Nieśmiertelność. Prawda czy fikcja? (Strona 15 z 19)

Przede wszystkim nie dążę do żadnego rozwiązania ani nie przedstawiam tu gotowej metody na osiąganie czegokolwiek. Osiąganie celu w zakresie stawania się czymś, czym się nie jest, to domena ulepa. Utożsamianie się z nim pociąga za sobą poczucie braku i potrzebę ulepszania siebie lub świata zewnętrznego – obojętnie, bo jedno i drugie daje podobnie nietrwałe rezultaty. Ulepszając siebie projektujemy to, co chcielibyśmy, żeby było, czyli np. jestem agresywny/a i nie podoba mi się to, więc staram się nie być – siłą to w sobie blokuję, przez co nie pozbywam się agresji, tylko ją w sobie duszę, ale ona nadal tam jest. Ulepszając to, co na zewnątrz, wprowadzam drobne zmiany, które wprawdzie mogą coś poprawić np. w społeczeństwie, ale szybko okazuje się, że tylko na krótką chwilę, bo świat zewnętrzny pozostaje przecież w ciągłym ruchu. W obu przypadkach uciekamy od siebie samych, nie czyniąc realnego postępu. Mimo tego jesteśmy poważani przez społeczeństwo, bo mamy cel w życiu, do którego uparcie dążymy, bo mamy ogromną wiedzę, bo jesteśmy jakimś super aktywnym działaczem – obojętnie w jakim obszarze – i inne, podobne. Pytanie brzmi, czy potrafimy spojrzeć na siebie i nie odwracając wzroku zobaczyć się takimi, jakimi naprawdę jesteśmy? Bardzo niewielu ma taką odwagę, dlatego wolimy szukać wyzwań na zewnątrz, bo tak jest po prostu łatwiej i wygodniej. Nie piszę tu tego po to, żeby to w jakiś sposób oceniać. To tylko obserwacje.

Skoro nie mamy odwagi / chęci aby zmierzyć się ze sobą samym, poszukujemy postępu na zewnątrz. Gromadzimy wiedzę, praktykujemy różne techniki, stosujemy mniej lub bardziej znane metody, tworzymy autorytety i okopujemy się w swoich poglądach. Zajmujemy się wszystkim wokoło, ale czy żyjemy? Nasza uwaga zwrócona jest na walkę o przekonania, z którymi się utożsamiamy, na obronę własnego zdania, na oburzanie się na innych lub poklepywanie ich po plecach, jeśli mówią tak samo, jak my, na żonę, męża, dzieci, pracę i od czasu do czasu na „ból istnienia”, czyli ból po stracie osoby bliskiej lub jakiegoś skradzionego / zgubionego przedmiotu, ból z powodu poczucia samotności, dostrzegania własnych braków itd. Czy potrafimy w całym tym bałaganie zauważyć jesienny liść, który spada z drzewa i wirowym ruchem ląduje na mokrej trawie? Nie ma nas tu. Jesteśmy w przeszłości lub przyszłości – ciągle czymś zajęci w naszych myślach, ale nie ma nas tu, gdzie istnieje pole do realnej zmiany, bo ono jest teraz, a nie wczoraj czy za tydzień albo za dwa.

Czy możemy powiedzieć, że człowiek obracający się w swoim własnym świecie, który dla siebie zbudował ze swoich poglądów, przekonań i preferencji, w ogóle żyje, czy może wegetuje? Czy ktoś taki, nie będąc w stanie zaobserwować nawet tego spadającego liścia, może porwać się na nieśmiertelność i ją osiągnąć? Uważam, że tak i żebyśmy się tu dobrze zrozumieli, już wyjaśniam dlaczego. Taki człowiek stworzy sobie obraz nieśmiertelności, na podstawie tego, co wyczyta w książkach lub od kogoś usłyszy (nie ważne czy to będzie jakiś ziemski guru, czy X z dowolnej planety, który w białym prześcieradle z ręcznikiem na głowie objawi mu się rano w łazience i o tym opowie). Ten człowiek będzie dążył do osiągnięcia celu, ale nie może przecież dążyć do czegoś, czego nie zna, więc dąży do realizacji tego, co już poznał – obrazu nieśmiertelności, który sam stworzył i to z pewnością uda mu się osiągnąć. Zrealizuje swoją iluzję i będzie z tego przynajmniej przez jakiś czas zadowolony, ale nieśmiertelność jako taka pozostanie poza jego zasięgiem, bo nie zrozumiał siebie, nie podążył za myślami, aby sprawdzić dokąd go zaprowadzą i co tam odkryje. Nie zastanowił się też po co w ogóle myśli i kto jest tym, który myśli.

Dlaczego to takie istotne? Co daje początek pragnieniu? Jeśli widzę w salonie auto, to od samego patrzenia nic się nie wydarza – obserwuję fakt – stojący samochód. Jeśli natomiast patrząc na nie zaczynam sobie wyobrażać, jak dobrze mogę w nim wyglądać, jak wszyscy z zazdrością będą na mnie patrzeć, kiedy będę nim jeździć albo skupię się na tym, że ma jakieś super osiągi, a ja chcę być drogowym agresorem i rozstawiać wszystkich po kątach – tu powstaje pragnienie. Chcę mieć takie auto. To myśl generuje pragnienie stojąc na początku procesu osiągania i nie ważne czy mówimy o osiąganiu prawa jazdy, zakupie nowego samochodu czy o nieśmiertelności, zawsze najpierw jest myśl. Przyglądaliście się kiedyś, jakimi drogami chodzą Wasze myśli?

I na koniec jeszcze raz powtórzę, że nie szukam mistrza, który będzie mi mówić, czym mam się zająć albo od czego zacząć. Słowo nie jest rzeczą, jest symbolem, wokół którego buduje się przekonania i obrazy rzeczywistości. Zastępowanie jednego słowa drugim, w tym wypadku „nieśmiertelności” „prze-życiem” nie rozwiązuje żadnego problemu, za to może wygenerować kilka nowych. Poza tym po co zakładać z góry, że ktoś samodzielnie nie potrafi rozwiązać problemu? Czy po to, żeby móc postawić się w roli guru i dawać rady? Tylko głośno tu sobie  rozmyślam. Nie szukam kogoś, kto rozwiąże jakiś problem, który do mnie przypisał i nie zamierzam niszczyć cudzej iluzji – każdy sam się uporządkuje. Mogę co najwyżej wyjąć jedną, niewiele znaczącą cegiełkę z obrazu, który został tu o mnie przez niektórych stworzony – być może zastąpicie ją kilkoma innymi, według własnych poglądów – jestem kobietą, a cały czas zwracacie się do mnie, jak do mężczyzny. Jest mi to w sumie dość obojętne, możecie nawet dalej do mnie pisać tak samo, jak do tej pory, ale to pokazuje, jak daleko sięga iluzja, którą tworzymy.

Antares, nie ma dla mnie znaczenia, czy będziesz się ze mną zgadzać czy nie, bo nie o przyznawanie komuś racji tu chodzi, ale tak, pojawia się problem z komunikacją, ponieważ pomiędzy nami jest całe morze iluzji. Jak Twoim zdaniem możemy realnie komunikować się w tej sytuacji?

Twoja logika jest mocno zaburzona jeśli chodzi o postrzeganie rzeczywistości. Jeśli uważasz, że jesteś idealna sama w sobie, to po co tutaj jesteś i prowadzisz dyskusję na tematy, o których widać gołym okiem, że nie masz zielonego pojęcia? Co Ci daje dyskusja z osobami, które mają swoje zdanie wynikające z ich osobistych doświadczeń, których choćbyś chciała, to nie przekonasz, bo argument ulepa jest niestety przynajmniej dla mnie za słaby. Sprawiasz wrażenie kogoś chowanego pod kloszem z bardzo małym bagażem doświadczań, kto niewiele przeżył osobiście, w związku z czym ma takie, a nie inne poglądy. Nie jesteś przypadkiem sztuczną inteligencją? Nie włączają Cię raz w tygodniu, abyś odpisała nam według określonego algorytmu?

A co jeśli Twoje przekonania okażą się iluzją, w które sama naiwnie uwierzyłaś, które stworzyłaś w swojej głowie? Nigdy nie mów nigdy...

Antares, po co oceniać wypowiedzi kogokolwiek na tym forum? Małgosia nie uderza we mnie w żaden sposób, niezależnie od tego, jakich słów używa.

Czym jest znane? Być może nie wyrażam się dość precyzyjnie, więc dookreślę: „poznawalne”, czyli wszystko to, co daje się poznać umysłem osadzonym w czasie. W to wpada również kosmos i jego eksploracja. I znowu, nie ma w tym nic złego ani dobrego, to po prostu jest, czym jest. Nieznane, czyli to, czego umysł żyjący przeszłością/przyszłością nie dosięgnie, jak przykładowo nieśmiertelność, pozostaje poza tym obszarem. Problem zaczyna się wtedy, gdy chcemy wcisnąć nieznane w obszar znanego i je osiągnąć, bo to powoduje tworzenie wyobrażeń o nieznanym, a w konsekwencji ich osiąganie, podczas gdy samo nieznane nadal pozostaje poza naszym zasięgiem. Głośno tutaj myślę, więc nie traktujcie tego jako wyrokowanie nad czymkolwiek. Po prostu dostrzegam tu pułapkę, w którą często wpadamy, a że utożsamiamy się z naszymi osiągnięciami, to otwarte pisanie o tym, że mogą być iluzją, przypomina okradanie kogoś z jego nagromadzonych doświadczeń – stąd emocje. Jeśli ktoś chce posiadać i godzi się z tym, że posiadając nieuchronnie generuje lęk i ból, to dla niego problem, który opisuję, w ogóle nie istnieje.

Można podążać śladami swoich myśli, aby zobaczyć, że jeśli posiadam, to zaczynam obawiać się straty. Jeśli śledzę swój tok myślowy tylko się przyglądając, bez oceny, strofowania siebie czy usprawiedliwiania, z pełną uwagą i zainteresowaniem – dzieje się to naturalnie, bez jakiegokolwiek przymusu, ale jeśli robię to, bo uważam, że jest to korzystne albo ktoś mi powiedział, że tak się powinno robić – wtedy obserwacja myśli staje się ćwiczeniem.

Nie sposób pisać o nieśmiertelności w oddzieleniu od tych wszystkich rzeczy, które pod drogą wychodzą, stąd tyle dygresji i w sumie piszę więcej o wszystkim dookoła, niż o głównym temacie, ale jeśli ograniczymy się tylko do powierzchownego traktowania nieśmiertelności, nasza rozmowa będzie ledwie gdybaniem.

Kwestia nazw kolorów dotyczy języka (komunikacji) i nie ma nic wspólnego z wiarą. Idąc dalej tym tropem moglibyśmy powiedzieć, że wierzymy też w istnienie czasu i w to, że jest taka, a nie inna godzina. A jak jestem niewierny/a, to czy autobus na mnie zaczeka czy jednak odjedzie? Czy nie zaczynamy się tu ocierać o jakiś absurd? Dlaczego sądzisz, że jeśli kwestionuję zasadność posiadania przekonań, które wyraźnie mnie blokują, to muszę kwestionować też wszystko inne dookoła? Przecież wciąż tu żyjemy i nikt z nas na pewno nie chciałby spóźnić się na autobus. Jeśli jednak potrafisz na ten autobus spojrzeć z pełną uwagą, nie opisując go jednocześnie w swojej głowie, to dostrzeżesz jego pełnię i nazwa koloru nie będzie ci już do niczego potrzebna – chyba, że  postanowisz mi o nim opowiedzieć, ale wtedy zamkniesz to doświadczenie w przeszłości i „spłycisz” je, ubierając w słowa.

Aj tam, zaraz do nikąd. Dziewczyna chce wyrazić swoje zdanie i ma do tego pełne prawo. Nie odbierajmy nikomu wyrażania tego, co chce nam przekazać. Zawsze to coś nowego, a co z tego wynika, to zupełnie inna sprawa.

Dla mnie stan umysłu jest kluczowy w sprawach długowieczności, fakt regeneracji komórek to warunek konieczny, ale nie wystarczający, bo trzeba jeszcze chcieć, aby te mechanizmy u nas zadziałały, czyli musi być motywacja, bo to nie dzieje się samo z siebie -komórki z wiekiem przestają się regenerować z różnych przyczyn. Aby to podtrzymać trzeba wiedzy i silnej woli. Bez tych dwóch czynników będizemy powielać schemat 99,99% populacji ludzkiej. Dochodzenie do tej wiedzy samodzielnie nie jest zbyt mądre, bo może zabraknąć nam życia na odkrycie tego fenomenu samodzielnie. To łamigłówka dla dociekliwych. Niech każdy sam sobie odpowie na pytanie czy jest wystarczająco dociekliwy, aby zmierzyć się ze swoim zegarem biologicznym...

Rozważania filozoficzne mają sens pod warunkiem, że prowadzą do prawidłowych wniosków za którymi idą działania, jeśli nie są tylko sztuką dla sztuki.

Antares, mogę się mylić, ale wydaje mi się, że ignorowanie problemu nie doprowadzi do jego rozwiązania ani też nie sprawi, że ten problem sam z siebie zniknie. Istnienie iluzji jest faktem, a ignorowanie go albo ubieranie w piękne słowa nie sprawi, że ten fakt stanie się czymś innym, za to odwróci naszą uwagę. Dzięki temu nie będziemy musieli nad czymś zbyt długo myśleć, żeby nas czasem od tego myślenia głowa nie rozbolała albo gorzej, żebyśmy nie odkryli czegoś, co sprawi, że w jednym momencie zrozumiemy siebie i nastanie niczym nie wymuszona cisza. Jeśli uważasz, że badanie iluzji, które tworzymy, prowadzi do nikąd, to dla Ciebie problemy, o których piszę, rzeczywiście nie będą istnieć.

Czy jestem w stanie poświęcić uwagę nieśmiertelności, kiedy zajmują mnie myśli o tym, czy to, co X napisał o jej osiąganiu w swojej książce jest prawdą lub nawet to, że uznaję to za prawdę i rozmyślam nad genialnością jego rozwiązania? Przecież w tej sytuacji jestem w przeszłości. Mój umysł zajmuje się czymś, co ktoś kiedyś napisał i być może nawet dla niego to było prawdziwe, ale jeśli za tym podążę, doprowadzi mnie to tylko do X’a, a nie do mnie samej. Robiąc tak po prostu stracę czas i wyprowadzę się w pole – chyba, że uważam siebie za osobę wybrakowaną i chcę być jak X, bo jest dla mnie jakimś tam wzorem do naśladowania (autorytetem) – wtedy za nim podążam, cieszy mnie to, co robię i osiągam wytworzony przez siebie obraz – w tej sytuacji problem rozmyślań nad przeszłością również nie istnieje.

Nie ma czegoś takiego, jak droga do nieśmiertelności. Możesz mieć drogę do sklepu, etapy zdobywania kolejnych certyfikatów (to też w sumie jakaś droga), ale nieśmiertelność jest poza tym wszystkim – tam nie ma dróg. Już było o tym wcześniej pisane – niebezpieczeństwo polega na tym, że próbuje się wcisnąć coś z obszaru nieznanego w obszar „poznawalnego” i tymi samymi metodami, co poznaje się „poznawalne”, próbuje się sięgnąć po nienzane, ale tak się nie da. Postępujemy w ten sposób, bo brakuje nam zrozumienia i jak długo nie chcemy zrozumieć, nieśmiertelność będzie pozostawać poza naszym zasięgiem. Podobnie z odpowiedziami. Oczywiście, że ich nie znajdę, jeśli szukam umysłem, który jest przepełniony wiedzą, nadal ocenia i ma swoje poglądy, których się trzyma. Tą drogą tworzy się iluzje, takie jak ta, że JayFox to mężczyzna – to dobry przykład tego, jak powstają te generowane na bazie zgromadzonej wiedzy. Jeśli więc nie zacznę od zrozumienia siebie, a co za tym idzie, sprawienia, że umysł będzie cichy sam z siebie, a nie tylko uciszony, to problem podążania za autorytetami, a więc braku samodzielności i w konsekwencji przejęcia za siebie odpowiedzialności dla mnie nie zaistnieje.

Czy moje rozważania tutaj są jakimś szacowaniem ryzyka albo może są przepełnione strachem o brak czasu na życie? Powtórzę się, ale to, o czym tu piszę, jest życiem.

Młode i gibkie ciało i sprawny umysł to nie iluzja tylko fakty. Zwłaszcza gdy się już zaliczyło swoje pól wieku poezji z dużym hakiem. Naśladownictwo jest na początku, dopóki się nie zrozumie mechanizmów rządzących danym zjawiskiem. Oszczędza to czas, bo samemu można dochodzić latami do identycznych wniosków. A tu mamy wiedzę podaną na talerzu pod nos. Głupotą jest nie skorzystać. Naśladować warto tych, którzy swoim przykładem dowodzą prawdy głoszonych tez. Twoje podejście do rzeczywistości jest wypaczone, bo odżegnujesz się od naśladownictwa (chociaż od urodzenia z tego korzystasz począwszy od nauki chodzenia skończywszy na gotowaniu potraw i tysiącom innych codziennych czynności), siebie stawiając w centrum swojej uwagi. Tworzysz błędne koło, bo umysłem możesz ogarnąć tylko to, co ogarniasz swoimi kilkoma zmysłami, a spektrum wszechświata jest o wiele bardziej rozbudowane niż ludzkie zmysły. Żeby to ogarnąć, trzeba sobie porządnie nałamać głowę, bo jak pisałam diabeł tkwi w szczegółach. Bez analitycznego podejścia do rzeczywistości Twoje życie będzie jedną wielką stagnacją, jeśli Ci to pasuje, to Twój wybór ze wszystkimi tego konsekwencjami. Za jakiś czas stwierdzisz, że twoje ciało zaczyna się starzeć tak jak ciała innych ludzi w twoim wieku i wtedy wrócimy do dyskusji, ale ten czas będzie bezpowrotnie zmarnowany, a Ty będziesz o ileś lat starsza.

Jesteś pewna , że rozumienie siebie jest równoznaczne z rozumieniem otaczającego Cię Świata? Bo według mnie to dwie różne kwestie. Wyciszony umysł to warunek konieczny, ale nie wystarczający do zgłębiania wszelakich tajemnic. Bez analizy i syntezy rzeczywistości tkwisz bez sensu w jednym punkcie.

A tu jeszcze na koniec opinia Plejadian na temat odkrywania prawdy:
"Intensywna praca umysłowa związana jest z ogromnym wysiłkiem i dlatego niezbyt lubiana przez wielu, zwłaszcza gdy nie stoją za tym korzyści finansowe. Rzecz w tym, że droga do prawdy wiedzie właśnie poprzez intensywny wysiłek umysłowy i w żaden sposób nie da się tego ominąć.
Wszystkim poszukującym prawdy mogę jednak powiedzieć na pocieszenie, że zgodnie z uniwersalnym prawem każdy dążący do niej uparcie wcześniej czy później na pewno osiągnie cel."

Po co w ogóle analizujemy? Nie mówię o analizowaniu np. składu tego, co jemy, ale o analizie naszych zachowań, czy postrzegania. Kiedy nad czymś tak bardzo rozmyślamy, rozkładając to na coraz mniejsze elementy, co się dzieje z naszym umysłem? Jest zajęty. Jest tak zajęty, że nie zauważa, jak wokół niego toczy się życie. Analizowanie włącza myślenie, a wyciągane wnioski przyjmowane za „prawdę”, wykrzywiają rzeczywistość. Umysł jest naprawdę dobry w analizowaniu – wszystko ponazywa i skataloguje zgodnie z nabytymi poglądami i wiedzą. Spojrzę na drzewo, a w głowie od razu mam jego nazwę. Już w tym momencie nie widzę drzewa takim, jakie ono jest. Ujmuję mu jego pełni poprzez nazywanie, czy opisywanie. Jeśli spróbujecie spojrzeć na wspomniane drzewo nie myśląc, być może uda wam się zaobserwować je takim, jakim jest i na ułamek sekundy zobaczyć, jak to jest, kiedy ulep milknie.

To, jakie mam zdanie w temacie np. kung-fu, czy nieśmiertelności, nie ma żadnego znaczenia, bo nie usiłujemy rozmawiać tu o moim zdaniu, tylko o nieśmiertelności jako takiej – chyba, że chcecie dyskutować o poglądach - w tej sytuacji opuszczę ten temat, żeby Wam nie przeszkadzać.

Nie podam definicji nieśmiertelności, bo nie mam żadnego jej wyobrażenia. Prawie każdy człowiek przynajmniej raz się z nią zetknął, nawet jeśli tylko na ułamki sekund. Tego się nie da opisać i jeśli spróbuję to zrobić, po prostu wszystko wykrzywię. Po co poświęcać czas na definicje i o nich dyskutować? Nie lepiej zacząć obserwować toczące się wokół życie? Po co mieć doświadczenia, skoro można być doświadczeniem? Kiedy mamy doświadczenia, istnieje doświadczający i doświadczenie, czyli podział - podział rodzi konflikt, a konflikt oznacza stratę energii. Nasze wewnętrzne konflikty „wylewają się” z nas na zewnątrz, dlatego nasz świat wygląda, jak wygląda i to my jesteśmy za to odpowiedzialni. W środku mamy bałagan, ale nie chcemy go zobaczyć, więc zajmujemy się wszystkim naokoło, książkami, filmami, czymkolwiek. Nie ważne, jak bardzo wzniosłe będą nasze wymówki, żeby na siebie nie spojrzeć – nadal będą wymówkami. Bez zrozumienia siebie, możemy robić rzeczy społecznie postrzegane za mniej lub bardziej godne pochwały, jednocześnie nieświadomie robiąc tylko jeszcze większy bałagan i nie ma znaczenia, kto i gdzie o tym mówi, nawet ten post nie ma większego znaczenia, podobnie jak zacytowana powyżej przez Małgosię wypowiedź. Ktoś coś komuś powiedział, ktoś inny powtórzył, ktoś przetłumaczył, ktoś gdzieś skopiował (nie wiem, skąd jest ten tekst) – nie było mnie przy tym, więc te słowa nie mają dla mnie większego znaczenia. Chętnie powtarzamy po innych, ale rzadko potrafimy napisać coś naprawdę od siebie.

Po to analizujemy, aby znaleźć zależności w świecie zewnętrznym i wewnętrznym. Inaczej jesteśmy jak dzieci we mgle, nasza niewiedza prędzej czy później nas zabije, bo zrobimy coś co wydaje się nam korzystne dla nas, a będzie śmiertelne. To gra o przetrwanie, przetrwanie gatunku, przetrwanie jednostki. Nie ma znaczenia co jak nazwiesz, ale jakie są relacje między obiektami, pojęciami. Bez tej wiedzy skazana jesteś na zagłądę w świecie fizycznym. Nie ma znaczenia ile się będziesz przyglądać gniazdku z prądem, nie zobaczysz w nim ani prądu, ani napięcia 220V i nie uchwycisz zależności, które rządzą elektrycznością. Dopiero jak przeprowadzisz eksperymenty z napięciem i natężeniem prądu odkryjesz zależności i prąd Cię nie zabije. Doświadczenie jest życiem, zamykanie się we własnej skorupie i obserwowanie świata to wegetacja, prowadząca w dłuższej perspektywie do śmierci. Medytacja służy jedynie uspokojeniu umysłu, bo umysł pracuje wtedy wydajniej, ale tajemnice tego świata same z siebie się nie odkryją. Trzeba włożyć energię i poświęcić czas. Odrzucanie wiedzy, którą zdobyli inni to po prostu infantylna głupota.

Skoro nic nie ma znaczenia oprócz patrzenia na/w siebie, to po co z nami piszesz? My mamy zgoła inne podejście do rzeczywistości. Tracisz tylko czas i energię na bezsensowną przepychankę słowną, a i tak nic z tego konstruktywnego nie wynika. Ja przynajmniej nie widzę tu żadnych konstruktywnych wniosków z Twojej strony z wydłużaniem egzystencji, więc może darujmy sobie. Twoje podejście do tematu wróży bardzo krótką i bolesną egzystencję, a nie o to w tym wątku chyba chodzi...

Rzeczywiście, dotarcie do nieśmiertelności przy nastawieniu, że wiem, czym ta nieśmiertelność jest (bo wyczytam to gdzieś w książce albo ktoś mi o tym powie, a ja uznam to za prawdę), jest niemożliwe. Chęć jej osiągnięcia dlatego, że nie chcę fizycznie umrzeć, będzie tylko próbą ucieczki przed śmiercią, której się boję, chociaż też nie znam. Strach przed stworzonym przez siebie wyobrażeniem czegoś, czego nie znam, nie wpędzi mnie z automatu w stan nieśmietelności i sam w sobie jest w zasadzie żadną motywacją. Przekonanie o tym, że ciało nie musi umierać też nie sprawi, że cokolwiek w tym kierunku osiągnę, podobnie jak podążanie za cudzymi radami – nie ważne kim ten ktoś jest i skąd pochodzi. Dostrzegam bezsens tych wszystkich dróg i zastanawiam się, co z tym dalej zrobić. Nastaje cisza. Umysł tego nie wie. Nie poradzi sobie z tym problemem, bo wykracza on poza jego możliwości, dlatego jak długo usiłuję zbadać temat z poziomu tego wszystkiego, o czym tu piszecie, ponoszę porażkę już na starcie.

Czy w ogóle mogę osiągnąć coś takiego jak nieśmietelność? Kieruję się umysłem przeładowanym wiedzą, który dociera do momentu, w którym cichnie, a więc pomimo nagromadzenia znacznej ilości informacji, nadal nie zna drogi. Gdyby znał, już dawno ta nieśmiertelność zostałaby osiągnięta. Uświadamiam sobie, że osiągnięcie nieśmiertelności drogą uwarunkowanego umysłu, nie jest możliwe. W tym momencie, jeśli nie potrafię kierować się niczym innym, bo ten umysł jest dla mnie wszystkim, a „ja”, to moje przekonania oraz cała moja zdobyta wiedza – nie dostrzegę niczego, co znajduje się poza polem, po którym ten umysł się porusza. Zamiast tego stwierdzę, że zakwestionowanie wiedzy i przekonań do niczego mnie nie doprowadzi i wrócę na stare, utarte ścieżki, gdzie wygodnie przyjmę cudze zdanie za własne i będę za nim radośnie/ bezmyślnie podążać. Przy okazji od czasu do czasu na kogoś naskoczę, jeśli uznam, że atakuje moje „najświętsze” wartości (nawet jeśli wcale nie będzie tego robić).

Ta cisza, która pojawia się, kiedy umysł milknie sam z siebie, jest bezcenna i nie przychodzi w wyniku długich lat praktykowania medytacji (łamania umysłu siłą). To moment, który zmienia wszystko. Być może więc podobnie jest z nieśmiertelnością? Może to wcale nie jest proces, tylko tak jak z ciszą, jeden moment? Zastanawialiście się nad tym?

Niezależnie od tego, ile i jak będę tu pisać, bez przyglądania się sobie oraz idącego za tym zrozumienia, ciężko nam będzie cokolwiek zmienić. Pisząc posty i czytając Wasze, też się sobie przyglądam, więc nie mogę powiedzieć, że tracę czas albo energię. Jeśli jednak dostrzegacie stratę energii po swojej stronie i widzicie tu niepotrzebne przepychanki słowne, zawsze możecie przestać odpisywać. Nikt przecież nie ma obowiązku odpowiadania wszędzie i na wszystko.

Widzę, że chętnie mówicie o niezależnym myśleniu, ale równie chętnie podpieracie się cudzym zdaniem – cytatami, o których nie wiadomo skąd pochodzą, bo nikt nigdzie nie podaje źródeł. Po co powtarzać po innych albo powoływać się na książki, niezależnie od tego, jak bardzo są stare? Nie lepiej pisać w oparciu o doświadczenie?

Napięcie w gniazdku w Polsce wynosi 230V – dla ścisłości.

Teza byłaby prawdziwa przy założeniu, że medytujesz 24/7 i z tego głównie składa się Twoje życie. Ale po medytacji wracasz do swoich starych nawykow i przyzwyczajeń, które znacząco skracają Twoją egzystencję. Medytacja to nie jest łamanie umysłu siłą, tylko monotonią pewnych powtarzalnych czynności.

Umysł świadomy faktycznie nie wie, ale umysł podświadomy zna rozwiązania problemów i medytacja służy dotarciu do umysłu podświadomego. Nie znaczy to jednak, że dostaniemy wszystko na tacy co nam się tylko zamarzy, bo pewne rzeczy są dla nas zablokowane. Rzeczy, do których jeszcze nie doroślismy i korzystanie z nich przez nas spowodyje katastrofę.

Bo sprawdziliśmy organoleptycznie to, co mówią inni na tematy nieśmiertelności i cytujemy to, co uważamy za zgodne z prawdą i stanem faktycznym. Lata analiz, porównywania, sprawdzania. A Ty co osobiście sprawdziłaś? Zaczęłaś cokolwiek sprawdzać z tego, co mówią inni, czy po prostu niefrasobliwie odrzuciłaś wszystko i odkrywasz świat po swojemu? Być może w tym szaleństwie jest metoda, ja nie twierdzę wcale, że mam monopol na prawdę...

Problem nieśmiertelności, to nie problem starzejącego się ciała, bo to jest technicznie wykonalne, aby powstrzymać procesy starzenia. Problemem jest aby chciało ci sę trwać w niezmienionym stanie przez stulecia i nie znudziło Cię to. Czyli po co miłabyś to robić.

Tak mówi Wikipedia. W rzeczywistości u mnie teraz jest 242V. Wynika to z instalacji fotowoltaicznych prosumenckich w sąsiedztwie. Gdy prosumenci chcą oddać energię elektryczną do sieci napięcie musi być większe od 230V. Latem przy dużym słońcu Zakład Energetyczny podbija napięcie powyżej 253V, i falowniki wyłaczają się. Skutkiem tego jest większe zużycie energii i wyższe o kilkanaście procent rachunki za prąd. Nie pamiętam momentu, kiedy było ostatnio 230V. Dla ścisłości.
Jedynym trwałym lekarstwem na te problemy jest modernizacja sieci energetycznych, aby radziły sobie z przesyłem "w drugą stronę" bez windowania napięcia poza skalę. Na to potrzeba niemałych pieniędzy a nasza polska "zielona rewolucja" jest klejona po taniości: rozdano dotacje, podłączono tabuny prosumentów – z myślą: jakoś to będzie. Przez chwilę nawet jakoś to było, ale właśnie zaczyna się sypać. Tak bywa, gdy idioci biorą się za rządzenie -rozwiązują problemy od dupy strony.