może nie jest żadne odkrycie - ale ciemność potrafi być potworna, przejawiać się na wiele sposobów czy postaci...
Pełno jej nadal na tym świecie.

Odnośnie Twojej głodówki - cóż, musiałaś być bardzo zdeterminowana.
Choć Twoje samozaparcie jest na prawdę godne uwagi - tyle dni wody nie pić, to jak na własne życzenie wysiąść na środku Sahary. Ot, taki pomysł na skończenie ze sobą...

Wracając jeszcze do tego przebudzenia...
W teologii natknąłem się na 3 fazy wewnętrznej transformacji:
1.Oczyszczenie;
2.Oświecenie;
3.Zjednoczenie;

I, cholera jasna, wszystko się zgadza.
Myślę, że jestem na trzecim etapie, który polega w dużym skrócie na zrozumieniu swojego miejsca i zadania na świecie i jednoczesnej pracy nad miłością i współczuciem wobec bliźniego, jakikolwiek by on nie był.
Ta transformacja wewnętrzna, to ona ogólnie jak już zachodzi, to wydaje mi się że zwłaszcza dwa pierwsze etapy idą szybko. Trzeci i ostatni jest tym, z którym się pracuje właściwie do końca życia.
Bo oczyszczenie polega wg mnie na zagotowaniu we wrzątku przeciwności tak, że człowiek już nie ma siły... Po to, aby to wszystko puścić. I odpuścić.
To się zazębia z oświeceniem, które jest naturalną kontynuacją procesu.
Choć liczy się przede wszystkim wola i wytrwałość.
Bo nie zdziwiłbym się, jeśli byliby tacy, którzy nie wykorzystali by takiej możliwości.
Choć z drugiej strony - może to rodzaj łaski, dla tych którzy są na prawdę na to gotowi?
Myślę, że wiesz o czym mówię i pokrywa się z Twoimi doświadczeniami, sądząc po tym co piszesz.

Pozdrawiam przyjaźnie

P.S.

Humorystyczny załącznik opcjonalny:
[url]https://youtu.be/1OyvkPTpNnY[/url]

I o dramacie tego świata:
[url]https://youtu.be/ca_Cv7seV4Y[/url]