Pytanie + Moja historia

Mhm, nie wiem co ci odpowiedzieć na twoje pytanie...
Po prostu nie wiem. Ale czegoś tu nie rozumiem. Chcesz mi powiedzieć że ta osoba wyszła za mąż mając około 20 lat? Po za tym problem może nie leży w planecie tylko w tobie? Sami kształtujemy swoją rzeczywistość. Boisz się, zgubiłeś swoje wewnętrzne światło. Wydaje mi się że to dlatego tak ciągle obrywasz...
Choć w sumie co ja wiem...

A i jeszcze coś... Prawdopodobnie jeśli popełnisz samobójstwo to utkniesz na tej planecie ponieważ może zadziałać prawo karmy. Zmusi cię ono do powrotu na Ziemię i ponownych narodzin żebyś naprawił swój błąd jakim było samobójstwo.

Trochę nie rozumiem Małgosiu jak głodówka ma pomóc. Znaczy domyślam się jak może pomóc ale czy możesz rozwinąć ten wątek?

Witaj Dave. Dzięki za opowiedzenie własnej historii. Jednak wbrew pozorom jest to norma u tzw. starseeds czy podobnych osób, a nie wyjątek. Wiele, a podejrzewam że większość osób z tego forum, miało podobne doświadczenia, włączając mnie.

Napiszę może o swoim punkcie widzenia. Bo wydaje mi się, że jednym z największych iluzji tego świata jest dualistyczne (niekoniecznie świadome) przekonanie, że istnieją wyłącznie problemy (negatywy) i pożądane efekty (pozytywy), oraz że te pierwsze trzeba szybko wyeliminować, czyli zastosować tzw. quick fix, oraz koncentrować się na "konsumowaniu" tych drugich.

Dlatego mamy cały wielki, międzynarodowy biznes oparty na tego typu iluzji. Mówi ona, że wszelkie problemy: zatrucie środowiska, zatrucie organizmu, zatrucie psychiki, zatrucie aury itd. (czym dalej, tym lepiej, abyś jak najmniej o temacie wiedział i jak najmniej się tym interesował), są jakimiś "przypadkowymi" negatywami, które ci się przytrafiły. "Trzeba" więc je jak najszybciej wyeliminować. A owo "wyeliminowanie" polega często głównie na odwróceniu uwagi.

Z takiego punktu widzenia, wg. mnie warto zrozumieć, że zawsze będą jakieś przeszkody i wyzwania, a wraz z nimi negatywne odczucia w przypadku porażek. Jeśli nie byłoby zanieczyszczenia środowiska, zaraz pojawiłby się jakiś inny problem czekający na rozwiązanie - podjęcie jakiejś decyzji. Podstawowym problemem większości ludzkości jest przebudzenie się, jak sądzę.

Tzw. starseeds, używając terminu który podałeś, mają nieco inne wyzwania niż reszta ludzkości, na które nie istnieją szablonowe rozwiązania (jak dla większości "zwykłych" ludzi). Wydaje mi się, że tacy ludzie (lub wcielone dusze, jeśli wolisz) muszą podnieść poziom i zakres swoich umiejętności tak, by radzić sobie w trudnych warunkach.

Bo wszystko jest świetnie, kiedy np. jesteś wyłącznie wśród istot pełnych sympatii i zrozumienia dla tego, kim jesteś. W takim przypadku aura nie jest nastawiona na negatywne wpływy, telepatyczny kontakt naturalnie się rozwija, są to warunki sprzyjające kolektywnej postawie względem innych.

Jest tu jednak pewna pułapka: w pewnym momencie rozwój staje się jednostronny, a następnie taka rasa popada w stagnację i regres. Owa sielanka okazuje się często pułapką ewolucyjną. Bez prawdziwych wyzwań nie ma rozwoju. Osobną sprawą jest, czy te wyzwania muszą mieć negatywny charakter.

Z moich obserwacji, typowym problemem starseeds są ich zdolności telepatyczne. Ludzkość nie rozwinęła takich możliwości w zbyt wielkim stopniu, i jak sam zauważyłeś, istnieją programy, które mają odciągać ludzi od choćby rozpoczęcia rozwoju w tym kierunku, tj. rozwoju telepatii. Zostaje im zaszczepiony podświadomy lęk przed tego typu zdolnościami - jest to mur, który ma ich - skutecznie, jak widać - blokować przed tym kierunkiem rozwoju.

Stąd, jak podejrzewam, wynika naturalna skłonność ludzi do wysyłania (ang. channeling) energii negatywnej w kierunku takich osób z rozwiniętymi zdolnościami telepatycznymi - a mówiąc ogólniej, reagowania lękiem i agresją na wszystko, co burzy ich spokój. (Inną sprawą są problemy psychiczne i alienacja społeczeństwa w dzisiejszych czasach). Sam nieustannie spotykam się z tego typu reakcjami. Ludzie są przekonani o prywatności własnych myśli - a co się dzieje, gdy pojawia się ktoś taki, jak Ty, który dostrzega to, kim naprawdę ludzie są? Podczas gdy żyjemy w społeczeństwie ceniące sobie powierzchowność, manipulację i kłamstwo, które dba przede wszystkim o zewnętrzny wizerunek, a własną tożsamość próbuje usilnie ukrywać. W takim wypadku poczucie instynktownego (nieuświadomionego) zagrożenia przy spotkaniu ze starseeds czy innych rozwiniętych istot jest zrozumiałe.

Bo, wg. mnie, problem z "obcymi w ludzkiej skórze" jest taki, że przychodzą z już rozwiniętą zdolnością telepatii. Wyzwanie polega m.in. na tym, że aby ją skutecznie wykorzystywać, musi on znaleźć właściwą konfigurację połączenia z ludzkim mózgiem. A także umiejętności wykorzystywania swojej podwyższonej wrażliwości nie tylko w harmonijnych warunkach, ale także nieharmonijnych - takich jak na Ziemi.

Z takiego punktu widzenia, opuszczanie Ziemi i powrót do doskonałych relacji energetyczno-telepatycznych może okazać się zwyczajną ucieczką przed... wyzwaniami.

PS Dlatego mam obawę, że opuszczenie planety z powodu strachu może być tym, co paradoksalnie trzyma Cię tutaj. Nie wiem, czy zostałeś "zlany", czy też może otrzymałeś pomoc, ale w niebezpośredni sposób, jednak może nie dostrzegłeś tego? Z moich obserwacji wynika, że ci starseeds, którzy oczekiwali czegoś w rodzaju cudu, np. zesłania spodku UFO, by odebrać ich, przecież dobrych, z owej "złej" planety, tylko spotkało rozczarowanie.

Dave szybkie pytanie. Jak postrzegasz przyszłość? Nie pytam się jak to robisz, czy co widzisz. W jaki sposób postrzegasz przyszłość. Opiszesz to?

@Antares - odpuściłeś sobie te dziewczyny? Ja nie potrafię. Jesli wiem ze to ta własciwa, nie moglbym byc z inną, taka moja natura. Chciałbym już z nią porozmawiać i wytłumaczyć swoją perspektywe.. 

@ka-nu - przyszłość widzę w pozytywnych barwach, i chociaż wciąż na tej planecie jest bardzo dużo zła to wydaje mi się że wszystko zmierza ku lepszemu. Swiadomość ludzi się zwieksza, dużo pozytywnych tresci jest przekazywanych poprzez chociażby muzykę. Sam zmieniłem moich rodziców na lepsze, moich "znajomych" równiez. Skłaniam ich do wiekszej empatii i kontaktu z naturą, do pokazywania tego jacy powinni być - szczerzy i prawdziwi. Masz trochę racji. Widzę konsekwencje swoich wyborów, rózne scenariusze w większosci te negatywne, ale nauczyłęm sie ze wszystko mozna zmienic, nawet jesli jestes w najtrudniejszej sytuacji

[url]https://www.youtube.com/watch?v=nprXqsOfTHI[/url]

Napisz mi na pw konkretne pytania, odpowiem Ci jesli będę potrafił Co do deja vu to nic nadzwyczajnego. Są to poprostu wspomnienia z planu astralnego, wspomnienia z tego gdy oglądałeś jak ma wyglądać twoje obecne życie. Albo powtarzane sytuacje z poprzednich żyć, z poprzednimi wydarzeniami bądź osobami.

Gra w życie przeciętnego człowieka na Ziemi - historia przeciętnego wcielenia.

Gdyby przedstawić życie przeciętnego człowieka jako grę, to by ona wyglądała jak ciąg decyzyjny w życiu (przypadki oparte na obserwacji prawdziwych wydarzeń różnych ludzi - uproszczonych i nieco zmienionych):

wcielenie Adama - oto typowe problemy przeciętnego wcielającego się na Ziemi:

0-15 lat: zabawa
- lubi się najbardziej bawić samochodami i grać w piłkę
15 lat - czym się będziesz interesował?
- samochodami i piłką nożną, a także muzyką
20 lat - co robisz ze swoim życiem?
- nie pójdę na studia bo miałem złe oceny, ale potrzebuję kasy, powysyłam cv do salonów samochodowych, bo za duża konkurencja wśród piłkarzy, a muzycy zarabiają grosze
30 lat - co dalej?
- żona, dzieciak się urodził, już 30 na karku, ale jestem stary, ale przynajmniej zarabiam po 10 latach całkiem nieźle, niektórzy klienci są zainteresowani używanymi samochodami a niekoniecznie nowymi, zaczynam im dawać namiary na dobre, używane samochody, bo wiem gdzie można i za ile dostać... Jeszcze trochę zarobię w tym salonie, w którym pracuję, i potem zajmę się czymś sensowniejszym a nie tylko pracą, może muzyką? A może zacznę zdobywać wiedzę na temat świata, żeby się dowiedzieć, dlaczego tak musimy harować, i coś zrobię wreszcie, by zmienić ten świat, a nie, że jakaś polityczna elita mówi nam jak mamy żyć? Mam nadzieję, że znajdę wkrótce trochę czasu na coś innego niż praca...
40 lat - już wiek średni, połowa życia.
- z dzieciakiem coraz więcej problemów i mnóstwo obowiązków, żona musiała zrezygnować z etatu, ale za to ja też zwolniłem się 5 lat temu bo już sprowadzam samochody zza granicy i sprzedaję, i zarabiam więcej niż kiedykolwiek wcześniej
50 lat - początek wieku starczego
- dzieciak już jest dorosły, a tymczasem biznes się ciągle dobrze kręci, żona wróciła na etat i mamy więcej kasy niż kiedykolwiek wcześniej
60 lat - starszy pan
- politycy wprowadzili beznadziejne przepisy ograniczające kupowanie używanych samochodów, muszę na ostatnie lata wrócić na etat gdzieś w salonie jako starszy pan handlowiec, beznadzieja, bo odzwyczaiłem się od wczesnego wstawania rano i zakładania tego gejerka, ale biznes się już tak nie kręci jak kiedyś, no i zaraz emerytura, po za tym syn się wyprowadza z narzeczoną, ale już nie stać ich na ślub, bo te ceny wesel to mają z kosmosu
70 lat - dziadzio, podsumowanie
- no to sobie pożyłem w swoim wcieleniu, już długo nie pociągnę, zdrowie nie to co kiedyś, problemy z kręgosłupem po tylu latach sprowadzania samochodów, w sumie teraz jak o tym myślę, to w tym krótkim życiu wiele nie zrobiłem, te chamy u góry którzy rządza naszą gospodarką są jeszcze bogatsze, jeszcze więcej mają pod sobą zasobów, a ja to całe życie za grosze robiłem w porównaniu do nich, ale teraz to już bez znaczenia, ostatnie lata życia sobie będę podróżował, nie ma nadziei na zmianę na te parę lat życia... może nowe pokolenie coś zmieni, dla mnie już jest za późno.

To tak, by dać pewien kontekst, dlaczego Ziemia się dzieli na elitę, na tych co wiedzą, oraz resztę - 99,999% populacji.

Ty to wymyśliłeś, czy znalazłeś? (język)

30 lat, i stary? No, ja słyszałem od 25 latków że są już starzy. Mówią mi że jak dożyję ich lat, to zobaczę, jakie jest życie. A mi się śmiać chce.

Odpowiedź. Adam jest niewolnikiem. Najgorsze jest to, że nawet nie wie o tym.

Ogólnie, ten schemat do mnie nie pasuje.

Często nawet mniej niż 25 lat. Niektórzy mając 20 lat tak myślą. A mając 30 lat są jedną nogą w grobie, jeszcze w przenośni, a raczej - psychologicznie. Nie jest to przypadek - znajdujemy się w systemie, którego celem jest manipulacja umysłem, i tworzenie programów przekonań takich właśnie jak wyżej. Mam podejrzenia już od długiego czasu, że do żywności w Stanach i innych krajach zachodnich, w tym w naszym kraju, są dodawane dodatki, które postarzają młodych, tzn. przyspieszają degenerację organizmu, tak, że np. 23-latek ma wyglądać znacznie starzej niż powinien. Oczywiście nikt oficjalnie nie zamierza tego podawać do wiadomości.

Zależy jak do nich podejdziesz. Ale mamy zaprogramowane od małego społeczeństwo. Wydaje mi się, że matura (ok. 18 lat) jest takim punktem przełomowym: bo później trzeba podejmować decyzje.
18 lat to jeszcze dziecko - ale wmawia mu/jej się, że jest dorosły/a. I że musi zacząć podejmować dorosłe decyzje. A więc 18-latka zostaje mamusią i wyprowadza się z rówieśnikiem do własnego, wynajętego mieszkania. Muszą zacząć zarabiać - z naciskiem na muszą. Idealny niewolnik, jak napisałeś o Adamie, systemu. Idealny wzór na współczesnego obywatela - zniewolony ekonomicznie, ma wewnętrzną i zewnętrzną presję, by zaakceptować wszystkie warunki, jakie narzuci mu pracodawca, politycy, Unia i reszta tego systemu.

Natomiast wg. mojej obserwacji można pogadać na ww. z niektórymi, tzn. nie tylko o bzdurach. Czasami nawet się zainteresują jeśli nie będziesz tematu traktował jak religii (a większość ludzi interesujących się ezoteryką jest w rzeczywistości wyznawcami "religii" i "świętych ksiąg", które traktują autorytarnie niczym biblie ).

Życie przeciętnego człowieka ma trwać krótko w tym systemie. Skrócenie życia ludzi do kilku dekad jest faktem. Wielu nie dożywa nawet dzisiaj wieku emerytalnego - znowu, idealny niewolnik systemu.

System wcieleń został tak zaprojektowany, by ludzie mieli życie bardzo krótkie w obecnych czasach. Nikt, chyba nawet katolicy, nie wierzą w to, że kiedyś żyli ludzie po setki, tysiące, a nawet dziesiątki tysięcy lat. Myślą, zgodnie z aktualną propagandą historyczną, że te zapiski o ludziach żyjących tak długo to jakieś wymysły Bardziej nieobiektywnego obiektywizmu niż w naszej ziemskiej Nauce-religii nie ma chyba w całej galaktyce Gdyby obiektywnie spojrzeć na życie człowieka i nie sugerować się programem DNA (degeneracji tzn. starzenia się organizmu - są dwa podstawowe programy w organizmie: rozwoju oraz starzenia, pierwszy się stopniowo wyłącza, a drugi - się uruchamia, wg. naukowców wręcz istnieją hormony starzenia) - to w wieku 50, 60 czy 70 lat ludzie nadal są dziećmi, tyle, że kazali im myśleć o sobie, że są dorośli.

Moim osobistym zdaniem 500 czy 1000 lat to w cale nie jest dużo jak na wcielenie. Może 10.000 lat? To, że większość ludzi się zanudzi w tym czasie, świadczy jednak o niskim poziomie na tej planecie.

A wracając do wcielenia Adama...

15 lat:
interesowałem się samochodami, ale nagle zmieniłem zainteresowania, zacząłem zadawać podstawowe pytania o wszystko, a nie zadowalać się byle odpowiedziami, które wszyscy wokół mnie bezmyślnie powtarzają i w nie wierzą - doszedłem do wniosku, że ludzie wierzą nawet w głupoty Muszę lepiej przyjrzeć się tej rzeczywistości, bo coś mi tu nie gra...

Tak mniej więcej wyglądała moja decyzja w wieku 15 lat.

Ja we wczesnej podstawówce, na religi zadawałem niewygodne pytania, i dostawałem kijem za to. Miałem ile lat? Osiem? Gdzieś koło tego. Zapytałem się księdza, że skoro Bóg tak mnie kocha, to dlaczego pozwala mnie bić? I gdzie jest ta nauka o miłości? Itd. Już wtedy wiedziałem, że religia jest bez sensu. Religia jedynie sprawiła, że czułem, że jestem zły. Jedyne pozytywne rzeczy, to prezenty na pierwszej komunii, jakie miałem od religi. 

Ja w tamtym wieku (15 lat) bardziej zastanawiałem się, dlaczego ludzie wyolbrzymiają błahe rzeczy, do granic absurdu. Jak coś zrobiłem (a potrafiłem "rozrabiać"), to reakcja była nieadekwatna. Chociaż to moje rozrabianie, nie było np zakładanie kosza na śmieci, na głowę nauczyciela, a raczej potrafiłem podpuszczać nauczycieli, zakłócałem lekcje. Byłem wysyłany do psychologa, bo nie umieli sobie ze mną poradzić. Czułem się też "osaczony", do tego mi dokuczano. Nie miałem wtedy słonności do patriotyzmu, nie czułem autorytetów nauczycieli. Miałem swoje zdanie. Teraz sobie myślę, że nikt do mnie nie miał podejścia.