Prawo Karmiczne i blokada naszych wspomnień (Strona 1 z 5)

Jeśli Prawo Karmiczne rzeczywiście istnieje, to rzeczywiście jest porażką. Ja osobiście uważam, że ono nie istnieje, lecz jest tylko wydumanym wyjaśnieniem tego dlaczego ludziom przydarza się dobro i zło w nierównych proporcjach. Oczywiście, na każda akcja rodzi reakcję i wiele osób może powiedzieć, że w tym jest ukryte Prawo Karmy, ale w rzeczywistości nikt nie jest w stanie stwierdzić na jakie akcje przychodzi reakcja, jaka ona jest i w ogóle o co chodzi.

Nie lubię ludzi wierzących w Prawo Karmy w taki sposób w jaki robią to Hindusi, dla których dziecko zgwałcone przez ojczyma najpewniej "zasłużyło na to w poprzednim życiu" (więc jesli się mu współczuje to dlatego, że tak nakazuje etyka), a guru wykorzystującemu materialnie i psychicznie swoich wyznawców "nalezy się bogactwo za zasługi w poprzedniej inkarnacji".

Wielu mistrzów duchowych twierdzi, iż najsilniejszymi czynnikami zmuszającymi nas do kolejnych inkarnacji, są pożądanie seksualne i nienawiść.
Gdzie można je realizować od chwili poczęcia?
Oczywiście, tylko w najbliższej rodzinie! To w niej chciałoby się mieć pod kontrolą największych wrogów, albo też zaczaić się, by wreszcie skutecznie ich wykończyć.
Te elementy charakteryzują obciążenie karmiczne mściciela.
Zemsta to najsilniejsza intencja zmuszająca ludzi do inkarnacji, a także do wyboru miejsca narodzin i rodziców.
Jedni więc uciekają przed mścicielami, a inni ich gonią.
Często dopadają się w rodzinie. karma ma to do siebie, że wynika z intencji. No a co można osiągnąć bez zmiany intencji?
Co można osiągnąć z tymi samymi intencjami (nastawieniami, dążeniami)? Dokąd dojść?
Oczywiście, do tego samego punktu, w którym już byliśmy w przeszłości. I nigdzie dalej!
Wyjście jest jedno.
CAŁKOWICIE ZMIENIĆ SPOSÓB MYŚLENIA I SYSTEM WYOBRAŻEŃ.
Właśnie tak, ponieważ plony tego, co posiałeś kiedyś swymi myślami i wyobrażeniami, zbierasz właśnie teraz. Teraźniejszość jest owocem twoich przeszłych wyborów, a więc i wierzeń, i działań, i wyobrażeń. W większości nie były one zbyt budujące. I właśnie te najbardziej negatywne i zakłamane wierzenia, kłócące się z Bożą prawdą, będą ci się szpetnie "odbijać" w twoim teraźniejszym życiu (ja to nazwałam dla własnego użytku CZKAWKĄ KARMICZNĄ), dopóki nie zmienisz wierzeń z przeszłości.....

Cytat: Raptor

Rzeczywistość jest wypadkową złudzeń wszystkich jej uczestników. Istnieje jedynie pierwotna Przyczyna warunków umożliwiających kreowanie złudzeń, która znajduje się poza rzeczywistością i nie ma do niej dostępu z wewnątrz. Uzyskanie zrozumienia Przyczyny oznacza koniec uczestnictwa w kreowaniu rzeczywistości i stanie się na powrót samą Przyczyną. Prawdopodobnie możliwość uzyskania zrozumienia Przyczyny jest tak samo prawdopodobna jak niemożność jego uzyskania i prawdopodobnie wynosi nieskończoność. Prawdopodobnie tego typu dualizm gwarantuje stabilność i odporność systemu na wszelkiego rodzaju przeładowania. Dualizm zdaje się być podstawową cechą zapewniającą stabilność systemu, na którym opiera się rzeczywistość generowana wypadkową złudzeń. Dualizm ten można zaobserwować w obrębie dowolnego przybliżenia dokonanego na systemie, co z kolei sugeruje (jak wiele innych dostrzegalnych cech systemu), że konstrukt ten stanowi idealną (nieskończoną) kompresję, czyli ma naturę zbliżoną do czegoś, co zwiemy potocznie fraktalem.

Co więcej, „istnienie” rzeczywistości jest w pełni uzależnione od występowania w jej obrębie obserwatora, który generuje swoją własną jej kopię, przechowuje ją oraz modyfikuje przez cały czas uczestnictwa w systemie. W ten sposób nieskończony system powiela się w nieskończonej ilości „kierunków”, a jednocześnie (prawdopodobnie) jego ciągłość uzależniona jest od ciągłości każdego obserwatora z osobna, oraz od ciągłości każdej wewnętrznej składowej  tegoż obserwatora (zagnieżdżonego obserwatora) itd. itd. Z kolei taki model sugeruje niezbędność występowania wszystkich obserwatorów jednocześnie, aby mogła „zaistnieć” całość. Nieciągłość w obrębie dowolnego obserwatora, wskutek rekurencji, powoduje zanik tegoż obserwatora, co następnie powoduje, wskutek dalszej rekurencji we wszystkich możliwych kierunkach, zanik całej konstrukcji rzeczywistości i powrót do punktu wyjściowego, czyli do Przyczyny.

Jak widać, jest to bardzo prosty i logicznie skonstruowany system smile
Niestety, nie znając pierwotnej Przyczyny, nie można ocenić celowości istnienia systemu. Nie można poznać Przyczyny, ponieważ jest się wyłącznie jej produktem

oj jurka to ciezko zlapac.. tez jakos nie czuje tego calego prawa karmy. Ja jestem wyznawca systemu zaleznosci.

No i właśnie o tym pisałem wcześniej, że:

Dlaczego? Bo okazuje się, że Prawo Karmy *jeśli zakładamy, że istnieje* ma motywować rozwój, gdy pewne osoby świadomie wybierają sobie warunki życia, *o ile zakładamy, że taki wybór jest możliwy*. Tak więc dziurawą ideę karmy musimy załatać nowym wymyślonym konceptem. Który służy dokładnie temu, co też wcześniej opisałem w jakimś innym wątku, czyli wytłumaczeniu sobie na siłę dlaczego na świecie jest niesprawiedliwość taka, iż inni cierpią mniej a inni więcej, jedni mają lepiej, a inni mniej. Pewni ludzie po prostu nie mogą sobie tego inaczej wytłumaczyć jak tworząc kolejne ezoteryczne filozofie. Nie potrafią zaakceptować, że świat jest nierówny i niesprawiedliwy. Bo jest rzeczywisty.

Ten sam pogląd z którym walczył Jezus w Nowym Testamencie i za który Żydzi go nie lubili, bo wówczas wierzono, że ludzie np. chorują ponieważ ponoszą karę za "grzechy przodków". Wierzyli więc w rodzaj "karmy", którą tylko Bóg miałby moc wyeliminować. A potem przyszedł Jezus i zaczął uzdrawiać. (Co gorsza robił to w Szabat...)

1) Co masz dokładnie na myśli przez "buddyjską naukę o szlachetnym
współczuciu"? Mnie ona się wydaje bardzo pragmatyczna i sensowna.
2) Co to jest ta chrześcijańska nauka o "cierpiąca miłości"?

Ale ja pierwsze słysze, że każdy kto oczekuje cierpienia, doświadcza go. Wątpię, aby tak było. Poza tym, nie widzę jak to ma się do powszechności cierpienia, na które wskazywał Budda.

A skąd taka wiedza? O_O

Pokaż mi ich.

Tacjanna, pogubiłem się w Twoich wypowiedziach. Po pierwsze, Twoje dosyć rozbudowane odpowiedzi na moje pytania w ogóle nie odpowiadają na te pytania. Pytałem Cię o wymienienie mi o jakie konkretnie nauki buddyskkie czy chrześcijańskie Ci chodzi, a Ty nie wymieniłaś ich, lecz napisałaś jakieś swoje refleksje na temat cierpienia, które nijak nie przystają mi do niczego. Dla mnie jes to o tyle istotne, że piszesz o czymś, że jest "zupełnie podobne do..."

Przyrównujesz więc pewną rzecz A do rzeczy B lub C. Opisujesz czym jest rzecz A, ale nie precyzujesz czym jest B lub C. Moje pytania odnoszę się właśnie do tego, abyś mi wskazała to B i C. Nie pytam więc o Twoje refleksje na temat cierpienia, ani refleksje na temat B i C, lecz konkretnie o B i C. A pytam dlatego, że po pierwsze jestem chrześcijaninem i chciałbym wiedzieć co to jest ta chrześcijańska nauka o "cierpiącej miłości", o której nigdy nie słyszałem, a po drugie znam wielu buddystów, ogromnie cenię buddyzm, wiem co nieco na jego temat, uczestniczyłem w buddyjskich rytuałach i znam niektóre jego nauki o cierpieniu. To co znam nijak nie jest podobne do tego obiektu A, który opisywałaś. Chcę się więc dokształcić - jeśli wiesz coś, czego ja nie wiem, to proszę uprzejmie, podziel się ze mną swoją wiedzą. Najpierw jednak wskaż do których aspektów buddyzmu czy chrześcijaństwa się odnosisz, ponieważ nie potrafię ich zidentyfikować.

Poza tym, prosiłbym Cię bardzo uprzejmie, o udzielenie odpowiedzi na pytania, które wcześniej zadałem, gdyż niezmiernie mnie ciekawią rzeczy które piszesz, lecz nie są one dla mnie kompletnie jasne, a chciałbym zrozumieć to, co Ty próbujesz przekazać.

Pierwsze słysze, że każdy kto oczekuje cierpienia, doświadczał go. Skąd taka wiedza? Jak się to ma do powszechności cierpienia, na które wskazywał Budda?

Skąd te informacje?

Czy możesz ich wskazać?

Nie załapałem które przykłady, które dałaś, to były te bajki. Możesz wskazac je bardziej bezpośrednio?

To nie ma potwierdzenia w praktyce jako uniwersalna reguła. Wręcz opracuje się całe programy edukacyjne oparte na tym, że ludzie, którym jest miło, przyjemnie i wygodnie nabywają wspaniałej motywacji.

Znam i dlatego nie pytałem o nie.

Przypowieści buddyjskie? Masz na myśli koany Zen czy coś innego? Tak czy inaczej, chodzi Ci pewnie o jakieś przypowieści w konkretnymi odłamie buddyzmu. Są odłamy, gdzie nie mówi się nic. Albo takie gdzie się tylko śpiewa. Albo takie, gdzie się tylko wyobraża kolory. Buddyzm to bardzo szeroka sprawa i dlatego tak się dopytuję o doprecyzowanie.

Tak. No i?

Nie oczekuję gotowych odpowiedzi, lecz oczekuję tego, że jeśli o czymś piszesz, to wiesz o czym. A mam wrażenie, że nie wiesz. Bez obrazy, ale ja pytam o proste rzeczy: np. co rozumiesz przez chrześcijańską naukę o "cierpiącej miłości". Jeśli nie potrafisz na to odpowiedzieć mimo że dokonujesz porównania tej nauki (czyli powinnaś wiedzieć czym ona jest) do innych rzeczy, to sprawia to bardzo silne wrażenie, że nie wiesz o czym piszesz i co porównujesz.

Proszę, rozwiej moje wątpliwości co do przynajmniej jednej rzeczy. W swojej własnej wypowiedzi, która ma wyrażać Twoje własne myśli, porównujesz pewne rzeczy. Jeśli je porównujesz, to zapewne wiesz czym one są. Gdybyś nie wiedziała, nie mogłabyś ich porównywać. Te rzeczy to:
A) bajki Andersena i refleksje na ich temat
B) chrześcijańska nauka o "cierpiącej miłości"
C) buddyjska nauka o szlachetnym współczuciu

Znam bajki Andersena (czyli A). Czytałem je będąc dzieckiem. Jestem też chrześcijaninem, ale mimo to, nie wiem co masz na myśli piszesz o "cierpiącej miłości" (B). Miałem pewien kontakt z buddyzmem i słyszałem różne nauki o współczuciu. Powinienem więc znać owo "C", ale jesli je znam i to jest to, które ty miałaś na myśli, to "C" nijak nie da się porównać do Twojego "A".

To jest trochę tak jakbyś napisałą, że nazizm Hitlera jest zupełnie jak futuryzm Stanisława Lema i koniunkturallizm francuski. Jest zrozumiałym, że dla niektórych czytelników (np. dla mnie) to stwierdzenie jest szokujące i niezrozumiałe. Dlatego ja się dopytuję o co tutaj chodzi. Pytam więc - co rozumiesz przez futuryzm Lema? Czym jest dla Ciebie koniunkturalizm francuski? Ale nie otrzymyję odpowiedzi. Otrzymuje za to zestaw refleksji o złu jakie czyni człowiek człowiekowi. To nie jest odpowiedź na moje pytania.

Inna sprawa, że pozostałe pytania, które zadałem, są dosyć jasne i nie wiem czemu na nie nie odpowiadasz. Pytam po prostu "skąd to wiesz". Wymyśliłaś? Wyczytałaś? Objawiono Ci? Przyśniło Ci się? Nie wstydź się powiedzieć.

Pytałem o "chrześcijańską naukę o cierpiącej miłości", a nie "chrześcijańską naukę"... Ech... No dobrze. Daję spokój. Podejrzewam, że opierasz się tylko na sloganach i powierzchownej wiedzy. Nie wnikam w to więcej, lecz przyjmuję to co napisałaś za takie jakie jest przyjmując takie założenia jakie i Ty. Wówczas to co piszesz jest prawidłowe, choć oczywiście kompletnie oderwane od rzeczywistości.

Kowalski, a propo tego, co mówiłeś ("dziurawą ideę karmy musimy załatać nowym wymyślonym konceptem").
ta idea karmy jest "dziurawa" tylko w jednym miejscu - nikt z nas (tak mi sie wydaje) nie potrafi jej dowieść tak, żeby przecietny ziemianin w nią uwierzył. nie zobaczysz, nie usłyszysz i nie dotkniesz prawa karmy - wiec NIE uwierzysz (w pełni), chocby to była prawda. dlatego też ja jeszcze z rezerwą do tego podchodzę. Wiem o prawie kramy 'od innych', którzy zapewniają słowami, że takie cos istnieje. opisali ją nawet, jedni bardziej, drudzy mniej szczegółowo, ale wciąż to tylko teoria, z mojego punktu widzenia. I z tego samego tez punktu mozna sie zastanawiac, gdybac i isc glosem intuicji, by więcej sie o niej dowiedziec. bo nasuwa sie co do tego wiele pytan.

to też tylko czyjś wymysł, w moim odczuciu. tzn. biorę pod uwagę, że to wymysł; jak i cała opowieśc o chrystusie. moze zyl, moze nie, moze dokladnie tak jak w bibli, moze całkiem inaczej.
przy okazji podziele sie z wami moimi wierzeniami: wierze, że dusze świadomie wybierają sobie płód np. z jakimś problemem zdrowotnym (moze tez byc płód, którego rodzicami są np jacys psychopaci, abo co;] - ogólnie, robią to świadomie), mając w tym swój powód. pytanie jaki, co nie? może to naprawdę coś daję? cierpienie? i to takie w nadmiarze albo na starcie.. Nie wiem.

mysle, ze tacjannie chodziło o miłość, za którą sie cierpi. chrystus przyszedl na swiat, zeby cierpiec za tych których kocha - ucząc ich tez na własnym przykładzie, ze taka miłosc, i taka smierc, są zbawienne i szlachetne i w ogóle lepsze.

o buddzie nic nie wiem i nie interesuje mnie on na razie. Ale co do cierpienia... troche tak jest - ludzie oczekujący cierpienia "wierzący" w to, ze czeka ich cierpienie, ze im sie nalezy nawet, w ogole ludzie MYSLĄCY o cierpieniu własnym, lękający sie jego, przyciągają do siebie to cierpienie - tak, po czesci w takie cos wierze, ze mysli przyciągają zdarzenia, tworzą rzeczywistosc. prawda jest taka, ze ludzie, ktorzy doswiadczyli cierpienia (w szerokim pojęciu) odbierają to za nieodłączną czesc rzeczywistosci (są nawet ludzie, którzy nie mogą bez tego żyć, bo do niego 'przywykli') i nawet samym uzalaniem sie nad sobą pod tym wzgledem, sami zadają sobie cierpienie - samymi myslami; boć smutek (i paniczny strach) to najgorszy rodzaj cierpienia.

można powiedzieć, ze są tacy ludzie, o których tacka wspomina - nie znający cierpienia. moim zdaniem kazdy czasem cierpi z jakiegos powodu, ale są ludzie, zdecydowanie, którzy tak naprawdę mają tak lekko (wiadomo, ze mają swoje dramaty - przy czym obiektywnie patrząc, są one tak smieszne, ze az boli), że cierpią tylko poprzez innych - współczując im. są też wreszcie i tacy ludzie, którzy posiedli tą mądrość w zyciu, która sprawia, że wszelkie cierpienia (większosc naszych cierpien jest urojonych- tj. sami sobie życie komplikujemy zamartwianiem się, które samo przez siebie nic nie rozwiązuje) się jej nie imają.

Ok, wyklarowaliście sprawy i teraz już wiem o co wam ogólnie chodzi.

Nietzsche stwierdzil, ze "kto spoglada zbyt dlugo w otchlan, otchlan zaczyna spogladac w niego". Dobrze oddaje to moim zdaniem tzw. Karme, a wlasciwie pewien mechanizm, ktory zostal wypaczony i obecnie jest czesto niewlasciwie rozumiany (np. przez wspomianych przez was Hindusow).

Gromadzac mysli i energie przez zycie, ta zostaje z Toba po smierci. Energia ma charakter podobny do grawitacji: przyciaga podobne energetycznie obiekty. Jesli w czasie zycia koncentrowales sie na torturowaniu innych, mozna dojsc do wniosku wowczas, ze po smierci te mysli takze zostana z Toba... a kiedy ponownie sie wcielisz - rowniez w kolejnym zyciu.

Wrecz przeciwnie: prawo tworzenia wlasnie stanowi o dzialaniu tzw karmy. Co sobie myslami stworzysz w swoim "umysle", podobne (energetycznie) zycie bedziesz przyciagac w tym i nastepnych wcieleniach. I jak tu nie mowic o kreowaniu rzeczywistosci?

Natomiast karma NIE jest zadna kara czy nagroda. Jest zwyklym, bezdusznym mechanizmem takim samym jak pozostale prawa przyrody i jak wspomnialem dziala na poziomie energetycznym (bo po smierci, opuszczajac materie, pozostajesz w formie energetycznej, ktora byla mierzona i badana i posiada parametry wlasciwe energii elektromagnetycznej). Nasza powszechna wiedza koncentruje sie glownie na stronie energii w jej formie stalej, ale to nie znaczy, ze czlowiek sie do niej ogranicza.

Jak doszlo do tego, ze jest taki proces, jak reinkarnacja (energia integrujaca sie na pewien czas z forma stala) ma na Ziemi miejsce? Zgodnie z zapiskami ezoterycznymi lub starozytnymi, a takze religijnymi, czlowiek doznal "upadku", tj. wcielajac sie w materie z czasem "zatracil" sie w niej, utracil pamiec i swiadomosc tego, ze istnieje na wiecej niz poziomie fizycznym. Poniewaz pamiec nie miala ciaglosci, zycie na Ziemi doprowadzilo do tego, ze czlowiek rodzi sie z blada pamiecia na temat tego, co bylo przed jego narodzeniem (niektore dzieci pamietaja wiecej, inne mniej). Tak sie sklada, ze ja akurat pamietalem - dlaczego zatem mam uwierzyc teraz dwom silnym grupom w Polsce, z ktorych jedna twierdzi, ze przed narodzeniem nic nie moglo btyc, a druga, ze po smierci takze nic nie bedzie? ;P

Przyznam, mnie osobiscie tez ten system denerwuje; choc ma pewne zalety. Czlowiek jest energetycznym i materialnym niewolnikiem, ale - biorac pod uwage fakt, ze smierc nie istnieje - w rzeczywistosci, bedac skonfrontowany z takimi warunkami, zyskuje. Kiedys juz o tym pisalem i jedna osoba na forum stwierdzila, ze nie podoba jej sie taki masochizm w imie rozwoju. Ja mge tylko odpowiedziec, ze jesli nie ma wyzwan, nie ma w ogole rozwoju.

Witaj Akszamlar '

Ja również nie karmię się karmą,,, a mimo to "pewne rzeczy się wie" ...
Wiesz kim byłeś/ byłaś/jeśli znasz swoje wcielenia (sorry - nie wiem, jakiej płci jesteś {?}) ...
Wiesz także/ istnieje taka możliwość, co robiłaś, co zrozumieć miałaś, za co odpowiadałaś itd .
Jeśli to dla kogoś nic nie znaczy, no cóż - ten ktoś mówi że istnieje wolna wola - a więc jego to wybór !
Wybór (jak w życiu), ma ten co w nieładzie i niewiedzy żyje .

Akszamlar - piszesz o umyśle, OK - a czy możesz odpowiedzieć mi na takie
oto pytanie :" kto 'streruje ' umysłem ?" ...
Logika- ta wynika z braku wiedzy, a więc zrozumienia całościowego/ nie powierzchownego, osobowościo - logicznego  .
Człowiekowi  logika, myślenie i kierowanie się właśnie logiką została niejako podsunięta,
lecz ona tylko pewne rzeczy rejestruje i przetwarza i w tym celu została stworzona ...

Pozdrawiam - SitaP

Po prostu interesuje mnie w jakim wieku dziecko może zdać sobie sprawę z pewnych rzeczy.

Niezależnie od tego skąd bierzesz informacje, jako człowiek przetwarzasz je mózgiem. A mózg dziecka jest inny niż mózg dorosłego. Stąd ludzie mogą twierdzić, że byli w poprzednimi wcieleniu np. insektami widzacymi trylion razy więcej kolorów, ale jako ludzie nie mogą ich zobaczyć w swojej pamięci. (Dlatego też podczas OOBE ludzie nie widzą takich kolorów jakie widzą np. osy. I dlatego też naukowcy tak bardzo wątpią w OOBE, bo praktycznie zawsze posida ono mnóstwo szczegółów wskazujących na to, ze jest ograniczone mózgiem i najpewniej jest jego urojeniem.)